Βικιπαίδεια

Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πηγές|26|12|2013}}
{{Άλλεςχρήσεις3|Κάρολος (αποσαφήνιση)}}
{{Infobox Royalty
Γραμμή 34 ⟶ 33 :
|υπογραφή =
}}
Ο '''Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας''' ([[Γαλλική γλώσσα]] : ''Charles VI de France'', Χότελ Σαίντ-Πολ, [[Παρίσι]], [[3 Δεκεμβρίου]] [[1368]] - [[21 Οκτωβρίου]] [[1422]]) ήταν βασιλιάς της [[Γαλλία]]ς ([[1380]]-[[1422]]). Γονείς του ήταν ο βασιλιάς [[Κάρολος Ε΄ της Γαλλίας|Καρόλος Ε΄]] και η [[Ιωάννα των Βουρβόνων]]. Οι μεγαλύτεροι αδελφοί του είχαν πεθάνει πριν γεννηθεί ο ίδιος με αποτέλεσμα να πάρει αμέσως τον τίτλο του [[Δελφίνος (τίτλος)|Δελφίνου]] της Γαλλίας.
Έμεινε γνωστός για τις ψυχικές του ασθένειες με ασταμάτητα επεισόδια ψύχωσης μέχρι τον θάνατο του. Ο στρατός του συνετρίβη στην [[Μάχη του Αζενκούρ]] με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να υπογράψει με τους Άγγλους την ''"Συνθήκη του Τρουά"'', ο γαμπρός του ο μελλοντικός [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας]] ορίστηκε αντιβασιλεύς και διάδοχος του στον θρόνο της Γαλλίας. Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε ωστόσο πρόωρα, ο [[Οίκος των Βαλουά]] ανασυντάχτηκε ξανά με αποτέλεσμα την τελική νίκη των Γάλλων όταν έληξε ο [[Εκατονταετής Πόλεμος]] (1453).
 
==Αντιβασιλεία==
Σε ηλικία 11 ετών στέφθηκε ([[1380]]) βασιλιάς της Γαλλίας στον καθεδρικό ναό του [[Ρενς]]. Παντρεύτηκε την [[Ισαβέλλα της Βαυαρίας]] ([[1385]]). Μέχρι την ηλικία που ανέλαβε τη βασιλεία, η [[Βασίλειο της Γαλλίας|Γαλλία]] ήταν υπό τον θείο του [[Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας|Φίλιππο τον ισχυρό]].
 
