Επτάνησος Πολιτεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Προσθήκη βιβλιογραφίας και πηγών με τις σχετικές παραπομπές |
μ Προσθήκη επιπλέον βιβλιογραφίας και πηγών με τις σχετικές παραπομπές |
||
Γραμμή 126:
== Ιωάννης Καποδίστριας και Επτάνησος Πολιτεία ==
[[Αρχείο:Ioannis Kapodistrias (1868).jpg|μικρογραφία|Ιωάννης Καποδίστριας]]
Η πρώτη ανάμειξή του Ιωάννη Καποδίστρια με την πολιτική σκηνή της Επτανήσου Πολιτείας πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 1801, όταν και κλήθηκε να αντικαταστήσει τον πατέρα του, Αντώνιο - Μαρία Καποδίστρια, στην αποστολή που είχε αναλάβει μαζί με τον Νικόλαο Σιγούρο για την αποκατάσταση της τάξης στην [[Κεφαλονιά]]. Στις 27 Απριλίου 1801 αποβιβάστηκε μαζί με τον Σιγούρο στην Κεφαλονιά και με την ιδιότητα των αυτοκρατορικών επιτρόπων έπαυσαν τις τοπικές αρχές αναλαμβάνοντας οι ίδιοι προσωπικά την διοίκησή του νησιού<ref>Γεράσιμος Μαυρόγιαννης. Ιστορία των Ιονίων Νήσων, Τόμος Β΄.Αθήνα 1889, σελ.26</ref>. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, και αφού είχε αποκατασταθεί πλήρως η τάξη, επέστρεψαν στην Κέρκυρα. Έναν χρόνο αργότερα συμμετέχει στην ίδρυση του Εθνικού Ιατρικού Συλλόγου, του οποίου διετέλεσε γραμματέας, ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους κλήθηκε να μεταβεί, για άλλη μια φορά, στην Κεφαλονιά προκειμένου να αποκαταστήσει την ομαλότητα.
[[Αρχείο:Αδφβφδβαδ.jpg|μικρογραφία|Άγαλμα του Καποδίστρια μπροστά από την Ιόνιο Ακαδημία]]
Τον Απρίλιο του 1803 αναλαμβάνει την θέση του γραμματέα του κράτους στο τμήμα εξωτερικών υποθέσεων έχοντας ως αρμοδιότητα την αλληλογραφία με τους επιτετραμμένους της Δημοκρατίας στο εξωτερικό. Στις 24 Νοεμβρίου εκφώνησε εκ μέρους της Γερουσίας τον επικήδειο του [[Σπυρίδων Γεώργιος Θεοτόκης|Σπυρίδωνος Γεωργίου Θεοτόκη]], προέδρου της Επτανησιακής Γερουσίας. Τον Μάρτιο του 1804 τιμήθηκε με τον βαθμό του κρατικού συμβούλου 6ου βαθμού από τον Τσάρο Αλέξανδρο. Τον Μάιο του 1805, ύστερα από πρόταση του Ρώσου πληρεξούσιου, η Γερουσία εξέλεξε δεκαμελή επιτροπή, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο Ιωάννης Καποδίστριας, προκειμένου να συντάξει έκθεση με τις διατάξεις του συντάγματος που θα έπρεπε να αναθεωρηθούν. Η έκθεση παραδόθηκε τον επόμενο χρόνο και οι μεταρρυθμίσεις εγκρίθηκαν λίγους μήνες αργότερα. Τον Μάιο του [[1806]] έληξε η θητεία του ως γραμματέα του κράτους και τον επόμενο μήνα ανέλαβε τη διεύθυνση της δημόσιας σχολής της Δημοκρατίας, που είχε ιδρυθεί με δική του πρωτοβουλία.
Γραμμή 132:
Στις εκλογές του 1806 ο Ιωάννης Καποδίστριας εξελέγη όγδοος σε ψήφους στην Κέρκυρα. Ο Καποδίστριας διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Ρώσο πληρεξούσιο [[Γεώργιος Μοτσενίγος|Γεώργιο Δ. Μοτσενίγο]], του οποίου ήταν προστατευόμενος. Εξελέγη γραμματέας της Γερουσίας και στη συνέχεια γραμματέας και εισηγητής της επιτροπής που θα συνέτασσε το σχέδιο του νέου συντάγματος. Από τη θέση αυτή ήρθε σε διαφωνία με τον Ρώσο πληρεξούσιο, καθώς οι αλλαγές που πρότεινε ο πρώτος ήταν κατά πολύ πιο φιλελεύθερες σε σχέση με αυτές της ρωσικής αυλής. Παρ' όλα αυτά και μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε ο Καποδίστριας εισηγήθηκε στη γερουσία την ψήφιση του συντάγματος με το επιχείρημα ''ότι κανένα άλλο σύνταγμα δεν είχε εγκριθεί και ότι μόνο αυτό που είχε προτείνει ο Μοτσενίγος θα τύγχανε έγκρισης από τη ρωσική αυλή''.
