Πιερότος (Κομέντια ντελ άρτε): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Αναιρέθηκε μεγάλη αφαίρεση Οπτική επεξεργασία |
Αναίρεση έκδοσης 8620094 από τον 5.54.230.125 (Συζήτηση) Ετικέτα: Αναίρεση |
||
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:WatteauPierrot.jpg|μικρογραφία|414x414εσ|Ο Πιερότος, πίνακας του [[Αντουάν Βαττώ]], 1718-19, [[Μουσείο του Λούβρου|Λούβρο]]]]
Ο '''Πιερότος''' είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της [[Παντομίμα|παντομίμας]] και της παλιάς ιταλικής [[Κομέντια ντελ άρτε]]. Η προέλευσή του είναι από τον Πεντρολίνο, <ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/topic/Pedrolino|title=britannica.com/topic/Pedrolino|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>θεατρικό
Ο χαρακτήρας του στη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα - στην ποίηση, τη μυθοπλασία και τις εικαστικές τέχνες, καθώς και σε έργα για το θέατρο, την οθόνη και τη μουσική σκηνή - είναι αυτός του λυπημένου κλόουν, που βασανίζεται από έρωτα για την [[Κολομπίνα (Κομέντια ντελ άρτε)|Κολομπίνα]], που συνήθως του ραγίζει την καρδιά και τον εγκαταλείπει για τον [[Αρλεκίνος|Αρλεκίνο]]. Παραδοσιακά, ενσάρκωνε τον αφελή, τίμιο υπηρέτη που πάντα βρίσκεται σε δύσκολη θέση εξαιτίας της τιμιότητας και της ειλικρίνειάς του.
Ο Πιερότος παρουσιάζεται χωρίς μάσκα, με λευκό πρόσωπο, φορά μια χαλαρή λευκή μπλούζα με μεγάλα κουμπιά και φαρδιά λευκά παντελόνια. Μερικές φορές εμφανίζεται με ένα περιλαίμιο και καπέλο, συνήθως με στενή στεφάνη και φαρδύ στρογγυλό χείλος, πιο σπάνια με κωνικό σχήμα. Πολύ συχνά, δεν φοράει ούτε κολάρο ούτε καπέλο, μόνο ένα μαύρο σκούφο. Το καθοριστικό χαρακτηριστικό του Πιερότου είναι η αφέλειά του: θεωρείται ανόητος, συχνά γίνεται στόχος για φάρσες, αλλά παρ 'όλα αυτά όλοι τον εμπιστεύονται.<ref>{{Cite web|url=https://www.getty.edu/cona/CONAIconographyRecord.aspx?iconid=901002046|title=getty.edu/Pierrot (Commedia dell'arte character)|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
[[Αρχείο:Paul_Cézanne,_1888,_Mardi_gras_(Pierrot_et_Arlequin),_oil_on_canvas,_102_x_81_cm,_Pushkin_Museum.jpg|αριστερά|μικρογραφία|314x314εσ|Πιερότος και Αρλεκίνος, πίνακας του [[Πωλ Σεζάν]], 1888, [[Μουσείο Πούσκιν]]]]
Κατά τους δύο πρώτους αιώνες της ιστορίας του ο Πιερότος επικράτησε στην ευρωπαϊκή σκηνή ως απλοϊκός, αλαφροΐσκιωτος και αλλοπαρμένος. Σταδιακά, τα πρώτα σημάδια μιας συμπαθητικής στάσης απέναντι στον χαρακτήρα εμφανίστηκαν σε έργα και πίνακες ζωγραφικής, όπως στον ''Πιερότο'' του [[Αντουάν Βαττώ]].<ref>{{Cite web|url=https://thanpan.org/2016/09/28/%CE%BF-%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-watteau/|title=thanpan.org/Ο θλιμμένος Πιερότος του Watteau|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> Αυτή η στάση συνεχίστηκε τον 19ο αιώνα, καθώς οι [[Ρομαντισμός|Ρομαντικοί]] οικειοποιήθηκαν τη μορφή ως δική τους. Για τους Ζυλ Ζανέν και [[Θεόφιλος Γκωτιέ|Τεοφίλ Γκωτιέ]], ο Πιερότος δεν ήταν ανόητος αλλά ενσάρκωση του μετα-[[Γαλλική Επανάσταση|επαναστατικού]] ανθρώπου, που αγωνίζονταν, μερικές φορές τραγικά, να εξασφαλίσει θέση στον αστικό κόσμο. Και τα επόμενα καλλιτεχνικά και πολιτιστικά κινήματα τον βρήκαν εξίσου επιδεκτικό στο σκοπό τους: οι [[Παρακμιακό Κίνημα|Παρακμιακοί]] τον μετέτρεψαν, όπως και οι ίδιοι, σε έναν απογοητευμένο μαθητή του [[Άρτουρ Σοπενχάουερ|Σοπενχάουερ]], έναν εχθρό της γυναίκας και του ιδεαλισμού. Οι [[Συμβολισμός|Συμβολιστές]] τον είδαν ως μοναχικό συνοδοιπόρο, σταυρωμένο στο Σταυρό της ψυχολογικής του ευαισθησίας, με μοναδικό φίλο του το μακρινό φεγγάρι. Οι [[Μοντερνισμός|Μοντερνιστές]] επίσης τον ενστερνίστηκαν.<ref>{{Cite web|url=https://henripeyrefi.ws.gc.cuny.edu/2018/04/30/pierrot/|title=henripeyrefi.ws.gc.cuny.edu/Pierrot|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
Όταν το 1697, το ιταλικό θέατρο απαγορεύτηκε στο Παρίσι, ο ρόλος του Πιερότου ερμηνεύτηκε με μεγάλη απήχηση από πολλούς Γάλλους ηθοποιούς. Τον 19o αιώνα, ο περίφημος Γάλλος μίμος Ντεμπυρώ τον μεταμόρφωσε σε ένα νέο, ρομαντικό ήρωα και ερμήνευσε παντομίμες με μεγάλη επιτυχία.<ref>{{Cite web|url=https://www.justposhmasks.com/blog/history-of-pierrot/|title=justposhmasks.com/PIERROT OR PEDROLINO – THE SAD CLOWN FROM COMMEDIA DELL’ARTE|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
Εν ολίγοις, ο Πιερότος έγινε το εναλλακτικό εγώ του καλλιτέχνη, ειδικά του περίφημου αποξενωμένου καλλιτέχνη του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, με τη φυσική του αφέλεια, το λευκό του πρόσωπο και το κοστούμι, που υποδηλώνει όχι μόνο την αθωότητα αλλά και την ωχρότητα των νεκρών. Η μορφή του λυπημένου κλόουν επηρέασε τη μουσική και τη ζωγραφική στη δημιουργία ενός χαρακτήρα γεμάτου νοσταλγία και μυστήριο.<ref>{{Cite web|url=https://greek_greek.enacademic.com/132537/%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%82|title=greek_greek.enacademic/Πιερότος|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
== Παραπομπές ==
| |||