Μασίχ Αλινετζάντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διαγραφή όλου του περιεχομένου της σελίδας Ετικέτες: Άδειασμα περιεχομένου σελίδας Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 9rabbit9 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό ΖῷονΠολιτικόν Ετικέτα: Επαναφορά |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου
| εικόνα = https://www.google.gr/url?sa=i&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwjB1t-5gtzeAhVNhRoKHZRyCYIQjRx6BAgBEAU&url=https%3A%2F%2Ftwitter.com%2Falinejadmasih&psig=AOvVaw3xtYmn7YCTw6V7acMyFyO9&ust=1542564428767635
| ημερομηνία γέννησης = 11 Σεπτεμβρίου 1976
| τόπος γέννησης = Γομικόλα
| ημερομηνία θανάτου = -
| τόπος θανάτου =
| εθνότητα = Ιρανή
| υπηκοότητα = Ιρανική
| ιδιότητα = δημοσιογράφος και συγγραφέας
| ιστοσελίδα =
}}Η '''Μασουμέχ “Μασίχ” Αλινετζάντ-Γομί''' ([[Περσική γλώσσα|Περσικά]]: مسیح علینژاد, γεννημένη στις 11 Σεπτεμβρίου 1976 στην Γομικόλα, Μπαμπόλ) είναι Ιρανο-Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας. Αυτή τη στιγμή δουλεύει ως παρουσιάστρια και παραγωγός για το Voice of America Persian, ανταποκρίτρια για το Radio Farda, είναι συχνή συνεργάτιδα για το κανάλι Manoto και συντάκτρια για το IranWire.
Η Αλινετζάντ είναι ευρέως γνωστή για την κριτική της κατά των ιρανικών αρχών<ref>{{Cite news|url=https://newint.org//columns/makingwaves/2007/11/01/masih-alinejad/|title=Masih Alinejad|work=New Internationalist|date=2007-11-01|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>. Ζει σε εξορία στη Νέα Υόρκη, έχει κερδίσει διάφορα βραβεία όπως το βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το UN Watch’s 2015 στη Σύνοδο της Γενεύης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Omid Journalism Award από το Mehdi Semsar Foundation, και το "Highly Commended" AIB Media Excellence Award.<ref>{{Cite news|url=https://pressroom.rferl.org/a/radio-farda-and-radio-free-afghanistan-honored-by-aib/25161617.html|title=Radio Farda and Radio Free Afghanistan Honored By AIB|work=RFE/RL|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>
== Καριέρα ==
Η Αλινετζάντ γεννήθηκε ως Μασουμέχ Αλινετζάντ, αλλά χρησιμοποιεί το όνομα “Μασίχ”(περσική λέξη για το Μεσσία), που είναι ο τίτλος του Ιησού στο Ισλάμ και το Χριστιανισμό. Η Αλινετζάντ ήταν πολιτικά ενεργή από μικρή ηλικία και είχε συλληφθεί το 1994 για την παραγωγή φυλλάδων κριτικών προς την Κυβέρνηση. Ξεκίνησε την καριέρα της στη δημοσιογραφία το 2001 στην εφημερίδα Hambastegi, και έπειτα δούλεψε για το Iranian Labour News Agency (ILNA). Εφημερίδες όπως Shargh, Bahar, Vaghaye, Ettefaghiye, Ham-Mihan, και Etemad Melli έχουν επίσης δημοσιεύσει άρθρα της. Κατά την περίοδο του έκτου και έβδομου Κοινοβουλίου, η Αλινετζάντ ήταν η κοινοβουλευτική δημοσιογράφος.
