Χρήστης:Kostisl/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: Αναιρέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτα: Αναιρέθηκε
Γραμμή 10:
 
==Ιστορικό==
[[File:Repubblica di Venezia.png|thumb|right|340px|Χάρτης των εμπορικών ναυτικών οδών και των κτήσεων της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας<ref>{{cite web|url=https://4.bp.blogspot.com/-0WR_rpWR4Rs/UYo_vWe9yWI/AAAAAAAAFEA/52yGJ0UtrqA/s1600/serenissima+rep+venice+empire+animated+gif+slow.gif|title=Evoluzione storica dei domini veneziani}}</ref>]]
Η Βενετία είχε πάντοτε παρουσία και επαφές με χριστιανούς από τα Βαλκάνια και άλλους χριστιανούς της Ανατολής που ακολουθούσαν το βυζαντινό τυπικό, καθώς ήταν εμπορικό λιμάνι σε συνεχή επαφή με την [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]]. Το 1081 οι Ενετοί δεσμεύτηκαν να βοηθήσουν τους Έλληνες εναντίον των [[Νορμανδοί|Νορμανδών]] του [[Ροβέρτος Γυισκάρδος|Ροβέρτου Γυισκάρδου]], ο οποίος ετοιμαζόταν να επιτεθεί στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Σε αντάλλαγμα, ο αυτοκράτορας [[Αλέξιος Α΄ Κομνηνός]] υποσχέθηκε, και το 1082 παραχώρησε, προνόμια στους Ενετούς εμπόρους έναντι όλων των άλλων, με αποτέλεσμα ο Ροβέρτος Γυισκάρδος να ηττηθεί από τον στόλο του [[Δόγης της Βενετίας|Δόγη]] [[Ντομένικο Σέλβο]].
 
[[File:Repubblica di Venezia.png|thumb|right|340px|Χάρτης των εμπορικών ναυτικών οδών και των κτήσεων της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας<ref>{{cite web|url=https://4.bp.blogspot.com/-0WR_rpWR4Rs/UYo_vWe9yWI/AAAAAAAAFEA/52yGJ0UtrqA/s1600/serenissima+rep+venice+empire+animated+gif+slow.gif|title=Evoluzione storica dei domini veneziani}}</ref>]]
Το σύμφωνο μεταξύ του αυτοκράτορα και του Δόγη ήταν θεμελιώδους σημασίας για την [[Βενετική Δημοκρατία]], καθώς σηματοδότησε την αρχή της πολιτικής, στρατιωτικής και εμπορικής της κυριαρχίας στην Εγγύς Ανατολή, όπου μπορούσαν να πλέουν τα πλοία της. Μετά το 1092 ξεκίνησε μια μεταναστευτική ροή Ενετών εμπόρων προς την [[Κωνσταντινούπολη]], ενώ πολλοί Έλληνες έμποροι πήγαν στην Βενετία.
 
Γραμμή 18:
 