Διαδέχθηκε τον πατέρα του στον θρόνο της Γαλλίας με τον θάνατο του (16 Σεπτεμβρίου 1380), η στέψη του έγινε στον [[Καθεδρικός Ναός της Ρενς|Καθεδρικό Ναό της Ρενς]].<ref>Jonathan Sumption, The Hundred Years War: Divided Houses, Vol. III, (University of Pennsylvania Press, 2009), 397</ref> Ο Κάρολος ΣΤ΄ ήταν μόλις 12 ετών όταν στέφτηκε βασιλιάς της Γαλλίας, την αντιβασιλεία ανέλαβαν οι θείοι του. Ο ίδιος ανέλαβε προσωπικά την εξουσία σε ηλικία 21 έτους παρά το γεγονός ότι η ηλικία ενηλικίωσης σύμφωνα με τον Ρωμαίικό Καθολικό νόμο ήταν τα 14 έτη. Οι αντιβασιλείς ήταν οι αδελφοί του πατέρα του [[Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας]], [[Λουδοβίκος Α΄ του Ανζού]] και [[Ιωάννης του Μπερί]] και ο αδελφός της μητέρας του [[Λουδοβίκος Β΄ του Μπουρμπόν]]. Ο Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας ανέλαβε τον κύριο ρόλο στην αντιβασιλεία. Ο Λουδοβίκος Α΄ του Ανζού διεκδίκησε μετά το 1382 το [[Βασίλειο της Νεαπόλεως]] και πέθανε σε λίγο (1384), ο Ιωάννης του Μπερί ενδιαφερόταν περισσότερο για το [[Λανγκντόκ]] παρά για την πολιτική.<ref>Vaughan, 40–41</ref> Ο θείος του από μητέρα Λουδοβίκος Β΄ του Μπουρμπόν ήταν αντιπαθής λόγω του άστατου χαρακτήρα του και επειδή δεν ήταν γιος βασιλιά. Την εποχή που ήταν αντιβασιλείς οι θείοι του το οικονομικό θησαυροφυλάκιο που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του σπαταλήθηκε, ο καθένας αναζητούσε μόνο το συμφέρον του. Οι φόροι που είχε ζητήσει ο πατέρας του να καταργηθούν επανήλθαν, το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσουν εξεγέρσεις. Η αύξηση των φόρων εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των θείων του που είχαν συνέχεια αντίθετα συμφέροντα που δεν συμφωνούσαν με τα συμφέροντα του στέμματος. Την θριαμβευτική για τον βασιλικό στρατό ''"μάχη του Ροζέμπεκ"'' (1382) εκμεταλλεύτηκε μόνο ο Φίλιππος για προσωπικά κέρδη.
O Κάρολος Δ΄ έγινε γνωστός αμφότερα ως ο Κάρολος ο Αγαπητός και ως ο Κάρολος ο Κακός, κατά τη διάρκεια της αρρώστιάς του με συμπτώματα [[ψύχωση]]ς. Τα συμπτώματα των ασθενειών του, τα οποία κατά ιατρικές διαγνώσεις ήταν [[σχιζοφρένεια]], θα τον συνοδεύσουν για όλη του τη ζωή. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά ([[1392]]) όταν ο φίλος και σύμβουλος του, [[Ολιβιέ ντε Κλισόν]], υπήρξε το θύμα σε μια αποτυχημένη απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ο Κλισόν διεσώθη αλλά ο Κάρολος ήθελε να τιμωρήσει τον υποψήφιο δολοφόνο, [[Πιερ ντε Κραόν]], που κατέφυγε στη [[Βρετάνη]]. Σύγχρονοι του λένε ότι λίγο πριν την εκστρατεία ο Κάρολος παρουσίασε συμπτώματα υψηλού πυρετού και δυσκολίας στην ομιλία. Η πρόοδος του στρατού του Κάρολου ήταν πολύ αργή κάτι που τον οδήγησε σε μια μανία ανυπομονησίας.
Ο Κάρολος ΣΤ΄ τερμάτισε την αντιβασιλεία και ξεκίνησε την προσωπική διακυβέρνηση (1388), επανέφερε τους συμβούλους του πατέρα του τους οποίους περιγράφει στα Χρονικά του ο [[Ζαν Φρουασάρ]], έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα τους και τον ονόμασαν ''"Κάρολος ο αγαπητός"''.<ref>Vaughan, 42</ref>
 
==Ψυχικές ασθένειες==
== Συνεχείς κρίσεις σχιζοφρένειας ==
Ενώ διέσχιζε το δάσος, ένας ρακένδυτος, ανυπόδητος άντρας όρμηξε στο βασιλικό άρμα παρακαλώντας τον βασιλιά με κραυγές να μην προχωρήσει, να επιστρέψει πίσω λόγω του ότι προδόθηκε. Οι συνοδοί του βασιλιά χτύπησαν τον ζητιάνο, αλλά δεν τον απομάκρυναν και
συνέχιζε τις κραυγές για μισή ώρα ακόμα. Τότε έπιασε τον βασιλιά κρίση τρέλας: ωρυόμενος έβγαλε το ξίφος του και επιτέθηκε κατά των ίδιων των στρατιωτών του. Μέσα σε αυτό το ντελίριο σκότωσε ο ίδιος πολλούς ευγενείς του.
 