Στις 2 Ιουνίου 1807 η γερουσία τον διόρισε έκτακτο επίτροπο στην Αγία Μαύρα ([[Λευκάδα]]) με ουσιαστικό σκοπό την άμυνα του νησιού από τους [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανούς]]<ref>Γεράσιμος Μαυρόγιαννης. Ιστορία των Ιονίων Νήσων, Τόμος Β΄.Αθήνα 1889, σελ.161</ref>. Ουσιαστικά βρισκόταν υπό τις διαταγές του Ρώσου στρατηγού, ανήκε δηλαδή στη ρωσική υπηρεσία. Μαζί με τον Καποδίστρια έφτασαν 300 Ρώσοι στρατιώτες, καθώς και ο μητροπολίτης Άρτας Ιγνάτιος. Υπό την προστασία των Ρώσων συνεργάστηκε με τους [[Αρματολοί|αρματολούς]], οργανώνοντας μάλιστα και την περίφημη μυστική συνέλευση των κλεφτοαρματολών όπου συμμετείχαν όλοι οι οπλαρχηγοί που είχαν καταφύγει στη Λευκάδα (Βαρνακιώτης, Μπουκουβάλας, Μπότσαρης). Στη συνέλευση αυτή, ο Καποδίστριας αναγνώρισε τον [[Αντώνης Κατσαντώνης|Αντώνη Κατσαντώνη]] ως γενικό αρχηγό των κλεφτών στη [[Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας|Δυτική Ελλάδα]]. Όμως η [[συνθήκη του Τιλσίτ]] που συνομολογήθηκε μεταξύ [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρώσων]] και [[Γαλλία|Γάλλων]] επανέφερε το παλαιό καθεστώς, με αποτέλεσμα ο Καποδίστριας να ανακληθεί πίσω στην [[Κέρκυρα]] και οι Έλληνες οπλαρχηγοί να απομονωθούν, παρά τις ρητές οδηγίες του προς τη Γερουσία με τις οποίες συμβούλευε το σώμα να κρατήσει ανεκτική στάση απέναντι στους κλέφτες, έτσι ώστε οι τελευταίοι αφενός να φθείρουν τα στρατεύματα του [[Αλή πασάς|Αλή Πασά]] και αφετέρου να τον κρατούν μακριά από τη Λευκάδα.
Αν και ο Γάλλος στρατηγός Μπερτιέ (Berthier) του προσέφερε αξιώματα, ο Καποδίστριας αρνήθηκε να τα δεχτεί προσμένοντας κάποια καλύτερη πρόταση από τη [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσία]], με τους αξιωματούχους της οποίας διατηρούσε άριστες σχέσεις.
Γραμμή 148:
*«Ιστορία της Ζακύνθου», [[Λεωνίδας Χ. Ζώης]], Αθήνα 1955
* [[Ντίνος Κονόμος]]. Ζάκυνθος, πεντακόσια χρόνια. Τόμος τρίτος: Πολιτική ιστορία, Τεύχος Β΄ Αθήνα 1983
* Ιστορία των Ιονίων Νήσων υπό [[Γεράσιμος Μαυρογιάννης|Γερασίμου Μαυρόγιαννη]] Εν Αθήναις 1889▼
==Προτεινόμενη βιβλιογραφία==
Γραμμή 153 ⟶ 154 :
*Ιωάννης Κονιδάρης, ''Η θέση των θρησκευτικών κοινοτήτων στα συντάγματα της Επτανήσου Πολιτείας (1800-1807)'', «Επτάνησος Πολιτεία (1800-1807)», Πρακτικά Συνεδρίου, Αργοστόλι 28-31 Οκτωβρίου 2000, Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, Αργοστόλι 2003, σσ. 47-56
*Π.Λάμπρου, «Νομίσματα και μετάλλια της Επτανήσου πολιτείας και της προσωρινής των Ιονίων νήσων παρά των Άγγλων κατοχής», Δελτίον της Ιστορικής κι Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.Α , σσ. 185-208
▲*Ιστορία των Ιονίων Νήσων υπό Γερασίμου Μαυρόγιαννη Εν Αθήναις 1889
{{Διοικητικές διαιρέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας}}
| |||