Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 26:
}}
 
Ο '''Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας''' ([[18 Μαΐου]] [[1868]] – [[17 Ιουλίου]] [[1918]], στα [[ρωσική γλώσσα|ρωσικά]]: Никола́й II,Νικολάι ΙΙ) από τον [[Οίκος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γκόττορπ|Οίκο του Σ.Χ.Γκόττορπ]] υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της [[Ρωσία|Ρωσίας]], Βασιλιάς της Πολωνίας και Μεγάλος Δούκας της Φινλανδίας. Κυβέρνησε από το [[1894]] μέχρι τητην αναγκαστική παραίτησή του από τον θρόνο το [[1917]]. Ο Νικόλαος Β΄αποδείχθηκε ανίκανος να διαχειριστεί μια χώρα που βρισκόταν σε πολιτική αναταραχή καθώς και να διοικήσει τον στρατό της στη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|A΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Η περίοδος της διακυβέρνησης του τελείωσε με την έναρξη της [[Ρωσική Επανάσταση|Ρωσικής Επανάστασης]] το 1917, οπότε και εκτελέστηκε<ref>http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=17784</ref> τόσο αυτός όσο και τα υπόλοιπα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβίκους]], παρόλο ότι είχε προηγουμένως παραιτηθεί. Το πλήρες όνομα του Νικολάου ήταν Νικολάι Αλεξάντροβιτς Ρομάνοφ (Никола́й Алекса́ндрович Рома́нов). Ο επίσημος τίτλος του ήταν Νικόλαος Β΄, Αυτοκράτορας και Μονοκράτορας πασών των Ρωσιών. Κάποιες φορές αναφέρεται ως ο Νικόλαος ο Μάρτυρας εξαιτίας της δολοφονίας του ή και ως ο Αιματοβαμμένος Νικόλαος εξαιτίας των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ενθρόνισής του και της ακόλουθης εναντίωσης της κυβέρνησής του. Αγιοκατατάχθηκε από τη [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία]] με το όνομα "Άγιος Νικόλαος ο το Πάθος Φέρων"<ref>http://gr.euronews.com/2015/09/24/russia-reopens-tsar-nicolas-murder-case</ref>.
 
== Οικογένεια και τα πρώτα χρόνια της ζωής του ==
Γραμμή 60:
Σε ένα ταξίδι του στο [[Ηνωμένο Βασίλειο]], ο Νικόλαος Β΄ παρακολούθησε μια συνεδρίαση του Κοινοβουλίου και έδειξε εντυπωσιασμένος από τους μηχανισμούς της δημοκρατίας. Ωστόσο γύρισε την πλάτη του σε οποιαδήποτε ιδέα παραχώρησης δύναμης στους εκλεγμένους αντιπροσώπους στη Ρωσία. Λίγο μετά αφότου ανέβηκε στον θρόνο, δέχτηκε στα [[Χειμερινά Ανάκτορα]] μια επιτροπή από χωρικούς και εργάτες από διάφορες τοπικές οργανώσεις (''ζιέμστβο'') με αίτημα κάποιες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Παρόλο που η επιτροπή, πριν συναντήσει τον Τσάρο, είχε ήδη απευθυνθεί προς αυτόν σε ήπιους και νομιμόφρονες τόνους, ο Νικόλαος Β΄τους υποδέχτηκε θυμωμένος και αγνοώντας έναν σύμβουλο της αυτοκρατορικής οικογένειας, τους είπε "...μου έγινε γνωστό ότι στη διάρκεια των τελευταίων μηνών ακούστηκαν σε κάποιες συγκεντρώσεις των ''ζιέμστβο'' οι φωνές εκείνων που έλκονται από ένα χωρίς νόημα όνειρο, πως οι ζιέμστβο θα κληθούν να συμμετάσχουν στην διακυβέρνηση της χώρας. Θέλω όλοι να μάθουν ότι θα δώσω όλη μου τη δύναμη για να διατηρήσω, για το καλό όλου του έθνους, τις αρχές της απόλυτης μοναρχίας, όσο σταθερά και ισχυρά έκανε και ο πρόσφατα απωλεσθείς πατέρας μου."
 
