Βικιπαίδεια

Χριστιανισμός στην Αγγλοσαξονική Αγγλία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Δημιουργία
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 15:01, 14 Ιανουαρίου 2021

Τον έβδομο αιώνα οι ειδωλολάτρες Αγγλοσάξονες μετατράπηκαν σε Χριστιανοί κυρίως από ιεραπόστολους που στάλθηκαν από τη Ρώμη. Ιρλανδοί ιεραπόστολοι από την Αϊόνα, που ήταν υποστηρικτές του Κελτικού Χριστιανισμού, είχαν επιρροή στη μετατροπή της Νορθουμβρίας, αλλά μετά τη Σύνοδο του Ουίτμπαϊ το 664 η αγγλική εκκλησία έστρεψε την πίστη της στον Πάπα.

Υπόβαθρο

Ο Χριστιανισμός υπήρχε στη Ρωμαϊκή Βρετανία τουλάχιστον από τον τρίτο αιώνα, όπου εισήχθη από εμπόρους, μετανάστες και λεγεωνάριους, αν και οι περισσότεροι από τους τελευταίους ακολούθησαν πιθανώς τον Μιθραϊσμό. Τα διατάγματα δίωξης του Διοκλητιανού, του 303, δεν επιβλήθηκαν αυστηρά από τον Κωνστάντιο Χλωρό. Το 313, ο γιος του, ο Κωνσταντίνος, εξέδωσε το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» επιτρέποντας την πρακτική του Χριστιανισμού στην Αυτοκρατορία.[1] Τον επόμενο χρόνο τρεις επίσκοποι από τη Βρετανία παρευρέθηκαν στη Σύνοδο της Αρλ. Ήταν ο Έβορος από την πόλη Εβόρακο (αργότερα γνωστή ως Γιορκ), ο Ρεστιτούτος από την πόλη του Λονδίνιου (σημερινό Λονδίνο) και ο Αδέλφιος, η τοποθεσία των οποίων είναι αβέβαιη. Η παρουσία αυτών των τριών επισκόπων δείχνει ότι μέχρι τις αρχές του τέταρτου αιώνα, η βρετανική χριστιανική κοινότητα είχε ήδη οργανωθεί σε περιφερειακή βάση και είχε μια ξεχωριστή επισκοπική ιεραρχία.[2] Γύρω στο 429, οι επίσκοποι της Βρετανίας ζήτησαν βοήθεια από τους συναδέλφους τους στη Γαλατία για την αντιμετώπιση του Πελαγιανισμού. Απεστάλη ο Γερμανός της Οσέρ (αγγλικά: Germanus of Auxerre‎‎) και o Λούπος της Τρουά (αγγλικά: Lupus of Troyes‎‎, γνωστός και ως Άγιος Λούπος). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βρετανία, ο Γερμανός, πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος, αναφέρεται πως οδήγησε τους ντόπιους Βρετανούς σε μια νίκη εναντίον των Πικτών και Σαξόνων επιδρομέων.[3] Το 396, ζητήθηκε από τον Βικτρίκιο της Ρουέν να πάει στη Βρετανία για να επιλύσει ορισμένα δόγματα. Στο βιβλίο του De Laude Sanctorum (Για τον Έπαινο των Αγίων), περιγράφει τη Βρετανία ως ένα άγριο και εχθρικό μέρος που ασχολείται με την αίρεση και τον παγανισμό.[4]

Οι Aγγλοσάξονες ήταν ένα μείγμα εισβολέων, μεταναστών και πολιτισμένων ιθαγενών. Ακόμα και πριν από την απόσυρση των Ρωμαίων, υπήρχαν γερμανοί στη Βρετανία που είχαν τοποθετηθεί εκεί ως φοιδεράτοι. Η μετανάστευση συνεχίστηκε με την αποχώρηση του ρωμαϊκού στρατού, όταν στρατολογήθηκαν Αγγλοσάξονες για να υπερασπιστούν τη Βρετανία, όπως επίσης και κατά την περίοδο της αγγλοσαξονικής πρώτης εξέγερσης του 442.[5] Εγκαταστάθηκαν σε μικρές ομάδες που κάλυπταν μια χούφτα ευρέως διασκορπισμένων τοπικών κοινοτήτων,[6] και έφεραν από τις πατρίδες τους τις παραδόσεις των προγόνων τους.[7] Υπάρχουν αναφορές στην αγγλοσαξονική ποίηση, συμπεριλαμβανομένου του Μπέογουλφ, που δείχνουν κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ ειδωλολατρικών και χριστιανικών πρακτικών και αξιών. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία από τον Γκίλντας (Βρετανός μοναχός του 6ου αιώνα) αλλά και από αλλού, ότι είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι επιβίωσε κάποια συνεχιζόμενη μορφή χριστιανισμού. Οι Αγγλοσάξονες ανέλαβαν τον έλεγχο του Σάσσεξ, του Κεντ, της Ανατολικής Αγγλίας και τμήματος του Γιορκσάιαρ. ενώ οι Δυτικοί Σάξονες ίδρυσαν ένα βασίλειο στο Χάμπσαϊρ υπό τον Κέρντικ, γύρω στο 520.[8]

