Γεώργιος Ιακωβίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 109.242.251.119 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό InternetArchiveBot
Ετικέτα: Επαναφορά
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 4:
 
== Βιογραφία ==
Ο Γεώργιος Ιακωβίδης γεννήθηκε το 1853 στα [[Χίδηρα Λέσβου|Χίδηρα]] της [[Λέσβος|Λέσβου]].<ref name=a>Εθνική Πινακοθήκη – 100 Χρόνια. Τέσσερις Αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής. Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. ΕΠΜΑΣ, Αθήνα 1999, σελ. 661.</ref> Σε ηλικία 13 ετών πήγε στηνστη [[Σμύρνη]], για να ζήσει με τον θείο του, πρακτικό αρχιτέκτονα, και να φοιτήσει στην [[Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης|Ευαγγελική Σχολή]], ενώ παράλληλα εργαζόταν. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη και κυρίως για την [[ξυλογλυπτική]]. Το 1868, ακολούθησε το θείο του στη [[Μενεμένη]] για δύο έτη και το 1870 με την προτροπή και την οικονομική βοήθεια του Μιχαήλ Χατζηλουκά, ξυλέμπορου, συνεργάτη του θείου του, αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική στην [[Αθήνα]].
 
Το 1870, εγγράφηκε στο [[Σχολείο των Τεχνών (Αθήνα)|Σχολείο των Τεχνών]] της [[Αθήνα|Αθήνας]] (την μετέπειτα ''Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών''). Δάσκαλοί του στην Αθήνα ήταν ο ζωγράφος [[Νικηφόρος Λύτρας]]<ref name=a/> και ο γλύπτης [[Λεωνίδας Δρόσης]]. Από το Σχολείο των Τεχνών αποφοίτησε με άριστα τον Μάρτιο του 1877, ενώ είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται για το ζωγραφικό του ταλέντο.
Γραμμή 12:
Το 1878, δημιούργησε στο [[Μόναχο]] δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής θηλέων που λειτούργησε μέχρι το 1898. Με το ταλέντο και την εργατικότητά του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αγαπητός. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη: «Χρυσούν μετάλλιον» στην Αθήνα το 1888, ιδιαίτερο βραβείο των Παρισίων 1889, «Βραβείο τιμής» στην [[Βρέμη]] το 1890, «Χρυσούν μετάλλιον» του [[Βερολίνο|Βερολίνου]] το 1891, «Χρυσούν μετάλλιον» του Μονάχου το 1893, το «Οικονόμειον βραβείον» στην [[Τεργέστη]] το 1895, το βραβείο Βαρκελώνης το 1898 και το χρυσό μετάλλιο στο [[Παρίσι]] το 1900.
 
Το 1889 πέθανε η σύζυγός του, Άγλα. Το γεγονός αυτό σημάδεψε τηντη ζωή του και λέγεται πως κατόπιν σταμάτησε να ζωγραφίζει χαρούμενα παιδικά θέματα.
 
Το 1900, ιδρύθηκε η [[Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος|Εθνική Πινακοθήκη]] της Ελλάδας και ο Ιακωβίδης κλήθηκε από την [[Ελληνική Κυβέρνηση|ελληνική κυβέρνηση]] να επιστρέψει στην Ελλάδα και διορίστηκε πρώτος της έφορος.<ref>{{Cite book|title = Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου, Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. η συλλογή νεοελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006, Διδακτορική Διατριβή.|last = Γιαννουδάκη|first = Αντωνία|publisher = Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|year = 2009|isbn = |location = Θεσσαλονίκη|pages = 79}}</ref> Μετά τον θάνατο του δασκάλου του [[Νικηφόρος Λύτρας|Νικηφόρου Λύτρα]] το 1904, διορίστηκε ως άμισθος καθηγητής ελαιογραφίας στην [[Σχολή Καλών Τεχνών (Αθήνα)|Σχολή Καλών Τεχνών]]. Για την προσφορά του αυτή, του απονεμήθηκε ο «Χρυσούς Σταυρός των Ιπποτών». Κατά την ίδια περίοδο, ο Ιακωβίδης, ως ο αγαπημένος προσωπογράφος της [[μοναρχία στην Ελλάδα|βασιλικής οικογένειας]] (υπήρξε προσωπικός φίλος του φιλότεχνου [[Πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδας|πρίγκιπα Nικολάου]]) και της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας, ήταν ήδη ένας από τους λίγους ευκατάστατους Έλληνες ζωγράφους.
Γραμμή 18:
Το 1910, με τον διαχωρισμό της Σχολής Καλών Τεχνών από το [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο]], με βασιλικό διάταγμα του ανατέθηκε η διεύθυνση του Σχολείου των Καλών Τεχνών. Το 1914, ο Ιακωβίδης τιμάται με το «Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών» και το 1918, την θέση του στην διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης αναλαμβάνει ο [[Ζαχαρίας Παπαντωνίου]]. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1926, ορίζεται ως ένα από τα τριάντα οκτώ αριστίνδην μέλη της νεοσυσταθείσας [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]].
 
Το 1930, αποχωρεί από τηντη διεύθυνση της Ανωτάτης, πλέον -μετά την αναδιοργάνωσή της- Σχολής Καλών Τεχνών, με τον τίτλο του «επιτίμου διευθυντού». Πέθανε το 1932, λίγο καιρό πριν κλείσει τα ογδόντα του.
 
Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση τον Νοέμβριο του 2005.