Καρδινάλιος Μαζαρέν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ιούλιος Μαζαρέν''', εξελληνισμένα Μαζαρίνος, (''Jules Mazarin'', ''Giulio Mazarini'' ή ''Mazzarin''i, [[14 Ιουλίου]] [[1602]] – [[9 Μαρτίου]] [[1661]]), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν '''Τζούλιο Ραϊμόντο Ματσαρίνο''' ή '''Ματζαρίνι'''<ref>George J. Buelow, ''A history of baroque music'', σελ.158, Indiana UP (2004), ISBN 9780253343659</ref> (στα γαλλικά Ζυλ Μαζαρέν) ήταν Γαλλο-Ιταλός<ref>Ο Μαζαρέν ποτέ δεν παραιτήθηκε από την ιταλική υπηκοότητά του, επειδή λέγεται ότι σκόπευε να εκλεγεί Πάπας. Βλέπε Guido Gerosa, ''Il re sole'', Mondadori, Μιλάνο</ref> καρδινάλιος, διπλωμάτης και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως [[πρωθυπουργός]] της Γαλλίας από το 1642 έως το θάνατό του. Ο Μαζαρέν διαδέχτηκε τον μέντορά του, [[Καρδινάλιος Ρισελιέ|Καρδινάλιο Ρισελιέ]]. Ήταν σημαντικός συλλέκτης έργων τέχνης και κοσμημάτων, ιδιαιτέρως διαμαντιών, και κληροδότησε τα "διαμάντια του Μαζαρέν" στον [[Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΔ']] το 1661, ορισμένα από τα οποία παραμένουν στη συλλογή του [[Μουσείο του Λούβρου|Μουσείου του Λούβρου]] στο Παρίσι<ref>[http://cartelfr.louvre.fr/cartelfr/visite?srv=car_not_frame&idNotice=11327 Από την επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου του Λούβρου]</ref>. Όπως ο Ρισελιέ, έτσι και ο καρδινάλιος Ιούλιος Μαζαρέν έπαιξε μεγάλο ρόλο στην πολιτική ζωή της Γαλλίας, τον 17ο αιώνα.

 

 

Μετά το θάνατο του Λουδοβίκου ΙΓ', ο Μαζαρέν απόκτησε την εύνοια της [[Άννα της Αυστρίας|Άννας της Αυστριακής]], η οποία είχε αναλάβει την αντιβασιλεία ως την ενηλικίωση του γιου της Λουδοβίκου ΙΔ', και ήταν ο ουσιαστικός ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της Γαλλίας. Η μετριοπαθής συμπεριφορά του ήταν αντίθετη με την υπεροψία του Ρισελιέ, και η Άννα τον συμπαθούσε πολύ και του συμπεριφερόταν τόσο οικεία ώστε δημιουργήθηκαν φήμες ότι παντρεύτηκαν κρυφά και ότι ο Δελφίνος ήταν απόγονός τους<ref>Garrett, σελ.279, 1940</ref>.