Παναγιώτης Ζωγράφος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αρχικά ανάθεσε σε έναν Ευρωπαίο να του ζωγραφίσει, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι δεν χρειάζονταν καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις, αλλά εικόνες περιγραφικές με όλα τα απαραίτητα στοιχεία που θα ήταν ικανά να εξιστορήσουν με ακρίβεια το θέμα που απεικόνιζαν. Έτσι στράφηκε στον Παναγιώτη Ζωγράφο, παλαίμαχο αγωνιστή από τηντη [[Βορδόνια Λακωνίας]]. Ο Παναγιώτης Ζωγράφος ήταν αυτοδίδακτος λαϊκός ζωγράφος, αγιογράφος της μεταβυζαντινής λαϊκής παράδοσης και ως αγωνιστής είχε δει με τα ίδια του τα μάτια όλα αυτά που ο Μακρυγιάννης του ανέθετε να περιγράψει.

Ο Παναγιώτης φιλοτέχνησε εικοσιπέντε πίνακες. Αντίγραφα των πινάκων φτιάχτηκαν από τους γιους και από τον ίδιο τον Παναγιώτη και μοιράστηκαν όπως ήθελε ο Μακρυγιάννης στον βασιλιά [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]], στον [[τσάρος|Τσάρο]] της [[Ρωσία]]ς, τον βασιλιά της [[Γαλλία]]ς και τηντη βασίλισσα της [[Αγγλία]]ς. Στα εν λόγω έργα, συνεπώς, συνδυάζεται η "χειρ του Ζωγράφου με τη διήγηση του Μακρυγιάννη". Το έργο του θεωρείται "''αντίλογος στην ακαδημαϊκή παράδοση της Σχολής του Μονάχου''" (Μ. Στεφανίδης) και προδρομικό του [[Θεόφιλος Κεφαλάς - Χατζημιχαήλ|Θεόφιλου]], ενώ ο [[Γιάννης Τσαρούχης]] έκανε λόγο για "''αθώα, σοφή ζωγραφική''".