Χωροχρόνος Μινκόβσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 3:
Σε αντίθεση με τον [[Ευκλείδιο χώρος|Ευκλείδιο χώρο]], στον οποίο υπάρχουν μόνο χωρικές μεταβλητές, στον χωροχρόνο Μινκόβσκι υπάρχουν και χρονικές μεταβλητές. O χωροχρόνος Μινκόβσκι αναπαρίσταται από τον [[κώνος φωτός|κώνο φωτός]] (ή [[διάγραμμα Μινκόβσκι]]), που αναπαριστά τους [[Μετασχηματισμοί Λόρεντζ|μετασχηματισμούς Λόρεντζ]] για τον παρατηρητή (παρόν) και για γεγονότα τα οποία μπορούν να βρίσκονται μέσα στον κώνο και είναι δυνατόν να επηρεασθούν από τον παρατηρητή ή εκτός αυτού που είναι αδύνατο να επηρεασθούν από αυτόν. Επιπροσθέτως όσα γεγονότα βρίσκονται "πάνω" γίνονται στο μέλλον, ενώ αυτά "κάτω" στο παρελθόν.
 
Η μαθηματική θεωρία του χωροχρόνου παρουσιάστηκε από τον Μινκόβσκι στις 21 Σεπτεμβρίου 1908 στο 80ο συνέδριο των Γερμανών φυσικών επιστημόνων και φυσικών.<ref>Σωτήρης Χρ. Γκουντουβάς, '''Γεωμετρικές Διαδρομές''', Αθήνα 2017, σελ. 278</ref>
 
==Ιστορία==
Γραμμή 31:
|pages=75–88}}
*Various English translations on Wikisource: [[s:Space and Time|Space and Time]]</ref> έδωσε μια εναλλακτική διατύπωση αυτής της ιδέας όπου δε χρησιμοποιούσε την φανταστική συντεταγμένη, αλλά αναπαριστούσε τις τέσσερις μεταβλητές (''x'',&nbsp;''y'',&nbsp;''z'',&nbsp;''t'') του χώρου και του χρόνου, ως σύστημα τεσσάρων συντεταγμένων στον [[Αφινικός χώρος|ομοπαραλληλικό χώρο]]. Τα σημεία σε αυτόν το χώρο παριστούν γεγονότα στον χωροχρόνο. Στον χωροχρόνο ορίζεται ένας [[κώνος φωτός]] που σχετίζεται με κάθε σημείο και τα γεγονότα που βρίσκονται εκτός του κώνου φωτός χαρακτηρίζονται σχετικά με την κορυφή ως ''χωρικά'' ή ''χρονικά''. Αυτή είναι η κύρια αντίληψη στις μέρες μας, αν και η παλαιότερη με τον φανταστικό χρόνο επηρέασε επίσης την ειδική θεωρία της σχετικότητας. Ο Μινκόβσκι, γνωρίζοντας τη θεμελιώδη επαναδιατύπωση της θεωρίας που έκανε είπε το εξής:
<blockquote>Οι απόψεις του χώρου και του χρόνου τις οποίες σας παρουσιάζω, ξεπρόβαλλαν από το έδαφος της πειραματικής φυσικής και εκεί βρίσκεται η δύναμή τους. Είναι ριζικάριζοσπαστικές. Εφεξής ο χώρος και ο χρόνος από μόνοι τους, είναι καταδικασμένοι να εξασθενήσουν σε απλές σκιές και μόνο κάποιου είδους ενοποίηση των δύο θα επικρατήσει στην ανεξάρτητη πραγματικότητα. – Χέρμαν Μινκόβσκι, 1908<ref>Σωτήρης Χρ. Γκουντουβάς, '''Γεωμετρικές Διαδρομές''', Αθήνα 2017, σελ. 278</ref> </blockquote>
 
==Βιβλιογραφία==