Όλγα των Ελλήνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|περίοδος_εξουσίας = 4 /18 Νοεμβρίου [[1920]] - 6 /19 Δεκεμβρίου [[1920]]

|περίοδος_εξουσίας2= [[27 Οκτωβρίου]] [[1867]] – [[18 Μαρτίου]] [[1913]]

|ημ_γέννησης = [[3 Σεπτεμβρίου]] [[1851]]

Η '''Όλγα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας''' ([[ρώσικα]]:''Ольга Константиновна Романова'') ([[3 Σεπτεμβρίου]] [[1851]], [[Αγία Πετρούπολη]], [[Ρωσική Αυτοκρατορία]] - [[18 Ιουνίου]] [[1926]], [[Ρώμη]], [[Ιταλία]]) ήταν μεγάλη δούκισσα της [[ΡωσίαΡωσική Αυτοκρατορία|Ρωσίας]]ς και μέσω του γάμου της με τον βασιλιά [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Γεώργιο Α΄ της Ελλάδας]], έγινε [[Κατάλογος Βασιλισσών της Ελλάδας|βασίλισσα των Ελλήνων]] (μεταξύ του [[1867]] και του [[1913]]) και πριγκίπισσα της [[Δανία]]ς. Διετέλεσε [[Κατάλογος αντιβασιλέων της Ελλάδας|Αντιβασίλισσα]] της Ελλάδας (από τις [[18 Νοεμβρίου]] έως τις [[11 Δεκεμβρίου]] [[1920]]).

Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1851 στο Παλάτι του Παβλόφσκ στην [[Αγία Πετρούπολη]] της [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσικής Αυτοκρατορίας]], ένα από τα πολλά παλάτια ιδιοκτησίας του πατέρα της. Η Όλγα Κωνσταντίνοβνα ήταν κόρη του [[Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς της Ρωσίας|Κωνσταντίνου Νικολάγιεβιτς]] Μεγάλου Δούκα της Ρωσίας και της Μεγάλης Δούκισσας [[Αλεξάνδρα της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ|Αλεξάνδρας των Βέττιν]], κόρης του [[Ιωσήφ της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ|Ιωσήφ]] δούκα της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ και ανήκαν στον [[Οίκος των Ρομάνοφ|Οίκο των Ρομάνοφ]]<ref>Ricardo Mateos Sainz de Medrano, ''op. cit.'', p. 69-70.</ref>.

Πέρασε μια πολυτελή παιδική ηλικία μεγαλώνοντας μεταξύ της [[Αγία Πετρούπολη|Αγίας Πετρούπολης]] και της [[Κριμαία]]ς.<ref name="Mateos69">Ricardo Mateos Sainz de Medrano, ''La Familia de la Reina Sofίa, La Dinastίa griega, la Casa de Hannover y los reales primos de Europa'', La Esfera de los Libros, Madrid, 2004, p. 69.</ref>. Ο πατέρας της ήταν από τους σημαντικότερους συμβούλους του Τσάρου [[Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας|Αλεξάνδρου Β΄ της Ρωσίας]].<ref name="JVD26">John Van der Kiste, ''The Romanovs 1818-1958'', Sutton publishing, 1998, p. 26.</ref>

