Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 38:
=== Οι εταιρείες- Βωβός κινηματογράφος ===
Ο [[Ζωρζ Μελιές]] εφηύρε νέες τεχνικές και μεταξύ των φανταστικών, σουρεαλιστικών σύντομων θεμάτων του είναι η πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας και πρώτη ταινία με σενάριο, διάρκειας 12 λεπτών, [[Ταξίδι στη Σελήνη|''Το'' ''Ταξίδι στη Σελήνη'']] ''(Le Voyage dans la Lune)'' το 1902.
[[Αρχείο: Ο [[Σαρλ Πατέ]] άρχισε την παραγωγή ταινιών από το 1896, δημιούργησε στούντιο στη Βενσέν και μέχρι το 1914 κατέκλυσε τον κόσμο με ταινίες με θέματα δραματικά, ηθοπλαστικά, θρησκευτικά ή φάρσες και οι πρωταγωνιστές του, μεταξύ των οποίων οι Αντρέ Ντιντ και [[Μαξ Λίντερ]], γνώρισαν παγκόσμια δημοσιότητα. Ο [[Λεόν Γκωμόν]] ίδρυσε το στούντιο και τα εργαστήριά του στο Παρίσι, το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στούντιο στον κόσμο, όπου παρήγαγε ταινίες με σκηνοθέτες την γραμματέα του [[Αλίς Γκι]], θεωρείται η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις, η οποία ήταν επικεφαλής παραγωγής και από το 1896 έως το 1920 σκηνοθέτησε περίπου 400 ταινίες, τον Βικτωρέν Ζασέ και αργότερα τον Λουί Φεγιάντ.
Από το 1908, εγκαινιάστηκε στις ταινίες του [[Βουβός κινηματογράφος|βωβού κινηματογράφου]] το «κινηματογραφημένο θέατρο»,
Η γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η πιο σημαντική στον κόσμο.
Γραμμή 55 ⟶ 57 :
==== Η δεκαετία του 1930- Ηχητικός κινηματογράφος ====
Ο Ζακ Φεντέρ και ο [[Ζαν Βιγκό]] ήταν δύο από τους ιδρυτές του [[Ποιητικός ρεαλισμός|ποιητικού ρεαλισμού]] στον γαλλικό κινηματογράφο. Μαζί τους, άλλοι κορυφαίοι σκηνοθέτες του κινήματος ήταν ο Πιέρ
Το 1931, ο [[Μαρσέλ Πανιόλ]] έκανε την πρώτη του ταινία: ''Μάριος (Marius'', 1929) πρώτη της σπουδαίας ''Τριλογίας της Μασσαλίας''. Ακολούθησαν και άλλες ταινίες του με μεγάλη επιτυχία, όπως η ''Γυναίκα του ψωμά (La femme du boulanger)'' (1938). Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες της δεκαετίας του 1930 είναι το ''Κάτω από τις στέγες του Παρισιού'' (''Sous les toits de Paris)'' (1930) του [[Ρενέ Κλαιρ]], η ''Αταλάντη'' του [[Ζαν Βιγκό]] (1934), το ''Καρναβάλι στη Φλάνδρα'' (1935) του Ζακ Φεντέρ και η ''Ωραία ομάδα'' (La belle equipe) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ (1936) με πρωταγωνιστή τον [[Ζαν Γκαμπέν]]. Το 1935, ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός [[Σασά Γκιτρί]] σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία και συνέχισε να κάνει περισσότερες από 30 ταινίες που ήταν πρόδρομοι της εποχής της [[Νουβέλ Βαγκ|Νουβέλ βαγκ]]. Το 1937, ο [[Ζαν Ρενουάρ]], γιος του ζωγράφου [[Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ]], σκηνοθέτησε την πολεμική ταινία ''Η'' ''[[Η Μεγάλη Χίμαιρα (ταινία)|Μεγάλη Χίμαιρα]] (La Grande Illusion)''. Το 1939, ο Ρενουάρ γύρισε τον ''Κανόνα του παιχνιδιού (La Règle du Jeu),'' ταινία που ''α''ρκετοί κριτικοί την αναφέρουν ως μια από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών, ειδικά για την πρωτοποριακή κάμερα, κινηματογραφία και επεξεργασία ήχου.
