[[Αρχείο:2005-08-30-district-heating-pipeline.jpg|thumb|right|Εγκαταστάσεις τηλεθέρμανσης στο [[Τύμπιγκεν]] της [[Γερμανία|Γερμανίας]]]]
'''Τηλεθέρμανση''' (Τ/Θ) ορίζεται η παροχή [[θέρμανση|θέρμανσης]] με ειδικό δίκτυο μονωμένων αγωγών που μεταφέρουν ζεστό νερό, το οποίο θερμαίνεται σε [[λέβητας|λέβητες]], συνήθως σε θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, αρκετά μακριά από το χώρο κατανάλωσης. Είναι δηλαδή η θέρμανση των κτιρίων μιας πόλης ή ενός τμήματος της πόλης από κεντρικό [[καυστήρας|καυστήρα]] και όχι από ατομικούς.
Η θέρμανση του νερού γίνεται με την καύση [[φυσικό αέριο|αερίου]], [[πετρέλαιο|πετρελαίου]] ή γαιανθράκων ([[λιγνίτης|λιγνιτών]]) σε ένα εργοστάσιο παραγωγής κυρίως [[Ηλεκτρική ενέργεια|ηλεκτρικής ενέργειας]] και συμπληρωματικά [[θερμική ενέργεια|θερμικής]] ή αντίστροφα.
Η [[θερμότητα]], η οποία απαιτείται για τη θέρμανση του νερού της τηλεθέρμανσης, προέρχεται από τον [[ατμός|ατμό]] που χρησιμοποιείται στο εργοστάσιο και ειδικότερα από το τέλος της διαδικασίας. Ο ατμός έχει μια θερμοκρασία 120<sup>ο</sup>C-140<sup>ο</sup>C. Με τον θερμό αυτόν ατμό θερμαίνεται το νερό που χρησιμοποιείται στην τηλεθέρμανση, περνώντας οι σωλήνες, με τους οποίους μεταφέρεται, δίπλα από τον ατμό - δηλαδή σε έναν εναλλάκτη θερμότητας. Στην αρχή της παροχής, το νερό έχει θερμοκρασία 100<sup>ο</sup>C και στην επιστροφή 20<sup>ο</sup> 40<sup>ο</sup>C.
H πρώτη μικρού μεγέθους εγκατάσταση Τ/Θ στην Ελλάδα ξεκίνησε στην [[Πτολεμαΐδα]] το [[1960]], θερμαίνοντας τον οικισμό της [[ΔΕΗ]] στο Προάστιο [[Εορδαία|Εορδαίας]] από τον [[Ατμοηλεκτρικός σταθμός|ΑΗΣ]] Πτολεμαΐδας. Σήμερα εγκαταστάσεις Τ/Θ διαθέτουν οι πόλεις της [[Κοζάνη|Κοζάνης]], [[Πτολεμαΐδα|Πτολεμαΐδας]], [[Αμύνταιο|Αμύνταιου]], [[Φιλώτας|Φιλώτα]], [[Μεγαλόπολη|Μεγαλόπολης]] και των Σερρών που αξιοποιούν το θερμικό φορτίο των γειτονικών θερμοηλεκτρικών σταθμών.