Παιδί, η Όλγα περιγραφόταν ως ένα κορίτσι, απλό στους τρόπους του, με παχουλό πλατύ πρόσωπο και μεγάλα γαλάζια μάτια<ref name="King36">Greg King et Penny Wilson, ''Gilded Prism, The Konstantinovichi Grand Dukes and the Last Years of the Romanov Dynasty'', Eurohistory, 2006, p. 36</ref>. Σε αντίθεση με τηντη μικρότερη αδελφή της, τη Μεγάλη Δούκισσα [[Βέρα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας|Βέρα Κωνσταντίνοβνα]]<ref>Greg King et Penny Wilson, '' op. cit.'', p. 37-38.</ref>, διέθετε ήρεμο χαρακτήρα, ωστόσο, ταυτόχρονα ήταν πολύ επιφυλακτική και με απουσία κοινωνικοποίησης. Έτσι υπάρχουν αναφορές για περιστατικά, όπου όταν οι δάσκαλοί της τής έκαναν ερωτήσεις κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, εκείνη, συχνά ξέσπαγε σε κλάματα και έφευγε τρέχοντας από την αίθουσα μαθημάτων της<ref name="King36"/>. Η Όλγα είχε ιδιαιτέρως στενή σχέση με τον πατέρα της<ref group=N>Μία απόδειξη για την στενή μεταξύ τους σχέση, που είχαν η Όλγα και ο Μέγας Δούκας [[Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς της Ρωσίας|Κωνσταντίνου Νικολάγιεβιτς]], ήταν το γεγονός ότι, αφότου έγινε βασίλισσα, υποδέχθηκε στην Αθήνα μία εκ των νόθων κορών του πατέρα της, την Μαρία Κοντορούσσο, την οποία και έκανε μία εκ των [[κυρία της συνοδείας|κυριών της συνοδείας]] της. Greg King et Penny Wilson, ''Gilded Prism, The Konstantinovichi Grand Dukes and the Last Years of the Romanov Dynasty'', Eurohistory, 2006, p. 39.</ref> και τον μεγαλύτερο αδελφό της<ref>Greg King et Penny Wilson, '' op. cit.'', p. 55.</ref>. Μετά την εξορία του Μεγάλου Δούκα [[Νικόλαος Κωνσταντίνοβιτς της Ρωσίας|Νικολάου Κωνσταντίνοβιτς]] στην [[Τασκένδη]], η Όλγα ήταν ένα από τα λιγοστά μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας, που διατήρησε επαφή μαζί του<ref>Greg King et Penny Wilson, '' op. cit.'', p. 109-110.</ref>.

Το [[1862]], ο Μέγας Δούκας Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς ορίστηκε από τον αδελφό του ως [[αντιβασιλέας]] της [[Βασίλειο του Κογκρέσου|Πολωνίας]]. Μετά το [[Συνέδριο της Βιέννης]], η χώρα βρισκόταν χωρισμένη μεταξύ της [[Βασίλειο της Πρωσίας|Πρωσίας]], της [[Αυστριακή Αυτοκρατορία|Αυστρίας]] και της [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσίας]]. Η τελευταία, που κατείχε και το μεγαλύτερό της τμήμα, είδε την εξουσία της να τίθεται υπό αμφισβήτηση από τους Πολωνούς εθνικιστές. Καθώς ο Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς είχε φιλελεύθερη προσωπικότητα, ο Αλέξανδρος Β΄ τον θεώρησε ικανό να καταφέρει να γίνει αγαπητός από τους Πολωνούς. Ως εκ τούτου, ο Μέγας Δούκας εγκαταστάθηκε στη [[Βαρσοβία]] με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Ωστόσο, η διαμονή των Κωνσταντίνοβιτς στην Πολωνία ήταν δύσκολη και ο Μέγας Δούκας υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας την επομένη, μόλις, της άφιξής του στην πρωτεύουσα. Τελικώς, η [[Πολωνική εξέγερση του 1861/1864|εξέγερση των Πολωνών]] τον Ιανουάριο του [[1863]] και η ριζοσπαστικοποίηση των αυτονομιστών οδήγησαν τον Τσάρο στο να ανακαλέσει τον αδελφό του στην Αγία Πετρούπολη τον Αύγουστο. Την περίοδο των γεγονότων αυτών, η Όλγα ήταν ηλικίας περίπου έντεκα ετών και η δύσκολη αυτή εμπειρία τηντη σημάδεψε βαθιά<ref>Greg King et Penny Wilson, '' op. cit.'', p. 34-36.</ref><ref name="Christmas81">Walter Christmas, ''King George of Greece'', MacBride, Naste & Company, New York, 1914, p. 81.</ref>.

[[File:Georges I, roi des Hellènes.jpg|thumb|Γεώργιος και Όλγα.]]