===15ος αιώνας===
Μετά τις αρχές του 14ου αιώνα, καθώς αυξανόταν η οθωμανική απειλή, πολλοί Ορθόδοξοι Έλληνες αναγκάζονταν να καταφύγουν στη Βενετία. Αυτοί προσεύχονταν στην εκκλησία του Σαν Τζιοβάνι της Μπράγορα, όπου ο παπα-Μιχάλης, γιος του Κοσμά από την Εύβοια, λειτουργούσε με το βυζαντινό τυπικό. Τον Απρίλιο του 1412, το [[Συμβούλιο των Δέκα]] έστειλε την υπόθεσή του στον ανακριτή αιρέσεων, ο οποίος καταδίκασε τον ιερέα σε εξορία. Ένα μήνα αργότερα, το ίδιο Συμβούλιο ακύρωσε την ποινή του εκκλησιαστικού δικαστή, υποχρεώνοντας όμως τον ιερέα να σταματήσει την άσκηση των ιερυργιών υπό την θανατική ποινή. Το 1430, ο παπα-Μιχάλης, ο οποίος συνέχισε να λειτουργεί κατά το βυζαντινό τυπικό στην ενορία του Αγίου Μαρτίνου, καταδικάστηκε σε πενταετή εξορία και απελάθηκε από την Βενετία. Την ίδια χρονιά, το Συμβούλιο των Δέκα απαγόρευσε σε δύο άλλους Έλληνες κληρικούς να ιερουργήσουν στην Βενετία και αποφάσισαν να καταστρέψουν το παρεκκλήσι που είχε χτιστεί στο σπίτι του Δημητρίου Φιλομάτη, όπου οι Έλληνες συγκεντρώνονταν για να τελέσουν την ορθόδοξη λατρεία<ref name=":103">I Greci a Venezia inστο: Atti del Convegno internazionale di studio (VeneziaΒενετία, 5-7 novembreΝοεμβρίου 1998), σελ. 103</ref>.
 
[[File:Union 1439.jpg|thumb|left|250px|Παπική βούλα του 1439 για την Ένωση των Εκκλησιών, σε δύο γλώσσες, με την υπογραφή του βυζαντινού αυτοκράτορα]]
Το [[1445]], αμέσως μετά τη [[Σύνοδος Φλωρεντίας|Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας]] (1439), ο [[Πάπας Ευγένιος Δ΄]] διέταξε τον επίσκοπο του Καστέλλο, Lorenzo Giustiniani, να επιτρέψει στους Έλληνες ιερείς να τελούν την Ευχαριστία χωρίς εμπόδια, κατά το βυζαντινό τυπικό, τόσο στην [[Άγιος Βλάσιος Βενετίας|εκκλησία του Αγίου Βλασίου]] (''San Biagio''), όσο και αλλού<ref name=":103" />. Μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]] το 1453, η φυγή Ελλήνων προς την Βενετία αυξήθηκε περαιτέρω και ο αριθμός των προσφύγων αυξανόταν όσο επεκτεινόταν η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]], με αποτέλεσμα οι Έλληνες να γίνουν η πιο σημαντική ξένοξένη πληθυσμιακή ομάδα στην πρωτεύουσα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας<ref name="panellines" />. Έτσι, το 1479, ο συνολικός πληθυσμός των Ελλήνων αριθμούσε περί τους 4.000 άτομα<ref name="ellenico">Storia della comunità ortodossa inστο: Istituto Ellenico</ref>, ενώ ολόκληρος ο πληθυσμός της πόλης υπολογιζόταν στους 150.000 ψυχές<ref>I Greci a Venezia e la loro posizione religiosa nel XV secolo, Studio su documenti veneziani, σελ. 108</ref>.
 
Με την αύξηση του πληθυσμού των Ελλήνων, μεγάλωσαν και οι ανάγκες τέλεσης λατρείας με το βυζαντινό τυπικό, η οποία ως τότε τελούνταν μόνο στη μικρή εκκλησία του San Biagio, η οποία ήταν συγχρόνως και λατινική εκκλησία. Έτσι, οι Έλληνες ζήτησαν από την Γαληνοτάτη και τον Πάπα να τους δοθεί άδεια να χτίσουν μια εκκλησία, στην οποία θα λειτουργούσαν σύμφωνα με τα ανατολικά έθιμα<ref name=":103" />. Οι Έλληνες τότε δεν θεωρούνταν πλέον σχισματικοί, αλλά ενωμένοι με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι οποίοι απλώς ασκούσαν την λατρεία σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό<ref name=":104">I Greci a Venezia in: Atti del Convegno internazionale di studio (Venezia, 5-7 novembre 1998), p. 104</ref>.
Γραμμή 62:
 
