Μεγάλη Κολομβία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Μεγάλη Κολομβία''' ([[Ισπανική γλώσσα|Ισπ.]] ''Gran Colombia'' {{IPA-es|ˈɡɾaŋ koˈlombja|-|ES-pe - Gran Colombia.ogg}}) είναι η [[Ιστοριογραφία|ιστοριογραφική ονομασία]] του κράτος, τότε γνωστού απλώς ως '''Κολομβία''', που περιελάμβανε μεγάλο μέρος του βόρειου τμήματος της [[Νότια Αμερική|Νότιας Αμερικής]] και μέρος της νότιας [[Κεντρική Αμερική|Κεντρικής Αμερικής]] από το 1819 έως το 1831. Το κράτος περιλάμβανε τα εδάφη της σημερινής [[Κολομβία|Κολομβίας]], του [[Ισημερινός (χώρα)|Ισημερινού]], του [[Παναμάς|Παναμά]] και της [[Βενεζουέλα|Βενεζουέλας]], καθώς και τμήματα του βόρειου [[Περού]] και της βορειοδυτικής [[Βραζιλία|Βραζιλίας]]. Ο όρος Gran Colombia χρησιμοποιείται [[Ιστοριογραφία|ιστοριογραφικά]] για να την διακρίνει από την σημερινή [[Κολομβία|Δημοκρατία της Κολομβίας]]<ref>{{Harvnbcite web|Kaplanurl= http://www.bicentenarioindependencia.gov.co/Es/Contexto/Especiales/Paginas/NombredeColombia.aspx|2014title= Los nombres de Colombia |access-date=12 Αυγούστου 2016|website= Alta Consejería Presidencial para el Bicentenario de la Independencia de Colombia}}.</ref>, που ήταν επίσης το επίσημο όνομα του πρώην κράτους.

Την εποχή της δημιουργίας της, η Μεγάλη Κολομβία ήταν το κράτος με το μεγαλύτερο κύρος στην ΛατινικήΑμερική. Ο [[Τζον Κουίνσι Άνταμς|Τζον Άνταμς]], τότε υπουργός Εξωτερικών και μετέπειτα πρόεδρος των [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένων Πολιτειών]], έλεγε ότι είναι ένα από τα πιο ισχυρά κράτη στον κόσμο<ref name="Kaplan 2014 pages=401–402">{{harvnb|Kaplan|2014|pages=401–402}}.</ref>. Αυτό το κύρος, μαζί με την ισχυρή προσωπικότητα του [[Σιμόν Μπολίβαρ]], οδήγησε σε κινήματα ανεξαρτησίας στην [[Κούβα]], τη [[Δομινικανή Δημοκρατία]] και το [[Πουέρτο Ρίκο]], τα οποία επιθυμούσαν να σχηματίσουν ένα [[συνδεδεμένο κράτος]] με τη δημοκρατία<ref name="Integración">{{Citecite webjournal|url=http://www.bibliotecanacionalscielo.govorg.comx/content/lascielo.php?pid=S0186-b%C3%BAsqueda-del-reconocimiento-internacional-de-la-gran-colombia03482015000300004&script=sci_arttext |title=LaEl búsquedaintento delde reconocimiento internacionalintegración de Santo Domingo a la Gran Colombia (1821-1822)|websiteaccess-date=[[Biblioteca1 NacionalΜαρτίου de2016|publisher= Revista Secuencia Colombia]]|archiveurlauthor=https://web Germán A.archive.org/web/20161011095118/http://www.bibliotecanacional.gov.co/content/la-b%C3%BAsqueda-del-reconocimiento-internacional- de- la-gran-colombia Reza|archivedatejournal=Secuencia|year=October 11, 20162014|accessdateissue=August 12, 201693|pages=65–82}}</ref>.

Η Μεγάλη Κολομβία συγκροτήθηκε ως ενιαίο συγκεντρωτικό κράτος<ref name="Integración">{{Cite journal|url=http://www.scielo.org.mx/scielo.php?pid=S0186-03482015000300004&script=sci_arttext|title=El intento de integración de Santo Domingo a la Gran Colombia (1821-1822)|accessdate=March 1, 2016|publisher=Revista Secuencia|last=Germán A. de la Reza|journal=Secuencia|year=2014|issue=93|pages=65–82}}<cite class="citation journal cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFGermán_A._de_la_Reza2014">Germán A. de la Reza (2014). [http://www.scielo.org.mx/scielo.php?pid=S0186-03482015000300004&script=sci_arttext "El intento de integración de Santo Domingo a la Gran Colombia (1821-1822)"]. ''Secuencia''. Revista Secuencia (93): 65–82<span class="reference-accessdate">. Retrieved <span class="nowrap">March 1,</span> 2016</span>.</cite></ref>. Η ύπαρξή του σημαδεύτηκε από την διαμάχη μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν μια κεντρική κυβέρνηση με ισχυρή εξουσία και εκείνων που υποστήριζαν μια αποκεντρωμένη, ομοσπονδιακή μορφή διακυβέρνησης. Ταυτόχρονα, προέκυψε ένας άλλος πολιτικός διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που υποστήριξαν το Σύνταγμα της Κούκουτα και δύο ομάδων που προσπάθησαν να το καταργήσουν, είτε υπέρ της διάσπασης της χώρας σε μικρότερες δημοκρατίες, είτε με διατήρηση της ένωσης, αλλά με τη δημιουργία μιας ακόμη ισχυρότερης κεντρικής εξουσίας. Η παράταξη που ευνοούσε τον συνταγματικό κανόνα συσπειρώθηκε γύρω από τον Αντιπρόεδρο Φρανσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ, ενώ εκείνοι που υποστήριζαν τη δημιουργία μιας ισχυρότερης κεντρικής εξουσίας είχαν επικεφαλής τον Πρόεδρο [[Σιμόν Μπολίβαρ]]. Οι δύο παρατάξεις ήταν σύμμαχοι στον πόλεμο κατά της ισπανικής κυριαρχίας, αλλά μέχρι το 1825 οι διαφορές τους είχαν γίνει δημόσιες και αποτελούσαν σημαντικό μέρος της πολιτικής αστάθειας έκτοτε.