Η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα συνάντησε για πρώτη φορά τον μέλλοντα σύζυγό της, τον βασιλιά [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Γεώργιο Α΄ της Ελλάδος]], τον Σεπτέμβριο του [[1863]]. Ο τελευταίος, είχε έρθει να επισκεφθεί τον [[τσάρος|τσάρο]] [[Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρο Β΄]] στην [[Αγία Πετρούπολη]], προκειμένου να τον ευχαριστήσει για την υποστήριξη, που του είχε παράσχει με την ευκαιρία της εκλογής του ως Βασιλιά των Ελλήνων. Ο νεαρός μονάρχης εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να συναντήσει τον Μέγα Δούκα Κωνσταντίνο και την οικογένειά του, στο [[Παλάτι του Παβλόφσκ]]. Ωστόσο, η παραμονή του Γεωργίου Α΄ στη [[Ρωσία]] δεν διήρκεσε παρά μόνο έξι ημέρες και η Όλγα, η οποία ήταν τότε μόλις δώδεκα ετών, δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον μονάρχη<ref name="Christmas81"/><ref>John Van der Kiste, ''Kings of the Hellenes. The Greek Kings 1863-1974'', Sutton publishing, 1999, p. 14 et 25.</ref>.

Το [[1867]], οι δύο νέοι συναντήθηκαν εκ νέου στην Αγία Πετρούπολη, όταν ο βασιλιάς των Ελλήνων, όντας καλεσμένος για διάστημα αρκετών μηνών από τον Αλέξανδρο Β΄, πραγματοποίησε επίσκεψη στην αδελφή του, την [[τσάρεβνα]] [[Μαρία Φιόντοροβνα (Δάγμαρ της Δανίας)|Μαρία Φιοντόροβνα]], καθώς και τον σύζυγό της, τον [[τσάρεβιτς]] [[Αλέξανδρος Γ΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρο (Γ΄)]]<ref name="Mateos69"/><ref>John Van der Kiste, ''op. cit.'', p. 24-25.</ref>. Εκείνη την περίοδο, ο Γεώργιος Α΄ ήταν αποφασισμένος να βρει σύζυγο και η ιδέα ενός γάμου με μια Ρωσίδα Μεγάλη Δούκισσα, γεννημένη [[Ορθοδοξία|Ορθόδοξη]], δεν του ήταν αδιάφορη<ref>John Van der Kiste, ''op. cit.'', p. 24.</ref>. Στο [[Μαρμάρινο Παλάτι (Αγία Πετρούπολη)|Μαρμάρινο Παλάτι]] και το Παβλόφσκ, ο Γεώργιος γνωρίστηκε, λοιπόν, με την Όλγα.<ref group="N">Μετέπειτα η Όλγα διηγούνταν συχνά την γνωριμία της με τον Γεώργιο στα παιδιά της. Τότε, διευκρίνιζε πάντοτε: «Ερωτεύτηκα τον άνθρωπο, όχι τον βασιλιά.» Grand Duchess George of Russia, ''A Romanov Diary'', Atlantic International Publications, 1988, p. 1.</ref> Ωστόσο, η ιδέα του να εγκαταλείψει τη Ρωσία φαίνεται να την ανησυχούσε ιδιαιτέρως και φέρεται να πέρασε νύχτες ολόκληρες να κλαίει στο δωμάτιοδωμάτιό της, στη διάρκεια των αρραβώνων της.