Τα λόγια αυτά άφησαν εμβρόντητους και τρόμαξαν όλους όσουςόσοι άκουγαν. Από τότε ξεκίνησε η πτώση της δημοτικότητας του νέου Τσάρου και άρχισαν να απομακρύνονται οι ελπίδες για μια ειρηνική αλλαγή στη [[Ρωσία]].
 
==Η επεκτατική εξωτερική πολιτική προς την Άπω Ανατολή==
Γραμμή 79:
 
== Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ==
Ως επακόλουθο της δολοφονίας του αρχιδούκα [[Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας|Φραγκίσκου Φερδινάνδου]] της Αυστρίας στο Σαράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914, από τον Γκαβρίλο Πρίντσιπ (Gavrilo Princip), μέλος του Σερβικού εθνικού μετώπου γνωστό ως Μαύρο Χέρι, ο Νικόλαος Β΄ ταλαντεύτηκε ως προς τη στάση που έπρεπε να κρατήσει η Ρωσία. Οι ανερχόμενες ιδέες του Πανσλαβισμού είχαν οδηγήσει τη Ρωσία να θεσπίσει συμφωνίες προστασίας της Σερβίας. Ο Νικόλαος δε θέλησε ούτε να παραδώσει τη [[Σερβία]] στο [[τελεσίγραφο]] της Αυστροουγγαρίας, ούτε να προκαλέσει μια γενικότερη σύρραξη. Σε μια σειρά από γράμματα που αντάλλαξε με τον Γερμανό Κάιζερ (την αποκαλούμενη και "αλληλογραφία του Γουίλι (Willy) και του Νίκι (Nicky)") και οι δύο διακήρυξαν την επιθυμία τους για ειρήνη και ο ένας προσπαθούσε να κάνει τον άλλον να υποχωρήσει. Ο Νικόλαος Β΄ πήρε αυστηρά μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση, διατάζοντας την κινητοποίηση του ρωσικού στρατού μόνο προς τα Αυστριακά σύνορα, με την ελπίδα να αποφύγει έτσι τον πόλεμο με την Γερμανική Αυτοκρατορία. Ήταν μια παράτολμη απόφαση καθώς η [[Αυστρία]] ήταν επί χρόνια σύμμαχος της [[Γερμανία]]ς. Έτσι πόλεμος με την Αυστρία σήμαινε και πόλεμο με τηντη Γερμανία. Φαίνεται λοιπόν πως ο Νικόλαος είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει τον πόλεμο.
 
[[Αρχείο:Nikolaus II. (Russland).jpg|thumb|left|250px|Ο Νικόλαος ο Β΄στο Τσάρσκογιε Σελό το Μάρτιο του 1917]]
Γραμμή 85:
Οι Ρώσοι δεν είχαν κανένα πλάνο για μερική κινητοποίηση των ρωσικών στρατευμάτων, και στις [[31 Ιουλίου]] [[1914]] ο Νικόλαος έκανε το μοιραίο βήμα δίνοντας την εντολή για [[γενική επιστράτευση]]. Παρόλο που οι σύμβουλοί του επέμεναν εναντίον της επιστράτευσης, εκείνος επέλεξε να τους αγνοήσει. Καθώς η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία είχαν συνάψει αμοιβαίες αμυντικές συμφωνίες, αυτό οδήγησε σχεδόν άμεσα σε μία Γερμανική επιστράτευση και ταυτόχρονη κήρυξη πολέμου, του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος αυτός ήταν ένας μεγάλος κίνδυνος για τη σταθερότητα της δυναστείας των Ρομανόφ.
 
