Χρήστης:Apostolos Petros/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 36:
 
Το Λονδίνο ήταν μέρος του [[Βασίλειο του Έσσεξ|βασιλείου του Έσσεξ]], το οποίο κυβερνούσε ο ανιψιός του Εθελβέρτου [[Σαεβέρτος του Έσσεξ]], ο οποίος μετατράπηκε σε χριστιανός το [[604]], όπως έγινε και με τον Ρεδουάλδο της Ανατολικής Αγγλίας, αν και ο Ρεδουάλδος διατήρησε επίσης έναν βωμό από τους παλιούς θεούς.<ref>{{Cite book|title=Suffolk in Anglo-Saxon times|first=|last=Plunkett, Steven J.|publisher=Tempus|isbn=0-7524-3139-0|year=|date=2005|location=Stroud, Gloucestershire|page=75|url=https://www.worldcat.org/oclc/62177123|id=62177123|quote=}}</ref> Το 601 ο Πάπας Γρηγόριος έστειλε επιπλέον ιεραπόστολους για να βοηθήσει τον Αυγουστίνο. Ανάμεσά τους ήταν ο μοναχός Μέλιτος. Ο Γρηγόριος έγραψε μία επιστολή προς τον Μέλιτο, συμβουλεύοντάς τον να εκχριστιανίσει τους τοπικούς ναούς και ζήτησε από τον Αυγουστίνο να εκχριστιανίσει όλες τις τοπικές ειδωλολατρικές πρακτικές (τελετές αφοσίωσης ή γιορτές μαρτύρων) προκειμένου να διευκολυνθεί η μετάβαση στον Χριστιανισμό. Το [[604]] ο Αυγουστίνος έχρισε τον Μέλιτο ως Επίσκοπο των Ανατολικών Σαξόνων. Δημιούργησε την επισκοπή του στο Λονδίνο σε μια εκκλησία που πιθανότατα ιδρύθηκε από τον Εθελβέρτο, παρά τον Σαεβέρτο.<ref>Brooks, N. P. (2004). "Mellitus (d. 624)". ''Oxford Dictionary of National Biography'' (October 2005 revised ed.). Oxford University Press</ref> Ένας άλλος από τους συνεργάτες του Αυγουστίνου ήταν ο Ιούστος για τον οποίο ο Εθελβέρτος έχτισε μια εκκλησία κοντά στο [[Ρότσεστερ (Αγγλία)|Ρότσεστερ]] του Κεντ. Μετά τον θάνατο του Αυγουστίνου γύρω στο 604, τον διαδέχθηκε ως [[αρχιεπίσκοπος]], ο Λόρενς του [[Κάντερμπερι]], μέλος της αρχικής αποστολής.<ref>{{Cite book|title=The earliest English kings|first=D. P.|last=Kirby|publisher=Routledge|isbn=0-415-09086-5|year=1992|location=[[Λονδίνο]]|page=37|url=https://www.worldcat.org/oclc/32434416|id=32434416|quote=}}</ref>
 
== Ο Bορράς ==
Μετά την αποχώρηση των Ρωμαίων, η εκκλησία της Βρετανίας εξακολούθησε να είναι απομονωμένη από αυτήν της ηπείρου και ανέπτυξε κάποιες διαφορές στην προσέγγιση. Η εκδοχή της παράδοσής τους ονομάζεται συχνά "Κελτικός Χριστιανισμός". Τείνει να είναι πιο μοναχοκεντρικός από τον Ρωμαϊκό, ο οποίος ευνόησε μια επισκοπική διοίκηση, και διέφεραν μεταξύ τους από το ύφος του κουρέματος των ιερέων και τη χρονολόγηση του [[Πάσχα]]. Οι νότιες και ανατολικές ακτές ήταν οι περιοχές που εγκαταστάθηκαν πρώτα και σε μεγαλύτερο αριθμό από τους εποίκους και έτσι ήταν οι πρώτες που πέρασαν από το Ρωμαιο-Βρετανικό στον Αγγλοσαξονικό έλεγχο. Ο Βρετανικός κλήρος συνέχισε να παραμένει ενεργός στα βόρεια και στα δυτικά. Μετά από συνάντηση με τον Αυγουστίνο, περίπου το 603, οι Βρετανοί επίσκοποι αρνήθηκαν να τον αναγνωρίσουν ως αρχιεπίσκοπό τους.<ref>{{Cite book|title=The coming of Christianity to Anglo-Saxon England|first=Henry|last=Mayr Harting|publisher=Pennsylvania State University Press|isbn=0-271-00769-9|year=1991|edition=3η|location=University Park|page=71|url=https://www.worldcat.org/oclc/23080192|id=23080192|quote=}}</ref> Ο διάδοχός του, Λόρενς του Κάντερμπερι, δήλωσε ότι ο επίσκοπος Δαγάν (Ιρλανδός επίσκοπος στην Αγγλοσαξονική Αγγλία) αρνήθηκε να μοιραστεί την ίδια στέγη με τους Ρωμαίους ιεραπόστολους ή να φάει μαζί τους. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Βρετανικός κλήρος έκανε προσπάθειες να μετατρέψει τους Αγγλοσάξονες.<ref>{{Cite book|title=Anglo-Saxon England|first=Frank Merry|last=Stenton|publisher=Oxford University Press|isbn=0-19-280139-2|year=1971|edition=3η|location=[[Οξφόρδη]]|page=112|url=https://www.worldcat.org/oclc/48092348|id=48092348|quote=}}</ref>
 