Το [[1898]] η Βασίλισσα Όλγα ανέθεσε στηνστη γραμματέα της, Ιουλία Σωμάκη - Καρόλου, να μεταφράσει το Ευαγγέλιο στη [[δημοτική γλώσσα]]. Υποστηρικτή σε αυτό το εγχείρημα φαίνεται ότι είχε τον [[Προκόπιος Οικονομίδης|Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Προκόπιο]].<ref name="Καρδάσης">Καρδάση Βασίλη, ''Από τη Βασίλισσα Όλγα στον Αλ. Πάλλη'', άρθρο στο περιοδικό ''Ε΄ Ιστορικά'', τεύχος, 253, σελ. 18.</ref><ref name="IEE">Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, σελ. τόμος ΙΔ, σελ. 174 - 176</ref> Σκοπός της ήταν η κατανόηση του κειμένου από μη καλλιεργημένους πολίτες.<ref name="IEE2">Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, σελ. τόμος ΙΔ, σελ. 408</ref> Μετά την ολοκλήρωση της μετάφρασης και κατόπιν διορθώσεων του [[Φίλιππος Παπαδόπουλος|Φίλιππου Παπαδόπουλου]], η Βασίλισσα Όλγα ζήτησε, τον Δεκέμβριο το 1898 την έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία, όμως, αρνήθηκε να συναινέσει.<ref name="Καρδάσης"/> Ακολούθως η Βασίλισσα Όλγα προσέφυγε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης ζητώντας την διαιτησία του δίχως, όμως, αποτέλεσμα. Το [[Οικουμενικό Πατριαρχείο]] αποδοκίμασε τη μετάφραση του Ευαγγελίου, αποδίδοντας στη Βασίλισσα Όλγα κίνητρα ενίσχυσης του βουλγαρικού [[Εθνικισμός|εθνικισμού]].<ref>Σταματόπουλος, Δ.(2007). Τα όρια της 'μέσης οδού': Οικουμενικό Πατριαρχείο και Γλωσσικό Ζήτημα στις αρχές του 20ου αιώνα, Ο ελληνικός κόσμος ανάμεσα στην εποχή του Διαφωτισμού και στον εικοστό αιώνα, Γ ́ συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών, Βουκουρέστι, 2-4 Ιουνίου 2006, Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, σ.10</ref> Η Βασίλισσα επιχειρώντας να ανατρέψει την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος πέτυχε να συγκληθεί αυτή εντός των Ανακτόρων δίχως πάλι να κατορθώσει να τους αλλάξει την άποψη.<ref name="Καρδάσης"/> Εν τέλει η έκδοση του 1898 κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς. Την ίδια εποχή το ζήτημα απασχόλησε τις εφημερίδες και την κοινή γνώμη ενώ μερίδα της κοινής γνώμης, η οποία δεν συμπαθούσε την Βασίλισσα λόγω της ρωσικής καταγωγής της, απέδωσε τις ενέργειές της σε σχέδιο του [[Πανσλαβισμός|σλαβισμού]] με σκοπό την πρόκληση ταραχών μεταξύστον του ελληνισμού σεΕλληνισμό μία κρίσιμη περίοδο για το [[Μακεδονικό ζήτημα|Μακεδονικό]].<ref name="IEE"/><ref name="Καρδάσης2">Καρδάση Βασίλη, ''Από τη Βασίλισσα Όλγα στον Αλ. Πάλλη'', άρθρο στο περιοδικό ''Ε΄ Ιστορικά'', τεύχος, 253, σελ. 20.</ref> Κατά την εγκυκλοπαίδεια «''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»'' "της Εκδοτικής Αθηνών, «δεν αμφισβητείται ότι (η Βασίλισσα Όλγα) ξεκίνησε από αγαθή πρόθεση»" ενώ απορρίπτεται η άποψη περί επιβολής της ιδέας από πράκτορες του σλαβισμού, άσχετα αν στη "«συνέχεια της υποθέσεως επιχειρήθηκε σχετική εκμετάλλευση"».<ref name="IEE"/>

Ωστόσο η αντίθεση προς το πρόσωπό της εμφανίστηκεεκδηλώθηκε και πάλι, ένα χρόνο αργότερα, το [[1901]], με τηντη δημοσίευση στην εφημερίδα "Ακρόπολις" αποσπασμάτων του Ευαγγελίου στη δημοτική, από τον [[Αλέξανδρος Πάλλης|Αλέξανδρο Πάλλη]]. Η μετάφραση του Ευαγγελίου προκάλεσε ταραχές, οι δε διαδηλωτές ζήτησαν από την εκκλησία να αφορίσει τους πρωτεργάτες της μετάφρασης, κίνηση που ερμηνεύθηκε ως προσπάθεια να πλήξειπλήξουν την ίδια τηντη Βασίλισσα.<ref name="IEE"/> Μάλιστα μεταξύ των συνθημάτων που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των συλαλλητηρίων ήταν και "«Κάτω η Σλαύα"».<ref name="Καρδάσης2"/><ref name="IEE"/> Τα γεγονότα που ακολούθησαν και είχαν ως αποτέλεσμα την παραίτηση της [[Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη 1899|κυβέρνησης Θεοτόκη]] και του [[Προκόπιος Οικονομίδης|Αρχιεπισκόπου Προκόπιου]] καθώς και τον θάνατο τουλάχιστον οκτώ πολιτών κατά τα επεισόδια που έμειναν γνωστά ως [[Ευαγγελικά]].