Το ξέσπασμα του πολέμου την 1η Αυγούστου 1914, βρήκε τη Ρωσία καθ' όλα απροετοίμαστη. Παρόλα αυτά διατάχθηκε μια άμεση επίθεση εναντίον της Γερμανικής επαρχίας της Ανατολικής Πρωσίας, όπου οι Γερμανοί εκεί παρατάχθηκαν πολύ αποτελεσματικά και νίκησαν ολοκληρωτικά τα δύο Ρωσικά στρατεύματα που είχαν εισβάλλει. Η [[Μάχη του Τάνενμπεργκ (1914)|Μάχη του Τάνενμπεργκ]], όπου ένα ολόκληρο Ρωσικό στράτευμα εξολοθρεύτηκε, έριξε μια απειλητική σκιά πάνω στο μέλλον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι αφοσιωμένοι αξιωματικοί που χάθηκαν, ήταν ακριβώς αυτοί που έπρεπε να μείνουν για να προστατέψουν τηντη δυναστεία.
Τα ρωσικά στρατεύματα αργότερα σημείωσαν νίκες τόσο εναντίον της Αυστροουγγαρίας όσο και εναντίον των δυνάμεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ποτέ όμως δεν κατάφεραν να κάμψουν τη δύναμη του Γερμανικού στρατού.
 
Σταδιακά ένας πόλεμος φθοράς άρχισε στο αχανές ανατολικό μέτωπο, όπου οι Ρώσοι αντιμετώπισαν ενωμένες τις δυνάμεις της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας και υπέστησαν βαρύ πλήγμα. Ο Νικόλαος Β΄, αισθανόμενος ότι ήταν καθήκον του και ότι η προσωπική του παρουσία θα ενθάρρυνε τους στρατιώτες, αποφάσισε να οδηγήσει ο ίδιος τον στρατό. Και αυτή τη φορά τον είχαν συμβουλέψει να μην κινηθεί έτσι. Έχοντας πάψει τον ξάδελφό του, τον αξιοσέβαστο και έμπειρο [[Νικολάι Νικολάγιεβιτς της Ρωσίας|Νικολάι Νικολάγεβιτς]] (Николай Николаевич) από τη θέση του Αρχιστράτηγου μετά την απώλεια του ρωσικού βασιλείου της [[Πολωνία]]ς το Σεπτέμβριο του 1915, ανέλαβε ο ίδιος τον ρόλο του αρχιστράτηγου. Αυτό αποδείχθηκε μοιραίο λάθος καθώς τώρα συνέδεαν άμεσα τις ήττες του στρατού με τον ίδιο. Επίσης ο ρόλος του ως Αρχιστράτηγος τον υποχρέωνε να είναι μακριά από τηντη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας και έτσι όταν ξέσπασε η επανάσταση στην [[Αγία Πετρούπολη]] ήταν αδύνατο να την εμποδίσει, καθώς δεν ήταν καν στην πρωτεύουσα για να ελέγξει τα γεγονότα.
Στην προσπάθειά του να επιβλέψει την πορεία του πολέμου, άφησε ουσιαστικά τη διαχείριση των εσωτερικών ζητημάτων στην Αλεξάνδρα, η οποία ως Γερμανίδα δεν ήταν καθόλου αρεστή στο λαό. Η Δούμα ζητούσε διαρκώς πολιτικές μεταρρυθμίσεις και αυτή η ανήσυχη κατάσταση συνεχίστηκε σε όλη τα διάρκεια του πολέμου. Αποκομμένος από την κοινή γνώμη ο Νικόλαος αρνούνταν να δει πόσο κουρασμένος ήταν ο λαός από τη δυναστεία του και πόσο μισούσε τη γυναίκα του. Είχε προειδοποιηθεί επανειλημμένα για την καταστροφική επίδραση του [[Ρασπούτιν]], αλλά δεν τον απομάκρυνε. Ο Νικόλαος Β΄ αρνούνταναρνούταν να επιβάλλει λογοκρισία στον τύπο, όπου καθημερινά σχεδόν υπήρχαν κατηγορίες και φήμες εναντίον της Αλεξάνδρας και του [[Ρασπούτιν]]. Η Αλεξάνδρα είχε ακόμα κατηγορηθεί για προδοσία στους Γερμανούς εξαιτίας των Γερμανικών ριζών της. Τελικά ο θυμός προς τον Νικόλαο Β΄, που δεν αποφάσιζε να απομακρύνει τον Ρασπούτιν και η ζημιά που ο τελευταίος προκαλούσε στη μοναρχία και στις πολεμικές ενέργειες της Ρωσίας, οδήγησαν στη δολοφονία του μοναχού στις 16 Δεκέμβρη 1916. Υπεύθυνη ήταν μια ομάδα από αριστοκράτες με αρχηγό τον Πρίγκιπα Φέλιξ Γιουσούποφ (Felix Yusupov) και τον Μεγάλο Δούκα Ντμίτρι Παύλοβιτς (Дмитрий Павлович), ξάδελφο του Τσάρου.
 