==Περιγραφή==
[[File:Venezia san giorgio dei greci.jpg|thumb|right|Το εσωτερικό του ναού]]
Η κατασκευή άρχισε από τον Σάντε Λομπάρντο και από το 1548 από τον Τζιαντώνιο Χιόνα. Το καμπαναριό χτίστηκε το 1592. Στο εσωτερικό βρίσκεται μνημείο αφιερωμένο στον Αρχιεπίσκοπο Φιλαδελφείας [[Γαβριήλ Σεβήρος|Γαβριήλ Σεβήρο]] (1619) από τον Μπαλντασάρε Λονγκένα. Στο θόλο της εκκλησίας υπάρχει τοιχογραφία της Κρίσεως (1589-93) από τον Ιωάννη τον Κύπριο υπό την επίβλεψη του Τιντορέτο.<ref>Αδαμοπούλου Μαίρη, άρθρο στην εφημερίδα "Τα Νέα", 9/3/2011.</ref> Το εικονοστάσιο έγινε από τους Κύπριους, Τομάσο Μπάθας, Μπενεντέτο Εμπόριος και τον Μιχαήλ Δαμασκηνό. Ο [[Εμμανουήλ Τζάνες]] φιλοτέχνησε τις τοιχογραφίες των Αγίων Συμεών και Αλυπίου, των ερημιτών. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχει μαρμάρινη πλάκα με επιγραφή του 1564 στα ελληνικά που αναφέρει ότι ο ναός αφιερώθηκε στον Χριστό και τον Άγιο Γεώργιο από τους Έλληνες που μετοικούσαν στη Βενετία ("''τους αεί καταίροντας Ενετίαζε των Ελλήνων''").<ref>Χρύσα Μαλτέζου "Οι Έλληνες μέτοικοι στη Βενετία μετά την Άλωση. Ταυτότητα και εθνική συνείδηση". Θησαυρίσματα, 35 (2005), σ. 175. Επίσης στο Χρύσα Μαλτέζου, "Η Βενετία των Ελλήνων", Αθήνα, 1999, Εκδόσεις "Μίλητος", σ. 7</ref>
Η κατασκευή του κτηρίου, σε ύφος [[Αναγεννησιακή τέχνη|υστεροαναγεννησιακό]], ξεκίνησε το [[1536]]<ref name=istell>{{cite web|url=http://istitutoellenico.org/complesso/chiesa/index.html|title=Chiesa e Campanile|editor=Istituto Ellenico di Studi Bizantini e Postbizantini di Venezia|publisher=istitutoellenico.org|accessdate=14 Ιουνίου 2015}}</ref> με βάση σχέδια του Sante Lombardo και τα έργα συνεχίστηκαν μετά το 1548 υπό την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα Giannantonio Ciona (από την Ciona, ένα χωριουδάκι της Carona) και ολοκληρώθηκαν το 1561. Το εξωτερικό ολοκληρώθηκε το 1571 με την κατασκευή του τρούλου.
 
