Ταντέους Πανκιέβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ταντέους Πανκιέβιτς''' ([[Πολωνική γλώσσα|πολωνικά]]: Tadeusz Pankiewicz , 21 Νοεμβρίου 1908 - 5 Νοεμβρίου 1993 ), ήταν Πολωνός Ρωμαιοκαθολικός φαρμακοποιός,<ref>The Holocaust: A History of the Jews of Europe During the Second World War,Martin Gilbert p. 356 (1987 Macmillan)</ref> που δραστηριοποιήθηκε στο [[Γκέτο της Κρακοβίας]] κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Πολωνίας. Αναγνωρίστηκε ως [[Δίκαιοι των Εθνών|Δίκαιος των Εθνών]] από το [[Γιαντ Βασσέμ]], στις 10 Φεβρουαρίου 1983, για τη διάσωση αμέτρητων Εβραίων στο [[Ολοκαύτωμα]].

Υπό τη γερμανική ναζιστική κατοχή στην Πολωνία κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β'Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], η περιοχή Πόντγκουρζε έκλεισε τον Μάρτιο του 1941 ως γκέτο για του Εβραίους. Μέσα στα τείχη του Γκέτο της Κρακοβίας υπήρχαν τέσσερα προπολεμικά φαρμακεία που ανήκαν σε μη Εβραίους. Ο Πανκιέβιτς ήταν ο μόνος ιδιοκτήτης που απέρριψε τη γερμανική προσφορά μετεγκατάστασης στην (μη εβραϊκή) πλευρά της πόλης. Ο επικεφαλής του Γερμανικού Φαρμακευτικού Επιμελητηρίου στην Κρακοβία (Pharmazierat) Σταλ, φοβούμενος την εμφάνιση επιδημίας, εξέδωσε θετική γνώμη σχετικά με το αίτημα του Πανκιέβιτς να του δοθεί η άδεια να συνεχίσει να λειτουργεί την εγκατάστασή του ως το μόνο φαρμακείο στο Γκέτο και να κατοικεί στις εγκαταστάσεις του.<ref>The Holocaust: Roots, History, and Aftermath 1st Edition by David M. Crowe (Author) Page 180.</ref> Η άδεια χορηγήθηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα και ύστερα έπρεπε να υποβάλει ξανά αίτηση για παράταση της ισχύος των εγγράφων . Στο προσωπικό του δόθηκε άδεια διέλευσης για είσοδο και έξοδο από το γκέτο για δουλειά.

Το φαρμακείο έγινε τόπος συνάντησης για την [[Ιντελιγκέντσια|ιντελλιγκέντσια]] του γκέτο και ένα κέντρο υπόγειων δραστηριοτήτων. Ο Πανκιέβιτς και το προσωπικό του, η Ιρένα Ντροντζικόφσκα, η Ελένα Κριβάνιουκ και η Αουρέλια Ντάνεκ, έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να πραγματοποιήσουν πολλές παράνομες επιχειρήσεις: λαθρεμπόριο τροφίμων και πληροφοριών και προσφορά καταφυγίου στις εγκαταστάσεις τους για τους Εβραίους που αντιμετώπιζαν απέλαση στα στρατόπεδα. Χρησιμοποιώντας τη μεσολάβηση του Δρ. Μίχαου Βάιχερτ, παρέδωσε φάρμακα και δέματα σε κρατούμενους του [[Στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Πλάζοφ|στρατοπέδου Πλάζοφ]] .

Ένας από τους πιο επικίνδυνους πληροφοριοδότες στο γκέτο της Κρακοβίας, ο Σιμόν Σπιτς έθεσε το όνομα του Πανκιέβιτς στον κατάλογο των ατόμων ύποπτων για παράνομες δραστηριότητες. Τέθηκε για απέλαση το φθινόπωρο του 1941 για τη διοργάνωση παράνομων συναντήσεων στο φαρμακείο του δίνοντας την ευκαιρία στους κατοίκους του γκέτο να επικοινωνήσουν με την «Άρια» πλευρά της πόλης. Η επέμβαση της δρας. Ροζαλία Μπλάου, χειρουργού από το Εβραϊκό Νοσοκομείο, έσωσε τη ζωή του Πανκιέβιτς. Κατά τη διάρκεια απέλασης τον Οκτώβριο του 1942, απομακρύνθηκε από το φαρμακείο από μια γερμανική αστυνομική περιπολία και συμπεριλήφθηκε στη μεταφορά Εβραίων στο στρατόπεδο του Μπέλζεκ. Χάρη στη παρέμβαση του SS-Sturmbannführer Βίλλι Χάαζε, του επετράπη να επιστρέψει στο φαρμακείο. Μια άλλη φορά, οδηγήθηκε έξω από το φαρμακείο με χειροπέδες από τον Βίλχελμ Κούντε ώστε να μην είναι ορατός από τα παράθυρα του φαρμακείου και δεν ήταν σίγουρος το τι θα επακολουθήσει.

