Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου''' (25 Οκτ. 1822- 31 Δεκ. [[1822]]) που έλαβε χώρα κατά το αρχικό στάδιο του [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Απελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων (1821-29)]]<ref>[[Απόστολος Βακαλόπουλος]], Επίλεκτες Βασικές Ιστορικές Πηγές της Ελληνικής Επανάστασης, εκδ.Βάνιας Θεσσαλονίκη 1990, σ. 443</ref> είναι ένα από τα σημαντικότερα επεισόδια της [[Ελληνική Επανάσταση|Ελληνικής Επανάστασης]]. Θα ακολουθήσουν η [[πολιορκία του Αιτωλικού|δεύτερη]] και η [[Τρίτη πολιορκία του Μεσολογγίου|τρίτη]] πολιορκία μέχρι τον Απρίλιο του [[1826]].

<blockquote><div lang="grc" style="font-family: Palatino Linotype;"> ''«Και που, λοιπόν, να πάμεν είπε ( Μαυροκορδάτος). Και προς το [[Μάρκος Μπότσαρης|Μάρκον]] στραφείς, μαζύ Σου θ΄αποθάνω Μπότζαρη. Και εγώ μαζύ σου πρίγγιψ (sic)<br>[[Μιχαήλ Οικονόμου]], ''Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας ή ο ιερός των Ελλήνων Αγών'', 1873.<ref>[[Μιχαήλ Οικονόμου]], γραμματικός του Κολοκοτρώνη, (φωτομηχανική επανέκδοση της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σχολής Δημητσάνης, 1976) σ.328</ref>

<blockquote><div lang="grc" style="font-family: Palatino Linotype;"> ''«Αν φύγω οι αλβανικές ορδές θα περάσουν στην [[Πάτρα]]· η [[Πελοπόννησος]] θα συντριβεί κι αυτό θα είναι μοιραίο για την ελληνική υπόθεση. Εδώ πρέπει να πεθάνουμε (c΄est ici que nous devons perir)<br>[[Φρανσουά Πουκεβίλ]] (Pouqueville)<ref>[[Φρανσουά Πουκεβίλ]] (Pouqueville), Histoire de la regeneration de la Grece, 1824, IV 204</ref>»

Όσοι δεν πρόλαβαν να οχυρωθούν στο Μεσολόγγι επιβιβάστηκαν στο μικρό νησί της [[Κάλαμος Λευκάδας|Καλάμου]] που τότε τελούσε υπό αγγλικήναγγλική κυριαρχία, αλλά ο αρμοστής [[Τόμας Μαίτλαντ]] τους θεώρησε ανεπιθύμητους επαναστάτες και τους κατεδίωξε με αποτέλεσμα να περιφέρονται πλέον στους καλαμώνεις του [[Αμβρακικός κόλπος|Αμβρακικού κόλπου]] και του [[Αχελώος|Αχελώου]] επιδιδόμενοι σε κλεφτοπόλεμο.<ref>[[Δημήτριος Φωτιάδης]], ό.π. σ. 291</ref> Μετά τη λύση της πολιορκίας αυτοί οι συμφοριασμένοι και όχι απελπισμένοι, προξενούν σημαντικές ζημίες στις εφοδιοπομπές των Τούρκων. Το πόσοι επέζησαν απ΄αυτούς μετά την [[Έξοδος του Μεσολογγίου|Έξοδο του Μεσολογγίου]] (Απρ. 1826) δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.

Ο Ομέρ Βρυώνης αποφασισμένος εξαρχής να μην καταστρέψει το Μεσολόγγι που θα το χρησίμευε ως ορμητήριο για τις περαιτέρω επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο εύκολα μεταπείσθηκε από τον [[Γεώργιος Βαρνακιώτης|Βαρνακιώτη]]<ref>Κωστής Παπαγιώργης, Τα καπάκια, εκδόσεις Καστανιώτης, 2003 ISBN 960-03-3470-6</ref>, που σύμφωνα με τον [[Νικόλαος Σπηλιάδης|Σπηλιάδη]] «τον κατέπεισε να προτιμήσει την δια συνθηκών παράδοσιν του Μεσολογγίου παρά την δια αιματοχυσίας καταστροφήν»<ref>[[Νικόλαος Σπηλιάδης]] Απομνημονεύματα δια να χρησιμεύσωσιν εις την Νέαν Ελληνική Ιστορίαν, 1851</ref>. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε ο πασάς [[Άγο Βάσιαρι]], παλαιός γνώριμος του Μάρκου Μπότσαρη. Έτσι Ο Μπότσαρης βγήκε από την πόλη σε απόσταση «βολής πιστόλας» και συναντήθηκε με τον Άγο Βάσιαρι που του υποσχέθηκε αμνηστία και πολλά άλλα ευεργετήματα. Ο Μπότσαρης θέλοντας να κερδίσει χρόνο επιχειρηματολογεί ότι χρειάζεται ακόμα λίγο χρόνο για να πείσει τους φράγκους του Μαυροκορδάτου.<ref>ΙΕΕ «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821», τόμ. ΙΒ σ. 274</ref>

* {{cnote|β|Τα καπάκια ήταν μυστικές συμφωνίες των οπλαρχηγών της [[Ρούμελη (Οθωμανική)|Ρούμελης]]ς με τους Τούρκους προσποιούμενοι (πλαστές διαπραγματεύσεις) ότι ενδιαφέρονταν για ανακωχή προκειμένου να κερδίσουν χρόνο ή να αποφευχθούν λεηλασίες και σφαγές. Θεωρούνταν εθνοφελές έργο αν πετύχαινε το στρατήγημα και προδοσία ανάλογα με την αποτυχία ή τις ατομικές επιδιώξεις.}}