Οι επιτυχίες του τα πρώτα χρόνια τερματίστηκαν σύντομα όταν συνάντησε στα μέσα της ηλικίας των 20 ετών τα πρώτα σημάδια από [[Ψύχωση]], την κληρονόμησε πιθανότατα από την μητέρα του Ιωάννα.<ref>https://eprints.utas.edu.au/11741/2/alger_whole_thesis.pdf</ref> Οι οπαδοί του εξακολουθούσαν να τον λένε ''"Κάρολος ο Καλός"'' αλλά οι αντίπαλοι του του έδωσαν το προσωνύμιο ''"Κάρολος ο Κακός"''. Το πρώτο γνωστό επεισόδιο στην βασιλεία του Καρόλου ΣΤ΄ καταγράφεται με την απόπειρα δολοφονίας του φίλου και συμβούλου του Ολιβιέ ντι Κλισσόν. Ο Ολιβιέ τελικά επέζησε αλλά ο υποψήφιος δολοφόνος Πιέρ ντι Κραόν κατέφυγε στην αυλή του [[Ιωάννης Ε΄ της Βρετάνης|Ιωάννη Ε΄ της Βρετάνης]] που αρνήθηκε να τον παραδώσει, ο Κάρολος ΣΤ΄ ετοιμάστηκε για στρατιωτική εκστρατεία. Οι σύγχρονες πηγές για την εποχή του περιγράφουν ότι αρρώστησε από πυρετό και δυσκολευόταν πολύ να μιλήσει. Ο Κάρολος ΣΤ΄ συγκέντρωσε τον στρατό του, η πρόοδος ήταν αργή και ο ίδιος βρισκόταν σε μία φρενίτιδα ανυπομονησίας. Την εποχή που η βασιλική συνοδεία βρισκόταν κοντά στα δάση του [[Λε Μαν]] ένας ξυπόλητος λεπρός έφτασε μπροστά στο άλογο του βασιλιά, του τράβηξε τα χαλινάρια με την κραυγή ''"Μήν προχωράς περισσότερο ευγενή βασιλιά! Γύρνα πίσω, Σε πρόδωσαν"''. Η συνοδεία του Καρόλου ΣΤ΄ χτύπησε τον άντρα αλλά δεν τον συνέλαβε, εξακολουθούσε να καταδιώκει τον βασιλιά επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κραυγές.<ref>W. H. Jervis, A History of France: from the Earliest Times to the Fall of the Second Empire in 1870, (London: John Murray, 1884), 228, §5; Jean Juvenal des Ursins, Histoire de Charles VI, Roy de France, (Paris: A. Desrez, 1841), 377; Michaud, J. F and L. G., Biographie universelle, ancienne et moderne, 85 vols., (Paris: L. G. Michaud, 1813), 8:114 sub Charles VI</ref>
Ο θείος του Καρόλου, [[Φίλιππος ο Ισχυρός]], προσπάθησε στη συνέχεια να δυσφημίσει τους συμβούλους του. Ήταν η έναρξη μιας [[βεντέτα]]ς ανάμεσα στο βασίλειο της Γαλλίας και στο [[δουκάτο της Βουργουνδίας]] που θα διαρκέσει για 85 χρόνια. Μετά από μια νέα κρίση ([[1393]]) ξέχασε την ταυτότητα και το όνομα του. Η γυναίκα του τρομοκρατήθηκε, γιατί δεν αναγνώριζε αυτήν και τα παιδιά τους. Περιπλανήθηκε στα ανάκτορα και αρνήθηκε για μήνες να πλυθεί.
 
