Βικιπαίδεια

Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 39:
Μετά τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], η γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία υπέφερε λόγω έλλειψης πρώτων υλών, καθώς η ταινία κατανάλωνε πρώτες ύλες που ήταν απαραίτητες για την πολεμική βιομηχανία και η παραγωγή ταινιών μειώθηκε, όπως και στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό επέτρεψε στην κινηματογραφική βιομηχανία των [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένων Πολιτειών]] να εισέλθει στην ευρωπαϊκή αγορά κινηματογράφου, επειδή οι αμερικανικές ταινίες μπορούσαν να πωληθούν φθηνότερα από τις ευρωπαϊκές παραγωγές. Όταν τα κινηματογραφικά στούντιο στην Ευρώπη άρχισαν να καταρρέουν, πολλές ευρωπαϊκές χώρες έθεσαν εμπόδια στις εισαγωγές. Η Γαλλία όρισε ένα όριο εισαγωγής 1: 7, που σήμαινε ότι για κάθε επτά ξένες ταινίες που εισάγονταν στη Γαλλία, μια γαλλική ταινία έπρεπε να παραχθεί και να προβληθεί στους γαλλικούς κινηματογράφους. Οι δύο μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες (Πατέ και Γκωμόν) που διαχειρίζονταν αρκετές κινηματογραφικές αίθουσες, για να μην δουν τα κέρδη τους να μειώνονται εισήγαγαν ταινίες από τον αμερικάνικο κινηματογράφο.
 
Σε αντίδραση αυτούσ'αυτόν τουτον εμπορικούεμπορικό κινηματογράφο, γεννήθηκε στη Γαλλία ο πρωτοποριακός κινηματογράφος - [[Αβαντγκάρντ (κινηματογράφος)|αβάν γκαρντ]] - με πολλές τάσεις και διαφορετικές τεχνικές αλλά με κοινό στόχο: τη δημιουργία ενός απόλυτου, καθαρού κινηματογράφου. Έτσι, εμφανίστηκε ο γαλλικός ιμπρεσιονισμός με βασικό παράγοντα τον σκηνοθέτη Λουί Ντελύκ. Σημαντικοί εκπρόσωποιεκπρόσωποί αυτήςτου τηςήταν τάσης ήτανοι ησκηνοθέτες Ζερμαίν Ντυλάκ, ο [[Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ]], ο [[Άμπελ Γκανς]], ο [[Ζαν Επστάιν]] και ο Ζαν ντε Μπαρονσελί και χαρακτηριστικές ταινίες ''Η πλημμύρα'' (1924) του Ντελύκ, ''Η ωραία Νιβερνέζα'' του Επστάιν, ''ΗΚατηγορώ'' δέκατη συμφωνία(1919)'', Ο τροχός'' (1922) και ''ΝαπολέονταςΝαπολέων'' (1927) του Γκανς, ''ΗΤο χαμογελαστήκοχύλι κυρίακαι Μπεντέο κληρικός'' (1928) της Ντυλάκ και ''Ελντοράντο 1922'' (1922) του Λ’ Ερμπιέ.<ref>{{Cite web|url=http://cinepivates.gr/mathima-14-gallikos-impresionismos/|title=cinepivates.gr/mathima-14-gallikos-impresionismos/|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> Μετά το 1925, στον πρωτοποριακό κινηματογράφο εντάχθηκαν και νέοι κινηματογραφιστές όπως ο [[Ζαν Ρενουάρ]], Ζαν Γκρεμιγιόν, Ζαν Πανλεβέ.
 
Μετά το 1925, γεννήθηκε στη Γαλλία ο πρωτοποριακός κινηματογράφος - [[Αβαντγκάρντ (κινηματογράφος)|αβάν γκαρντ]] - με πολλές τάσεις και διαφορετικές τεχνικές αλλά με κοινό στόχο: τη δημιουργία ενός απόλυτου, καθαρού κινηματογράφου. Σ'αυτό το κίνημα εντάχθηκαν κυρίως νέοι κινηματογραφιστές όπως ο [[Ζαν Ρενουάρ]], Ζαν Γκρεμιγιόν, Ζαν Πανλεβέ αλλά και παλαιότεροι όπως η Ζερμαίν Ντιλάκ και ο Ζαν Επστάιν.
 
'''Η δεκαετία του 1930'''
 
Ο Ζακ Φεντέρ και ο [[Ζαν Βιγκό]] έγινανήταν δύο από τους ιδρυτές του [[Ποιητικός ρεαλισμός|ποιητικού ρεαλισμού]] στον γαλλικό κινηματογράφο. Μαζί τους, άλλοι κορυφαίοι σκηνοθέτες του κινήματος ήταν ο Πιέρ Chenal, ο Ζυλιέν Ντυβιβιέ, ο [[Μαρσέλ Καρνέ]] και ίσως ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του κινήματος, ο [[Ζαν Ρενουάρ]]. Εμβληματικοί ηθοποιοί του κινήματος είναι ο Μισέλ Σιμόν, ο [[Ζαν Γκαμπέν]], η [[Αρλετί]] και η [[Μισέλ Μοργκάν]].
 