Κεντ

Κύριο λήμμα: Αυγουστίνος του Κάντερμπερι

Στα τέλη του 6ου αιώνα ο πιο ισχυρός κυβερνήτης στην Αγγλία ήταν ο Εθελβέρτος του Κεντ, του οποίου τα εδάφη εκτείνονταν βόρεια στον ποταμό Χάμπερ. Παντρεύτηκε μια Φραγκική πριγκίπισσα, την Μπέρθα του Παρισιού, την κόρη του Χαριβέρτου Α´. Υπήρχαν ισχυρές εμπορικές συνδέσεις μεταξύ Κεντ και Φράγκων. Ο γάμος συμφωνήθηκε με την προϋπόθεση ότι θα της επιτρεπόταν να ασκήσει τη θρησκεία της.[9] Έφερε τον ιερέα της, τον Λιουχάρδο, μαζί της στην Αγγλία. Μια πρώην ρωμαϊκή εκκλησία αποκαταστάθηκε για την Μπέρθα λίγο έξω από την πόλη του Κάντερμπερι. Μαζί στο Κάντερμπερι, αποκατέστησαν μια εκκλησία που χρονολογείται από τους ρωμαϊκούς χρόνους - πιθανώς η σημερινή εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου.[10]

Γρηγοριανή αποστολή

Το 595, ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ έστειλε τον Αυγουστίνο, ηγούμενο του μοναστηριού του Αγίου Ανδρέα στη Ρώμη, για να ηγηθεί της αποστολής στο Κεντ.[11] Ο Αυγουστίνος, έφτασε στην Νήσο του Θάνετ το 597 και ίδρυσε τη βάση του στην κύρια πόλη του Κάντερμπερι.[12] Ο Εθελβέρτος μετατράπηκε σε χριστιανός λίγο πριν το 601. Ακολούθησαν επίσης και άλλες μετατροπές. Τον επόμενο χρόνο, ο Αυγουστίνος, ίδρυσε τη Μονή των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Μετά το θάνατο του Αυγουστίνου το 604, το μοναστήρι πήρε το όνομά του και τελικά έγινε ιεραποστολική σχολή.[13]

Το Λονδίνο ήταν μέρος του βασιλείου του Έσσεξ, το οποίο κυβερνούσε ο ανιψιός του Εθελβέρτου Σαεβέρτος του Έσσεξ, ο οποίος μετατράπηκε σε χριστιανός το 604, όπως έγινε και με τον Ρεδουάλδο της Ανατολικής Αγγλίας, αν και ο Ρεδουάλδος διατήρησε επίσης έναν βωμό από τους παλιούς θεούς.[14] Το 601 ο Πάπας Γρηγόριος έστειλε επιπλέον ιεραπόστολους για να βοηθήσει τον Αυγουστίνο. Ανάμεσά τους ήταν ο μοναχός Μέλιτος. Ο Γρηγόριος έγραψε μία επιστολή προς τον Μέλιτο, συμβουλεύοντάς τον να εκχριστιανίσει τους τοπικούς ναούς και ζήτησε από τον Αυγουστίνο να εκχριστιανίσει όλες τις τοπικές ειδωλολατρικές πρακτικές (τελετές αφοσίωσης ή γιορτές μαρτύρων) προκειμένου να διευκολυνθεί η μετάβαση στον Χριστιανισμό. Το 604 ο Αυγουστίνος έχρισε τον Μέλιτο ως Επίσκοπο των Ανατολικών Σαξόνων. Δημιούργησε την επισκοπή του στο Λονδίνο σε μια εκκλησία που πιθανότατα ιδρύθηκε από τον Εθελβέρτο, παρά τον Σαεβέρτο.[15] Ένας άλλος από τους συνεργάτες του Αυγουστίνου ήταν ο Ιούστος για τον οποίο ο Εθελβέρτος έχτισε μια εκκλησία κοντά στο Ρότσεστερ του Κεντ. Μετά τον θάνατο του Αυγουστίνου γύρω στο 604, τον διαδέχθηκε ως αρχιεπίσκοπος, ο Λόρενς του Κάντερμπερι, μέλος της αρχικής αποστολής.[16]

