Νεολαία Λαμπράκη

{πηγές} Η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη υπήρξε η συνέχεια ενδυνάμωσης και δράσης της ελληνικής αριστερής νεολαίας. Προηγείται η ίδρυση της [Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης] 8 Ιουνίου 1963 μετά τη δολοφονία του [Γρηγόρη Λαμπράκη] στη Θεσσαλονίκη στις 22 Μαϊου το 1963.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του [1964], 15 μήνες αργότερα, προκύπτει η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη από τη συγχώνευση της Νεολαίας της [ΕΔΑ] και της ΔΚΝΓΛ.

Στο ιδρυτικό συνέδριο της ΔΝΑ που γίνεται το 1965 η ΔΝΛ είναι η μεγαλύτερη πολιτική οργάνωση νεολαίας μετά την ΕΠΟΝ. Στις 15 του Μάρτη πραγματοποιεί το Α' ιδρυτικό συνέδριο, όπου καθορίζονται τα κύρια χαρακτηριστικά της:

Αναγνωρίζεται η ιδιαιτερότητα των νέων "η αυτονομία τους να βλέπουν τον κόσμο με ξεχωριστό τρόπο, να δημιουργούν και να οραματίζονται".

"Αγωνίζεται για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική πρόοδο και εντάσσεται στα γενικά πολιτικά και ιδεολογικά πλαίσια του προοδευτικού αριστερού, δημοκρατικού κινήματος της χώρας μας". Θέλει να διαπαιδαγωγήσει τη νεολαία ώστε "...να βγάλει πρωτοπόρους και φωτισμένους κοινωνικούς αγωνιστές".

Η δράση της Νεολαίας Λαμπράκη

Η ΔΝΛ, συνέχεια της παράδοσης και δράσης της ελληνικής αριστερής νεολαίας, αναπτύχθηκε και έδρασε σε μια περίοδο έντονων δημοκρατικών αγώνων για την απόκρουση πραξικοπηματικών απειλών από τους ξένους, την αυλή, τους στρατοκράτες, τη συνεργασία επίσημου κράτους καταστολής και παρακράτους.

Ευδοκίμησε στο έδαφος των μαζικών αγώνων της νεολαίας του 1962-63 που σηματοδοτούνται: με το 114, το 15% προίκα στην παιδεία, το σπουδαστικό κίνημα ειρήνης με τον σύνδεσμο "Μπέρτραντ Ράσελ", στους οποίους η αριστερή νεολαία, με τις ποικίλες μεγάλες ή μικρότερες συσπειρώσεις της, διαδραμάτισε ρόλο έμπνευσης και μαχητικής συμμετοχής. Εκφράζεται ως κίνημα ειρήνης και πολιτισμού και διευρύνει το πεδίο της πολιτιστικής ανάπτυξης.

Διακλαδώθηκε σε όλη την ελληνική επικράτεια με προνομιακή παρουσία στο χωριό και τη συνοικία... η παλαιότερη εκτίμηση για 100.000 μέλη δεν βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα, δεδομένου του γεγονότος ότι στις συνεδριακές συνελεύσεις το τρίμηνο Ιανουάριος - Μάρτιος 1965 έλαβαν μέρος 40.000 περίπου μέλη σε χιλιάδες συναντήσεις βάσης, και αν λάβουμε υπόψη μας τις αντίξοες τότε συνθήκες.

Συνέχισε την αγωνιστική παρουσία της αριστερής νεολαίας με την πρωτοπόρα και μαζική συμμετοχή της στους αγώνες για την απόκρουση της βασιλικής εκτροπής το καλοκαίρι του 1965 και το Κυπριακό το 1965-66, όπου έδωσε και έναν νεκρό, τον Σωτήρη Πέτρουλα.

Στον πολιτιστικό - πνευματικό τομέα ενίσχυσε τη συνέχιση του κινήματος για την παιδεία αποκαλύπτοντας το ψεύδος της δωρεάν παιδείας της κυβέρνησης Κέντρου και κατήγγειλε την αντιδημοκρατική της πολιτική στον μαθητικό χώρο, όπως εκφράστηκε με την Εγκύκλιο 1010 του υπουργείου Παιδείας, που απαγόρευε τη συμμετοχή των μαθητών μέσης εκπαίδευσης σε πολιτικές οργανώσεις.

Αντιμετώπισε από τη στιγμή της ίδρυσής της τον κίνδυνο της διάλυσής της που απαιτούσε η πολιτική ηγεσία της δεξιάς και το παρακράτος με την υποκίνηση της αυλής και των ξένων και το σιγοντάρισμα συντηρητικών κύκλων του Κέντρου. Απάντησε στην απαξιωτική και τρομοκρατική αυτή επίθεση (που εκδηλώθηκε με επιθέσεις καταστροφής ακόμη και επανειλημμένες πυρπολήσεις γραφείων και λεσχών της) όχι μόνον με ευρύτερους δημοκρατικούς αγώνες αλλά και με μια πρωτοφανή πολιτιστική - πνευματική και κοινωνική δραστηριότητα (λέσχες πολιτισμού στο χωριό και στη γειτονιά, βιβλιοθήκες, αιμοδοσία, προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, άμεση ανταπόκριση σε κοινωνικές ανάγκες της κάθε οργάνωσης βάσης κ.ά.).

Τελικά άφησε μια εντυπωσιακή πολιτική - πολιτιστική κληρονομιά ως της τελευταίας μαζικής πολιτικής οργάνωσης αριστερής νεολαίας της χώρας μας σε συνθήκες απηνούς διωγμού, προσφορά που δυστυχώς αποσιωπήθηκε και εξακολουθεί να αποσιωπάται.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Άρθρο στην Ελευθεροτυπία[1]