===Εσωτερικό===
ΗΤο κατασκευήεσωτερικό άρχισεαποτελείται από τονένα Σάντε Λομπάρντοκλίτος και απόκαλύπτεται τομε 1548τοιχογραφίες, απόέργα τοντου ΤζιαντώνιοGiovanni Χιόνα.di ΤοCipro, καμπαναριόμε χτίστηκεξύλινα τοστασίδια 1592.χορών Στοδύο εσωτερικόεπιπέδων βρίσκεται(που μνημείοχρονολογούνται αφιερωμένοαπό στοντην Αρχιεπίσκοποπερίοδο Φιλαδελφείαςμεταξύ [[Γαβριήλ1574 Σεβήρος|Γαβριήλκαι Σεβήρο]] (16191577) απόκατά τονμήκος Μπαλντασάρετων Λονγκένα.πλευρικών Στοτοιχωμάτων θόλοκαι τηςέναν εκκλησίας[[Άμβωνας|άμβωνα]] υπάρχειτου τοιχογραφίαGiovanni τηςGrapiglia Κρίσεωςαπό (1589-93)το 1597. Μπροστά από τον Ιωάννηάμβωνα τονυπάρχει Κύπριοένα υπόπρώιμο την επίβλεψηέργο του Τιντορέτο.<ref>Αδαμοπούλου Μαίρη, άρθρο στην εφημερίδααρχιτέκτονα "ΤαBaldassare Νέα"Longhena, 9/3/2011.</ref>το Το[[κενοτάφιο]] εικονοστάσιοτου έγινε από τουςΓαβριήλ ΚύπριουςΣεβήρου, ΤομάσοΜητροπολίτη ΜπάθαςΦιλαδέλφειας, Μπενεντέτοο Εμπόριοςοποίος καιπέθανε τον Μιχαήλ Δαμασκηνό. Οτο [[Εμμανουήλ Τζάνες1616]] φιλοτέχνησε τις τοιχογραφίες των Αγίων Συμεών και Αλυπίου, των ερημιτών. Στο εσωτερικό του ναού υπάρχει μαρμάρινη πλάκα με επιγραφή του 1564 στα ελληνικά που αναφέρει ότι ο ναός αφιερώθηκε στον Χριστό και τον Άγιο Γεώργιο από τους Έλληνες που μετοικούσαν στη Βενετία ("«''τους αεί καταίροντας Ενετίαζε των Ελλήνων''").»<ref>Χρύσα Μαλτέζου, "«Οι Έλληνες μέτοικοι στη Βενετία μετά την Άλωση. Ταυτότητα και εθνική συνείδηση"». Θησαυρίσματα, 35 (2005), σσελ. 175. Επίσης στο Χρύσα Μαλτέζου, "«Η Βενετία των Ελλήνων"», Αθήνα, 1999, Εκδόσεις "«Μίλητος"», σσελ. 7</ref>).
 
Το [[τέμπλο]] χαρακτηρίζεται από μαρμάρινες διακοσμήσεις και πίνακες ζωγραφικής του [[Μιχαήλ Δαμασκηνός|Μιχαήλ Δαμασκηνού]] που απεικονίζουν διάφορους αγίους και, στο επιστύλιο, το Δωδεκάορτο. Η διακόσμηση του τέμπλου ολοκληρώνεται από έναν βυζαντινό Χριστό Παντοκράτορα, ανωνύμου καλλιτέχνη, που χρονολογείται στα τέλη του 14ου αιώνα και βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα, καθώς και μια σειρά από πίνακες της Ελληνικής Σχολής του δέκατου όγδοου αιώνα στις πλευρές και κατά μήκος των πυλώνων. Στο ιερό υπάρχει επίσης μια τοιχογραφία του Μιχαήλ Δαμασκηνού (Απόστολοι και Έλληνες Άγιοι), στην μικρή αψίδα πάνω από την αγία τράπεζα, ενώ η αψίδα καλύπτεται από ψηφιδωτά των αρχών του 17ου αιώνα. Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα εικαστικά έργα: Ανάληψη του Giovanni Ciprioto, ο Μυστικός Δείπνος του κρητικού Benedetto Emporios και η Ανάληψη του Μιχαήλ Δαμασκηνού. Ο [[Εμμανουήλ Τζάνες]] φιλοτέχνησε τις τοιχογραφίες των Αγίων Συμεών και Αλυπίου, των ερημιτών. Στον θόλο της εκκλησίας υπάρχει τοιχογραφία της Κρίσεως (1589-93) από τον Ιωάννη τον Κύπριο υπό την επίβλεψη του Τιντορέτο<ref>Αδαμοπούλου Μαίρη, άρθρο στην εφημερίδα «Τα Νέα», 9/3/2011.</ref>.
 