==== 1940-45 ====
Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]], μερικοί γνωστοί σκηνοθέτες, όπως ο [[Ρενέ Κλαιρ|Ρενέ Κλαιρ,]] ο [[Ζαν Ρενουάρ]] και ο Ζυλιέν Ντυβιβιέ, έφυγαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλες όμως τις δυσκολίες ο γαλλικός κινηματογράφος δεν παρουσίασε κάμψη και γυρίστηκαν αξιόλογες ταινίες, όπως ''Τα Παιδιά του Παραδείσου (Les Enfants du Paradis)'' του [[Μαρσέλ Καρνέ]]
=== Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ===
Μετά το 1945, παρά τις δυσκολίες παραγωγής που έφερε ο πόλεμος, ο ποιοτικός κινηματογράφος συνεχίστηκε με αντιπροσωπευτικές ταινίες όπως ''Ο διάβολος μέσα τους'' (Le diable au corps,1947) του Κλωντ Οτάν Λαρά, ''Η πεντάμορφη και το τέρας'' (1946) του [[Ζαν Κοκτώ]], ''Το μεροκάματο του τρόμου'' (1953), ''Διαβολογυναίκες'' (1954) του [[Ανρί Κλουζό]], ''Το ποτάμι'' (1951) του [[Ζαν Ρενουάρ]], ''Η σιωπή είναι χρυσός'' 1947, ''Οι ωραίες της νύχτας'' (1952) του Ρενέ Κλαιρ, ''Απαγορευμένα παιχνίδια'' (1952) του [[Ρενέ Κλεμάν]], ''Ιουλιέτα'' (1950) του [[Μαρσέλ Καρνέ]], ''Αν μιλούσε το Παρίσι'' 1955) του [[Σασά Γκιτρί]], ''Είμαστε όλοι δολοφόνοι'' (1952) του Αντρέ Καγιάτ, ''Ριφιφί'' (1954) του [[Ζυλ Ντασέν]], ''Οι διακοπές του κυρίου Υλό'' (1953) του [[Ζακ Τατί]] και ''Ο κόσμος της σιωπής'' (1955) του [[Ζακ-Υβ Κουστώ]].[[Αρχείο:François truffaut.jpg|μικρογραφία|[[Φρανσουά Τρυφώ]]]]
==== Νουβέλ βαγκ ====
[[Αρχείο:Delon Le Guépard (cropped).jpg|μικρογραφία|Ο [[Αλέν Ντελόν|Αλαίν Ντελόν]] στον ''[[Ο Γατόπαρδος (ταινία)|Γατόπαρδο]],'' 1963]]
[[Αρχείο:Brigitte Bardot - 1962.jpg|μικρογραφία|[[Μπριζίτ Μπαρντό]] (1962)]]
Από το 1959, εμφανίστηκε
Πολλοί σύγχρονοι των Γκοντάρ και Τρυφώ πέτυχαν διεθνή κριτική αναγνώριση με δικά τους στιλ, όπως οι μινιμαλιστικές ταινίες του [[Ρομπέρ Μπρεσόν]] και του [[Ζαν-Πιέρ Μελβίλ]], τα θρίλερ του Ανρί-Ζωρζ Κλουζό και άλλες ταινίες της Νουβέλ Βαγκ όπως αυτές της [[Ανιές Βαρντά]] και του [[Αλέν Ρενέ]]. Το κίνημα, που αποτέλεσε έμπνευση και άμεση επιρροή στον κινηματογράφο και άλλων χωρών, εξασθένησε σταδιακά στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
==== 1960 -1980 ====
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η γαλλική εμπορική ταινία είχε μεγάλες επιτυχίες. Οι εξαιρετικά δημοφιλείς γαλλικές κωμωδίες με τον [[Λουί ντε Φυνές]] ήταν στην κορυφή των γαλλικών πωλήσεων. Η πολεμική κωμωδία ''[[Ασύλληπτη Απόδραση]]'' (1966) του Ζεράρ Ουρί με τον [[Μπουρβίλ]] και τον ντε Φυνές, ήταν η πιο επιτυχημένη ταινία στις γαλλικές αίθουσες για περισσότερα από 30 χρόνια. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ''Η τρέλα του μεγαλείου'' με τον [[Υβ Μοντάν]]. Ο γαλλικός κινηματογράφος ήταν επίσης η γενέτειρα πολλών ειδών της αστυνομικής ταινίας, ξεκινώντας από το ''[[Ριφιφί]]'' του 1955 του Αμερικανού σκηνοθέτη [[Ζυλ Ντασέν]],
Μέσα από αυτές τις ταινίες, Γάλλοι αστέρες του κινηματογράφου έγιναν διάσημοι τόσο στη χώρα τους όσο και στο εξωτερικό. Οι πιο γνωστοί ηθοποιοί της περιόδου ήταν οι [[Μπριζίτ Μπαρντό]], [[Αλέν Ντελόν|Αλαίν Ντελόν]], [[Ρόμι Σνάιντερ]], [[Κατρίν Ντενέβ]], [[Ζαν Μορό]], [[Σιμόν Σινιορέ]], [[Υβ Μοντάν]], [[Ζαν Πολ Μπελμοντό]], [[Ζαν Γκαμπέν]].
Από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και τις αρχές της δεκαετίας του 70 ακολουθούνται από τους [[Μισέλ Πικολί]] και [[Φιλίπ Νουαρέ]], Ανί Ζιραντό, [[Ζαν-Λουί Τρεντινιάν]], [[Ζαν-Πιερ Λεό]], [[Κλοντ Ζαντ]], [[Ιζαμπέλ Υπέρ]], Αννί Ντυπερέ, [[Ζεράρ Ντεπαρντιέ]], Πατρίκ Ντεβέρ, Ζαν-Πιέρ Κασέλ, Μίου-Μίου, Μπριζίτ Φοσέ, [[Στεφάν Οντράν]] και [[Ιζαμπέλ Ατζανί]]. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 προστίθεται μια νέα γενιά συμπεριλαμβανομένων των [[Σοφί Μαρσό]], [[Εμμανουέλ Μπεάρ]], Ζαν-Ιγκ Ανγκλάντ, Σαμπίν Αζεμά, [[Ζυλιέτ Μπινός]] και Ντανιέλ Ωτέιγ.
Γραμμή 84 ⟶ 85 :
==== 1980 ====
[[Αρχείο:Gérard Depardieu Carole Bouquet 2001.jpg|μικρογραφία|Ο [[Ζεράρ Ντεπαρντιέ]] και η [[Καρόλ Μπουκέ]] στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ Κανών]] το 2001]]
Η ''[[Ντίβα (ταινία)|Ντίβα]]'' του [[Ζαν-Ζακ Μπενέξ]] (1981) πυροδότησε την αρχή του κύματος του γαλλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1980. Οι ταινίες που ακολούθησαν ήταν το ''[[Μπέτυ Μπλου]]'' (1986) του Μπενέξ, το ''[[Απέραντο Γαλάζιο]]'' (1988) του [[Λυκ Μπεσσόν]] και ''Οι εραστές της γέφυρας'' (''Les Amants du Pont-Neuf,'' 1991) ) του [[Λεός Καράξ]]. Αυτές οι ταινίες, φτιαγμένες με ένα κομψό εμπορικό στιλ και τονίζοντας την αποξένωση των κύριων χαρακτήρων τους, είναι αντιπροσωπευτικές της ανανεωτικής τάσης ''Σινεμά της εικόνας''.
Η ''[[Καμίλ Κλωντέλ (ταινία)|Καμίλ Κλωντέλ]]'', σε σκηνοθεσία του [[Μπρούνο Νουιτέν]] και με πρωταγωνιστές την [[Ιζαμπέλ Ατζανί]] και τον [[Ζεράρ Ντεπαρντιέ]], ήταν μια μεγάλη εμπορική επιτυχία του 1988, χαρίζοντας στην Ατζανί, η οποία ήταν επίσης συν-παραγωγός της ταινίας, το [[Βραβεία Σεζάρ|βραβείο Σεζάρ]] καλύτερης ηθοποιού. Η ιστορική δραματική ταινία ''[[Ζαν ντε Φλορέτ]]'' (1986) και η συνέχειά της ''[[Η Μανόν των Πηγών]]'' (1986) του [[Κλοντ Μπερί|Κλωντ Μπερί]] ήταν από τις κορυφαίες γαλλικές ταινίες στην ιστορία και έφεραν τη διεθνή αναγνώριση στον Ντανιέλ Ωτέιγ.▼
▲Η ''[[Καμίλ Κλωντέλ (ταινία)|Καμίλ Κλωντέλ]]'', σε σκηνοθεσία του [[Μπρούνο Νουιτέν]] και με πρωταγωνιστές την [[Ιζαμπέλ Ατζανί]] και τον [[Ζεράρ Ντεπαρντιέ]], ήταν μια μεγάλη εμπορική επιτυχία του 1988, χαρίζοντας στην Ατζανί, η οποία ήταν επίσης συν-παραγωγός της ταινίας, το [[Βραβεία Σεζάρ|βραβείο Σεζάρ]] καλύτερης ηθοποιού. Η ιστορική δραματική ταινία ''[[Ζαν ντε Φλορέτ]]'' (1986) και η συνέχειά της ''[[Η Μανόν των Πηγών]]'' (1986) του [[Κλοντ Μπερί|Κλωντ Μπερί]] ήταν από τις κορυφαίες γαλλικές ταινίες στην ιστορία και έφεραν τη διεθνή αναγνώριση στον Ντανιέλ Ωτέιγ. Το 1988, εμφανίστηκε και ''Η'' ''Αρκούδα'' του [[Ζαν-Ζακ Ανό]].
Η ταινία ''L' Angel'' του Πατρίκ Μποκανόβσκι που εμφανίστηκε το 1982 στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών]], μπορεί να θεωρηθεί η αρχή του σύγχρονου animation. Οι μάσκες διαγράφουν όλη την ανθρώπινη προσωπικότητα των χαρακτήρων και ο σκηνοθέτης είχε έτσι τον απόλυτο έλεγχο της εικόνας και της οπτικής σύνθεσής της.
Γραμμή 95 ⟶ 94 :
Η ταινία ''Συρανό ντε Μπερζεράκ'' του Ζαν-Πωλ Ραπενώ ήταν μια μεγάλη επιτυχία του 1990, κερδίζοντας πολλά [[βραβεία Σεζάρ]], μεταξύ των οποίων βραβείο καλύτερου ηθοποιού για τον [[Ζεράρ Ντεπαρντιέ]], καθώς και υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας]].
Το 1990, ο [[Λυκ Μπεσσόν]] δημιούργησε
Ο Ζαν-Πιέρ Ζενέ έκανε το ''Ντελικατέσεν'' και την ''Πόλη των Χαμένων Παιδιών (La Cité des enfants perdus),'' και οι δύο ταινίες στο χώρο του φανταστικού.
Γραμμή 108 ⟶ 107 :
Το 2000, ο Φιλίπ Μπινάν στο Παρίσι πραγματοποίησε την πρώτη προβολή ψηφιακού κινηματογράφου στην Ευρώπη, με την τεχνολογία DLP CINEMA που αναπτύχθηκε από την Texas Instruments.
Το 2001, μετά από
Το 2008, η [[Μαριόν Κοτιγιάρ]] κέρδισε το [[Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου]] και το βρετανικό βραβείο BAFTA για την ερμηνεία της στην ταινία του 1007 ''[[Ζωή σαν Τριαντάφυλλο]],'' στο ρόλο της θρυλικής Γαλλίδας τραγουδίστριας [[Εντίθ Πιάφ]], η πρώτη ταινία στη γαλλική γλώσσα που έλαβε τόσες διακρίσεις. Η ταινία κέρδισε δύο Όσκαρ και τέσσερα BAFTA και έγινε η τρίτη γαλλόφωνη ταινία με τις υψηλότερες πωλήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1980.
Στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών]] το 2008, η ταινία ''[[Ανάμεσα στους τοίχους]]'' του [[Λοράν Καντέ]] κέρδισε τον [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]], την 6η γαλλική νίκη στο φεστιβάλ. Η δεκαετία του 2000 σημείωσε επίσης αύξηση του αριθμού των ατομικών βραβείων που κέρδισαν Γάλλοι καλλιτέχνες στο Φεστιβάλ των Καννών,
Η κωμωδία του 2008 ''Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι (Bienvenue chez les Ch'tis)'' προσέλκυσε κοινό άνω των 20 εκατομμυρίων
Στη δεκαετία του 2000, αρκετοί Γάλλοι σκηνοθέτες έκαναν διεθνείς παραγωγές, συχνά στο είδος της δράσης. Αυτές περιλαμβάνουν τους [[Ζεράρ Πιρές]] (''Steal'', 2002), Πιτόφ (''Catwoman'', 2004), Ζαν-Φρανσουά Ρισέ (''Επίθεση στο σταθμό 13'' -''Assault on Precinct 13'', 2005), Φλοράν Εμιλιό Σιρί (''Διπλή ομηρία
==== 2010 ====
Γραμμή 129 ⟶ 128 :
| width2 = 140
}}
Μία από τις πιο δημοφιλείς
Ο γαλλικός κινηματογράφος συνέχισε την ανοδική του πορεία κερδίζοντας βραβεία στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ των Καννών]], όπως το [[Μέγα Βραβείο Φεστιβάλ Καννών]] για την ταινία ''Άνθρωποι και Θεοί'' (2010) και το βραβείο κριτικής επιτροπής για το ''Poliss'' της Μαϊγουέν Λε Μπεσκό (2011), το βραβείο σκηνοθεσίας για τον Ματιέ Αμαλρίκ (''On Tour'', 2010), το [[Βραβείο Γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Καννών|βραβείο καλύτερης ηθοποιού]] για την [[Ζυλιέτ Μπινός]] για την ταινία ''Γνήσιο αντίγραφο'' (''Copie conforme'' 2010) και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για τον [[Ζαν Ντιζαρντέν]] (''The Artist'', 2011).
Γραμμή 135 ⟶ 134 :
Το 2011, η ταινία ''Άθικτοι'' (''Intouchables)'' ήταν η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις. Το 2013 ''[[Η Ζωή της Αντέλ]]'' του [[Αμπντελατίφ Κεσίς]] κέρδισε τον [[Χρυσός Φοίνικας|χρυσό φοίνικα]] στο [[φεστιβάλ Καννών]].
== Παραπομπές ==
| |||