Ο Bορράς

Μετά την αποχώρηση των Ρωμαίων, η εκκλησία της Βρετανίας εξακολούθησε να είναι απομονωμένη από αυτήν της ηπείρου και ανέπτυξε κάποιες διαφορές στην προσέγγιση. Η εκδοχή της παράδοσής τους ονομάζεται συχνά "Κελτικός Χριστιανισμός". Τείνει να είναι πιο μοναχοκεντρικός από τον Ρωμαϊκό, ο οποίος ευνόησε μια επισκοπική διοίκηση, και διέφεραν μεταξύ τους από το ύφος του κουρέματος των ιερέων και τη χρονολόγηση του Πάσχα. Οι νότιες και ανατολικές ακτές ήταν οι περιοχές που εγκαταστάθηκαν πρώτα και σε μεγαλύτερο αριθμό από τους εποίκους και έτσι ήταν οι πρώτες που πέρασαν από το Ρωμαιο-Βρετανικό στον Αγγλοσαξονικό έλεγχο. Ο Βρετανικός κλήρος συνέχισε να παραμένει ενεργός στα βόρεια και στα δυτικά. Μετά από συνάντηση με τον Αυγουστίνο, περίπου το 603, οι Βρετανοί επίσκοποι αρνήθηκαν να τον αναγνωρίσουν ως αρχιεπίσκοπό τους.[17] Ο διάδοχός του, Λόρενς του Κάντερμπερι, δήλωσε ότι ο επίσκοπος Δαγάν (Ιρλανδός επίσκοπος στην Αγγλοσαξονική Αγγλία) αρνήθηκε να μοιραστεί την ίδια στέγη με τους Ρωμαίους ιεραπόστολους ή να φάει μαζί τους. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Βρετανικός κλήρος έκανε προσπάθειες να μετατρέψει τους Αγγλοσάξονες.[18]

Όταν ο Έθελφριθ της Βερνικίας κατέλαβε το γειτονικό βασίλειο της Ντέιρα, ο Έντουιν, γιος της Αέλας της Ντέιρα κατέφυγε στην εξορία. Γύρω στο 616, στη Μάχη του Τσέστερ, ο Έθελφριθ διέταξε τις δυνάμεις του να επιτεθούν σε ένα σώμα μοναχών από το Αββαείο του Μπάνγκορ ον Ντι, «Αν φωνάζουν στον Θεό τους εναντίον μας, στην πραγματικότητα, αν και δεν φέρουν όπλα, πολεμούν εναντίον μας, επειδή μας αντιτίθενται με τις προσευχές τους.».[19] Λίγο αργότερα, ο Έθελφριθ σκοτώθηκε στη μάχη εναντίον του Έντουιν, ο οποίος με την υποστήριξη του Ρεδουάλδου της Ανατολικής Αγγλίας διεκδίκησε το θρόνο. Ο Έντουιν παντρεύτηκε την Χριστιανή Έθελβουρ του Κεντ (εξελληνισμένα: Εθελβούρη), κόρη του Εθελβέρτου και αδερφή του Βασιλιά Έντβαλντ (ή Έαντμπαλντ) του Κεντ. Προϋπόθεση του γάμου τους ήταν να της επιτραπεί να συνεχίσει την άσκηση της θρησκείας της. Όταν η Έθελβουρ ταξίδεψε βόρεια στο βασίλειο του Έντουιν, συνοδεύτηκε από τον ιεραπόστολο Πωλίνο της Γιορκ. Ο Έντουιν τελικά έγινε Χριστιανός, όπως και τα μέλη της Αυλής του. Όταν ο Έντουιν σκοτώθηκε το 633 στη Μάχη του Χάτφιλντ Τσέις, η Έθελβουρ και τα παιδιά της επέστρεψαν στην Αυλή του αδερφού της στο Κεντ, μαζί με τον Πωλίνο. Ο Ιάκωβος ο Διάκονος παρέμεινε πίσω για να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στο Βασίλειο του Λίντσεϊ, αλλά η Βερνικία και η Ντέιρα επέστρεψαν στην ειδωλολατρεία.[20]

Μοναστικά θεμέλια

Γύρω στο 630, η Ίανσγουιθ, κόρη του Έντμπαλντ του Κεντ, ίδρυσε τη Μονή Φόλκστοουν (Folkestone Priory).[21]

Ο Ουίλλιαμ του Μάλσμπερι λέει ότι ο Ρέβαλντ είχε έναν ετεροθαλή γιο, τον Σιγεβέρτο της Ανατολικής Αγγλίας, ο οποίος πέρασε κάποιο χρόνο στην εξορία στη Γαλατία, όπου έγινε χριστιανός.[22] Μετά το θάνατο του αδερφού του Ίορπβαλντ, ο Σιγεβέρτος επέστρεψε και έγινε κυβερνήτης της Ανατολικής Αγγλίας. Η μετατροπή του Σιγεβέρτου μπορεί να ήταν ένας παράγοντας στην επίτευξη της βασιλικής εξουσίας του, καθώς εκείνη την εποχή ο Έντουιν της Νορθουμβρίας και ο Έαντβαλντ του Κεντ ήταν χριστιανοί. Γύρω στο 631, ο Φήλιξ της Βουργουνδίας έφτασε στο Κάντερμπερι και ο Αρχιεπίσκοπος Χονόριος τον έστειλε στον Σιγεβέρτο. Ο Αλμπάν Μπάτλερ λέει ότι ο Σιγεβέρτος γνώρισε τον Φήλιξ κατά τη διάρκεια του χρόνου του στη Γαλατία και βρισκόταν πίσω από τον ερχομό του Φήλιξ στην Αγγλία.[23] Ο Φήλιξ ίδρυσε την επισκοπή του στο Δομμόκ και ένα μοναστήρι στη Σόχαμ. Αν και η πρώιμη εκπαίδευση του Φήλιξ μπορεί να επηρεάστηκε από την ιρλανδική παράδοση της Μονής Λουξείλ (από τα πιο παλιά μοναστήρια στην Βουργουνδία), η πίστη του στο Κάντερμπερι εξασφάλισε ότι η εκκλησία στην Ανατολική Αγγλία τηρούσε τους ρωμαϊκούς κανόνες. Γύρω στο 633, ο Σιγεβέρτος καλωσόρισε από την Ιρλανδία, τον Φάρση και τους αδελφούς του Φοϊλάν και Άλταν και τους έδωσε τη γη για να ιδρύσουν ένα μοναστήρι στο Κνόμπερσμπεργκ. Ο Φήλιξ και ο Φάρση πραγματοποίησαν πολλές μετατροπές και ίδρυσαν πολλές εκκλησίες στο βασίλειο του Σιγεβέρτου. Την ίδια στιγμή ο Σιγεβέρτος ίδρυσε ένα μοναστήρι στο Μπέοντρισουορθ.[24]

Η Χίλντα του Ουίτμπι ήταν η εγγονή του Έντουιν της Νορθουμβρίας. Το 627 ο Έντουιν και η οικογένειά του βαφτίστηκαν Χριστιανοί. Όταν ο Έντουιν σκοτώθηκε στη Μάχη του Χάτφιλντ Τσέις, η χήρα βασίλισσα Ελθελβούρη, τα παιδιά της και η Χίλντα επέστρεψαν στο Κεντ, που τώρα κυβερνόνταν από τον αδερφό της Εθελβούρης, Έαντμπαλντ του Κεντ. Η Εθελβούρη ίδρυσε τη Μονή Λίμιντζ, ένα από τα πρώτα θρησκευτικά κτήρια που ιδρύθηκαν στην Αγγλία. Ήταν ένα μοναστήρι, χτισμένο πάνω σε ρωμαϊκά ερείπια. Η Εθελβούρη ήταν η πρώτη ηγουμένη. Υποτίθεται ότι η Χίλντα παρέμεινε με τη βασίλισσα-ηγουμένη. Τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό για την Χίλντα μέχρι περίπου το 647 όταν αποφάσισε να μην ακολουθήσει την μεγαλύτερη αδερφή της, Χέρεσγουιτ, στο Αββαείο του Τσέλς στη Γαλατία, αλλά επέστρεψε βόρεια. Η Χίλντα εγκαταστάθηκε σε μία μικρή έκταση γης κοντά στις εκβολές του ποταμού Ουέαρ, όπου υπό την καθοδήγηση του Έινταν της Λίντισφαρν, ακολούθησε και αυτή θρησκευτική ζωή. Το 649, ίδρυσε την μονή της στο μοναστήρι του Αββαείου του Χάρτλπουλ, που ιδρύθηκε προηγουμένως από την Ιρλανδή Ηγουμένη Χίιου.[25] Το 655, ως ευχαριστία για τη νίκη του επί της Πέντα της Μέρσια στη Μάχη του Ουίνγεντ, ο Βασιλιάς Οσβίου έφερε την ενός χρόνου κόρη του Έιλφλεντ στη συγγενή του Χίλντα για να τη μεγαλώσει στο μοναστήρι. Στη συνέχεια, η Έιλφλεντ μεγάλωσε εκεί και το μοναστήρι έγινε η κορυφαία βασιλική μονή του βασιλείου της Ντέιρα, ένα κέντρο μάθησης και ένας τόπος ταφής της βασιλικής οικογένειας.[26]

Επίλυση αντιπαραθέσεων αίματος

Ο Ιόρμενρεντ του Κεντ ήταν γιος του βασιλιά Έαντμπαλντ (ή Έντμπαλντ) και εγγονός του Βασιλιά Εθελβέρτου του Κεντ. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο αδελφός του Ιορσενβέρτος έγινε βασιλιάς. Η περιγραφή του Ιόρμενρεντ ως βασιλιά μπορεί να υποδηλώνει ότι κυβερνούσε από κοινού με τον αδερφό του ή, εναλλακτικά, ότι ήταν υπο-βασιλιάς σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Μετά το θάνατό του, οι δύο νεαροί γιοι του ανατέθηκαν στη φροντίδα του θείου τους Βασιλιά Ιορσενβέρτου, ο οποίος διαδέχθηκε τον θάνατό του από τον γιο του Έγκμπερτ. Μέσω της συνείδησης του συμβούλου του βασιλιά Έγκμπερτ, Θάνορ, οι γιοι του Ιόρμενρεντ δολοφονήθηκαν. Ο βασιλιάς θεωρήθηκε ότι είτε συμφώνησε είτε έδωσε την εντολή για αυτή τη δολοφονία.[27] Για να εξουδετερώσει την οικογενειακή διαμάχη που θα προκαλούσε αυτή η συγγένεια, ο Έγκμπερτ συμφώνησε να δώσει λεφτά αποζημίωσης για τους δολοφονημένους πρίγκιπες στην αδερφή τους. (Τα λεφτά αποζημίωσης των θανάτων, γνωστά ώς «weregild», ήταν ένας σημαντικός νομικός μηχανισμός στην πρώιμη Γερμανική κοινωνία. Η άλλη κοινή μορφή νομικής αποκατάστασης εκείνη τη στιγμή ήταν η εκδίκηση αίματος. Η πληρωμή γινόταν συνήθως στην οικογένεια ή στη φυλή ενός δολοφονημένου.) Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι στην Δόμνη Εάφε (εγγονή του Βασιλιά Έντμπαλντ) προσφέρθηκε τόση γη όσο το πίσω μέρος του κατοικίδιου ζώου της μπορούσε να τρέξει σε έναν γύρο. Το αποτέλεσμα, είτε ως θαυματουργό είτε με την καθοδήγηση του ιδιοκτήτη, ήταν ότι απέκτησε περίπου ογδόντα γιοκ (μονάδα μέτρησης γης που χρησιμοποιήθηκε στο Κεντ στην Αγγλία τον καιρό του Domesday Book) γης στο Θάνετ, όπου η ίδια χρησιμοποίησε για να ιδρύσει το μοναστήρι του Αγίου Μίλντρεντ.[21]

Παρόμοια κατάσταση προέκυψε στο Βορρά. Η Ίενφλεντ ήταν κόρη του βασιλιά Έντουιν της Νορθρουμβίας. Ο παππούς της ήταν ο Βασιλιάς Εθελβέρτος του Κεντ. Παντρεύτηκε τον Οσιού, βασιλιά της Βέρνης. Το 651, μετά από επτά χρόνια ειρηνικής κυριαρχίας, ο Οσιού κήρυξε πόλεμο εναντίον του Όσγουιν, βασιλιά της γειτονικής Ντέιρα. Ο Όσγουιν, ο οποίος ανήκε στην αντίπαλη βασιλική οικογένεια Ντέιρα, ήταν δεύτερος ξάδερφος του Οσιού.[28] Ο Όσγουιν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μάχη, και αντί αυτού, αποφάσησε να υποχωρήσει στο Γκίλινγκ και στο σπίτι του φίλου του, Ερλ Χάμβαλντ.[29] Ο Χάμβαλντ πρόδωσε τον Όσγουιν, παραδίδοντάς τον στους στρατιώτες του Οσιού από τους οποίους ο Όσγουιν δολοφονήθηκε.[30] Στην αγγλοσαξονική κουλτούρα, θεωρήθηκε ότι οι πλησιέστεροι συγγενείς ενός δολοφονημένου ατόμου, θα επιδιώκουν να εκδικηθούν τον θάνατο ή να απαιτήσουν κάποιο άλλο είδος δικαιοσύνης έναντι του υπευθύνου. Ωστόσο, ο πλησιέστερος συγγενής του Όσγουιν ήταν η σύζυγος του Οσιού, η Ίενφλεντ, επίσης δεύτερη ξαδέλφη του Όσγουιν[31] Σε αποζημίωση για τη δολοφονία των συγγενών της, η Ίενφλεντ απαίτησε μια σημαντική παραχώρηση γης, την οποία στη συνέχεια χρησιμοποίησε για να ιδρύσει τη Μονή του Γκίλινγκ.[32] Το μοναστήρι στελεχώθηκε εν μέρει από τους συγγενείς και των δύο οικογενειών τους, και ανέλαβαν το καθήκον να προσφέρουν προσευχές τόσο για τη σωτηρία του Οσιού όσο και για την ψυχή του Όσγουιν. Ιδρύοντας το μοναστήρι λίγο μετά το θάνατο του Όσγουιν,[33] ο Οσιού και η Ίενφλεντ απέφυγαν τη δημιουργία οποιασδήποτε διαμάχης.[34]

Σύνοδος του Ουίτμπι (664)

Στις αρχές της δεκαετίας του 660, ο νησιωτικός χριστιανισμός που έλαβε από τους μοναχούς της Αϊόνας ήταν τυπικός στα βόρεια και στα δυτικά, ενώ η ρωμαϊκή παράδοση που έφερε ο Αυγουστίνος ήταν η πρακτική στο νότο. Στο Νορθρουμβιανό δικαστήριο, ο βασιλιάς Οσιού ακολούθησε την παράδοση των ιεραποστολικών μοναχών από την Αϊόνα, ενώ η βασίλισσα Ίενφλεντ, που είχε ανατραφεί στο Κεντ, ακολούθησε τη ρωμαϊκή παράδοση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ένα μέρος του βασιλείου θα γιόρταζε το Πάσχα, ενώ το άλλο εξακολουθούσε να τιμάει τη Σαρακοστή. Εκείνη την εποχή, το Κεντ, το Έσσεξ και η Ανατολική Αγγλία ακολουθούσαν τη ρωμαϊκή πρακτική. Ο μεγαλύτερος γιος του Οσιού, ο Άλφριθ, γιος της Ρίμμελθ (ή Ράινφελθ) του Ρέγκεντ, φαίνεται να υποστήριξε τη ρωμαϊκή πρακτική. Ο Κενβάλ του Ουέσσεξ πρότεινε τον Ουίλφριντ, έναν Βορειοδυτικό ιερέα που είχε πρόσφατα επιστρέψει από τη Ρώμη,[35] στον Άλφριθ ως κληρικό που γνώριζε τα ρωμαϊκά έθιμα και τη λειτουργία.[36] Ο Άλφριθ έστειλε τον Ουίλφριντ σε ένα μοναστήρι που είχε ιδρύσει πρόσφατα στο Ριπόν, με τον Εάτα, ηγούμενο της Μονής Μέλροουζ και πρώην μαθητής του Έινταν της Λίντισφαρν. [37] Ο Ουίλφριντ έδιωξε τον Εάτα, επειδή δεν συμμορφώθηκε με τα ρωμαϊκά έθιμα και αυτός επέστρεψε στη Μέλροουζ.[38] Ο Κάθμπερτ, ο επικεφαλής των επισκεπτών εκδιώχθηκε επίσης. Ο Ουίλφριντ εισήγαγε μια μορφή του Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου στο Ριπόν.[39]

Το 664, ο Βασιλιάς Οσιού συγκάλεσε μια Σύνοδο στο μοναστήρι του Χιλντ για να συζητήσει το θέμα. Η συνάντηση δεν προχώρησε εντελώς ομαλά λόγω της ποικιλίας των ομιλούμενων γλωσσών, που πιθανότατα περιελάμβαναν Παλαιά Ιρλανδικά, Παλαιά Αγγλικά, Φραγκικά και Παλαιά Ουαλικά, καθώς και Λατινικά. Ο Βέδας αναφέρει ότι ο Σεντ (Αγγλοσάξονας μοναχός και επίσκοπος από το Βασίλειο της Νορθρουμβίας) μετέφραζε και για τις δύο πλευρές.[40] Η άνεση του Σεντ με τις ξένες σε αυτόν γλώσσες, μαζί με το καθεστώς του ως έμπιστου βασιλικού απεσταλμένου, πιθανότατα τον έκανε βασικό πρόσωπο στις διαπραγματεύσεις. Οι ικανότητές του θεωρήθηκαν ως εσχατολογικό σημάδι της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, σε αντίθεση με τη βιβλική αφήγηση του Πύργου της Βαβέλ.[41] Ο Κόλμαν έκανε έκκληση για την πρακτική του Αγίου Ιωάννη. Ο Οσιού αποφάσισε να ακολουθήσει τη ρωμαϊκή παρά την κελτική τελετή, λέγοντας: "Δεν τολμώ να αντιφάσω πλέον με τα διατάγματα αυτού που διατηρεί τις πόρτες του Βασιλείου των Ουρανών (του Αποστόλου Πέτρου), μήπως και μου αρνηθεί την είσοδο". Λίγο καιρό μετά τη διάσκεψη ο Κόλμαν παραιτήθηκε από την επισκοπή της Λίντισφαρν και επέστρεψε στην Ιρλανδία.[42]

