Ανταλλαγή πληθυσμών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 53:
Τελικά η Συνδιάσκεψη απεφάνθη ότι, αν και μισητό αυτό καθ΄ αυτό το μέτρο της υποχρεωτικής ανταλλαγής, ήταν το μόνο ενδεδειγμένο στη περίπτωση και συνέστησε την αποδοχή αυτής, με τον όρο να εξαιρεθούν οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Τότε η Ελλάδα, που είχε εγκαταλειφθεί απ’ όλους τους Συμμάχους, αναγκάσθηκε να υποκύψει και να υπογράψει την παραπάνω Σύμβαση της υποχρεωτικής ανταλλαγής, με την οποία χιλιάδες Έλληνες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]], μεταξύ αυτών και ο [[Πατριάρχης Κωνσταντίνος ΣΤ΄]], εξαναγκάσθηκαν σε εκπατρισμό.
Στην εν λόγω Σύμβαση, καθορίζονταν τα εις την υποχρεωτική ανταλλαγή υποκείμενα πρόσωπα, η ιθαγένειά τους, ο χρόνος της ανταλλαγής, η εκκαθάριση των περιουσιών τους, καθώς και η τύχη των εξαιρουμένων, της ανταλλαγής, προσώπων. Στη συνθήκη δε αυτή, υπήχθησαν και οι μετά την [[12 Οκτωβρίου|12η Οκτωβρίου]] [[1912]] αποχωρήσαντες εκ των εδαφών, που χαρακτηρίστηκαν «''ανταλλάξιμοι''». Οι κινητές και ακίνητες περιουσίες των ευαγών ή θρησκευτικών ιδρυμάτων που ανήκαν σε ανταλλάξιμους ή εις πρόσωπα που κατοικούσαν εκτός των εδαφών τους, υπήχθησαν επίσης σε ανταλλαγή. Σε μικτή επιτροπή εκ της συμβάσεως, ανετέθη η εκτίμηση και εκκαθάριση των περιουσιών που εγκαταλείφθηκαν. Η αξία τους μετά την εκτίμηση, περιέρχεται στο κράτος, όσο παραμένουν – ανταλλάξιμη περιουσία – και αυτό (το κράτος) καθίσταται οφειλέτης των δικαιούχων. Οι αξίες τέλος, θα συνοψίζονταν και όση διαφορά προέκυπτε, αυτή θα κατεβάλετο από το
Η Σύμβαση αυτή άρχισε να εφαρμόζεται από τον Αύγουστο του [[1923]], η δε μικτή επιτροπή περάτωσε το έργο της κατά το έτος [[1925]]. Για δε την εκτέλεσή της, εκδόθηκαν σωρεία νόμων, διαταγμάτων, αποφάσεων κ.λπ., ενώ πλείστες Υπηρεσίες δημιουργήθηκαν για τη περαίωση του όγκου της εργασίας προς εγκατάσταση των εκατοντάδων χιλιάδων ομοεθνών προσφύγων, την εκκαθάριση των περιουσιών τους και την τακτοποίηση των αξιώσεών τους.
| |||