Όταν ο [[Έθελφριθ της Βερνικίας|Έθελφριθ]] της [[Βερνικία|Βερνικίας]] κατέλαβε το γειτονικό βασίλειο της [[Ντέιρα]], ο [[Έντουιν της Νορθουμβρίας|Έντουιν]], γιος της [[Αέλα της Ντέιρα|Αέλας της Ντέιρα]] κατέφυγε στην εξορία. Γύρω στο [[616]], στη [[Μάχη του Τσέστερ|Μάχη]] του [[Τσέστερ]], ο Έθελφριθ διέταξε τις δυνάμεις του να επιτεθούν σε ένα σώμα μοναχών από το [[Αββαείο]] του Μπάνγκορ ον Ντι, «''Αν φωνάζουν στον Θεό τους εναντίον μας, στην πραγματικότητα, αν και δεν φέρουν όπλα, πολεμούν εναντίον μας, επειδή μας αντιτίθενται με τις προσευχές τους.''».<ref>{{Cite web|url=https://www.newadvent.org/cathen/04798a.htm|title=CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: St. Dinooth|website=www.newadvent.org|accessdate=2021-01-05}}</ref> Λίγο αργότερα, ο Έθελφριθ σκοτώθηκε στη μάχη εναντίον του Έντουιν, ο οποίος με την υποστήριξη του Ρεδουάλδου της Ανατολικής Αγγλίας διεκδίκησε το θρόνο. Ο Έντουιν παντρεύτηκε την Χριστιανή [[Έθελβουρ του Κεντ]] (εξελληνισμένα: ''Εθελβούρη''), κόρη του Εθελβέρτου και αδερφή του Βασιλιά Έντβαλντ (ή Έαντμπαλντ) του Κεντ. Προϋπόθεση του γάμου τους ήταν να της επιτραπεί να συνεχίσει την άσκηση της θρησκείας της. Όταν η Έθελβουρ ταξίδεψε βόρεια στο βασίλειο του Έντουιν, συνοδεύτηκε από τον ιεραπόστολο [[Πωλίνος της Γιορκ|Πωλίνο της Γιορκ]]. Ο Έντουιν τελικά έγινε Χριστιανός, όπως και τα μέλη της Αυλής του. Όταν ο Έντουιν σκοτώθηκε το [[633]] στη [[Μάχη του Χάτφιλντ Τσέις|Μάχη]] του [[Χάτφιλντ Τσέις]], η Έθελβουρ και τα παιδιά της επέστρεψαν στην Αυλή του αδερφού της στο Κεντ, μαζί με τον Πωλίνο. Ο Ιάκωβος ο Διάκονος παρέμεινε πίσω για να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στο [[Βασίλειο του Λίντσεϊ]], αλλά η Βερνικία και η Ντέιρα επέστρεψαν στην [[Ειδωλολατρία|ειδωλολατρεία]].<ref>{{Cite web|url=https://sourcebooks.fordham.edu/basis/bede-book3.asp|title=Bede (673-735): Ecclesiastical History of the English Nation, Book III|last=|first=|ημερομηνία=|website=sourcebooks.fordham.edu|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2021-01-05}}</ref>
 
== Παραπομπές ==