Βασιλικό μοναστήρι του Σαν Βικτοριάν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Real Monasterio de San Victorián" |
(Καμία διαφορά)
|
Έκδοση από την 14:25, 14 Σεπτεμβρίου 2020
Το Βασιλικό Μοναστήρι του Σαν Βικτοριάν (San Victorián στα ισπανικά ή San Beturián στα αραγωνικά) είναι ένα μοναστικό συγκρότημα της Ισπανίας που βρίσκεται στην περιοχή Los Molinos, που ανήκει στον δήμο El Pueyo de Araguás, στην κομάρκα του Σοβράρμπε, στην επαρχία της Ουέσκας στην Αραγωνία.
Βρίσκεται σε υψόμετρο 1200 μέτρων στις πλαγιές της οροσειράς της Ferrera, στην οποία ξεχωρίζει το όρος Peña Montañesa, 14 χιλιόμετρα από την πόλη της Αΐνσας.
Ιστορία
Μερικοί ερευνητές τοποθετούν την προέλευση του μοναστηριού του Σαν Βικτοριάν στον 6ο αιώνα, με το όνομα «Σαν Μαρτίν ντε Ασάν» (San Martín de Asán), καθιστώντας το έτσι το παλαιότερο μοναστήρι της Ιβηρικής χερσονήσου. Συνδέεται με τον Ιταλό Άγιο Βικτοριανό, ο οποίος ήταν ερημίτης στην μονή της Espelunca, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το μοναστήρι. Η αυξανόμενη δημοτικότητά του και ο σεβασμός προς το πρόσωπο του, τον οδήγησαν να αποδεχτεί τη θέση του ηγούμενου του μοναστηριού, το οποίο έκτοτε θα πάρει το όνομά του αλλάζοντας το από Σαν Μαρτίν ντε Ασάν.
Το μοναστήρι απέκτησε μεγάλη σημασία και επιρροή σε ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών Πυρηναίων της Αραγωνίας, καθώς αποτέλεσε, σύμφωνα με την παράδοση, το πάνθεον των μυθικών Βασιλέων του Σοβράρμπε. Διατηρούνται οι τάφοι του κόμη Γκονθάλο Α΄ και του βασιλιά Ίνιγο Αρίστα.
Ωστόσο, αποδεικτικά στοιχεία της ύπαρξης του μοναστηριού πριν από τον 10ο αιώνα δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν. Από το δεύτερο μισό του αιώνα αυτού έως το πρώτο τρίτο του 11ου, υπό τη βασιλεία του Σάντσο Γ΄ του Μεγάλου, έγιναν οι πρώτες τεκμηριωμένες κατασκευές, από τις οποίες δεν υπήρχαν υπολείμματα.
Κατά το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, στη βασιλεία του Σάντσο Ραμίρεθ, δόθηκε μια σημαντική κατασκευαστική ώθηση στο μοναστήρι, που συνέπεσε με τη βασιλική πολιτική που καθιέρωσε τον Σαν Μπετουριάν ως εγγυητή της εξουσίας της μοναρχίας σε μια περιοχή μακριά από τα κέντρα βασιλικής εξουσίας. Τότε είναι που αρχίζει και ενοποιείται η εξουσία του μοναστηριού, με την υποβολή των παλαιών μοναστηριών της Ριμπαγόρσας και την απόκτηση κυριαρχίας σε πολλά μέρη.
Τα περισσότερα από τα διατηρητέα κτίρια χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα. Στο δεύτερο μισό του αιώνα αυτού, το μοναστήρι έχασε την υπεροχή του στην περιοχή, με τη δημιουργία της επισκοπής του Μπαρμπάστρο και τις περικοπές δικαιωμάτων στα μοναστήρια.
