Νικολάι Ραγέφσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 97:
}}{{ru}}</ref>}}
Οι στρατιές των Κοζάκων συμμετείχαν κυρίως στην ανίχνευση και στη φρούρηση κατεχομένων και στρατοπέδων, ενώ δεν συμμετείχαν ενεργά στις μάχες. Ο Ποτέμκιν θεωρούσε τους Κοζάκους σημαντικό μέρος της [[Ρωσία|Ρωσίας]] και ένα καλό σχολείο για τους στρατιωτικούς. Και πραγματικά, ''«η καριέρα με τους Κοζάκους βοήθησε τον νεαρό φρουρό να μοιράζεται με τους άλλους στρατιώτες τα προβλήματα του»''.<ref name="poch7">{{cite book |last= |first= . |coauthors= Почко Н. А.|title= Генерал Н. Н. Раевский|publisher= |year= |month= |pages= 7—8|isbn= }}{{ru}}</ref>
Ο Ραγέφσκι συμμετείχε στη μετακίνηση από την [[Μολδαβία]], στις μάχες των ποταμών [[Λάργκα]] και [[Καγκούλ]], στις πολιορκίες του [[Μπέλγκοροντ-Ντνεστρόφσκι|Αττερμάν]] και του [[Μπεντέρι]]. Επειδή έδειχνε θάρρος, επιμονή και εφευρετικότητα, ο Ποτέμκιν τον διόρισε διοικητή στη φρουρά των Κοζάκων στην [[Πολτάβα]].<ref name="poch7" /> Στις 24 Δεκεμβρίου 1790, κατά την διάρκεια της [[Πολιορκία του Ισμαηλίου (1790)|πολιορκίας του Ισμαηλίου]], πέθανε ο αδερφός του, Αλεξάντρ,<ref name="bukh" /> με συνέπεια ο Νικολάι να παραμείνει ως ο τελευταίος ενεργός στρατιωτικός της οικογένειάς του. Μετά τον πόλεμο με τους Τούρκους, ο 19χρονος Νικολάι επέστρεψε ως [[αντισυνταγματάρχης]].<ref name="gossov">{{cite book|author=Шилов Д. Н.|coauthor = Кузьмин А. Г.|title =Члены Государственного совета Российской империи. 1801—1906|year= 2006|place= Αγία Πετρούπολη|pages=655—658}} {{ru}}</ref>
Γραμμή 113:
{{ρήση|Ο 23χρονος διοικητής, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, κατάφερε να διατηρήσει τον σεβασμό και την τάξη στο σώμα<ref>{{cite book |last= Почко |first= Н. А. |coauthors= |title= Генерал Н. Н. Раевский|publisher= |year= 1971 | location = Μόσχα |month= |pages= 10|isbn= }}{{ru}}</ref>}}
Στα τέλη του χρόνου, νέος Τσάρος στέφθηκε ο [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας|Παύλος Α']], ο οποίος διέταξε την υποχώρηση των ρωσικών σωμάτων από τη [[Γεωργία]]. Πολλοί στρατηγοί, οι οποίοι διοικούσαν την εποχή της Αυτοκράτειρας [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Αικατερίνης Β']], έχασαν τη θέση τους, όπως και ο Νικολάι στις 10 Μαΐου 1797.<ref name="alm">{{cite web
| author = Романов В.
| authorlink =
Γραμμή 148:
[[Αρχείο:Ο Ραέφσκι και οι γιοί του.jpg|thumb|left|200px|''Ο Ραγέφσκι και οι γιοι του το 1812'', έργο του Ιταλού ζωγράφου [[Γκαρντέλλι Σολομόν]] (ρωσ. ''Карделли Соломон, [[ιταλική γλώσσα|ιτα]]. ''Cardelli Solomon'']]
Την νύχτα της 24ης Ιουνίου 1812, η [[Μεγάλη Στρατιά]] του Ναπολέοντα άρχισε την εισβολή στα εδάφη της [[Ρωσία|Ρωσίας]].<ref name="tarle">{{cite book |last= |first= . |coauthors= Тарле Е. В.|title= Нашествие Наполеона на Россию|publisher=http://www.museum.ru/1812/Library/tarle1/part02.html www.museum.ru|year= 1941|month= |isbn= }}{{ru}}</ref> Ο Ραγέφσκι, την στιγμή της εισβολής ήταν διοικητής του 7ου Σώματος [[πεζικό|Πεζικού]] και της 2ης Δυτικής Στρατιάς του Μπαγκρατιόν. Από το [[Γκρόντνο]], η στρατιά του Μπαγκρατιόν (45.000 στρατιώτες) υποχώρησε στα ανατολικά, για να ενωθεί με την στρατιά του [[Μιχαήλ Μπαρκλάι-ντε-Τόλλι]]. Μιας και ο Ναπολέοντας δεν ήθελε αυτές οι 2 στρατιές να ενωθούν, έστειλε στον Μπαγκρατιόν τον «σκληρό [[στρατάρχης|στρατάρχη]]» [[Λουί Νικολά Νταβού]] (50.000 στρατιώτες). Στις 21 Ιουλίου, ο Νταβού κατέλαβε το [[Μογκιλιόφ|Μαγιλιόβ]] στον [[Δνείπερος|Δνείπερο]]. Με αυτό τον τρόπο, ο Νταβού προσπέρασε τον Μπαγκρατιόν και έφτασε στα βορειο-δυτικά από την 2η Ρωσική Στρατιά. Και στις δύο πλευρές δεν ήταν σίγουροι για τον στρατό που διέθεταν οι αντίπαλοι και ο Μπαγρατιόν, όταν έφτασε στον Δνείπερο, 60 χλμ. νότια του Μαγιλιόβ, προετοίμασε την στρατιά του Ραγέφσκι, για να αναγκάσει τους Γάλλους να υποχωρήσουν και να φτάσει στο [[Βίτεμπσκ]], όπου, σύμφωνα με το σχέδιο, έπρεπε να συναντηθούν και να ενωθούν οι ρωσικές στρατιές.
==== Σαλτάνοφκα ====
| |||