[[Αρχείο:MacedoniansGERberlin2.JPG|thumb|Γλέντι Σλαβομακεδόνων στο Βερολίνο (2008).|εναλλ.=]]
Η έννοια της «σλαβομακεδονικής» εθνότητας, ξεχωριστή από τους ορθόδοξους βαλκανικούς γείτονές της, φαίνεται να είναι μια νέα συγκριτικά έννοια. Οι πρώτες εκδηλώσεις της αρχικής σλαβομακεδονικής ταυτότητας εμφανίστηκαν κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ανάμεσα σε περιορισμένους κύκλους σλαβικώνσλάβων διανοουμένων, κυρίως έξω από την περιοχή της Μακεδονίας. Εμφανίστηκαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και εδραιώθηκαν από την κυβερνητική πολιτική της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αναφορές σε «Μακεδόνες» ήταν ποικίλες, από γεωγραφική ως διοικητική. Οι βυζαντινοί ιστορικοί χαρακτήρισαν τα πολυάριθμα σλαβικά φυλετικά συνδικάτα στα πρώιμα μεσαιωνικά Βαλκάνια ως «Σκλαβηνικά» και συχνά τα συσχετίζονταν με συγκεκριμένες φυλές. Στον 9ο αιώνα, ο Θεοφάνης ο Ομολογητής ανέφερε ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Β κατέλαβε την Μακεδονική Σλαβηνία (μικρές φυλετικές τάξεις των Σλάβων που εγκατέστησαν τα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση των Αβάρων) το 758-759. Οι σύγχρονοι Σλαβομακεδόνες ιστορικοί το χαρακτήρισαν ως ένα είδος πρωταρχικής εθνοπολιτικής οντότητας, όμως αυτές οι απόψεις είναι αμφίβολες. Αυτοί οι Σλάβοι δεν είχαν επαρκείς ικανότητες οικοδόμησης του κράτους, δεν κατάφεραν να τις ενώσουν και τον 8ο αιώνα επανακτήθηκαν από τους Βυζαντινούς. Από την άλλη πλευρά, οι πρόσφατες δημοσιεύσεις του Φλόριντ Κούρτα περιγράφουν τη μεγάλη σλαβική εισβολή του 6ου και 7ου αιώνα στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στη Μακεδονία. Έτσι, οι Κροάτες, οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι οργάνωσαν την δημιουργία των πρώτων νότιων σλαβικών κρατών και ο τοπικός (σλαβικός) πληθυσμός στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία κατακτήθηκε από τους Βουλγάρους στα μέσα του 9ου αιώνα. Ωστόσο, καθ΄ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, η πλειοψηφία των Σλαβικών πληθυσμών στην περιοχή της Μακεδονίας παρέπεμπε πιο συχνά στους Βούλγαρους. Ωστόσο, στην προ-εθνικιστική εποχή, οι όροι "Βούλγαρος" δεν είχαν αυστηρό εθνο-εθνικιστικό νόημα, μάλλον ήταν χαλαροί, συχνά εναλλάξιμοι όροι που θα μπορούσαν ταυτόχρονα να υποδηλώνουν θρησκευτικό προσανατολισμό, σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες.
Μετά την οθωμανική κατάκτηση των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς τον 15ο αιώνα, όλοι οι Ανατολικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί συμπεριλήφθηκαν σε μια συγκεκριμένη εθνοθρησκευτική κοινότητα κάτω από τη γραικορωμαίικη δικαιοδοσία που ονομάζεται Ρουμ Μιλλέτ. Η συμμετοχή σε αυτήν τη θρησκευτική κοινότητα ήταν τόσο σημαντική που οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί ή ως Ρωμιοί. Ωστόσο, οι εθνικές ταυτότητες δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Αυτό επιβεβαιώνεται από το Φιρμάνι του Σουλτάνου από το 1680 που περιγράφει τις εθνοτικές ομάδες στα βαλκανικά εδάφη της αυτοκρατορίας ως εξής: Έλληνες, Αλβανοί, Σέρβοι, Βλάχοι και Βούλγαροι.
