Το Αμάρτημα του αββά Μουρέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μυθιστόρημα του Εμίλ Ζολά
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Το Αμάρτημα του αββά Μουρέ
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 15:08, 19 Οκτωβρίου 2020

Το αμάρτημα του αββά Μουρέ (Γαλλικά: La Faute de l'abbé Mouret) είναι ένα μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Εμίλ Ζολά που δημοσιεύθηκε το 1875, ο πέμπτος τόμος στον εικοσάτομο μυθιστορηματικό κύκλο Οι Ρουγκόν-Μακάρ. Ακολουθώντας την Κατάκτηση της Πλασσάνς, είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς που ασχολείται με τον Καθολικισμό. Το θέμα είναι η ζωή ενός ιερέα διχασμένου μεταξύ της θρησκευτικής του κλίσης και της αγάπης μιας γυναίκας.[1]

Το Αμάρτημα του αββά Μουρέ
ΣυγγραφέαςΕμίλ Ζολά
ΤίτλοςLa Faute de l'abbé Mouret
Γλώσσαγαλλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1875
Πολιτιστικό κίνημαΝατουραλισμός
Μορφήμυθιστόρημα
ΣειράΟι Ρουγκόν-Μακάρ
ΤόποςΓαλλία
ΠροηγούμενοLa Conquête de Plassans
ΕπόμενοSon Excellence Eugène Rougon

Η υπόθεση

 
Το Παραντού, Εντουάρ-Ζοζέφ Νταντάν, 1883, Μουσείο Καλών Τεχνών στη Γάνδη

Η πλοκή επικεντρώνεται στον νευρωτικό νεαρό ιερέα Σερζ Μουρέ, που είναι ο γιος του Φρανσουά και της Μαρτ Μουρέ, κύριων χαρακτήρων του προηγούμενου μυθιστορήματος Η κατάκτηση της Πλασσάνς.

Ο Σερζ έγινε κληρικός σε ηλικία είκοσι πέντε ετών και επέλεξε να ασκήσει τη διακονία του σε ένα μικρό χωριό, λίγα χιλιόμετρα από την Πλασσάνς, τη γενέτειρά του (που αντιστοιχεί στα μυθιστορήματα του Ζολά στο Αιξ-αν-Προβάνς). Οι χωρικοί δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τη θρησκεία και ο Σερζ απεικονίζεται δίνοντας ενθουσιώδεις λειτουργίες στην εντελώς κενή, σχεδόν εγκαταλελειμμένη εκκλησία του. Ο Σερζ όχι μόνο φαίνεται ότι δεν ενοχλείται από αυτήν την κατάσταση, αλλά δείχνει να επωφελείται γιατί του δίνει χρόνο να στοχαστεί στα θρησκευτικά ζητήματα που τον απασχολούν και να βιώσει πλήρως την ένταση της πίστης του.

Στην επαφή του με τη φύση, ο Σερζ νοιώθει το κάλεσμα των αισθήσεων, αίσθημα καταπιεσμένο μέχρι τότε από την εκπαίδευση και τη μαθητεία του στην εκκλησιαστική σχολή. Αυτή η ορμή τροφοδοτήθηκε περισσότερο από την επαφή του με τους αγρότες, κοντά στη φύση, και τις κόρες τους που είχαν αρκετά ελεύθερα ήθη. Αυτή η δύναμη μεταμορφώθηκε σε μυστικιστική αγάπη για την Παναγία, συνοδευόμενη από εκστάσεις και νευρώσεις που κατέληξαν να τον αρρωστήσουν σοβαρά.

Τελικά μετά από μια πλήρη νευρική κατάρρευση πέφτει σχεδόν σε κώμα, οπότε ο μακρινός συγγενής του, ο μη συμβατικός γιατρός Πασκάλ Ρουγκόν (ο κεντρικός χαρακτήρας του τελευταίου μυθιστορήματος της σειράς, Ο γιατρός Πασκάλ του 1893), τον αναθέτει στη φροντίδα του Ζανμπερνά και της ανιψιάς του Αλμπίν, που ζούσαν σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήμα, το Παραντού. [2]

Το μυθιστόρημα στη συνέχεια παίρνει μια εντελώς νέα κατεύθυνση τόσο ως προς τον τόνο όσο και το στιλ, καθώς ο Σερζ - που πάσχει από αμνησία και απόλυτη μακροχρόνια απώλεια μνήμης, χωρίς να έχει ιδέα ποιος ή πού είναι πέρα ​​από το όνομά του - γοητεύεται από την Αλμπίν, μια ιδιόμορφη, αθώα και εντελώς αμόρφωτη κοπέλα που μεγαλώνει σχεδόν μόνη ​​στην απέραντη, εκτεταμένη, κατάφυτη έκταση του Παραντού. Οι δυο τους ζουν για αρκετούς μήνες σε μια ειδυλλιακή ευδαιμονία σαν τον Αδάμ και την Εύα, με πολλούς βιβλικούς παραλληλισμούς, και ερωτεύονται βαθιά. [3]

Ωστόσο, τη στιγμή που ολοκληρώνουν τη σχέση τους, ανακαλύπτονται από τον τρομερό πρώην επίσκοπο του Σερζ και η μνήμη του επιστρέφει. Ο Σερζ καταλαμβάνεται από ενοχές για τις απρόσμενες αμαρτίες του, βυθίζεται σε βαθύτερη θρησκευτική ένταση από ποτέ, εγκαταλείπει την Αλμπίν και επιστρέφει στην ενορία του. Όπως και σε πολλά από τα προηγούμενα έργα του Ζολά, το μυθιστόρημα καταλήγει σε μια τραγική κορύφωση, με την Αλμπίν να αυτοκτονεί όταν βλέπει ότι τίποτα δεν μπορεί να φέρει τον εραστή της πίσω.[4]

Ελληνικές μεταφράσεις

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές