Δημογέροντας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σε κάθε περιοχή είχε αναπτυχθεί σύστημα αυτοδιοίκησης με διαφορετικό τρόπο, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι με εξαίρεση νησιά του Αιγαίου όπου είχαν χορηγηθεί προνόμια με γραπτά (ακτιναμέδες ή αυτοκρατορικούς χάρτες), οι κοινοτικοί θεσμοί ήταν άγραφοι<ref name="Argyro30">Δημοτική Διοίκησις εν Ελλάδι, τόμος Α΄, Π. Αργυρόπουλος, εν Αθήναις, εκ της Φιλολάου Τυπογραφίας, 1843, σελ. 30</ref>. Οι δημοτικοί άρχοντες, συνήθως αποκαλούμενοι δημογέροντες ήταν είτε ένας, άλλοτε δυο, τρεις αλλά μέχρι και πέντε<ref name="Argyro30"/>. Ενδεικτικά, σε εγκυκλοπαίδεια του 1930 αναφέρεται ότι στην Πελοπόννησο κάθε χωριό εξέλεγε δυο δημογέροντες<ref name="elef"/>. Αλλού αναφέρεται για ετήσιες εκλογές<ref name="Argyro30"/> και αλλού αναφέρεται ότι οι δημογέροντες ήταν «κατά το πλείστον» ισόβιοι<ref name="elef"/>. Διαφορετικοί ρόλοι περιγράφονται σε τοπικό επίπεδο ανά περίπτωση, όπως για παράδειγμα στην Αθήνα<ref>[https://books.google.gr/books?id=mf7yBgAAQBAJ&lpg=PA102&dq=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82&pg=PA91#v=onepage&q=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82&f=false Ιστορία των Αθηναίων - Τόμος Β] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20200327071720/https://books.google.gr/books?id=mf7yBgAAQBAJ&lpg=PA102&dq=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82&pg=PA91#v=onepage&q=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82&f=false |date=2020-03-27 }}, Δημήτριος Καμπούρογλου, Pelekanos Books, 2015, σελ. 90-111</ref>. Στην Χίο