Το 1835 κατασχέθηκε το μοναστήρι και τα υπάρχοντά του πέρασαν σε ιδιωτικά χέρια, καθώς και μέρος του αρχιτεκτονικού του συγκροτήματος. Στη δεκαετία του 1950 το μοναστήρι αδειάστηκε από τα κινητά περιουσιακά του στοιχεία με απόφαση του Επισκόπου του Μπαρμπάστρο, Cantero Cuadrado. Οι πάγκοι της χορωδίας μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου της Βολτάνιας, το κύριο ρετάμπλ στον καθεδρικό ναό του Μπαρμπάστρο και άλλα ρετάμπλ διανεμήθηκαν μεταξύ άλλων εκκλησιών της περιοχής. [1]
Αποκατάσταση
Στη δεκαετία από το 1990 έως το 2000, πραγματοποιήθηκαν αρκετές εκστρατείες αποκατάστασης και το 2002 ανακηρύχθηκε ως κληρονομιά πολιτιστικού ενδιαφέροντος της Ισπανίας. [2]
Το 2008 η Γενική Αντιπροσωπεία της Αραγωνίας και η Επισκοπή του Μπαρμπάστρο-Μονθόν υπέγραψαν ένα πρωτόκολλο μεταφοράς της εκκλησίας και του μοναστηριού για την αποκατάστασή τους, μετά από μια περίπλοκη διαδικασία οριοθέτησης των διαφόρων ιδιοκτησιών, καθώς το μοναστήρι και οι ξενώνες είναι ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η αραγωνική διοίκηση βρίσκεται επίσης σε μια διαδικασία διαπραγματεύσεων για την απόκτηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, που όμως τελικά δεν έχει αποφέρει καρπούς.[3]
Μεταξύ των ετών 2009 και 2018, η κυβέρνηση της Αραγωνίας πραγματοποίησε σε βάθος μέσα από διάφορες φάσεις, την αποκατάσταση του μη ιδιωτικού συγκροτήματος. Η εκκλησία και τα σκέπαστρα της, η πρόσβαση σε αυτή και στην αυλή, ο πύργος του καμπαναριού, ο οποίος είναι εξοπλισμένος με φωτισμό, η σκήτη, η βιβλιοθήκη, η τραπεζαρία και μέρος του περιμετρικού τείχους, καθώς επίσης και η οδική πρόσβαση μέχρι τον οικισμό Oncíns, αποκαθίστανται και ενοποιούνται.[4][5][6]
Από το 2011 πραγματοποιούνται επισκέψεις με τουριστικές ξεναγήσεις.[7]
Περιγραφή
Είναι ένα μοναστικό συγκρότημα που έχει χάσει σημαντικό αριθμό κτιρίων. Διατηρούνται όλα όσα σχετίζονται με τον 16ο αιώνα, αν και υπάρχουν ωστόσο κάποια μεσαιωνικά στοιχεία. Βρίσκεται στις πλαγιές της οροσειράς της Ferrera, σε μια τοποθεσία όπου δεσπόζει μέσα στο περιβάλλον που το περιβάλλει.
Πρόκειται για ένα συγκρότημα που αποτελείται από τη μοναστική κατοικία, την μοναστική σκήτη, της οποίας η βόρεια πτέρυγα εξαφανίστηκε με την κατασκευή της νέας εκκλησίας, εξαρτούμενα κτίσματα που συνδέονται με την σκήτη και άλλες εξαρτήσεις σχετικές με τη μοναστική ζωή (κελάρια, σιλό, κήπος, κλπ). Όλα αυτά περιβάλλονται από τείχη εκτός από τη δυτική πλευρά.
Παρουσιάζει τα ακόλουθα στοιχεία ενδιαφέροντος:
Σπίτι-αβαείο και ξενώνας: Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της περίφραξης, η κατασκευή του είναι κυρίως από τον 16ο αιώνα. Πρόκειται για ένα ορθογώνιο δωμάτιο στο οποίο είναι προσαρτημένο το πανδοχείο, το οποίο φιλοξενούσε επίσης το μοναστηριακό αρχείο, ένα ιδιωτικό βήμα αγορεύσεων και το υπηρετικό προσωπικό του ηγούμενου.
Μοναστήρι: Βρίσκεται στο εσωτερικό της περίφραξης γύρω από την σκήτη. Τα παλαιότερα ερείπια του μοναστηριού βρίσκονται στην ανατολική πλευρά, που χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα. Εδώ βρίσκεται ο πύργος και ορισμένες εξαρτήσεις χρήσεων, η ακριβή φύση των οποίων ακόμη δεν είναι πολύ σαφής. Η μοναστική σκήτη έχει διώροφο διάδρομο και ημικυκλικές καμάρες.
Τείχη: Περιβάλλουν πλήρως την περίφραξη εκτός από τη δυτική περιοχή. Έχουν μεταβλητό ύψος μεταξύ τεσσάρων και έξι μέτρων.[8]
Παραπομπές
- ↑ «Real Monasterio de San Victorián». Gobierno de Aragón.
- ↑ DECRETO 91/2002 de 6 de marzo del Gobierno de Aragón, por el que se declara Bien de Interés Cultural, en la categoría de Monumento, el denominado Real Monasterio de San Victorián en Los Molinos, Término Municipal de El Pueyo de Araguás (Huesca).
- ↑ «San Victorián, el lugar soñado» (PDF). Diario del Alto Aragón. 10 de agosto de 2009. Ανακτήθηκε στις 18 de agosto de 2020. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ «La restauración de San Victorián, adjudicada». El Periódico de Aragón. 1 de octubre de 2009. Ανακτήθηκε στις 18 de agosto de 2020. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ «Restauración del claustro de San Victorián». Europa Press. 18 de enero de 2015. Ανακτήθηκε στις 18 de agosto de 2020. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ «La DGA ratifica la continuidad de la restauración de San Victorián». Diario del Alto Aragón. 27 de mayo de 2017. Ανακτήθηκε στις 18 de agosto de 2020. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ «Aragón retoma la restauración de su milenario Monasterio de San Victorián». Diario ABC. 28 de octubre de 2016. Ανακτήθηκε στις 18 de agosto de 2020. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |ημερομηνία=(βοήθεια) - ↑ UBIETO ARTETA, Agustín, Los monasterios medievales de Aragón: Función histórica, Zaragoza, Caja de Ahorros de la Inmaculada, 1999.