μ Ο Mimis Amimitos μετακίνησε τη σελίδα Γεώργιος Σταύρου στη Γεώργιος Σταύρος πάνω από την ανακατεύθυνση: Ορθότερα "Σταύρος" . Όπως ένας άλλος Ηπειρώτης, ο Σπυρίδων Λάμπρος.
Ο '''Γεώργιος ΣταύρουΣταύρος''' (2 Ιανουαρίου [[1788]] – 31 Μαΐου [[1869]]) υπήρξε [[Έλληνας]] ευεργέτης, μέλος της [[Φιλική Εταιρεία|Φιλικής Εταιρείας]] και τραπεζίτης, με πεδίο σταδιοδρομίας εντός και εκτός του ελληνικού χώρου.
== Βιογραφία ==
Ήταν ο γιος του [[ΙωάννηςΣταύρος Ιωάννου|Σταύρου|ΙωάννηΣταύρουΙωάννου]], έμπορου από τα [[Ιωάννινα]], ο οποίος ήταν και υπεύθυνος επί των οικονομικών του [[Αλή Πασάς|Αλή Πασά]]. Τη σταδιοδρομία του την ξεκίνησε στη [[Βιέννη]] την πρώτη δεκαετία του 19<sup>ου</sup> αιώνα, συνεχίζοντας την εμπορική δραστηριότητα του πατέρα του. Σε ηλικία 27 ετών έγινε μέλος της [[Φιλόμουσος Εταιρεία Βιέννης|Φιλόμουσου Εταιρείας Βιέννης]] που διύθυνε ο δάσκαλος του Γένους [[Άνθιμος Γαζής]]. Μυήθηκε στην [[Φιλική Εταιρεία]] και ενίσχυσε την Επανάσταση με αποστολές πολεμοφοδίων, προώθηση του [[Φιλελληνισμός|φιλελληνισμού]] και με επαφές με άλλους παράγοντες της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάστασης]] μεταξύ των οποίων και με τον [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]].
Το 1824 άφησε τις επιχειρήσεις του και από την [[Πίζα]] ήλθε στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στον αγώνα. Αρχικά πήγε στην υπό [[Βρετανία|βρετανική]] διοίκηση Ζάκυνθο εφοδιασμένος με συστατική επιστολή του μητροπολίτη [[Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας|Ουγγροβλαχίας Ιγνατίου]]. Από εκεί πέρασε στην Πελοπόννησο και στο Ναύπλιο όπου συνεργάστηκε με τον [[Γεώργιος Κουντουριώτης|Γεώργιο Κουντουριώτη]] μέχρι το τέλος της Επανάστασης αναλαμβάνοντας διάφορες διπλωματικές και πολιτικοστρατιωτικές αποστολές.
Γραμμή 16:
== Το Ορφανοτροφείο Ιωαννίνων ==
Ο Γ.Γεώργιος ΣταύρουΣταύρος δώρισε το πατρικό του σπίτι στα Ιωάννινα με σκοπό την ίδρυση του ορφανοτροφείου. Με τη διαθήκη του (1868) όριζε ότι εκεί θα φιλοξενούνται ελληνορθόδοξα παιδιά, κατά προτίμηση από τα Ιωάννινα, όπου επίσης θα διδάκονται λίγα γράμματα και τέχνες. Η Τουρκικήτουρκική διοίκηση προέβαλε σοβαρά εμπόδια στην ίδρυση του ορφανοτροφείου, επιχειρώντας αρχικά να ιδιοποιηθεί το ποσό, και αργότερα να διευρύνει τις κατηγορίες των ορφανών που θα φιλοξενούνταν και να αποκλείσει τη συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη διοίκηση. Ταυτόχρονα, μια νομική απόφαση του Καδή των Ιωαννίνων έθετε θέμα κληρονομικού δικαιώματος επί του οικοπέδου υπέρ των συγγενών του Σταύρου που ήταν Οθωμανοί υπήκοοι. Ο ίδιος ο ΣταύρουΣταύρος, προβλέποντας τα εμπόδια που θα όρθωνε η Οθωμανικήοθωμανική γραφειοκρατεία, είχε προβλέψει με τη διαθήκη του ότι "''Οι αδελφοί εκτελεσταί καλώς να εξασφαλισθώσι δια να μη ματαιώσουν ή βλάψουν τα σχέδιά μας οι Τούρκοι και τότε ας λείψη και ας γείνη άλλο καλόν έργον φιλανθρωπικόν ...''". Οι εκτελεστές της διαθήκης [[Μάρκος Ρενιέρης|Μ. Ρενιέρης]], [[Ευθύμιος Κεχαγιάς|Ε. Κεχαγιάς]] και Γ.Γεώργιος Βασιλείου, βοηθούμενοι από την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων και τοπικούς παράγοντες, κατάφεραν να υπερνικήσουν τα εμπόδια και να προχωρήσουν στην ίδρυση του Ορφανοτροφείουορφανοτροφείου. Αυτό άρχισε να κτίζεται από το 1882 υπό τους αρχιτέκτονες Θ.Ν. Τόμπρο και Ι. Δέδε. Επίσης προσελήφθη ο αρχιμηχανικός της Οθωμανικήςοθωμανικής κυβέρνησης στα Ιωάννινα Σιγισμούνδος Μινέικο (S. Mineyko), παππούς του [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Γ. Παπανδρέου]] από τη μητέρα του Σοφία. Το κτίριο αποπερατώθηκε το 1886<ref>"Γεώργιος Σταύρου". Τεύχος της σειράς "Η Ελλάδα των ευεργετών", Εφημερίδα ''Ημερησία''.</ref>.