Στις 25 Ιανουαρίου [[1897]] ο σατιρικός ποιητής [[Γεώργιος Σουρής]] δημοσίευσε στο περιοδικό του "«[[Ο Ρωμηός|Ο Ρωμηός»]]", το ποίημά του ''«Ο Φασουλής συνομιλεί με την κυρίαν Φασουλήν»''<ref>οι στίχοι ήταν οι εξής: ''Κυρά Γιώργαινα γυρίστρα, κυρά Γιώργαινα μπεκρού θα γενείς πομπή του κόσμου του μεγάλου και μικρού, κυρά Γιώργαινα να λείψουν τα μεθύσια τα πολλά, κυρά Γιώργαινα σου λέω δεν στεκόμαστε καλά''), Πηγή: [https://sarantakos.wordpress.com/2017/03/26/souris-2/ Ανάρτηση] από το ιστολόγιο του Σαραντάκου</ref>, με το οποίο καυτηρίαζε, κατά τον ιστορικό [[Τάσος Βουρνάς|Τάσο Βουρνά]], τη συνήθεια της Βασίλισσας Όλγας να επισκέπτεται τον Πειραιά όταν έφταναν εκεί ρωσικά πλοία στον Πειραιά και να μεθάει μαζί με τους συμπατριώτες της πίνοντας [[βότκα]].<ref name="Σάτιρα">[[Τάσος Βουρνάς|Βουρνάς Τάσος]], ''Η δημοσιογραφική σάτιρα'', στο συλλογικό έργο: Σάτιρα και Πολιτική στη Νεώτερη Ελλάδα, από τον Σολωμό ως τον Σεφέρη'', Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού πολιτισμού & Γενικής Παιδείας, Αθήνα 1979, σελ. 175 - 176</ref> Η εισαγγελία των Αθηνών προχώρησε σε κατάσχεση των φύλλων της εφημερίδας και σε ποινική δίωξη του ποιητή σανως υβριστή της Βασιλείας, και ιδιαιτέρως της βασίλισσας Όλγας, την οποία και αφορούσε.

Ο Σουρής προκειμένου να αποφύγει την δίωξη ισχυρίστηκε ότι το έγραψε για τηντη σύζυγό του, η οποία, όμως, δεν έπινε αλκοόλ.<ref name="Σάτιρα"/> Το γεγονός της δίωξης του ποιητή αποδοκιμάστηκε από τον Τύπο της εποχής αλλά και από τον λαό, στον οποίο ο Σουρής ήταν εξαιρετικά δημοφιλής. Ύστερα από σαράντα ημέρες, και αφού ο ποιητής κρυβόταν συνεχώς για να αποφύγει τη σύλληψη, η δίωξη ακυρώθηκε.

Το [[1913]] ο [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας]], σύζυγος της Όλγας, δολοφονήθηκε από τον [[Αλέξανδρος Σχινάς|Αλέξανδρο Σχινά]]. Η χηρεύουσα βασίλισσα, επέστρεψε άμεσααμέσως στη [[Ρωσική Αυτοκρατορία]]. Εκεί, όταν ξεκίνησε ο [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]] ίδρυσε [[στρατιωτικό νοσοκομείο]], εντός του [[Παλάτι του Παβλόφσκ|Παλατιού του Παβλόφσκ]], το οποίο ανήκε στην οικογένειά της. Όταν έλαβε χώρα η [[Ρωσική Επανάσταση]] το [[1917]], βρέθηκε κρατούμενη στο ανάκτορο αλλά της δόθηκε άδεια από τους [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβίκους]], μετά από παρέμβαση της πρεσβείας της Δανίας.