Στους τοίχους του παρεκκλησίου υπάρχει εικόνα της Παναγίας με ασημένια επένδυση, η οποία μεταφέρθηκε στη Βενετία από την Κωνσταντινούπολη μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση]]. Το έργο χρονολογείται από τον 13ο-14ο αιώνα και είναι η παλαιότερη εικόνα που φυλάσσεται στον ναό.
 
===Μουσείο===
Στο κτήριο που βρίσκεται δίπλα στον ναό υπάρχει ένα μικρό μουσείο με ελληνοβυζαντινές εικόνες και ορθόδοξα [[άμφια]].
===Καμπαναριό===
Το καμπαναριό είναι χτισμένο χωριστά στο προαύλιο του ναού προς το Rio dei Greci και είναι έργο του Bernardo Ongarin. Χτίστηκε μεταξύ 1587 και 1603 και σήμερα παρουσιάζει έντονη κλίση λόγω καθίζησης των θεμελίων του που, σύμφωνα με τα χρονικά, ήταν ήδη υπό κατασκευή και πριν ολοκληρωθεί το καμπαναριό<ref name=istell/>.
 
==Προεστοί==
* Γεώργιος Τριβίσιος (* προ του 1423, † 1485) από την Κρήτη, εφημέριος του ναού (περί το 1464 ως μετά το 1482)<ref>I Greci a Venezia e la loro posizione religiosa nel XV secolo, Studio su documenti veneziani, σελ. 119</ref>
* Ιωάννης Ρώσσος (1480- )<ref>I Greci a Venezia e la loro posizione religiosa nel XV secolo, Studio su documenti veneziani, σελ. 123</ref>
* [[Μητροφάνης Γ΄|Μητροφάνης]], Μητροπολίτης Καισαρείας (1546-1547)<ref name=":105" />
* Παχώμιος Μακρής, επίσκοπος Κεφαλληνίας και Ζακύνθου<ref name=":105" />
* [[Γαβριήλ Σεβήρος]], ιερομόναχος, Μητροπολίτης Φιλαδελφείας από το 1577 (1572-1616)<ref name=":105" />
* Θεοφάνης Ξενάκης, ιερέας και επιμελητής εκκλησιαστικών εκδόσεων (1617-1632)<ref name=":110" />
* Νικόδημος Μεταξάς, αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας και Ζακύνθου (1632-1635)<ref name=":110" />
* Αθανάσιος Βαλεριανός, επίσκοπος [[Κύθηρα|Κυθήρων]] (1635-1656)<ref name=":110" />
* Μελέτιος Χορτάτσης εκ Κρήτης, ιερέας, μουσικός και συγγραφέας (1657-1677)<ref name=":110" />
* [[Μεθόδιος Γ΄|Μεθόδιος]], πρώην Οικουμενικός Πατριάρχης (1677-1679)<ref name=":110" />
* Γεράσιμος Βλάχος εκ Κρήτης, θεολόγος, φιλόλογος και φιλόσοφος (1679-1685)<ref name=":110" />
* Μελέτιος Τυπάλδος, Μητροπολίτης (1685-1712)<ref>I Greci a Venezia στο: Atti del Convegno internazionale di studio (Βενετία, 5-7 Νοεμβρίου 1998), σελ. 112</ref>
* Pierantonio Muazzo (1741-1758)<ref name=":117">I Greci a Venezia στο: Atti del Convegno internazionale di studio (Βενετία, 5-7 Νοεμβρίου 1998), σελ. 117</ref>
* Spiridione Milia (1758-1761)<ref name=":117" />
* Σωφρόνιος Κουτούβαλης, Αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας και Ζακύνθου (1780-1790)<ref name=":118">I Greci a Venezia στο: Atti del Convegno internazionale di studio (Βενετία, 5-7 Νοεμβρίου 1998), σελ. 118</ref>
* Γεράσιμος Ζυγούρας (1790-1820)<ref name=":118" />
 
== Παραπομπές ==
<references />
 
{{commonscat|San Giorgio dei Greci (Venice)}}
==Βιβλιογραφία==