Αγγλική Βενεδικτινή Μεταρρύθμιση

Η μεταρρύθμιση των Βενεδικτίνων συνέβη από τον Άγιο Ντάνσταν κατά το δεύτερο μισό του 10ου αιώνα. Επιδίωξε να αναζωογονήσει την ευσέβεια της εκκλησίας αντικαθιστώντας τους κοσμικούς κανόνες - συχνά υπό την άμεση επιρροή των τοπικών γαιοκτημόνων, και συχνά των συγγενών τους - με άγαμους μοναχούς, υπόλογους στην εκκλησιαστική ιεραρχία και τελικά στον Πάπα. Αυτό έφερε την Αγγλία στο σημείο εμφυλίου πολέμου, με την αριστοκρατία της Ανατολικής Αγγλίας να υποστηρίζει τον Ντάνσταν και την αριστοκρατία του Ουέσσεξ να υποστηρίζει τους κοσμικούς. Αυτές οι φατρίες κινητοποιήθηκαν γύρω από τον Βασιλιά Έντουι (κατά του Ντάνσταν) και τον αδερφό του Βασιλιά Έντγκαρ (υπέρ του Ντάνσταν). Με το θάνατο του Έντγκαρ, ο γιος του, Εδουάρδος ο Μάρτυρας, δολοφονήθηκε από την φατρία που ήταν εναντίον του Ντάνσταν και τον υποψήφιό τους, και τελικά ο νεαρός βασιλιάς Έθελρεντ τοποθετήθηκε στο θρόνο. Ωστόσο, αυτή η «πιο τρομερή πράξη από τότε που οι Άγγλοι προέρχονταν από τη θάλασσα» προκάλεσε τέτοια απόρριψη που οι κοσμικοί εγκατέλειψαν, παρόλο που ο Ντάνσταν τελικά αποσύρθηκε. Αυτή η διάσπαση αποδυνάμωσε μοιραία τη χώρα ενάντια σε νέες επιθέσεις των Βίκινγκ.[43]

Επισκοπική οργάνωση

Το 669 ο Θεόδωρος της Ταρσού έγινε Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερι. Το 672 συγκάλεσε τη Σύνοδο του Χέρτφορντ την οποία παρακολούθησαν αρκετοί επίσκοποι από όλη την Αγγλοσαξονική Αγγλία. Αυτό το Συμβούλιο ήταν ένα ορόσημο στην οργάνωση της Αγγλοσαξονικής Εκκλησίας, καθώς τα διατάγματα που εκδόθηκαν από τους εκπροσώπους του επικεντρώθηκαν σε θέματα εξουσίας και δομής εντός της εκκλησίας. Στη συνέχεια, ο Θεόδωρος, που επισκέφθηκε ολόκληρη την Αγγλία, αφιέρωσε νέους επισκόπους και διαίρεσε τις τεράστιες επισκοπές, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις ήταν συνεκτικές με τα βασίλεια της επταρχίας.[44]