Το 2005, έγραψε ένα άρθρο εισηγούμενη πως Υπουργοί ενώ ισχυρίζονταν ότι υπέστησαν μισθολογικές περικοπές, στην πραγματικότητα λάμβαναν σημαντικά χρηματικά ποσά ως bonus για άλλες εργασίες τους. Το άρθρο δημιούργησε έντονη διαμάχη, και οδήγησε στην απόλυσή της από το Κοινοβούλιο. <ref>{{Cite news|url=https://newint.org/columns/makingwaves/2007/11/01/masih-alinejad|title=Masih Alinejad|work=New Internationalist|date=2007-11-01|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>
[[Αρχείο:Masih Alinejad - Aug 31, 2009.png|εναλλ.=Η Μασίχ Αλινετζάντ πριν βγάλει τη χιτζάμπ και αφού έχει μεταναστεύσει στις ΗΠΑ|μικρογραφία|Η Μασίχ Αλινετζάντ πριν βγάλει τη χιτζάμπ και αφού έχει μεταναστεύσει στις ΗΠΑ]]
Το 2008, έγραψε ένα ακόμα αμφιλεγόμενο άρθρο στην Etemad-e Melli με τίτλο “Τραγούδι των Δελφινιών” όπου συγκρίνει τους ακόλουθους του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ με πεινασμένα δελφίνια που δημιουργούν ήχους και εκτελούν πράξεις ψυχαγωγίας ώστε να αρπάξουν ένα κομματάκι φαγητού από τον εκπαιδευτή τους. Κάποιοι θεώρησαν το άρθρο πολύ προσβλητικό προς τον πρόεδρο και το λαό, και εν τέλει, ο Μεχντί Καρούμπι, διευθυντής της εφημερίδας, απολογήθηκε για το άρθρο.<ref>{{Cite news|url=http://content.time.com/time/world/article/0,8599,1738301,00.html|title='Jesus' vs. Ahmadinejad|last=Siamdoust|first=Nahid|work=Time|date=2008-05-07|language=en-US|issn=0040-781X|accessdate=2018-11-16}}</ref>
Το καλοκαίρι του 2009, κατά τη διάρκεια της διαμονής της στις ΗΠΑ, η Αλινετζάντ προσπάθησε να πάρει μία συνέντευξη από τον Μπαράκ Ομπάμα, ωστόσο το αίτημα της απορρίφθηκε, παρόλο που παρέλαβε visa για αυτό το σκοπό. Η visa της έληξε, και χρειάστηκε να επιστρέψει στην Αγγλία. Όσο βρισκόταν στις ΗΠΑ συμμετείχε σε ορισμένες διαδηλώσεις Ιρανών, και εκφώνησε ομιλία σε μία στο Σαν Φρανσίσκο, όπου είπε, απευθυνόμενη στις αρχές του Ιραν, “Τρέμουμε επί 30 χρόνια, τώρα είναι η σειρά σας να τρέμετε.”
Η συνέντευξή της στο Voice of America εμφανίστηκε μαζί με κομμάτια βίντεο που έφτιαξε, και ονομάστηκε “A Storm of Fresh Air”. Το 2010, μαζί με μία ομάδα Ιρανών συγγραφέων και διανοούμενων ίδρυσαν το Ίδρυμα IranNeda. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009 στο Ιραν, δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα με τίτλο “A Green Date”<ref>{{Cite web|url=http://www.strivingforhumanrights.org/speakers/masih-alinejad|title=Masih Alinejad – Striving For Human Rights in Iran|website=www.strivingforhumanrights.org|language=en-US|accessdate=2018-11-16}}</ref>
Το 2011 αποφοίτησε με σπουδές στα Communication, Media and Culture από το Oxford Brookes University.<ref>{{Cite web|url=https://web.archive.org/web/20140221223451/http://hss.brookes.ac.uk/news/2010/10/21/brookes-student-speaks-on-bbc-world-service/|title=Brookes student speaks on BBC World Service {{!}} News|ημερομηνία=2014-02-21|accessdate=2018-11-16}}</ref>
=== My Stealthy Freedom (Η Αόρατη Ελευθερία μου) ===
Το 2014, η Αλινετζάντ ξεκίνησε το “My Stealthy Freedom” (Η Αόρατη Ελευθερία μου), μία σελίδα στο Facebook που προσκαλεί Ιρανές να αναρτούν φωτογραφίες τους χωρίς να φορούν χιτζάμπ. Η σελίδα γρήγορα προσέλκυσε διεθνή προσοχή και έκτοτε έχει συλλέξει εκατοντάδες χιλιάδες like.<ref>{{Cite web|url=http://www.theguardian.com/world/2014/may/12/iran-women-hijab-facebook-pictures-alinejad|title=Iranian women post pictures of themselves without hijabs on Facebook|last=Dehghan|first=Saeed Kamali|ημερομηνία=2014-05-12|website=the Guardian|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>
Το 2015, η Σύνοδος της Γενεύης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της παρέδωσε το βραβείο για τα δικαιώματα των γυναικών επειδή “έδωσε φωνή σε εκείνες που δεν είχαν και συντάραξε τη συνείδηση της ανθρωπότητας ώστε να υποστηρίξει τον αγώνα των Ιρανών γυναικών για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, και ισότητα”.<ref>{{Cite web|url=http://www.theguardian.com/world/2015/feb/24/iranian-woman-wins-rights-award-hijab-campaign|title=Iranian woman wins rights award for hijab campaign|last=Dehghan|first=Saeed Kamali|ημερομηνία=2015-02-24|website=the Guardian|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>