[[Αρχείο:Apteka_pod_Orłem_Kraków.JPG|σύνδεσμος=https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Apteka_pod_Or%C5%82em_Krak%C3%B3w.JPG|εναλλ.=|μικρογραφία|Το φαρμακείο στην Κρακοβία (σήμερα μουσείο)]]

Στη δεκαετία του 1960, εμφανίστηκε πολλές φορές ως μάρτυρας σε δίκες που ασκήθηκαν εναντίον των Γερμανών κατακτητών: στο [[Κίελο]] το 1967 στη δίκη εναντίον των [[Βίλχελμ Κούντε]], [[Χέρμαν Χάινριχ]] και [[Φραντς Μίλερ|Φραντς Μίλλερ]] , στο [[Αννόβερο|Ανόβερο]] το 1977 εναντίον του Κουρτ Χάινεμαϊερ και σε αρκετές δεκάδες δίκες στην Πολωνία όπως στην Κρακοβία το 1951 στη δίκη εναντίον του SS-Sturmbahnführer Βίλχελμ φον Χάαζε. Επίσης το 1951, εμφανίστηκε ως μάρτυρας σε δίκη ενώπιον του κρατικού δικαστηρίου εναντίον του Μίχαου Βάιχερτ, στην οποία κατέθεσε υπέρ του.

Μετά την εθνικοποίηση των φαρμακείων το 1951, ο Πανκιέβιτς διορίστηκε διευθυντής του δικού του φαρμακείου και κατείχε αυτήν τη θέση μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1953.<ref>https://dzieje.pl/aktualnosci/maria-nowak-odznaczona-medalem-stulecia-odzyskanej-niepodleglosci</ref> Όταν συνειδητοποίησε ότι παρέμεινε ο μοναδικός πρώην ιδιοκτήτης, ζήτησε να μεταφερθεί σε άλλο φαρμακείο. Ανέλαβε τη διαχείριση του Κοινωνικού Φαρμακείου, κοντά στο Νεκροταφείο Ρακοβίτσκι. Εργάστηκε σε αυτό το φαρμακείο μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1974.

Τη δεκαετία του 1970 και του 1980, ήταν τακτικός και γνωστός πελάτης του καφέ "«Pod Pawiem"» στη οδό Γκρόντζκα 43 στην Κρακοβία όπου συναντιόταν με παλιούς γνώριμους.

Στις 10 Φεβρουαρίου 1983, στον Πανκιέβιτς απονεμήθηκε ο τίτλος "«Δίκαιος μεταξύ των Εθνών" » ως αναγνώριση για τις δραστηριότητες του στη διάρκεια του πολέμου και τη διάσωση Εβραίων. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, ήταν παρών στα εγκαίνια του μουσείου εθνικής κληρονομιάς που στεγάζεται στο κτίριο Απτέκα Ποντ Όρουεμ (Apteka Pod Orłem).

Ο Πανκιέβιτς έλαβε τιμές αλλά αυτός έλεγε: «Αυτό που έκανα, κάθε αξιοπρεπές άτομο θα έπρεπε να το κάνει. Δεν έγινα ήρωας. Ήταν το ιερό μου καθήκον. Έχω κάνει ένα θρύλο από αυτό, τον οποίο δεν αξίζω ».<ref>https://www.muzeumkrakowa.pl/sklep/magister-tadeusz-pankiewicz-biografia</ref>

Τον Απρίλιο του 1983, το φαρμακείο "«ποντ Όρουεμ"», που βρίσκεται στη οδό No.18 Plac Bohaterów Ghetta (μετονομάστηκε σε Πλατεία των Ηρώων του Γκέττο), άνοιξε τις πόρτες του ως Μουσείο Εθνικής Μνήμης, χαρακτηριστικό την ιστορίας της Εβραϊκής Κρακοβίας με ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο που υπήρχε το γκέτο . Το 2003, συνδέθηκε με το Δημοτικό Ιστορικό Μουσείο της Κρακοβίας. Οι δραστηριότητες του Πανκιέβιτς και του προσωπικού του στον πόλεμο εμφανίζονται σε μια έκθεση για την ιστορία του εβραϊκού γκέτο στην Κρακοβία.

Το φαρμακείο εμφανίστηκε στη βραβευμένη με Όσκαρ ταινία, η [[Η Λίστα του Σίντλερ|λίστα του Σίντλερ]]. Ο σκηνοθέτης της ταινίας [[Στίβεν Σπίλμπεργκ]] έκανε δωρεά 40.000 δολαρίων για τη συντήρηση του κτηρίου. Για την κίνηση αυτή τιμήθηκε από την πόλη της Κρακοβίας με το διάσημο βραβείο «Προστάτης Πολιτισμού» για το έτος 2004.