Λουκίνο Βισκόντι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Προσθήκη 2 βιβλίων για Επαληθευσιμότητα) #IABot (v2.0.7) (GreenC bot |
||
Γραμμή 40:
[[File:La terra tremma.jpg|right|thumb|230px|''[[Η Γη Τρέμει|Η γη τρέμει]] (1948)'']]
Το 1939, μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Βισκόντι μετακομίζει από το Μιλάνο στη [[Ρώμη]].<ref name=lvnet/> Εκεί γνωρίζει ορισμένους νεαρούς διανοούμενους, μανιώδεις με τον κινηματογράφο και μαρξιστές.<ref>Luchino Visconti, Paul Louis Thirard 74</ref> Πρόκειται για τον Μάριο Αλικάτα, τον Τζουζέπε Ντε Σάντις, τον Τζιάνι Πουτσίνι και τον [[Μικελάντζελο Αντονιόνι]], μαζί με τους οποίους γράφει στο περιοδικό "Cinema", που διευθύνει ο Βιτόριο Μουσολίνι, γιος του [[Μπενίτο Μουσολίνι]]. Με τα άτομα της ομάδας αυτής ο Βισκόντι θα γυρίσει την πρώτη του ταινία, ''[[Διαβολικοί Εραστές]] (Ossessione)'' (1943). Βασισμένη πάνω στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν, ''Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει πάντα δυο Φορές'', αποτελεί τη γενέθλια ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, ενός όρου που καθιερώθηκε χάρη στον μοντέρ του φιλμ, Μάριο Σεραντρέι.<ref name=emm/><ref name="Luchino Visconti, 102">Luchino Visconti, 102</ref> Τα γυρίσματα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|πολέμου]], με αποτέλεσμα οι συντελεστές της ταινίας να αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσχέρειες: όλο το υλικό ελέγχεται από τη λογοκρισία του [[φασισμός|φασιστικού καθεστώτος]], ενώ για να καλυφθούν τα έξοδα της ταινίας ο ίδιος ο Βισκόντι αναγκάζεται να διαθέσει ένα μέρος της οικογενειακής του περισουσίας.<ref name="Luchino Visconti, 102"/><ref>{{Cite book|title=A screen of time: A study of Luchino Visconti|url=https://archive.org/details/screenoftimestud0000stir|last=Stirling|first=Monica|publisher=Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition|year=1979|isbn=978-0151796847|location=ΗΠΑ|page=[https://archive.org/details/screenoftimestud0000stir/page/74 74]}}</ref> Το ''[[Διαβολικοί Εραστές|Ossessione]]'' ταράζει τα νερά στον ιταλικό κινηματογράφο και γρήγορα απαγορεύεται από τη λογοκρισία.<ref name="Luchino Visconti, 7">Luchino Visconti, 7</ref>
Με την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Βισκόντι αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην αντίσταση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους [[Εθνικοσοσιαλισμός|Ναζί]]. Τα γεγονότα αυτά αποτυπώνονται στο ντοκιμαντέρ του ''Μέρες Δόξας'' (1945). Το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας του αναθέτει να γυρίσει μια τριλογία με θέμα τη ζωή των ψαράδων της [[Σικελία]]ς, των ανθρακωρύχων και των αγροτών. Τελικά, μόνο το πρώτο μέρος της τριλογίας ολοκληρώνεται· πρόκειται για την ταινία ''[[Η Γη Τρέμει]]'', βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Βέργκα ''Οι Μαλαβόλιε''. Γυρισμένη στο χωρίο Άτσι Τρέτσα της νότιας [[Σικελία]]ς με ερασιτέχνες ηθοποιούς, κατοίκους του χωριού, θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού. Παρά τις αντιδράσεις που προκαλεί, η ταινία βραβεύεται με το Ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας|Φεστιβάλ Βενετίας]] 1948.<ref name = emm/> Ακολουθεί το ''Bellissima'' (1951) στο οποίο ξεχωρίζει η ερμηνεία της [[Άννα Μανιάνι|Άννας Μανιάνι]].
Γραμμή 74:
}}</ref> αποτελεί μια σκληρή κριτική της αριστοκρατίας και της αλαζονείας της εξουσίας. Οι δύο κεντρικοί ήρωες της ταινίας (Τούλιο και Τζουλιάνα) δεν αναπαριστούν απλώς την παρακμή της οικογένειας,<ref name=":1">{{Cite book|title=Luchino Visconti: The Flames of Passion|last=Schifano|first=Laurence|publisher=HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition|year=1990|isbn=978-0002154789|location=Ηνωμένο Βασίλειο|page=409}}</ref> αλλά όπως ο ίδιος ο Βισκόντι δήλωσε: "αναπαριστούν μια συγκεκριμένη κοινωνία και μια συγκεκριμένη Ιταλία που ανήκει στη μεγαλοαστική τάξη η οποία είναι υπεύθυνη για την έλευση του Φασισμού". <ref name=":1" />
Ενώ τα γυρίσματα για το ''Ο Αθώος'' έχουν ολοκληρωθεί και η ταινία βρίσκεται στη φάση του μοντάζ, ο Λουκίνο Βισκόντι πεθαίνει στις 17 Μαρτίου του 1976 στη Ρώμη. Στο πλευρό του βρίσκεται η αδελφή του Ουμπέρτα, η οποία διηγήθηκε αργότερα τις τελευταίες στιγμές του: άκουσε τη Δεύτερη Συμφωνία του [[Γιοχάνες Μπραμς|Μπράμς]], μετά γύρισε προς το μέρος της και και είπε "Αρκετά. Είμαι κουρασμένος". <ref>{{Cite book|title=Luchino Visconti: The Flames of Passion|last=Schifano|first=Laurence|publisher=HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition|year=1990|isbn=978-0002154789|location=Ηνωμένο Βασίλειο|page=415}}</ref><ref>{{Cite book|title=A screen of time: A study of Luchino Visconti|url=https://archive.org/details/screenoftimestud0000stir|last=Stirling|first=Monica|publisher=Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition|year=1979|isbn=978-0151796847|location=ΗΠΑ|page=[https://archive.org/details/screenoftimestud0000stir/page/275 275]}}</ref>
Η τελευταία ταινία του ολοκληρώνεται από τους συνεργάτες του, με βάση τις δικές του υποδείξεις, και προβάλλεται στο Φεστιβάλ των Καννών της ίδιας χρονιάς ως φόρος τιμής στο σκηνοθέτη.<ref>Luchino Visconti, 51</ref>
| |||