Ήβη Στάγκαλη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
== Βιογραφία ==
Η Ήβη Στάγκαλη ( 1922 Κωνσταντινούπολη -1999 Αθήνα) ήταν ελληνίδα ζωγράφος, ιδρυτικό μέλος της τουρκικής πρωτοποριακής ομάδας των Δέκα, γνωστής ως Onlar grubu (1947 – 1955).Το 1964 ως Ελληνίδα υπήκοος απελάθηκε από την Τουρκία μαζί με την κόρη της, ηλικίας ενός έτους, και ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της στην Αθήνα.
Μαρίκα Στάγκαλη. Η μητέρα της είχε οίκο μόδας , “Σαλόνι” ''',''' και ο πατέρας της ήταν καθηγητής γυμναστικής. Μαζί με την αδελφή της Θάλεια, πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια μέσα στο ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον που διαταράχθηκε από τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της, όταν η ίδια ήταν δεκατεσσάρων ετών.
Οι δυο αδελφές τη δεκαετία του 1930 πήγαν στο [[Ζάππειο Παρθεναγωγείο Κωνσταντινουπόλεως|Ζάππειο Παρθεναγωγείο]].
Γραμμή 15:
Η παρουσία του “ θείου Πωλ” στη ζωή της Ήβης Στάγκαλη, αντίθετα από τα σχέδια που είχε ο ίδιος για τη νεαρή ανιψιά του, καλλιέργησε εκείνο το έδαφος που χρειαζόταν η Ήβη προκειμένου να αναπτυχθεί η ανεξάρτητη προσωπικότητα της. Ο Paul Martin μαζί με τη σύζυγο του -αδελφή της μητέρας της Ήβης και της Θάλειας– ζούσε μαζί με την οικογένεια. Ήταν διευθυντής στην βιβλιοθήκη του γαλλικού προξενείου στην Τουρκία και καθώς δεν γνώριζε ελληνικά, στο σπίτι μιλούσαν γαλλικά. Η γνώση των γαλλικών ευνόησε τις πνευματικές αναζητήσεις της νεαρής Ήβης. Πέρασε την εφηβική της ηλικία στο σπίτι, “ κρυμμένη” στη βιβλιοθήκη του θείου της , και ήρθε σε επαφή με κείμενα που δεν ήταν εύκολο να βρεθούν εκείνη την εποχή στην Κωνσταντινούπολη. Η συστηματική ανάγνωση διεύρυνε τους πνευματικούς ορίζοντες της νεαρής Ήβης Στάγκαλη και την ώθησε έξω από τα πλαίσια της κοινότητας των Ρωμιών της Πόλης. Το 1942 κρυφά από την οικογένεια της αρχίζει να παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών ως ακροάτρια καθώς η ελληνική υπηκοότητα δεν της επιτρέπει να εγγραφεί κανονικά. Οι σπουδές της ολοκληρώθηκαν το 1949. Πολύ νωρίς ο δάσκαλος της, [[:en:Bedri_Rahmi_Eyüboğlu|Bedri Rahmi Eyüboğlu]] , ένας από τους κορυφαίους Τούρκους ζωγράφους του 20<sup>ου</sup> αιώνα, την διακρίνει και το 1946 η Ήβη Στάγκαλη συμμετέχει ως ιδρυτικό μέλος στην [[Ομάδα των Δέκα|Oμάδα των Δέκα]] ([[:tr:Onlar_Grubu|Onlar Grubu]]). Με αυτό τον τρόπο το όνομα της Ελληνίδας ζωγράφου, που δεν είχε δικαίωμα κανονικής εγγραφής στη σχολή της, λόγω ελληνικής υπηκοότητας και αργότερα, για τον ίδιο λόγο διώχθηκε από τη χώρα που αναγνώριζε ως δική της, συνδέθηκε με την Ιστορία της σύγχρονης τουρκικής ζωγραφικής, καθώς οι [[:tr:Onlar_Grubu|Onlar]] αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της. Στόχος της ομάδας των Δέκα ήταν, διατηρώντας την επαφή με την παράδοση και πατώντας πάνω στην παράδοση να εντάξουν τη σύγχρονη ζωγραφική της Τουρκίας στα μεγάλα ρεύματα της Δύσης. Στην πρώτη έκθεση της ομάδας που έγινε στην τραπεζαρία της Ακαδημίας, στην είσοδο αναρτήθηκαν εκατέρωθεν ένα έργο τουρκικής λαϊκής τέχνης και ένα έργο του [[Δομήνικος Θεοτοκόπουλος|El Greco]], ύψους το καθένα δυο μέτρων. Με αυτόν τον συμβολισμό, οι [[:tr:Onlar_Grubu|Onlar]] ήθελαν να δώσουν το στίγμα των καταστατικών αρχών της ομάδας τους.
Η
Επίσης το 1958 αναλαμβάνει την εικονογράφηση της Ιλιάδας σε μετάφραση [[:en:Azra_Erhat|Azra Erhat]]- [[:tr:A._Kadir|A. Kadır]]. Τα σχέδια που κοσμούν την αρχή κάθε ραψωδίας είναι εμπνευσμένα από τη ζωγραφική των αρχαίων ελληνικών κεραμικών. Συμμετέχει στην έκθεση που διοργανώνει το Lyzeum Club στο Μόναχο με τίτλο “Türk Kadın Sanaçılar Sergisi” (Έκθεση γυναικών καλλιτεχνών της Τουρκίας).
Γραμμή 26:
Το 1958, ο [[:en:İlhan_Berk|İlhan Berk]], ένας από τους σημαντικούς Τούρκους ποιητές σήμερα, εκδίδει την ποιητική συλλογή Galile Denizi (Η θάλασσα της Γαλιλαίας) εκδόσεις Varlık Yayınları. Ανάμεσα στα ποιήματα της συλλογής υπάρχουν τρία ποιήματα για την Στάγκαλη.
Το 2002 από τις εκδόσεις Doğan Kitap κυκλοφορεί το βιβλίο του συγγραφέα [
Το 2011 από τις εκδόσεις SEL, κυκλοφορεί τμήμα της αλληλογραφίας του διάσημου Τούρκου ζωγράφου [[:tr:Turan_Erol|Turan Erol]] με γράμματα που έλαβε από φίλους του καλλιτέχνες. Στο βιβλίο Gözlerinden öperim (Σε φιλώ στα μάτια) υπάρχουν έξι γράμματα της Ήβης Στάγκαλη.
Γραμμή 32:
Τον Μάιο του ίδιου έτους στο περιοδικό Τέχνης, [http://www.sanattanyansimalar.com/yazarlar/celal-binzet/ivy-stangali-golgeye-dusen-isik/692/ rh+ artmagazin]e, ο [http://www.sanattanyansimalar.com/yazar/celal-binzet/ Celal Binzet] γράφει ένα εκτεταμένο άρθρο για την Η. Στάγκαλη με τίτλο İvy Stangali / Gölgeye Düşen Işık (Ήβη Στάγκαλη / Το φως που έπεσε στη σκιά).
Το 2015 κυκλοφόρησε στην Τουρκία από τις εκδόσεις Türkiye İş Bankası (εκδόσεις της Τράπεζα Εργασίας της Τουρκίας), ένα άλμπουμ αφιερωμένο στην αλληλογραφία του Bedri Rahmi Eyüboğlu, ''Biz mektup yazardık'' ( Εμείς γράφαμε γράμματα). Στο άλμπουμ συγκεντρώνονται γράμματα που είχαν σταλεί στον ζωγράφο την περίοδο 1932 - 1975. Μεταξύ αυτών υπάρχουν και 11 γράμματα της Στάγκαλη. Χαρακτηριστικό είναι το γράμμα που του στέλνει στις 10 Νοεμβρίου του 1964, είκοσι μέρες μετά την άφιξή της στην Ελλάδα, το οποίο αποκαλύπτει την απόγνωση της λόγω της απέλασης.
Το 2019 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο [https://www.yapikrediyayinlari.com.tr/ Yapı ve Kredi Yağınlar] της τράπεζας YAPI KREDİ, βιβλίο με τίτλο “İvi Stangali ressamı hatırlamak”<ref>{{Cite book|title=Ressam İvi Stangali’yi hatırlamak|first=SULA BOZİS - SEZA SİNANLAR USLU - MAYA STANGALI|last=BOZİS SİNANLAR USLU STANGALI|publisher=Yapı Kredi Yayınları|isbn=978-975-08-4450-8|year=2019|location=iSTANBUL|page=1|quote="İvi Stangali: Ressamı Hatırlama"}}</ref>( Ήβη Στάγκαλη, θυμόμαστε την ζωγράφο). Στο βιβλίο δημοσιεύεται το ημερολόγιο της Η. Στάγκαλη και υπάρχουν κείμενα της συγγραφέως [http://www.biblionet.gr/author/19030/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B6%CE%B7 Σούλας Μπόζη], της ιστορικού τέχνης [http://kitap.ykykultur.com.tr/hazirlayanlar/seza-sinanlar-uslu Seza Sınanlar Uslu] και της [http://www.biblionet.gr/author/80842/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B7,_%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1 Μάγιας Στάγκαλη], κόρης της ζωγράφου. Το ίδιο έτος εντοπίστηκε έργο της στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης το οποίο εκτίθεται έκτοτε στον εκθεσιακό χώρο του Πανεπιστημίου.
| |||