Το 1931, ο [[Μαρσέλ Πανιόλ]] έκανε την πρώτη του ταινία: ''Μάριος (Marius'', 1929) πρώτη της σπουδαίας ''Τριλογίας της Μασσαλίας''. Ακολούθησαν και άλλες ταινίες του με μεγάλη επιτυχία, όπως η ''Γυναίκα του ψωμά (La femme du boulanger)'' (1938). Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες της δεκαετίας του 1930 είναι το ''Κάτω από τις στέγες του Παρισιού'' (''Sous les toits de Paris)'' (1930) του [[Ρενέ Κλαιρ]], η ''Αταλάντη'' του [[Ζαν Βιγκό]] (1934), το ''Καρναβάλι στη Φλάνδρα'' (1935) του Ζακ Φεντέρ και η ''Ωραία ομάδα'' (La belle equipe) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ (1936) με πρωταγωνιστή τον [[Ζαν Γκαμπέν]]. Το 1935, ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός [[Σασά Γκιτρί]] σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία και συνέχισε να κάνει περισσότερες από 30 ταινίες που ήταν πρόδρομοι της εποχής της [[Νουβέλ Βαγκ|Νουβέλ βαγκ]]. Το 1937, ο [[Ζαν Ρενουάρ]], γιος του ζωγράφου [[Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ]], σκηνοθέτησε την πολεμική ταινία ''Η'' ''[[Η Μεγάλη Χίμαιρα (ταινία)|Μεγάλη Χίμαιρα]] (La Grande Illusion)''. Το 1939, ο Ρενουάρ γύρισε τον ''Κανόνα του παιχνιδιού (La Règle du Jeu),'' ταινία που ''α''ρκετοί κριτικοί την αναφέρουν ως μια από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών, ειδικά για την πρωτοποριακή κάμερα, κινηματογραφία και επεξεργασία ήχου.
Γραμμή 56 ⟶ 54 :
[[Αρχείο:Delon Le Guépard (cropped).jpg|μικρογραφία|Ο [[Αλέν Ντελόν|Αλαίν Ντελόν]] στον ''[[Ο Γατόπαρδος (ταινία)|Γατόπαρδο]],'' 1963]]
[[Αρχείο:Brigitte Bardot - 1962.jpg|μικρογραφία|[[Μπριζίτ Μπαρντό]] (1962)]]
Στο περιοδικό ''Cahiers du cinéma (Τετράδια του σινεμά)'' που ιδρύθηκε από τον Αντρέ Μπαζέν και δύο άλλους συγγραφείςΑπό το 19511959, οιεμφανίστηκε κριτικοίσένα τουνέο κινηματογράφουκίνημα αύξησανστον τογαλλικό επίπεδο συζήτησης του κινηματογράφουκινηματογράφο, παρέχονταςπου μιαέγινε πλατφόρμαγνωστό γιαως τηΝέο γέννησηΚύμα της([[Νουβέλ σύγχρονης θεωρίας του κινηματογράφουΒαγκ]]). Αρκετοί από τους κριτικούς των ''Τετραδίων'', μεταξύΚύριοι τωνεκπρόσωποι οποίωνείναι οι [[Ζαν-Λυκ Γκοντάρ]], [[Φρανσουά Τρυφώ]], [[Κλοντ Σαμπρόλ|Κλωντ Σαμπρόλ]], [[Ζακ Ριβέτ]] και [[Ερίκ Ρομέρ]], συνέχισαν να φτιάχνουν οι ίδιοι ταινίες, δημιουργώντας το κινηματογραφικό κίνημα που έγινε γνωστό ως Νέο Κύμα ([[Νουβέλ Βαγκ]]). Μερικές από τις πρώτες ταινίες αυτού του νέου κινήματος ήταν ''[[Με κομμένη την ανάσα (ταινία 1960)|Με κομμένη την ανάσα]]'' του Γκοντάρ το 1960, με πρωταγωνιστή τον [[Ζαν Πολ Μπελμοντό]], ''Το Παρίσι μας ανήκει'' του Ριβέτ, 1958 - διανεμήθηκε το 1961), με πρωταγωνιστή τον Ζαν-Κλοντ Μπριαλί και ''[[Τα 400 χτυπήματα]]'' του Τρυφώ, (1959) με πρωταγωνιστή τον [[Ζαν-Πιερ Λεό]]. Ακολούθησαν ταινίες όπως ''[[Η περιφρόνηση]]'' (1963) του Γκοντάρ με πρωταγωνιστές την [[Μπριζίτ Μπαρντό]] και τον [[Μισέλ Πικολί]] και τα ''[[Κλεμμένα φιλιά]]'' με πρωταγωνιστές τον [[Ζαν-Πιερ Λεό]] και την [[Κλοντ Ζαντ]]. Επειδή ο Τρυφώ ακολούθησε τον κινηματογραφικό του ήρωα του Αντουάν Ντουανέλ στην οθόνη για είκοσι χρόνια, η τελευταία ταινία της Νουβέλ Βαγκ θεωρείται ''[[Η αγάπη το βάζει στα πόδια]]'', στην οποία οι ήρωές του Αντουάν ( [[Ζαν-Πιερ Λεό]]) και Κριστίν ( [[Κλοντ Ζαντ]]) χωρίζουν.
 