Την νύχτα ενώ η συνοδεία βρισκόταν στο δάσος ο Κάρολος ΣΤ΄ έπαθε κρίση τρέλας με την κραυγή ''"Μπροστά να κυνηγήσουμε τους προδότες, θέλουν να με παραδώσουν στον εχθρό"''. Ο βασιλιάς άρχισε με το ξίφος του να χτυπά ανθρώπους από την συνοδεία του, η κρίση έληξε όταν ο Καγκελάριος και μια ομάδα από άντρες τον ακινητοποίησαν. Τα θύματα από την κρίση τρέλας του βασιλιά ήταν τρία, ανάμεσα τους ένας ευγενής γνωστός ως ''"ο μπάσταρδος του Πολινιάκ"''.<ref>M. Guizot, The History of France from the Earliest Times to the Year 1789, Vol. 2, transl. Robert Black, (P. F. Collier & son, 1902), 189</ref> Οι περίοδοι κρίσης τρέλας του βασιλιά συνεχίστηκαν σε ολόκληρη την ζωή του, σε μία από αυτές (1393) δεν θυμόταν ούτε το όνομα του ούτε ότι ήταν βασιλιάς. Την εποχή που ήρθε η σύζυγος του να τον επισκεφτεί ρώτησε τους υπηρέτες του ποια είναι, η ίδια τους διέταξε να τον φροντίσουν και τον άφησε μόνο.<ref>R. C. Famiglietti, Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420, New York, 1986, p. 4, citing the chronicle of the Religieux de Saint-Denis, ed. Bellaguet, II, σσ. 86–88</ref> Σε ένα επεισόδιο (1395-1396) νόμιζε ότι ήταν ο [[Άγιος Γεώργιος]] και ότι τα σύμβολα του ήταν ένα λιοντάρι και ένα σπαθί να το διαπερνά.<ref>R. C. Famiglietti, Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420, New York, 1986, p. 5, citing the chronicle of the Religieux de Saint-Denis, ed. Bellaguet, II, σσ. 404–405</ref> Την ίδια εποχή αναγνώριζε τα μέλη του νοικοκυριού του αλλά δεν αναγνώριζε ούτε την σύζυγο ούτε τα παιδιά του. Μερικές φορές έτρεχε πανικόβλητος στους διαδρόμους του Χότελ Σαίντ-Πολ που έμενε, αρνήθηκε να κάνει μπάνιο και να αλλάξει τα ρούχα του για πέντε μήνες (1405).<ref>R. C. Famiglietti, Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420, New York, 1986, p. 6, citing the chronicle of the Religieux de Saint-Denis, ed. Bellaguet, III, σ. 348</ref> Τα μετέπειτα επεισόδια ψυχολογικής κρίσης του Καρόλου ΣΤ΄ δεν είναι γνωστά λεπτομερώς, έδειξε παρόμοια συμπεριφορά. Ο [[Πάπας Πίος Β΄]] που γεννήθηκε εκείνη την εποχή περιγράφει μια κρίση στην οποία νόμιζε ότι ήταν κατασκευασμένος από γυαλί και φοβόταν μήπως σπάσει, είχε δέσει σιδερένια δακτυλίδια στα ρούχα του από φόβο μήπως συναντήσει άλλον άνθρωπο. Ο γραμματέας του Καρόλου ΣΤ΄ Πιέρ Σάλμον ήταν και διακεκριμένος ψυχολόγος, περνούσε πολλές ώρες σε συζητήσεις μαζί του με στόχο να ανακαλύψει την προέλευση της ασθένειας του. Το αποτέλεσμα των ερευνών του τον οδήγησαν στην συγγραφή δύο βιβλίων με οδηγίες για την προστασία του βασιλιά, πήραν το όνομα ''"Διάλογοι του Πιέρ Σαλμόν"''.<ref>https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Dialogues_de_Pierre_Salmon</ref>
== Ο χορός των καιόμενων ανδρών ==
Τον Ιανουάριο του [[1393]], η βασίλισσα [[Ισαβέλλα της Βαυαρίας]] οργάνωσε γιορτή για τους γάμους μιας εκ των ευγενών. Ο βασιλιάς με πέντε ακόμα άρχοντες ντύθηκαν σαν άγριοι άντρες και άρχισαν να χορεύουν δεμένοι μεταξύ τους. Τα ενδύματα τους ήταν καλυμμένα με [[Κερί (ουσία)|κερί]] και [[πίσσα]], ώστε να δίνουν την εντύπωση μαλλιαρών αντρών. Σε πρόβλεψη του επερχόμενου κινδύνου πυρκαγιάς, αφού υπήρχαν στο δωμάτιο πολλά αναμμένα κεριά, ο αδελφός του βασιλιά, [[Λουδοβίκος των Βαλουά|Λουδοβίκος δούκας της Ορλεάνης]], έτρεξε μέσα να προλάβει με ένα αναμμένο κερί. Ένας χορευτής έπιασε φωτιά, επικράτησε πανικός και η [[Ιωάννα Β΄ της Ωβέρνης|δούκισσα του Μπερί]] που αναγνώρισε τον Κάρολο έτρεξε να τον καλύψει με τα ενδύματα της και να γλυτώσει τη ζωή του. Τέσσερις από τους υπόλοιπους άντρες βρήκαν τραγικό θάνατο και το περιστατικό έμεινε γνωστό σαν '''ο χορός των καιγόμενων αντρών.'''
 
==Ατύχημα σε χορό==
Οι περισσότερες πληροφορίες λένε ότι η πράξη του Λουδοβίκου ήταν ένα δυστύχημα και όχι απόπειρα φόνου του αδελφού του. Ο Λουδοβίκος έψαχνε να βρει τον αδελφό του, ώστε να τον γλυτώσει από τον κίνδυνο. Ο Λουδοβίκος δολοφονήθηκε ([[1407]]) από τον πολιτικό του αντίπαλο [[Ιωάννης της Βουργουνδίας|Ιωάννη τον Ισχυρό]]. Ο βασιλικός γραμματέας [[Πιερ Σαλμόν]] ξόδεψε πολύ από τον χρόνο του σε συζητήσεις με τον βασιλιά, προκειμένου να βρει την αιτία των ισχυρότατων διακεκομμένων ψυχώσεων του. Σε μια προσπάθεια να βρει τις αιτίες της βασιλικής ασθένειας, σταθεροποίησε την πολιτική κατάσταση του βασιλείου εγγυόμενος τη σταθερότητα του.
 
Μια διοργάνωση με το όνομα ''"Χορός των καιόμενων ανδρών"'' διοργανώθηκε από την βασίλισσα Ισαβέλλα της Βαυαρίας (29 Ιανουαρίου 1393) για να τιμήσει τον γάμο μιάς κυρίας από την συνοδεία της στο Χότελ Σαίντ-Πολ. Ο βασιλιάς και τέσσερεις ακόμα ευγενείς ντύθηκε σαν άγριοι με ένα λίνινο ύφασμα καλυμμένο με κερί και από πάνω καλυμμένο με πούπουλα για να φαίνονται τριχωτοί ''"από την κορυφή μέχρι τα νύχια"''.<ref>Froissart's Chronicles, ed. T. Johnes, II (1855), σ. 550</ref><ref>Barbara Tuchman, A Distant Mirror, 1978, Alfred A Knopf Ltd. See the chronicle of the Religieux de Saint-Denis, ed. Bellaguet, II, σσ. 64–71</ref> Με εντολή του βασιλιά οι άντρες με δάδες στα χέρια στάθηκαν στην μέση του δωματίου. Ο μικρότερος αδελφός του Καρόλου ΣΤ΄ πλησίασε έναν από αυτούς για να αγγίξει την δάδα, ακολούθησε ατύχημα στο οποίο κάηκαν οι 4 άντρες. Η βασίλισσα έτρεξε να προστατέψει τον βασιλιά με μια εσάρπα και κατάφερε να τον γλυτώσει.<ref>Froissart's Chronicles, ed. T. Johnes, II (1855), σσ. 550–552</ref> Άλλοι δύο άντρες γλύτωσαν τον θάνατο, ο ένας από αυτούς πρόλαβε να πηδήξει στην μπανιέρα.<ref>Froissart's Chronicles, ed. T. Johnes, II (1855), σ. 550</ref>
== Σχέσεις του με την Αγγλία ==
Η στέψη του βασιλιά Καρόλου ΣΤ΄ ήταν η απαρχή ενός σκληρού πολέμου με την [[Βασίλειο της Αγγλίας|Αγγλία]] και η συνέχιση του περίφημου [[Εκατονταετής Πόλεμος|100ετούς πολέμου]] σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Μία προσπάθεια ειρήνης έγινε ([[1396]]) όταν η κόρη του Καρόλου, η επτάχρονη [[Ισαβέλλα του Βαλουά]], παντρεύτηκε τον βασιλιά της Αγγλίας [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας|Ριχάρδο Β΄]], ειρήνη που δεν κράτησε πολύ.
 
==Τιμωρία των Εβραίων==
Ο βασιλιάς της Αγγλίας [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκος Ε΄]] εκμεταλλευόμενος την εξασθένηση της Γαλλίας λόγω του [[εμφύλιος πόλεμος|εμφύλιου πολέμου]] μεταξύ της βασιλικής οικογένειας και του δουκάτου της Βουργουνδίας, επιτέθηκε στη Γαλλία που ηττήθηκε στη [[Μάχη του Αζενκούρ|μάχη του Αζινκούρ]] ([[1415]]). Ο βασιλιάς Κάρολος ΣΤ΄, σε μια νέα κρίση τρέλας ανακήρυξε σαν διάδοχο του στον γαλλικό θρόνο τον βασιλιά της Αγγλίας [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Ε΄]], που τον αρραβώνιασε με την κόρη του, [[Αικατερίνη του Βαλουά]]. Ταυτόχρονα με τη Συνθήκη του Τρουά αποκλήρωσε τον γιο του και τον κήρυξε νόθο ([[1420]]).
 
Ο Κάρολος ΣΤ΄ αποφάσισε αιφνίδια να τιμωρήσει τους Εβραίους (17 Σεπτεμβρίου 1394), δεχόταν πολλές καταγγελίες από χριστιανούς ότι τους κακομεταχειρίζονταν και δεν κρατούσαν τις υποσχέσεις τους. Οι [[Ιουδαίοι]] θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την χώρα, στην απόφαση αυτή τον πίεσε έντονα η βασίλισσα.<ref>History of the reign of Charles VI, titled Chronique de Religieux de Saint-Denys, contenant le regne de Charles VI de 1380 a 1422</ref> Η απόφαση δεν εκτελέστηκε αμέσως, τους έδωσε αρκετό χρόνο να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις και να πουλήσουν την περιουσία τους, αν δεν κρατούσαν τις υποσχέσεις τους στον απαιτούμενο χρόνο θα γινόταν κατάσχεση της περιουσίας τους. Οι χριστιανοί τους οδήγησαν στα σύνορα, ο βασιλιάς στην συνέχεια χάρισε τα χρέη στους χριστιανούς.
Όλος ο λαός πλέον καθώς και η [[Ιωάννα της Λωρραίνης]] πίστεψαν πλέον ότι η βασιλεία του ήταν πολύ επικίνδυνη για την χώρα λόγω της παρατεταμένης ασθένειας του. Τον διαδέχθηκε ο γιος του, Κάρολος Ζ΄.
 
==Ανταγωνισμοί για την αντιβασιλεία==
== Οικογένεια ==▼
 
To [[1385]] νυμγεύτηκε την [[Ισαβέλλα της Βαυαρίας|Ισαβέλλα των Βίττελσμπαχ]], κόρη του [[Στέφανος Γ΄ της Βαυαρίας|Στεφάνου ΣΤ΄]] δούκα της Βαυαρίας και παιδιά του ήταν :▼
Μετά την έκρηξη της ασθένειας του Καρόλου ΣΤ΄ (1393) η σύζυγος του Ισαβέλλα έγινε πρόεδρος σε ένα συμβούλιο αντιβασιλείας. Ο θείος του [[Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας]] που ήταν αντιβασιλιάς την εποχή που ο Κάρολος ΣΤ΄ ήταν ακόμα ανήλικος είχε μεγάλη επίδραση στην βασίλισσα. Ο μικρότερος αδελφός του βασιλιά Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης αποκτούσε συνεχώς εξουσία που σταδιακά έγινε ο εκλεκτός της βασίλισσας, κάποια στιγμή ξέσπασαν φήμες ότι ήταν ερωμένος της.<ref>https://web.archive.org/web/20061211173924/http://www.herodote.net/histoire11230.htm</ref> Ο ξάδελφος του βασιλιά [[Λουδοβίκος Β΄ του Ανζού]] ήταν απασχολημένος με το [[Βασίλειο της Νεαπόλεως]] και ο άλλος θείος του [[Ιωάννης του Μπερί]] έγινε συμφιλιωτής ανάμεσα στις δύο πλευρές. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στους κλάδους της Βουργουνδίας και της Ορλεάνης θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο. Οι νέοι αντιβαιλείς καθαίρεσαν τους παλιούς συμβούλους του πατέρα του Καρόλου Ε΄. Με τον θάνατο του θείου του Φιλίππου τον Απρίλιο του 1404 ο γιος και διάδοχος του [[Ιωάννης Α΄ της Βουργουνδίας]] διεκδίκησε τα δικαιώματα του πατέρα του στην αντιβασιλεία και κλιμακώθηκε ο εμφύλιος με τον ξάδελφο του Λουδοβίκο Α΄ της Ορλεάνης. Ο Λουδοβίκος της Ορλεάνης ωστόσο είχε μεγαλύτερη επίδραση στην βασίλισσα και ο ρόλος του Ιωάννη του Άφοβου υποβαθμίστηκε. Ο Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης δολοφονήθηκε τελικά στο [[Παρίσι]] (1407) από ανθρώπους του Ιωάννη του Άφοβου. Ο γιος και διάδοχος του [[Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης]] αποφάσισε να εκδικηθεί την δολοφονία του πατέρα του, τον βοήθησε ο πεθερός του [[Βερνάρδος Ζ' του Αρμανιάκ]]. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει την εποχή βασιλείας του Καρόλου ΣΤ΄ ο πόλεμος Αρμανιάκ-Βουργουνδίας (1407 - 1435) ενώ ο [[Εκατονταετής Πόλεμος]] με την [[Αγγλία]] βρισκόταν σε εξέλιξη.
* [[Ισαβέλλα των Βαλουά|Ισαβέλλα]] 1389-1409, παντρεύτηκε πρώτα τον [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας|Ριχάρδο Β΄ των Ανζού]] της Αγγλίας και μετά τον [[Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης|Κάρολο Α΄]] δούκα της Ορλεάνης.▼
 
* [[Ιωάννα της Γαλλίας, δούκισσα της Βρετάνης|Ιωάννα]] 1391-1433, παντρεύτηκε τον [[Ιωάννης Ε΄ της Βρετάνης|Ιωάννη Ε΄ των Ντρε]] δούκα της Βρετάνης.▼
==Εκατονταετής πόλεμος==
* [[Μαρία των Βαλουά (1393–1438)|Μαρία]] 1393-1438, ηγουμένη του Πουασύ.▼
 
* [[Μιχαέλα του Βαλουά|Μιχαέλα]] 1398-1422, παντρεύτηκε τον [[Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας|Φίλιππο Γ΄ των Βαλουά]] δούκα της Βουργουνδίας.▼
Την περίοδο του Καρόλου ΣΤ΄ συνεχίστηκε σφοδρά ο Εκατονταετής Πόλεμος με τους Άγγλους, μιά πρώτη προσπάθεια ειρήνης έγινε όταν ο [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας]] παντρεύτηκε την 7χρονη κόρη του Καρόλου Ισαβέλλα. Ο εμφύλιος στην Γαλλία ωστόσο μετά το 1415 ξεκίνησε σφοδρότερα ανάμεσα στην βασιλική οικογένεια και τον Οίκο της Βουργουνδίας, την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ο [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας]] με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο να θριαμβεύσει επί των Γάλλων στην [[Μάχη του Αζινκούρ]]. Ο Κάρολος ΣΤ΄ και ο Ερρίκος Ε΄ υπέγραψαν τον Μάιο του 1420 την ''"Συνθήκη του Τρουά"'', σύμφωνα με αυτή ο Άγγλος βασιλιάς ορίστηκε διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. Ο 17χρονος δελφίνος Κάρολος που είχε κατηγορηθεί το 1421 από τον κλάδο της Βουργουνδίας σαν νόθος αποκληρώθηκε. Ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας ορίστηκε διάδοχος του Γαλλικού θρόνου, με την ίδια συνθήκη ο Άγγλος βασιλιάς αρραβωνιάστηκε την κόρη του Καρόλου ΣΤ΄ Αικατερίνη των Βαλουά. Ο αποκλεισμός του δελφίνου για χάρη του Άγγλου βασιλιά δυσαρέστησε έντονα την Γαλλική αριστοκρατία που είχε την υποστήριξη του δούκα της Βουργουνδίας. Ο Δελφίνος είχε ανακηρυχτεί αντιβασιλεύς την εποχή που ο δούκας της Βουργουνδίας επιτέθηκε στο [[Παρίσι]] και συνέλαβε τον πατέρα του, είχε εγκαταστήσει την αυλή του στο [[Μπουρζ]].<ref>R.C. Famiglietti, Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420, New York, 1986, Chapter X</ref> Ο Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας πέθανε στο Χότελ Σαίντ-Πολ στο Παρίσι (21 Οκτωβρίου 1422), τάφηκε στην [[Βασιλική Σαιν-Ντενί]], η σύζυγος του Ισαβέλλα της Βαυαρίας τάφηκε δίπλα του όταν πέθανε αργότερα τον Σεπτέμβριο του 1435.
* [[Λουδοβίκος του Γκυγιέν|Λουδοβίκος]] 1397-1415, δούκας του Γκυγιέν.▼
 
* [[Ιωάννης του Τουραίν|Ιωάννης]] 1398-1417, δούκας του Τουραίν.▼
Ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας είχε πεθάνει μερικές βδομάδες πιο πριν τον Αύγουστο του 1422. Είχε αφήσει ένα βρέφος που έγινε αργότερα βασιλιάς, ο μετέπειτα [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας]], σύμφωνα με την ''"Συνθήκη του Τρουά"'' θα οριζόταν βασιλιάς της Γαλλίας. Η στέψη του έγινε στην [[Παναγία των Παρισίων]] (26 Δεκεμβρίου 1431), ο Δελφίνος Κάρολος συνέχισε να μάχεται για να ανακτήσει το βασίλειο του. Η [[Ιωάννα της Λωρραίνης]] ηγήθηκε στις Γαλλικές δυνάμεις εναντίον των Άγγλων (1429) και ο Δελφίνος στέφτηκε βασιλιάς στον [[Καθεδρικός Ναός της Ρενς|Καθεδρικό Ναό της Ρενς]] σαν Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας (17 Ιουλίου 1429). Ο Κάρολος Ζ΄ έμεινε γνωστός ως ''"Κάρολος ο Νικητής"'', επανέφερε στον θρόνο την Γαλλική δυναστεία και νίκησε τελικά τους Άγγλους (1450).<ref>Chartier, Jean, Chronique de Charles VII, Roi de France, publié avec notes par Vallet de Viriville, Paris 1858</ref>
* [[Αικατερίνη του Βαλουά|Αικατερίνη]] 1401-1437, παντρεύτηκε πρώτα τον [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Ε΄ Λάνκαστερ]] της Αγγλίας.▼
 
* [[Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας|Κάρολος Ζ΄]] 1403-1461, βασιλιάς της Γαλλίας.▼
▲== Οικογένεια ==
 
▲To [[1385]] νυμγεύτηκε την [[Ισαβέλλα της Βαυαρίας|Ισαβέλλα των Βίττελσμπαχ]], κόρη του [[Στέφανος Γ΄ της Βαυαρίας|Στεφάνου ΣΤ΄]], δούκα της Βαυαρίας]] και παιδιά του ήταν :
 
▲* [[Ισαβέλλα των Βαλουά|Ισαβέλλα]] 1389-1409, παντρεύτηκε πρώτα τον [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας|Ριχάρδο Β΄ των Ανζού]] της Αγγλίας και μετά τον [[Κάρολος Α΄ της Ορλεάνης|Κάρολο Α΄]], δούκα της Ορλεάνης]].<ref>Jeffrey Hamilton, The Plantagenets: History of a Dynasty, (Continuum, 2010), 205</ref>
▲* [[Ιωάννα της Γαλλίας, δούκισσα της Βρετάνης|Ιωάννα]] 1391-1433, παντρεύτηκε τον [[Ιωάννης Ε΄ της Βρετάνης|Ιωάννη Ε΄ των Ντρε]] δούκα της Βρετάνης.
▲* [[Μαρία των Βαλουά (1393–1438)|Μαρία]] 1393-1438, ηγουμένη του Πουασύ.
▲* [[Μιχαέλα του Βαλουά|Μιχαέλα]] 1398-1422, παντρεύτηκε τον [[Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας|Φίλιππο Γ΄ των Βαλουά]] δούκα της Βουργουνδίας.<ref>Jonathan Sumption, Cursed Kings: The Hundred Years War IV, (Faber and Faber Ltd., 2015), 103</ref>
▲* [[Λουδοβίκος του Γκυγιέν|Λουδοβίκος]] 1397-1415, δούκας του Γκυγιέν.
▲* [[Ιωάννης του Τουραίν|Ιωάννης]] 1398-1417, δούκας του Τουραίν.
▲* [[Αικατερίνη του Βαλουά|Αικατερίνη]] 1401-1437, παντρεύτηκε πρώτα τον [[Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Ε΄ Λάνκαστερ]] της Αγγλίας.
▲* [[Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας|Κάρολος Ζ΄]] 1403-1461, βασιλιάς της Γαλλίας.
 
Από μία εκτός γάμου σχέση με την Οντέτ ντε Σαμπντιβέρ είχε ένα φυσικό τέκνο:
 
* Μαργαρίτα 1407-1458, παντρεύτηκε τον Ζαν Β΄ ντε Αρπεντέν, κύριο του Μπελβίλ.
 
==Πρόγονοι==
Γραμμή 104 ⟶ 114 :
{{ahnentafel bottom}}
 
==Παραπομπές==
== Πηγές ==▼
 
* Tuchman, Barbara, A Distant Mirror: The Calamitous 14th Century. New York; Ballantine Books, 1978.▼
<references />
 
▲== Πηγές ==
 
*Famiglietti, R.C., Royal Intrigue: Crisis at the Court of Charles VI, 1392–1420, New York; AMS Press, 1986.
*Famiglietti, R.C., Tales of the Marriage Bed from Medieval France (1300–1500), Providence; Picardy Press, 1992.
*Potter, Philip J., Kings of the Seine: The French Rulers from Pippin III to Jacques Chirac, 2006
▲* Tuchman, Barbara, A Distant Mirror: The Calamitous 14th Century. New York; Ballantine Books, 1978.
 
{{Authority control}}▼
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
{{commonscat}}
 
Γραμμή 113 ⟶ 132 :
 
{{Γάλλοι Μονάρχες}}
▲{{Authority control}}
 
{{DEFAULTSORT:Καρολος 06 Γαλλιας}}
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Κάρολος_ΣΤ΄_της_Γαλλίας"