Σερβική Επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Σερβική Επανάσταση''' (''[[σερβικά]] : Српска револуција'') ήταν η εθνική εξέγερση και συνταγματική αλλαγή που έλαβε χώρασυνέβη στη [[Σερβία]] από το 1804 μέχρι το 1835, οπότε η χώρα αυτή μετεξελίχθηκε από [[Σαντζάκι του Σμεντέρεβο|Οθωμανική επαρχία]] σε επαναστατημένη, συνταγματική μοναρχία και τη νεότερη [[Σερβία]]. Η πρώτη της περίοδος, από το 1804 ως το 1815, σημαδεύτηκε από το βίαιο αγώνα για ανεξαρτησία από την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] με δύο ένοπλες εξεγέρσεις, που τερματίστηκαν με κατάπαυση του πυρός. Την επόμενη περίοδο (1815–1835) σημειώθηκε μια ειρηνική ενοποίηση της πολιτικής εξουσίας από την ολοένα και πιο αυτόνομη η Σερβία, με αποκορύφωμα την αναγνώριση του κληρονομικού δικαιώματος εξουσίας σε Σέρβους ηγεμόνες το 1830 και το 1833 και την εδαφική επέκταση της νεαρής μοναρχίας. Η έγκριση του πρώτου γραπτού Συντάγματος το 1835 κατήργησε τη [[φεουδαρχία]] και τη [[δουλοπαροικία]] και κατέστησε τη χώρα αυτόνομη. [2] Ο όρος ''Σερβική Επανάσταση'' επινοήθηκε από ένα Γερμανό ακαδημαϊκό ιστοριογράφο, το [[Λέοπολντ φον Ράνκε]], στο βιβλίο του ''Die Serbische Revolution'', που δημοσιεύθηκε το 1829. Αυτά τα γεγονότα αποτέλεσαν τη θεμελίωση της σύγχρονης Σερβίας.

Η Διακήρυξη (1809) από τον [[Καραγιώργης Πέτροβιτς|Καραγιώργη]] στην πρωτεύουσα [[Βελιγράδι]] αποτέλεσε πιθανότατα την κορύφωση της πρώτης φάσης. Απηύθυνε έκκληση για εθνική ενότητα, βασιζόμενοςβασιζάμενος στη Σερβική ιστορία για να απαιτήσει [[Ανεξιθρησκία|ελευθερία της θρησκείας]] και επίσημα καταγεγραμμένο κράτος δικαίου, τα οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε παράσχει. Κάλεσε επίσης τους [[Σέρβοι|Σέρβους]] να σταματήσουν να πληρώνουν στην [[Υψηλή Πύλη|Πύλη]] φόρους , θεωρώντας τους καταχρηστικούς, καθώς βασίζονταν στις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Εκτός από την κατάργηση του κεφαλικού φόρου των μη-μουσουλμάνων, οι επαναστάτες κατάργησανκατήργησαν επίσης όλες τις φεουδαρχικές υποχρεώσεις το 1806, μόλις 15 χρόνια μετά τη [[Γαλλική Επανάσταση]], με τη χειραφέτηση αγροτών και δουλοπαροικών να αντιπροσωπεύει έτσι μια σημαντική κοινωνική ρήξη με το παρελθόν. Η κυβέρνηση του Μίλος Ομπρένοβιτς παγίωσε τα επιτεύγματα των εξεγέρσεων, που οδήγησαν στην ανακήρυξη του [[Μίλος Ομπρένοβιτς|πρώτου συντάγματος στα Βαλκάνια]] και στην ίδρυση του παλαιότερου στα Βαλκάνια ιδρύματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που εξακολουθεί να υφίσταται, τη [[Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου|Μεγάλη Ακαδημία του Βελιγραδίου]] (1808). Το 1830 και ξανά το 1833 η Σερβία αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη ηγεμονία, με κληρονομικήούςκληρονομικούς πρίγκιπες πλήρωναννα πληρώνουν ετήσιο φόρο στην [[Υψηλή Πύλη|Πύλη]]. Τέλος η ''de facto'' ανεξαρτησία ήρθε το 1868, με την αποχώρηση των Οθωμανικών φρουρών από το πριγκιπάτο, ενώ η ''de jure'' ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε επίσημα στο [[Συνέδριο του Βερολίνου]] το 1878.