Οι δυσκολίες στη διαβίωση όλο και αυξανόταν, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορούσε να παρέχει τον απαραίτητο εφοδιασμό και αυτό οδηγούσε σε μαζικές αναταραχές και εξεγέρσεις. Με τον Νικόλαο Β΄ να βρίσκεται μακριά στο μέτωπο και την Αλεξάνδρα να κυβερνά ουσιαστικά μαζί με τον Ρασπούτιν, η εξουσία φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει και η Αγία Πετρούπολη αφέθηκε στα χέρια των απεργών και των στασιαστών στρατιωτών. Παρά τις προσπάθειες του Βρετανού Πρέσβη Τζόρτζ Μπουχάναν (George Buchanan) να προειδοποιήσει τον Τσάρο, ότι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις ήταν επιβεβλημένες, προκειμένου να αποσοβηθεί η επανάσταση, ο Νικόλαος συνέχιζε να βρίσκεται 400 μίλια μακριά στο [[Μογκιλιόφ]] (Могилев), αφήνοντας την πρωτεύουσα εκτεθειμένη σε δολοπλοκίες και εξεγέρσεις.
Γραμμή 103:
''Στο όνομα της αγαπημένης πατρίδας, καλούμε τους πιστούς γιους της γης των πατέρων μας, να εκπληρώσουν το ιερό χρέος προς τη γη των προγόνων, να υπακούν τον Τσάρο σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της εθνικής δοκιμασίας και να τον βοηθούν, σε συνεργασία με τους αντιπροσώπους του λαού, να οδηγήσει τη Ρωσική Αυτοκρατορία στο δρόμο της νίκης, της κοινωνικής ευημερίας και της δόξας. Είθε ο Θεός να βοηθήσει τη Ρωσία''!''»{{παραπομπή}}
 
Ο Μέγας Δούκας [[Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας|Μιχαήλ]] αρνήθηκε τον θρόνο, μέχρις ότου θα επιτρεπόταν στον λαό να ψηφίσει μέσω ενός θεσμικού οργάνου μεταξύ της συνέχισης της μοναρχίας ή τη δημιουργία δημοκρατίας. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ο Μιχαήλ ποτέ δεν εκδιώχθηκε από την εξουσία, απλά καθυστερούσε να την αναλάβει. Η εκδίωξη του Νικόλαου Β΄ και η ακόλουθη επανάσταση των Μπολσεβίκων έδωσε τέρμα στην κυριαρχία της δυναστείας των Γκόττορπ-Ρομάνοφ που κυβερνούσε από το 1762. Έστρωσε επίσης τον δρόμο για τηντη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης, η γέννηση της οποίας σημαδεύτηκε από έναν παγκόσμιο σκεπτικισμό από κάποιους και ενθουσιασμό από άλλους για την πρώτη εφαρμογή της κομμουνιστικής θεωρίας σε μια μεγάλη χώρα όπως η [[Ρωσία]].
 