Αν και ασφαλής πλέον, η Όλγα δεν επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα, αφού ο γιος της, βασιλιάς [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνος Α΄]], είχε μόλις απομακρυνθεί από τον θρόνο. Εγκαταστάθηκε στην [[Ελβετία]], όπου κατοικούσαν πλέον τα περισσότερα των παιδιών και εγγονών της μέχρι το [[1920]].

[[Αρχείο:Queen Olga of Greece.jpg|thumb|Επίσημο πορτραίτο της βασίλισσας Όλγας της Ελλάδας, από τον [[Γεώργιος Ιακωβίδης|Γεώργιο Ιακωβίδη]], [[(1915]].)]]

Τον Οκτώβριο του 1920, η Όλγα ήταν το μοναδικό μέλος της βασιλικής οικογένειας, στην οποία έδωσε άδεια η κυβέρνηση του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριου Βενιζέλου]] για να δει τον άρρωστο εγγονό της, Βασιλιά [[Αλέξανδρος Α΄ της Ελλάδας|Αλέξανδρο Α']]. Η Όλγα από την [[Ιταλία]] επιβιβάσθηκε σε ένα μικρό ιδιωτικό κότερο, το οποίο συνάντησε στην [[Αδριατική θάλασσα]] σφοδρή τρικυμία και καθυστέρησε πολύ. Έφθασε στο [[Τατόι]] είκοσι τέσσερις ώρες μετά από τοτον θάνατο ([[σηψαιμία]] από δάγκωμα [[πίθηκος|πιθήκου]]), του Βασιλιά [[Αλέξανδρος Α΄ της Ελλάδας|Αλέξανδρου Α']] στις [[12 Οκτωβρίου|12]]/[[25 Οκτωβρίου]] [[1920]].

Μετά τον θάνατο του άτεκνου βασιλιά Αλεξάνδρου, η κυβέρνηση του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθερίου Βενιζέλου]] ανέθεσε την Αντιβασιλεία στον Ναύαρχο [[Παύλος Κουντουριώτης|Παύλο Κουντουριώτη]]. Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της [[1 Νοεμβρίου|1]]1ης/[[1414ης Νοεμβρίου]] [[1920]], την Αντιβασιλεία ανέλαβε η Όλγα έως τις [[19 Δεκεμβρίου]] [[1920]], ημέρα που επέστρεψε ο γιος της [[Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας|Κωνσταντίνος Α']] στην Ελλάδα, κατόπιν [[δημοψήφισμα|δημοψηφίσματος]].

Η ήττα της Ελλάδας απέναντι στις δυνάμεις του [[Μουσταφά Κεμάλ]] και η επακόλουθη [[Μικρασιατική Καταστροφή]] με ευθύνη του Βασιλιά το 1922, κατέστησε τη βασιλική οικογένεια έκπτωτη το [[1924]]. Έτσι αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα και ακολούθησε η δήμευση της βασιλικής περιουσίας. Ωστόσο, το νέο καθεστώς χορήγησε σύνταξη αποκλειστικά στη βασίλισσα Όλγα. Επίσης, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, επετράπη στην Ιουλία Καρόλου να επιστρέψει στην Όλγα τα κοσμήματά της, που βρίσκονταν σε ένα ξύλινο κιβώτιο στη θυρίδα 117 του θησαυροφυλακίου της [[Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος|Εθνικής Τράπεζας]].<ref>{{Cite web |url=http://www.eirinika.gr/article/152006/i-syllogi-kosmimaton-tis-vasilikis-oikogeneias-tis-ellados-apo-tis-pio-ploysies |title=Αρχειοθετημένο αντίγραφο |accessdate=2017-04-10 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20161102224641/http://www.eirinika.gr/article/152006/i-syllogi-kosmimaton-tis-vasilikis-oikogeneias-tis-ellados-apo-tis-pio-ploysies |archivedate=2016-11-02 |url-status=dead }}</ref> H περιουσία της περιλάμβανε κοσμήματα που, αναφέρθηκανόπως αναφέρθηκε στους [[The Times|Times]], ήταν αξίας 100.000 [[Λίρα Αγγλίας|λιρών Αγγλίας]] (που ισούνταιιοδυναμούν με 5.400.000 λίρες Αγλίας το 2016) τα οποία κληρονόμησαν οι βασιλικοί της απόγονοι.<ref>[The Times (London), Tuesday 22 June 1926, p. 15.]</ref>