Πολλοί σύγχρονοι των Γκοντάρ και Τρυφώ πέτυχαν διεθνή κριτική αναγνώριση με δικά τους στιλ, όπως οι μινιμαλιστικές ταινίες του [[Ρομπέρ Μπρεσόν]] και του [[Ζαν-Πιέρ Μελβίλ]], τα θρίλερ του Ανρί-Ζωρζ Κλουζό και άλλες ταινίες της Νουβέλ Βαγκ όπως αυτές της [[Ανιές Βαρντά]] και του [[Αλέν Ρενέ]]. Το κίνημα, που αποτέλεσε έμπνευση και άμεση επιρροή στον κινηματογράφο και άλλων χωρών, εξασθένησε σταδιακά στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
 
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η γαλλική εμπορική ταινία είχε επίσης μεγάλες επιτυχίες. Οι εξαιρετικά δημοφιλείς γαλλικές κωμωδίες με τον [[Λουί ντε Φυνές]] ήταν στην κορυφή των γαλλικών πωλήσεων. Η πολεμική κωμωδία ''[[Ασύλληπτη Απόδραση]]'' (1966) του Ζεράρ Ουρί με τον [[Μπουρβίλ]] και τον ντε Φυνές, ήταν η πιο επιτυχημένη ταινία στις γαλλικές αίθουσες για περισσότερα από 30 χρόνια. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ''Η τρέλα του μεγαλείου'' με τον [[Υβ Μοντάν]]. Ο γαλλικός κινηματογράφος ήταν επίσης η γενέτειρα πολλών ειδών της Αστυνομικήςαστυνομικής ταινίας, ξεκινώντας από το ''[[Ριφιφί]]'' του 1955 του Αμερικανού σκηνοθέτη [[Ζυλ Ντασέν]] και ακολούθησε μεγάλος αριθμός σοβαρών, νορβηγικών θεατρικών δράσεων,ταινιών καθώς και παιχνιδιάρικεςκωμωδιών κωμωδίεςσε καθ 'όλη τη δεκαετία του 1960, και κυρίως το "πολικό", ένα τυπικό γαλλικό μείγμα [[Φιλμ νουάρ|φιλμ νουάρ.]] και μυθιστοριογράφου ντετέκτιβ.
 
Μέσα από αυτές τις ταινίες, Γάλλοι αστέρες του κινηματογράφου έγιναν διάσημοι τόσο στη χώρα τους όσο και στο εξωτερικό. Οι πιο γνωστοί ηθοποιοί της περιόδου ήταν οι [[Μπριζίτ Μπαρντό]], [[Αλέν Ντελόν|Αλαίν Ντελόν]], [[Ρόμι Σνάιντερ]], [[Κατρίν Ντενέβ]], [[Ζαν Μορό]], [[Σιμόν Σινιορέ]], [[Υβ Μοντάν]], [[Ζαν Πολ Μπελμοντό]], [[Ζαν Γκαμπέν]].
Γραμμή 68 ⟶ 66 :
Από τη δεκαετία του 60 και τις αρχές της δεκαετίας του 70 ακολουθούνται από τους [[Μισέλ Πικολί]] και [[Φιλίπ Νουαρέ]], Ανί Ζιραντό, [[Ζαν-Λουί Τρεντινιάν]], [[Ζαν-Πιερ Λεό]], [[Κλοντ Ζαντ]], [[Ιζαμπέλ Υπέρ]], Αννί Ντυπερέ, [[Ζεράρ Ντεπαρντιέ]], Πατρίκ Ντεβέρ, Ζαν-Πιέρ Κασέλ, Μίου-Μίου, Μπριζίτ Φοσέ, [[Στεφάν Οντράν]] και [[Ιζαμπέλ Ατζανί]]. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 προστίθεται μια νέα γενιά συμπεριλαμβανομένων των [[Σοφί Μαρσό]], [[Εμμανουέλ Μπεάρ]], Ζαν-Ιγκ Ανγκλάντ, Σαμπίν Αζεμά, [[Ζυλιέτ Μπινός]] και Ντανιέλ Ωτέιγ.
 
Η ταινία του 1979 ''Το κλουβί με τις τρελές'' ήταν μεγάλη εμπορική επιτυχία εκτός Ευρώπης παίχτηκε για περισσότερο από ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη, και σε όλη τη χώρα, τόσο σε αστικές όσο και σε αγροτικές περιοχές. Κέρδισε τη [[Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας]] και για χρόνια παρέμεινε η πιο επιτυχημένη ξένη ταινία που κυκλοφόρησε στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]].
 
==== 1980 ====
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο"