Αιχμαλωσία του Δ΄ Σώματος Στρατού στο Γκέρλιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Tο 1916, μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το ελληνικό [[Δ΄ Σώμα Στρατού (Ελλάδα)|Δ΄ Σώμα Στρατού]] οδηγήθηκε στο Γκέρλιτς με δύναμη 7.000 αξιωματικούς και οπλίτες<nowiki>{{ἀσαφές|σχόλιο=ασαφές}}</nowiki>, έπειτα από αιφνιδιαστική επίθεση της [[Βουλγαρία|Βουλγαρίας]] στην Ανατολική Μακεδονία, στις 18 του Αυγούστου. Η παράδοση του Σώματος στους Γερμανούς έγινε κατόπιν αφόρητων πιέσεων των δύο εμπόλεμων πλευρών (κυρίως των Γερμανοβουλγάρων αλλά και της Αντάντ, που είχαν επέμβει ένοπλα στην τυπικά ακόμη «ουδέτερη» Ελλάδα), κυριολεκτικά με το πιστόλι στον κρόταφο, και μετά την -εκ μέρους τού φιλομοναρχικού εθνικού κέντρου- ρητή απαγόρευση οποιασδήποτε ένοπλης αντίστασης. Από την ηγεσία τού εγκαταλελειμμένου στην τύχη του Σώματος, προκρίθηκε τότε αυτόβουλα η Γερμανία ως τόπος κατ' ευφημισμό «φιλοξενίας», προκειμένου να αποφευχθεί την τελευταία στιγμή η επώδυνη βουλγαρική αιχμαλωσία. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ιδιότυπη αιχμαλωσία, καθώς κανένας απολύτως δεν είχε το δικαίωμα να εγκαταλείψει το γερμανικό έδαφος καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Εάν εξαιρέσουμε τη μερίδα των φιλοβασιλικών και φιλογερμανών αξιωματικών, που απολάμβανε προνόμια (γιατί η μειονότητα των βενιζελικών αξιωματικών υπέστη στη Γερμανία άγριες διώξεις), οι στρατιώτες υπέφεραν επί μακρόν το μαρτύριο των στερήσεων, της ελλιπούς διατροφής και του αφόρητου κρύου στις παράγκες του στρατοπέδου, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 400 περίπου άτομα, τα περισσότερα από φυματίωση.