Η Όλγα ακολούθησε την έκπτωτη βασιλική οικογένεια εκτός Ελλάδας. Έτσι, τα επόμενα έτη διέμενε φιλοξενούμενη άλλοτε από τον [[Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|βασιλιά Γεώργιο Ε΄]] στα [[Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ]] και στο [[Κάστρο του Ουίντσορ]], άλλοτε στο [[Σάντριγχαμ]] με την κουνιάδα της [[Αλεξάνδρα της Δανίας|βασίλισσα Αλεξάνδρα]], άλλοτε στο Ξενοδοχείο ''Regent's Park'', όπου είχε νοικιάσει διαμέρισμα η κόρη της [[Πριγκίπισσα Μαρία της Ελλάδας|πριγκίπισσα Μαρία]] και άλλοτε στο ''Σπένσερ Χάουζ'' στο [[Λονδίνο]] ή στη Βίλα Αναστασία στη Ρώμη, όπουπου ανήκε στον πρίγκιπα Χριστόφορο και τη σύζυγό του, [[Πριγκίπισσα Αναστασία της Ελλάδας και της Δανίας|πριγκίπισσα Αναστασία]].<ref>http://www.royalchronicles.gr/olgagreece/</ref>

[[Εικόνα:Tomb of Queen Olga of Greece.jpg|thumb|150px|Ο τάφος της Βασίλισσας Όλγας στο Τατόι.]]

Η βασίλισσα Όλγα, απεβίωσε μετά από μία εβδομάδα ασθένειας, στις [[18 Ιουνίου]] [[1926]], στη Βίλα Αναστασία της Ρώμης. Παρότι η ελληνική κυβέρνηση ενημέρωσε την έκπτωτη βασιλική οικογένεια, ότι η βασίλισσα μπορούσε να ενταφιαστεί στο νεκροταφείο του Τατοΐου, οι συγγενείς της αρνήθηκαν την πρόταση. Η σορός της μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε στην κρύπτη της ρωσικής εκκλησίας της [[Φλωρεντία|Φλωρεντίας]], όπου βρισκόταν και το φέρετρο του γιου της βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄. Μετά την παλινόρθωση της βασιλείας, τα οστά της μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στις [[17 Νοεμβρίου]] [[1936]] στο βασιλικό κοιμητήριο στο [[Τατόι]], δίπλα στον τάφο του συζύγου της βασιλιά Γεωργίου Α΄.<ref>http://www.oplognosia.com/opla/opla154.php</ref>

Το [[2016]] η Πανρωσική Στρατιωτική Ιστορική Ένωση δώρησε στον Δήμο Θεσσαλονίκης ορειχάλκινο άγαλμα της βασίλισσας Όλγας το οποίο τελικά τοποθετήθηκε στο πάρκο μεταξύ των οδών Βασιλίσσης Όλγας και Βασιλέως Γεωργίου, και προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων για την αισθητική του και τον σκοπό ανέγερσης καθώς η Όλγα δεν είχε καμία σχέση με την πόλη της Θεσσαλονίκης.<ref>http://www.voria.gr/article/topothetithike-to-agalma-tis-vasilissas-olgas-tis-rosias-sti-thessaloniki</ref><ref>http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/2362799/topothetithike-to-agalma-tis-vasilissas-olgas-sti-thessaloniki</ref><ref>http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=114119911</ref>

