Περικλής Πανταζής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:PericlèsPantazis.The cliffs at the Lesse.jpg|thumbμικρογραφία|Π. Πανταζής, ''Τα βράχια της Λέσσης'' (π. 1878). Λάδι σε μουσαμά, 20 εκ. x 28 εκ. Ιδιωτική συλλογή.]]

Γεννήθηκε το 1849 στην Αθήνα<ref name=":1">{{Cite web|url = http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?artist_id=4278&sel=352|title = Πανταζής Περικλής (1849 Αθήνα - 1884 Βρυξέλλες)|date = |accessdate = 2015-09-17|website = Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου - Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη|publisher = |last = |first = |archiveurl = https://web.archive.org/web/20160303180504/http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?artist_id=4278&sel=352|archivedate = 2016-03-03|url-status = dead}}</ref> και καταγόταν από την [[Ήπειρος (περιοχή)|Ήπειρο]]. Από το [[1864]] έως το [[1871]] σπούδασε [[ζωγραφική]] στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα [[Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών]])<ref name=":0" /><ref name=":1" /> με δάσκαλο τον [[Νικηφόρος Λύτρας|Νικηφόρο Λύτρα]]. Για έναν χρόνο συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του [[Μόναχο|Μονάχου]],<ref>{{Cite book|title=Ho Periklēs Pantazēs sta plaisia tēs Velgikēs zōgraphikēs tou 19ou aiōna|first=Geōrgia A.|last=Drakopoulou|publisher=Panepistēmion Athēnon|isbn=|year=|date=1982|location=|page=17|url=https://books.google.com/books?id=YFQ3AAAAIAAJ&dq=%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%85|quote=}}</ref> αλλά κατόπιν έφυγε για το [[Παρίσι]] καθώς το συντηρητικό κλίμα που επικρατούσε στην ακαδημία δεν συμβάδιζε με τις προσωπικές του καλλιτεχνικές αναζητήσεις.<ref name=":0" /> Στη γαλλική πρωτεύουσα μαθήτευσε κοντά στον [[Γκουστάβ Κουρμπέ]] (Gustave Courbet) και τον Αντουάν Σιντρέιγ (Antoine Chintreuil) ενώ γνώρισε τις σύγχρονες δημιουργίες του Ευγένιου Μπουντέν (Eugène Boudin), του [[Ολλανδία|Ολλανδού]] Γιόχαν Μπάρτχολντ Ζόνκιντ (Johan Barthold Jongkind) και των [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονιστών]] [[Εντουάρ Μανέ|Μανέ]], [[Εντγκάρ Ντεγκά|Ντεγκά]] και [[Καμίλ Πισαρό|Πισαρό]]. Τελικά μετά από σύντομο χρονικό διάστημα εγκαταστάθηκε οριστικά στις [[Βρυξέλλες]]. Αποτέλεσμα της διαμονής του στο Παρίσι ήταν η υιοθέτηση της θεματογραφίας του Courbet αλλά και της αλλαγής στον τρόπο χρήσης του χρώματος. Λέγεται πως εγκαταστάθηκε στην [[Βέλγιο|βελγική]] πρωτεύουσα με πρόσκληση του πλουσίου [[Ελλάδα|Έλληνα]] οινεμπόρου Ιωάννη Οικονόμου (Jean Économou), ο οποίος και παρήγγειλε πολλά έργα στον νέο [[ζωγραφική|ζωγράφο]].

Στο [[Βέλγιο]], ο Πανταζής έγινε μέλος του αντιακαδημαϊκού καλλιτεχνικού ομίλου «Circle de la pâte» (σε ελεύθερη μετάφραση «Κύκλος του χρώματος») και συνδέθηκε με τον [[ζωγραφική|ζωγράφο]] Γκιγιόμ Βόγκελς, τον [[γλυπτική|γλύπτη]] Ωγκύστ Φιλιππέτ αλλά και τα πρωτοποριακά κινήματα εκείνης της εποχής.<ref name=":0" /><ref name=":1" /><ref name=":2">{{Cite book|title = Ελληνική Τοπιογραφία 19ος - 20ός αιώνας|last = Συλλογικό|first = |publisher = Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου|year = 1998|isbn = |location = Αθήνα|pages = 182}}</ref> Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις του Βελγίου ενώ το 1878 πραγματοποίησε στις [[Βρυξέλλες]] την παρθενική του ατομική έκθεση. Το ίδιο έτος έλαβε μέρος στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπίας.<ref name=":1" /> Το 1880/81 ταξίδεψε στη [[Μασσαλία]] όπου ήταν εγκατεστημένος ο αδερφός του και στην [[Ελλάδα]] όπου έλαβε μέρος σε έκθεση που πραγματοποιήθηκε στην οικία Μελά (Αθήνα) για την ενίσχυση του [[Ερυθρός Σταυρός|Ερυθρού Σταυρού]].<ref name=":0" /> Ήταν ιδρυτικό μέλος διάφορων καλλιτεχνικών σχημάτων όπως ο ''Κύκλος της Χρυσαλίδας'', ο ''Κύκλος υδατογράφων και χαρακτών'' και η ''Ομάδα των ΧΧ''.<ref name=":0" /><ref name=":2" /><ref name=":1" />

Απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου του 1884 στις Βρυξέλλες, συνέπεια της χρόνιας [[Φυματίωση|φυματίωσηςφυματίωση]]ς που τον ταλαιπωρούσε. Ήταν παντρεμένος με την αδερφή του [[γλυπτική|γλύπτη]] Ωγκύστ Φιλιππέτ, με την οποία είχε αποκτήσει έναν γιο.<ref name=":0" />

Ο Πανταζής ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους [[Ελλάδα|Έλληνες]] [[ζωγραφική|ζωγράφους]] της εποχής του, μιας και είναι ο πρώτος που ξέφυγε από τον ακαδημαϊσμό της [[Σχολή του Μονάχου|Σχολής του Μονάχου]] και που εντάχθηκε στο ανατρεπτικό για την εποχή του κίνημα του [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονισμού]]. Μαζί με τον [[Γκιγιόμ Βόγκελς]] θεωρείται ο θεμελιωτής του [[Βέλγιο|βελγικού]] [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονισμού]]. Το έργο του χαρακτηρίζεται ως πολύμορφο. Ασχολήθηκε κυρίως με την τοπιογραφία (με τα βελγικά τοπία να αποτελούν σημαντική πηγή έμπνευσης), τις προσωπογραφίες και σε μικρότερο βαθμό με τη νεκρή φύση και την ηθογραφία.<ref>{{Cite book|title = Ελληνική Ζωγραφική (18ος - 19ος αιώνας)|last = Μισιρλή|first = Νέλλη|publisher = Εκδόσεις Αδάμ|year = 1993|isbn = |location = Αθήνα|pages = 149, 210-211}}</ref> Έχει γραφτεί πως «αν δεν πέθαινε νέος και σε ξένη γη, η πρωτοποριακή του επίδραση στην νεοελληνική [[ζωγραφική]] θα μπορούσε να ήταν αποφασιστική» (Α. Σ. Ιωάννου, ''Η ελληνική ζωγραφική, 19ος αι.'', Εκδ. Οίκος Μέλισσα, [[Αθήνα]] [[1972]]).