Μάχη του Σαγγαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο έλληνικός στρατός ξεκίνησε την προς ανατολάς προέλασή του το πρωί της 1ης Αυγούστου (13 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο), από τις βάσεις του στο Εσκί Σεχίρ διαμέσου έρημων και άνυδρων εκτάσεων μέχρι τον ποταμό Σαγγάριο, χωρίς οι τουρκικές δυνάμεις να τον παρενοχλήσουν ιδιαίτερα. Η πορεία, όμως, ήταν κοπιωδέστατη και ταλαιπώρησε αφάνταστα τα προελαύνοντα τμήματα, αφού πραγματοποιήθηκε μέσα σε αφόρητο καύσωνα και με ελλιπέστατη επιμελητεία. Η διαταγή της Στρατιάς Μικράς Ασίας όριζε πως για την σίτιση θα μεταφέρονταν άρτος, αλάτι, τσάι και ζάχαρη. Όλα τα υπόλοιπα θα τα προμηθεύονταν από επιτόπιους πόρους. Επιπλέον την Στρατιά ακολουθούσαν μεν αγέλες σφαγίων, αλλά το μαγείρεμα του κρέατος ήταν προβληματικό, καθώς δεν υπήρχαν ξύλα, εκτός από τα άδεια κιβώτια των πυρομαχικών.<ref name=Γενικό1>Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού Γενικό Επιτελείο Στρατού, ''Οι επιχειρήσεις προς Άγκυρα'', Αθήνα 1965, τόμος πρώτος, σελ 29</ref> Ειδικά το Β΄ Σώμα Στρατού που διύνησεδιένυσε τη μεγαλύτερη απόσταση αναγκάστηκε να πεζοπορήσει 300 χιλιόμετρα μέσα στην Αλμυρά έρημο. Στις 9 Αυγούστου (22 Αυγούστου ν.η.) οι ελληνικές δυνάμεις έφθασαν στον Σαγγάριο, τον διάβηκαν με γέφυρες εκστρατείας χωρίς σημαντική παρενόχληση από τους Τούρκους και στράφηκαν βορειοανατολικά προς τις κύριες θέσεις άμυνας του τουρκικού στρατού.