Η Αλινετζάντ έχει πει πως δεν εναντιώνεται στη χιτζάμπ, αλλά πιστεύει πως θα έπρεπε να είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Στο Ιραν, οι γυναίκες που εμφανίζονται δημόσια χωρίς χιτζάμπ έχουν το ρίσκο να συλληφθούν.<ref>{{Cite web|url=http://www.theguardian.com/world/2014/may/12/iran-women-hijab-facebook-pictures-alinejad|title=Iranian women post pictures of themselves without hijabs on Facebook|last=Dehghan|first=Saeed Kamali|ημερομηνία=2014-05-12|website=the Guardian|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>
==== Διαμάχη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκάκι Γυναικών ====
[[Αρχείο:Masih Alinejad performing Tablet Show in VOA Persian.png|εναλλ.=Η Μασίχ Αλινετζάντ στην εκπομπή της Tablet Show στο κανάλι VOA Persian|μικρογραφία|Η Μασίχ Αλινετζάντ στο Tablet Show του VOA Persian]]
Το 2016, η Αλινετζάντ ξεκίνησε μία εκστρατεία μποϊκοτάζ ενάντια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκάκι γυναικών, που έλαβε μέρος το Φεβρουάριο του 2017 στην Τεχεράνη, Ιραν. Η εκστρατεία υποκινήθηκε από τη Ναζί Παϊκίντζε, Αμερικανο-Γεωργιανή σκακίστρια. Η Παϊκίντζε αρνήθηκε να παραστεί στο διεθνές πρωτάθλημα στην Τεχεράνη γιατί σύμφωνα με το Ιρανικό νόμο, οι παίκτριες θα έπρεπε να φορούν χιτζάμπ. Η Αλινετζάντ υποστήριξε την πράξη αυτή, και συνέγραψε σχετικό άρθρο με την Άζρα Νομανί στην Washington Post.
Το μποϊκοτάζ έλαβε σκληρή κριτική από ορισμένες Ιρανές φεμινίστριες και σκακίστριες προς την Αλινετζάντ. Οι περισσότερες κριτικές υποστήριζαν ότι το μποϊκοτάζ ήταν αντιπαραγωγικό και έβλαπτε τις ίδιες τις Ιρανές που είχαν παλέψει για να πάρουν άδεια από την Ιρανική κυβέρνηση ώστε να κάνουν επαγγελματικά αθλήματα.<ref>{{Cite news|url=https://www.nytimes.com/2018/07/03/books/review/masih-alinejad-wind-in-my-hair.html|title=The Woman Whose Hair Frightens Iran|language=en|accessdate=2018-11-17}}</ref>
== Συμβόλαιο με VOA Persian ==
Ως συμβασιούχος στην Voice Of America Persian, η Αλινετζάντ πληρωνόταν $61,250 για τα προγράμματα του Tablet, VOA Persian Service. Για τα τελευταία δύο χρόνια, έχει λάβει $85,600 το χρόνο, (εν συνόλω $171,200) για τα προγράμματα της στο VOA Persian.
== Βιβλιογραφία ==
Τα απομνημονεύματά της, “''The Wind in my Hair''”, όπου ασχολείται με την πορεία της από ένα μικροσκοπικό χωριό του βόρειου Ιραν ώσπου να γίνει δημοσιογράφος και να δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κίνημα που πυροδότησε πανιρανικές διαμαρτυρίες ενάντια στην υποχρεωτική χιτζάμπ, δημοσιεύθηκαν από το Little Brown το 2018.<ref>{{Cite news|url=https://www.nytimes.com/2018/07/03/books/review/masih-alinejad-wind-in-my-hair.html|title=The Woman Whose Hair Frightens Iran|language=en|accessdate=2018-11-16}}</ref>
Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία στα Περσικά:
* ''Tahasson'' - περιγράφει την πολιτική αναταραχή όταν απέργησε το “Έκτο Ιρανικό Κοινοβούλιο”.
* ''Taj-e-Khar'' (Το Στέμμα του Αγκαθιού) - μυθιστόρημα μεταφρασμένο στα αγγλικά. Αναφέρεται στο πάθος του Χριστού και το αγκάθινο στέμμα που τοποθετήθηκε στο κεφάλι του από τους Ρωμαίους.
* ''I am Free'' (Είμαι ελεύθερη) - ασχολείται με τα γυναικεία ζητήματα στο Ιράν, εκδομένο στην Γερμανία επειδή απαγορεύτηκε από το Υπουργείο Ισλαμικής Κουλτούρας και Καθοδήγησης του Ιράν.
* ''Gharar Sabz'' (Πράσινο Ραντεβού) - ασχολείται με την βία μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009. Το βιβλίο εκδόθηκε στην Γερμανία λόγω απαγόρευσης του από το Υπουργείο Ισλαμικής Κουλτούρας και Καθοδήγησης του Ιράν.
== Παραπομπές ==
{{ενσωμάτωση κειμένου|en| Masih Alinejad}}
[[Κατηγορία:Μεσανατολίτες φεμινιστές]]
| |||