== Εξορία και Θάνατος ==
Γραμμή 117:
Δύο σκελετοί δε βρέθηκαν. Του έφηβου γιου και κληρονόμου του θρόνου Αλέξιου και μίας εκ των κορών, της Μαρίας, της Αναστασίας ή της Τατιάνας (οι τρεις κύριοι ερευνητές των λειψάνων — Αλεξάντερ Αβντόνιν, Σεργκέι Αμπράμοφ, και Ουίλιαμ Μέιπλς — δε συμφωνούν ως προς την ταυτότητα). Σε άρθρο της The Sunday Telegraph, στις 19 Απριλίου 1998, ο Αβντόνιν, που βρήκε τα κόκκαλα της υπόλοιπης οικογένειας, ισχυρίστηκε ότι τα σώματα που λείπουν βρίσκονται σε άλλη τοποθεσία κοντά στον κύριο τάφο. Είπε ακόμα ότι οι Μπολσεβίκοι πειραματίστηκαν με τα δύο σώματα (του Αλέξη και της αδερφής του) μέχρι που τα κατέστρεψαν ολοσχερώς. Οι εκτελεστές δεν είχαν τον χρόνο να ασχοληθούν το ίδιο σχολαστικά με τα υπόλοιπα σώματα και έτσι αυτά διασώθηκαν. Ο Αβντόνιν πιστεύει πως, αφού τα λείψανα του Τσαρέβιτς και της Μεγάλης Δούκισσας είναι κατεστραμμένα, «πιθανόν μόνο μερικά κόκαλα, σκόνη και στάχτη θα έπρεπε να έχουν απομείνει». Πριν ακόμα βρεθούν τα λείψανα, μια γυναίκα, η Άννα Άντερσον έγινε παγκοσμίως γνωστή, χάρη στις φήμες που ήθελαν την ίδια να είναι η [[Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία της Ρωσίας|Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία]], η διατεινόμενη ως μόνη επιζήσασα της εκτέλεσης.<ref>[https://books.google.gr/books?id=Pgl-q5kkZFAC&printsec=frontcover&dq=murder+of+romanov&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwiw8N--zLrbAhWSbVAKHcBECGs4ChDoAQhkMAg#v=onepage&q=murder%20of%20romanov&f=false The Romanov Conspiracy: A Thriller]</ref> Στο Χόλιγουντ γυρίστηκαν ταινίες βασισμένες σε αυτό. Η Άννα Άντερσον υποστήριζε αυτές τις φήμες, κερδίζοντας έτσι δημοσιότητα. Όσοι την υποστήριζαν, ισχυριζόταν ότι ήξερε πράγματα για τους Ρoμανόφ, που μόνο ένα τόσο στενό μέλος της οικογένειας μπορούσε να ξέρει. Ωστόσο, η εξέταση DNA της Άννα Άντερσον απέδειξε ότι τίποτα απ’ αυτά δεν ίσχυε. Στην πραγματικότητα ήταν μία Πολωνή εργάτρια εργοστασίου που είχε εξαφανιστεί με το όνομα Φραντσίσκα Σάντσκοφσκα.
 
Η Ρωσική Ορθόδοξη EκκλησίαΕκκλησία, παρά τα στοιχεία των εξετάσεων DNA, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα λείψανα της Αυτοκρατορικής οικογένειας ως αυθεντικά. Οι λόγοι της άρνησης θεωρούνται πολιτικοί.
 
Κατά τη διάρκεια της ταφής των οστών το 1998, τα λείψανα αναφερόταν από την Εκκλησία ως «Χριστιανοί θύματα της Επανάστασης» παρά ως βασιλική οικογένεια. Ένας λόγος γι' αυτήν τηντη διαφωνία ήταν η απουσία σημαδιού από το μέτωπο του Νικολάου.
 
== Η αγία οικογένεια των Ρομάνοφ ==