Βλάσιος Φειδάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 1 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
Διάσωση 1 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0.8 |
||
Γραμμή 6:
Γεννήθηκε στις [[19 Φεβρουαρίου]] 1936 στο [[Κιάτο]] Κορινθίας. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην ιδιαίτερη πατρίδα του εισήχθη στην [[Μέση Εκκλησιαστική Σχολή της Κορίνθου]] το 1948 κι αποφοίτησε το 1955. Εισήχθη το 1955 στην [[Θεολογική Σχολή Αθηνών]] λαμβάνοντας για όλη τη διάρκεια των σπουδών του υποτροφία από το [[Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (Ελλάδα)|Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών]]. Μετά την αποφοίτησή του το 1959, έλαβε υποτροφία για [[Μεταπτυχιακό|μεταπτυχιακή]] ειδίκευση στο [[Κανονικό Δίκαιο]] από το ΙΚΥ και νέα υποτροφία από το [[Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών]] για σπουδές στα Πανεπιστήμια του [[Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου|Δουβλίνου]] και του [[Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ|Μάντσεστερ]], από το 1960 έως το 1961. Από το 1961 έως το 1963 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Εκκλησιαστικού Δικαίου του [[Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου|Πανεπιστημίου του Στρασβούργου]]. Παρακολούθησε μαθήματα [[Εκκλησιαστική ιστορία|Εκκλησιαστικής Ιστορίας]], [[Εκκλησιολογία]]ς, Ιστορίας των Εκκλησιαστικών θεσμών, Ιστορίας του [[Ρωμαϊκό Δίκαιο|Ρωμαϊκού Δικαίου]], Βυζαντινής Ιστορίας, [[Ρωσική γλώσσα|Ρωσικής γλώσσας]] και φιλολογίας και [[Γερμανική γλώσσα|γερμανικής γλώσσας]]. Η διδακτορική διατριβή που εκπόνησε πάνω στο Κανονικό Δίκαιο, το Νοέμβριο του 1963, αφορούσε την επίδραση των πηγών του Βυζαντινού και Κανονικού Δικαίου στη διαμόρφωση του πρώιμου [[Ρωσικό Δίκαιο|Ρωσικού Δικαίου]] και είχε τίτλο ''« Le Reglement du prince Vladimir. Origine et fondements juridiques »''.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του υπηρέτησε ως διερμηνέας του [[Ελληνικός Στρατός Ξηράς|Στρατού]] ως αποσπασμένος στη Γραμματεία των Βασιλικών Ανακτόρων (1964-1965). Το 1966, κι αφού εγκρίθηκε η διδακτορική του διατριβή στην έδρα της Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας με θέμα ''«Η πρώτη εν Ρωσία εκκλησιαστική ιεραρχία και αι ρωσικαί πηγαί»'', διορίστηκε αρχικά Βοηθός στο Σπουδαστήριο Πρακτικής Θεολογίας και επιμελητής στη διδασκαλία του Κανονικού Δικαίου. Το 1970 εξελέγη υφηγητής, με την εργασία ''«Προϋποθέσεις διαμορφώσεως του θεσμού της Πενταρχίας των Πατριαρχών»'' και δίδαξε Γενική Εκκλησιαστική Ιστορία. Διετέλεσε έκτακτος καθηγητής το 1971 και το 1975 τακτικός καθηγητής στην έδρα Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας, μέχρι το 2003, οπότε αποχώρησε ως ομότιμος<ref>{{Cite journal|url = http://www.uoa.gr/fileadmin/user_upload/PDF-files/organa/Epethrida_2014.pdf|title = Ομότιμοι Καθηγητές Πανεπιστημίου Αθηνών - Θεολογική Σχολή|date = 2015|journal = Επετηρίδα Πανεπιστημιακών Ετών 2012-2013|publisher = Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών|accessdate = 30-09-2016|page = σελ. 275|archiveurl = https://web.archive.org/web/20160413084414/http://www.uoa.gr/fileadmin/user_upload/PDF-files/organa/Epethrida_2014.pdf|archivedate = 2016-04-13|url-status = dead}}</ref>. Παράλληλα δίδαξε και άλλα μαθήματα, όπως Χριστιανική και Βυζαντινή Αρχαιολογία, [[Παλαιογραφία]], [[Επιγραφική]] και Κανονικό Δίκαιο. Μεταξύ 1981 και 1983 διετέλεσε κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.<ref>{{Cite web|url = http://deantheol.uoa.gr/kosmhteia/diatelesantes-kosmitores.html|title = ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Θεολογικής Σχολή - Διατελέσαντες Κοσμήτορες|website = deantheol.uoa.gr|accessdate = 2016-09-29|archive-date = 2016-03-14|archive-url = https://web.archive.org/web/20160314172345/http://deantheol.uoa.gr/kosmhteia/diatelesantes-kosmitores.html|url-status = dead}}</ref> Δίδαξε μαθήματα Ιστορίας της Εκκλησίας Αντιόχειας και Βυζαντινής Ζωγραφικής τακτικώς στη Θεολογική Σχολή του [[Πατριαρχείο Αντιοχείας|Πατριαρχείου Αντιοχείας]] στο [[Μπάλαμαντ]] στα πλαίσια προγράμματος του Ελληνικού [[Υπουργείο Εξωτερικών (Ελλάδα)|Υπουργείου Εξωτερικών]].
Από το 1974 μέχρι το 1979 υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής Θρησκευμάτων στο [[Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων|Υπουργείο Παιδείας]] και ως Κυβερνητικός Επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο της [[Εκκλησία της Κρήτης|ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης]] (1975-1980). Με την περίοδο της Γενικής Διευθυντίας του συνδέονται οι εισηγητικές προτάσεις του για τα περί θρησκείας άρθρα του [[Σύνταγμα της Ελλάδος 1975|Συντάγματος του 1975]] και ο Καταστατικός Χάρτης της Ελλαδικής Εκκλησίας (νόμος 590/1977). Με αυτά επιδιωκόταν η κατοχύρωση της αυτοτέλειας της Εκκλησίας στα εσωτερικά της και η οριοθέτηση θεσμικής συνεργασίας με την Πολιτεία. Συνέβαλε επίσης στην μεταρρύθμιση της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης και της μόρφωσης του κλήρου, με την θέσπιση ως βασικής δομής της του τετρατάξιου Εκκλησιαστικού Λυκείου. Για την επιμόρφωση των κληρικών ιδρύθηκαν Ποιμαντικά τμήματα στις Θεολογικές Σχολές Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Η εισήγησή του για το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας (παραχώρηση των 4/5 της εκκλησιαστικής του περιουσίας στο Ελληνικό Δημόσιο, του συνόλου των αγροτικών εκτάσεων εκτός των αναγκαίων για την επιβίωση των μοναχών, παραχώρηση στο 10% του 1/5 αυτής της δυνατότητας αξιοποίησης, διευκολύνσεις στη δανειοδότηση της Εκκλησίας) δεν προωθήθηκαν λόγω των συγκυριών. Τέλος στο ζήτημα του [[Πολιτικός γάμος|πολιτικού γάμου]] με εισήγησή του υποστήριξε πως η νομοθετική επιβολή ως υποχρεωτικού αποκλειστικά είναι απαράδεκτη, ενώ υποστήριξε πως η Εκκλησία έπρεπε να δεχθεί τη νομοθετική καθιέρωσή του ως εναλλακτικής δυνατότητας.
| |||