 
850—925
 
950—1035
Επισκοπές τις Αγγλοσαξονικής Αγγλίας, 850—1035

Παραπομπές

  1. ↑ «DiMaio, Michael, Jr. (23 Φεβρουαρίου 1997). Licinius (308–324 A.D.). De Imperatoribus Romanis.». www.roman-emperors.org. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  2. ↑ Petts, David (2003). Christianity in Roman Britain. Στράουντ: Tempus. σελ. 39. ISBN 0-7524-2540-4. 51568076. 
  3. ↑ «Saint Germanus, Bishop of Auxerre, Confessor. July 26. Rev. Alban Butler. 1866. Volume VII: July. The Lives of the Saints». www.bartleby.com. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  4. ↑ «Symbolic Territories: Relic Translation and Aristocratic Competition in Victricius of Rouen». Society for Classical Studies. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  5. ↑ Myres, John Nowell Linton (1989). The English settlements. Oxford [England]: Oxford University Press. σελ. 104. ISBN 0-19-282235-7. 18681932. 
  6. ↑ Wickham, Chris (2010). The inheritance of Rome : illuminating the Dark Ages, 400-1000. Νέα Υόρκη: Penguin Books. σελ. 157. ISBN 978-0-14-311742-1. 468975249. 
  7. ↑ Richards, Julian. "Stories from the Dark Earth: Meet the Ancestors Revisited" Episode 4 BBC 2013
  8. ↑ Whinder, R., "Christianity in Britain before St Augustine", Catholic History Society 2008
  9. ↑ «Henry Wace: Dictionary of Christian Biography and Literature to the End of the Sixth Century A.D., with an Account of the Principal Sects and Heresies. - Christian Classics Ethereal Library». www.ccel.org. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2021. 
  10. ↑ Hindley Brief History of the Anglo-Saxons σελ. 33–36
  11. ↑ Stenton, Frank Merry (1971). Anglo-Saxon England (3η έκδοση). Οξφόρδη: Oxford University Press. σελ. 104. ISBN 0-19-280139-2. 48092348. 
  12. ↑ Lyle, Marjorie (2002). Canterbury: 2000 years of history (Αναθεωρημένη έκδοση). Stroud, Gloucestershire: Tempus. σελ. 48. ISBN 0-7524-1948-X. 48417535. 
  13. ↑ «S. Augustine's, Canterbury: Its Rise, Ruin and Restoration, by G. F. Maclear (1888)». anglicanhistory.org. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2021. 
  14. ↑ Plunkett, Steven J. (2005). Suffolk in Anglo-Saxon times. Stroud, Gloucestershire: Tempus. σελ. 75. ISBN 0-7524-3139-0. 62177123. 
  15. ↑ Brooks, N. P. (2004). "Mellitus (d. 624)". Oxford Dictionary of National Biography (October 2005 revised ed.). Oxford University Press
  16. ↑ Kirby, D. P. (1992). The earliest English kings. Λονδίνο: Routledge. σελ. 37. ISBN 0-415-09086-5. 32434416. 
  17. ↑ Mayr Harting, Henry (1991). The coming of Christianity to Anglo-Saxon England (3η έκδοση). University Park: Pennsylvania State University Press. σελ. 71. ISBN 0-271-00769-9. 23080192. 
  18. ↑ Stenton, Frank Merry (1971). Anglo-Saxon England (3η έκδοση). Οξφόρδη: Oxford University Press. σελ. 112. ISBN 0-19-280139-2. 48092348. 
  19. ↑ «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: St. Dinooth». www.newadvent.org. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2021. 
  20. ↑ «Bede (673-735): Ecclesiastical History of the English Nation, Book III». sourcebooks.fordham.edu. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2021. 
  21. ↑ 21,0 21,1 «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: The Benedictine Order». www.newadvent.org. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2021. 
  22. ↑ William, John Sharpe (1904). William of Malmesbury's Chronicle of the Kings of England: From the Earliest Period to the Reign ... H. G. Bohn. 
  23. ↑ «Butler's Lives of the Saints – Saint Felix, Bishop and Confessor». CatholicSaints.Info (στα Αγγλικά). 7 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2021. 
  24. ↑ Stenton, σελ. 117.
  25. ↑ «Hilda_of_Whitby,_Hilda_of_Streonshalh». Society_for_the_Study_of_Women_Philosophers. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2021. 
  26. ↑ «Anglo-Saxon Monastery at Hartlepool». www.teesarchaeology.com. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2021. 
  27. ↑ Wasyliw, Patricia Healy (2008). Martyrdom, Murder, and Magic: Child Saints and Their Cults in Medieval Europe. Peter Lang. ISBN 978-0-8204-2764-5. 
  28. ↑ Yorke, Barbara (1990). Kings and kingdoms of early Anglo-Saxon England. Λονδίνο: Seaby. σελ. 76. ISBN 1-85264-027-8. 26404222. 
  29. ↑ Strutt, Joseph (1777). From the arrival of Julius Caesar to the end of the Saxon heptarchy. J. Cooper. σελ. 139. 
  30. ↑ Hutchinson, William (1817). The History and Antiquities of the County Palatine of Durham. G. Walker. σελ. 9. 
  31. ↑ Kirby, D. P. (2000). The earliest English kings (Rev. έκδοση). Λονδίνο: Routledge. σελ. 78. ISBN 0-203-17014-8. 48139750. 
  32. ↑ Yorke, 1990, σελ. 80.
  33. ↑ Mayr-Harting, Henry (1991). The coming of Christianity to Anglo-Saxon England (3η έκδοση). University Park, Pa.: Pennsylvania State University Press. σελ. 106. ISBN 0-271-00769-9. 23080192. 
  34. ↑ Yorke, Barbara (2006). The conversion of Britain : religion, politics and society in Britain c.600-800. Harlow, England: Pearson/Longman. σελ. 234. ISBN 0-582-77292-3. 70129207. 
  35. ↑ Mayr-Harting, Henry. The Coming of Christianity to Anglo-Saxon England, 3rd edition (London: B. T. Batsford Ltd, 1991) σελ. 107. ISBN 9780271038513
  36. ↑ Kirby, D. P. (2000). The earliest English kings (Rev. έκδοση). Λονδίνο: Routledge. σελ. 87. ISBN 0-203-17014-8. 48139750. 
  37. ↑ Higham, N. J. (1997). The Convert Kings: Power and Religious Affiliation in Early Anglo-Saxon England. Manchester, UK: Manchester University Press. σελ. 42. ISBN 0-7190-4827-3.
  38. ↑ Kirby, D. P. (2000). The earliest English kings (Rev. έκδοση). Λονδίνο: Routledge. σελ. 87. ISBN 0-203-17014-8. 48139750. 
  39. ↑ Thacker, Alan (2004). "Wilfrid (St Wilfrid) (c.634–709/10)" ((subscription required)). Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/29409
  40. ↑ Bede. Ecclesiastical History of the English People, Book 3, chapter 25.
  41. ↑ Mayr-Harting (1991), σελ. 9
  42. ↑ «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Synod of Whitby». www.newadvent.org. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2021. 
  43. ↑ Blair, John (2005). The church in Anglo-Saxon society. Οξφόρδη: Oxford University Press. σελ. 323-326. ISBN 978-0-19-151883-6. 76962807. 
  44. ↑ «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: The Anglo-Saxon Church». www.newadvent.org. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2021. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χριστιανισμός_στην_Αγγλοσαξονική_Αγγλία&oldid=8630514"