Οι νέες συνθήκες, όπως η [[Εξέγερση του Κράινα Κότσινα|Αυστριακή κατοχή της Σερβίας]], hη άνοδος της Σερβικής ελίτ πέρα από το [[Δούναβης|Δούναβη]], οι [[Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία|κατακτήσεις του Ναπολέοντα στα Βαλκάνια]] και οι μεταρρυθμίσεις στη Ρωσική Αυτοκρατορία σήμαιναν, επίσης, την έκθεση σε νέες ιδέες. Οι Σέρβοι μπορούσαν τώρα να συγκρίνουν καθαρά πώς οι συμπατριώτες τους προόδευαν στη Χριστιανική Αυστρία, στις ΙλλυρικέςΙλλυριακές επαρχίες κλπ., ενώ οι Οθωμανοί Σέρβοι υπόκειντο ακόμη σε φόρο με βάση τη θρησκεία, που τους αντιμετώπιζε ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες.

Κατά την [[Πρώτη Σερβική εξέγερση|Πρώτη Σερβική Εξέγερση]] (1804-1813) η Σερβία ένιωσε ως ανεξάρτητο κράτος, για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής]] και βραχύβιας [[Συνθήκη του Βελιγραδίου (1739)|Αυστριακής κατοχής]]. Με την ενθάρρυνση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας τα αιτήματα για αυτοδιοίκηση εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1804 εξελίχθηκαν σε πόλεμο για ανεξαρτησία το 1807. Συνδυάζοντας την πατριαρχική δημοκρατία των αγροτών με τους σύγχρονους εθνικούς στόχους η Σερβική επανάσταση προσέλκυσε χιλιάδες εθελοντές, μεταξύ των Σέρβων από όλα τα [[Βαλκάνια]] και την [[Κεντρική Ευρώπη]]. Η Σερβική επανάσταση τελικά έγινε σύμβολο της διαδικασίας οικοδόμησης των εθνών στα Βαλκάνια, προκαλώντας αγροτικές αναταραχές μεταξύ των Χριστιανών τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βουλγαρία. Μετά την επιτυχή πολιορκία με 25.000 άνδρες, στις 8 Ιανουαρίου 1807 οιο χαρισματικός ηγέτης της εξέγερσης Καραγιώργης Πέτροβιτς ανακήρυξε το Βελιγράδι ως πρωτεύουσα της [[Πριγκιπάτο της Σερβίας|Σερβίας]].

[[File:Serbia1809.png|thumb|right|200px|Επαναστατημένη Σερβία τοτη 1809]]

[[File:Serbia1813.png|thumb|right|200px|Επαναστατημένη Σερβία τοτη 1813]]

Παρά την ήττα οι εντάσεις εξακολούθησαν. Το 1814 επιχειρήθηκε η ανεπιτυχής ''εξέγερση του Χατζί Προντάν'', που ξεκίνησε από το Χατζί Προντάν Γκλιγκορίγεβιτς, έναν από τους βετεράνους της [[Πρώτη Σερβική εξέγερση|Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης]]π. Ήξερε οι Τούρκοι θα τον συλλάβουν, και έτσι σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερα να αντισταθεί στους Οθωμανούς, αλλά ο Μίλος Ομπρένοβιτς, άλλος βετεράνος, διαισθανόταν ότι ο χρόνος δεν ήταν κατάλληλοςακατάλληλος για εξέγερση και δεν του παρείχε βοήθεια.

Η Εξέγερση του Χατζί Προντάν απέτυχε σύντομα και έτσι αυτός κατέφυγε στην Αυστρία. Μετά από μια στάση σε ένα τουρκικό [[τσιφλίκι]] το 1814 οι τουρκικές αρχές κατέσφαξαν τον τοπικό πληθυσμό και παλούκωσαν δημοσίως 200 κρατούμενους στο Βελιγράδι. Μέχρι τον Μάρτιο του 1815 οι Σέρβοι είχαν πραγματοποιήσει αρκετές συναντήσεις και αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια νέα εξέγερση.

[[File:Serbia1817.png|thumb|right|200px|[[Πριγκιπάτο της Σερβίας]] τοτη 1817]]

[[File:The Constitution of 1835.JPG|thumb|right|200px|ΤοΤη ΣύνταγμαΣυντάγμα mor file της 15 Φεβρουαρίου 1835. εκεις καμια προμπλέμα;]]