Ο Δράκος (ταινία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 32:
==Πλοκή==
{{μισή πλοκή 2}}
Ένας ασήμαντος τραπεζικός υπάλληλος, ο Θωμάς ([[Ντίνος Ηλιόπουλος]]), ετοιμάζεται να περάσει μόνος τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς όταν τρομοκρατημένος συνειδητοποιεί ότι μοιάζει μ’ έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν "Ο Δράκος". Λόγω της παρεξήγησης, η αστυνομία τον καταδιώκει και αυτός βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα καμπαρέ. Μες στη διφορούμενη γοητεία της νύχτας, μία συμμορία του υποκόσμου (οι άνθρωποι του καμπαρέ), τον αντιμετωπίζουν ως τον γνήσιο Δράκο και μία χορεύτρια, η λεγόμενη Κάρμεν ([[Μαρίκα Λεκάκη]]), τον συμπαθεί και τον προστατεύει. Εκεί ο Θωμάς γνωρίζει την Ρούλα ([[Μαργαρίτα Παπαγεωργίου]]), το "μωρό" οπως την αποκαλούν, ένα νεαρό κορίτσι, ορφανό μετά τον βομβαρδισμό του Πειραιά, που το περιμάζεψε η Κάρμεν και το οδήγησε στο καμπαρέ. Το αφεντικό ([[Γιάννης Αργύρης]]), ο "Χοντρός" όπως τον αποκαλούν, είναι ερωτευμένος με το "μωρό", την μαλώνει από ζήλεια και δεν την αφήνει να φύγει από τον έλεγχό του. Η ίδια είναι αθώα, με αγνή, σχεδόν παιδική ψυχή και επιθυμεί να φύγει από το καμπαρέ και τον υπόκοσμο, στον οποίο είναι υποχρεωμένη να κινείται. Η εμφάνιση του υποτιθέμενου "Δράκου", δηλαδή του Θωμά, σηματοδοτεί κάτι καινούργιο στη ζωή της. Ο Θωμάς έχει αγνή ψυχή, η ζωή του όλη έχει κυλήσει στη μοναξιά, τον χαρακτηρίζει η ευγένεια και η διακριτικότητα. Και ενώ οι άνθρωποι του καμπαρέ, το ίδιο το αφεντικό, τον αντιμετωπίζουν ως τον διαβόητο κακοποιό και θεωρούν τις ιδιότητές του ως ένδειξη σκληρότητας, η Ρούλα, το "μωρό" βλέπει σε αυτόν έναν άνθρωπο που διαφέρει από τον υπόκοσμο, στον οποίο έχει συνηθίσει να ζει. Η παρουσία του την ελκύει και την παρηγορεί. Τους ενώνει η αγνότητα των ψυχών τους και η μοναξιά. "Μακάρι να είσασταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος, σαν όλους τους άλλους", επαναλαμβάνει η Ρούλα, θεωρώντας τον Θωμά ως τον "Δράκο", τον κακοποιό. "Πείτε πως είμαι ένας απλός υπάλληλος τραπέζης", απαντάει ο Θωμάς ευτυχισμένος. Η σχέση τους είναι λευκή και δυνατή.
Ο Θωμάς και το "μωρό" περνούν μαζί την ημέρα της Πρωτοχρονιάς. Περιφέρονται στους δρόμους της Αθήνας ευτυχισμένοι και ξέγνοιαστοι, μακριά από το νοσηρό κλίμα του καμπαρέ. Το ίδιο βράδυ ο Θωμάς συλλαμβάνεται από την αστυνομία, η οποία θεωρεί ότι έχει συλλάβει τον αληθινό "Δράκο". Στο αστυνομικό τμήμα γίνεται η αναγνώριση. Δεν είναι ο "Δράκος" αλλά ένας απλός άνθρωπος που φέρει ομοιότητα με τον κακοποιό. Αφήνεται ελεύθερος.
Γραμμή 41:
Η συμμορία προετοιμάζεται πίνοντας και χορεύοντας έναν υποβλητικό, βαρύ ζεϊμπέκικο χορό. Ο καθένας μιλάει για τις ανάγκες του, αυτές που θα ικανοποιηθούν αν επιτύχει η επιχείρηση. Ο χορός, οι ευχές και οι προσευχές των παρανόμων παίρνουν τη μορφή μιας παράδοξης τελετουργίας. 'Ολοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον "Δράκο". Η αληθινή του όμως ταυτότητα αποκαλύπτεται λίγο πριν ξημερώσει και τότε εκείνος βρίσκει τραγικό τέλος από την συμμορία.
Η ταινία είναι βαθιά υπαρξιακή. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ([[Νίκος Κούνδουρος]]) την χαρακτηρίζει "εγκεφαλική" σε συνέντευξή του, στον Λάκη Παπαστάθη, στην εκπομπή Παρασκήνιο, παραγωγή: CINETIC 2012. Έχει συμπεριληφθεί στις 100 καλύτερες Ευρωπαϊκές ταινίες για τον 20ο αιώνα.
== Διανομή ==
| |||