Η Βασίλισσα Όλγα κατά τη διάρκεια της ζωής της στην Ελλάδα υποστήριξε τους Ρώσους που ζούσαν στην Ελλάδα δημιουργώντας ρωσικό περιβάλλον στην βασιλική αυλή.<ref name="Δερτιλής">[[Γιώργιος Δερτιλής|Δερτιλής Γ.]], ''Ιστορία του ελληνικού κράτους'', εκδόσεις Εστία, τόμος Α΄, σελ. 448</ref> Πολιτικά επέδειξε συμπάθεια προς την Ρωσία, από την οποία και καταγόταν.<ref name="IEE"/> Η καταγωγή της, μάλιστα, σε συνδυασμό με τον ρόλο της στη μετάφραση του ευαγγελίουΕυαγγελίου στη δημοτική είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι ιδιαίτερα συμπαθής στην ελληνική κοινή γνώμη.<ref name="IEE"/> Ήδη από την άφιξή της στην Ελλάδα είχε καθιερώσει τη ρωσική λειτουργική παράδοση στο παρεκκλήσιο του Παλατιού, στοιχείο που αν και δεν ενέκρινε η [[Εκκλησία της Ελλάδος]] διακριτικά το παράβλεπε.<ref name="Romanou">Romanou, K. 1996. A Journey through National Music 1901–1912: Greek Music Journals as a Source of Research on Modern Greek Music, Vol. 2. Αthens: Koultoura, p.245].</ref><ref name="Ignatidou">[https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/nana.12481 ''The Queen's preferred chant and Greece's nineteenth century Orthodox‐Christian national problem'', Artemis Ignatidou, 04 December 2018]</ref> Ακολούθως η Όλγα επιχείρησε να μετατρέψει τη λατρεία με τη ρωσική Ορθόδοξη μουσική από υπόθεση εσωτερική του παλατιού σε δημόσια και εθνική.<ref name="Romanou"/><ref name="Ignatidou"/> Η Όλγα εξέφραζε δυσαρέσκεια για τη βυζαντινή μονοφωνική λειτουργική παράδοση στον [[Μητροπολιτικός Ναός Αθηνών|Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών]] και το 1875 κατάφερε να υποχρεώσει την Εκκλησία της Ελλάδας να επιτρέψει την πρακτική της ρωσικού τύπου πολυφωνίας στον ναό. Η αποτυχία της Ιεράς Συνόδου να περιορίσει τον προτιμώμενο ψαλμό της Όλγας στους ιδιωτικούς της χώρους οδήγησε σε ελεγχόμενη συνθηκολόγηση το 1875. Τότε η Ιερά Σύνοδος με ειδική διάταξη επέτρεψε την εκτέλεση πολυφωνικής μουσικής στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας μόνο όταν ήταν παρόντες οι μονάρχες.<ref name="Romanou"/><ref name="Ignatidou"/>

Κατά την ιστορικό του [[Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ελλάδα)|Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών]] Ολυμπία Σελέκου, η Βασίλισσα Όλγα υπήρξε πληροφοριοδότρια της τσαρικής αυλής και εκπρόσωπος των συμφερόντων αυτήςεκείνης στην Ελλάδα.<ref name="efsyn"/>

Σε δική της πρωτοβουλία οφείλεται η κατασκευή του ρωσικού νοσοκομείου στον Πειραιά, το οποίο στελεχώθηκε αποκλειστικά από Ρώσους, καθιστώντας το κέντρο συνάντησης των Ρώσων στην Ελλάδα.<ref>[http://www.royalchronicles.gr/to-rosiko-nosokomeio-peiraia/ Το Ρώσικο Νοσοκομείο Πειραιά, royalchronicles.gr]</ref>

Στις [[27 Οκτωβρίου]] [[1867]] παντρεύτηκε, στην [[Αγία Πετρούπολη]], τον βασιλιά [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Γεώργιο Α΄ της Ελλάδας]] (1845-1913), με τον τελευταίο να είναι γιος του βασιλιά [[Χριστιανός Θ΄ της Δανίας|Χριστιανού Θ΄ της Δανίας]] (1818-1906) και της συζύγου του, πριγκίπισσας [[Λουίζα της Έσσης-Κάσσελ|Λουίζας της Έσσης-Κάσσελ]] (1817-1898).