Ιστορικά τεκμηριωμένη εκτέλεση (μουσική): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη σύγχρονη εποχή το βασικό [[τονικό ύψος]] αποτελεί μια σταθερά, βάσει της οποίας χορδίζονται τα όργανα της ορχήστρας. Στην εποχή της Αναγέννησης και του Μπαρόκ η χρήση της σταθεράς αυτής δεν ήταν ποτέ καθολικά αποδεκτή. Από στοιχεία που έχουν συλλέξει οι μουσικολόγοι ([[τονοδότης|τονοδότες]], σωζόμενοι αυθεντικοί [[αυλός|αυλοί]] κλπ) έχει βρεθεί ότι ο βασικός τόνος μπορεί να κυμαίνεται από τα 380 [[Hz]] έως και τα 480 Hz. Σε μία περίπτωση μάλιστα, είναι καταγεγραμμένο πως οι μουσικοί δύο γειτονικών εκκλησιών έπρεπε να χορδίσουν με διαφορά μιας [[τρίτη (μουσικό διάστημα)|μικρής τρίτης]]<ref>Bruce Haynes, "Pitch Standards in the Baroque and Classical Periods" (diss., U. of Montreal, 1995)</ref>, πράγμα που σημαίνει οτι η ίδια γραμμένη νότα (Λα) απείχε τονικά ανάμεσα στις δύο κοινότητες, όπως και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις.

 

 

Από το βασικό τονικό ύψος εξαρτάται και ένας άλλος θεμελιώδης παράγοντας για την ερμηνεία της παλαιάς μουσικής: ο [[συγκερασμός (μουσική)|συγκερασμός]]. Από τα μέσα του 19ου αι. έχει καθιερωθεί το '''ισοσυγκερασμένο''' ή '''ισοτονικό''' σύστημα, θεσμός που επιτρέπει τη [[μετατροπία]] σε απομακρυσμένες [[τονικότητα|τονικότητες]], κάτι που δεν ήταν πάντα εφικτό με τα παλαιά όργανα. Άλλωστε, η περιορισμένη δυνατότητα μετατροπίας τους ήταν ο κύριος λόγος που οι κατασκευαστές ανέπτυξαν νέα όργανα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να ακούγονται «σωστά», ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες από τη βασική τονικότητες. Στις εποχές της Αναγέννησης και του Μπαρόκ υπήρξαν πολλοί μουσικοθεωρητικοί ασχολήθηκαν με το εν λόγω ζήτημα, προτείνοντας πολλούς και διάφορους συγκερασμούς· κανένας ωστόσο -από τη φύση του- δεν είναι ικανός να αποδώσει ορθά και στις 12 υπάρχουσες τονικότητες. Ένας απ' αυτούς μάλιστα, ο [[Νίκολα Βιντσεντίνο]], επινόησε ένα πληκτροφόρο όργανο -το [[αρχιτσέμπαλο]]- το οποίο διέθετε 23 πλήκτρα ανά [[οκτάβα]], στην προσπάθεια να αποδώσει όλες τις τονικότητες εξίσου «ορθά». Το δε [[καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο]] του Μπαχ γράφτηκε έχοντας ως βάση έναν τέτοιο μεσοτονικό συγκερασμό, καταδεικνύοντας ότι και οι 12 τονικότητες είναι εξίσου εύηχες.