Ισαάκ Νεύτων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ υπογράμμιση, πλάγια |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου|noref=true}}
Ο '''Σερ Ισαάκ Νεύτων''' ([[αγγλικά]]: '''''Sir Isaac Newton''''', ορθή προφορά: '''''<u>Άιζακ Νιούτον</u>''''', 4 Ιανουαρίου 1643 – 31 Μαρτίου 1727) ήταν [[Αγγλία|Άγγλος]] φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος, φιλόσοφος, αλχημιστής και θεολόγος. Θεωρείται πατέρας της [[Κλασική Φυσική|Κλασικής Φυσικής]], καθώς ξεκινώντας από τις παρατηρήσεις του [[Γαλιλαίος|Γαλιλαίου]] αλλά και τους νόμους του [[Γιοχάνες Κέπλερ|Κέπλερ]] για την κίνηση των πλανητών διατύπωσε τους τρεις μνημειώδεις [[Νόμοι του Νεύτωνα|νόμους της κίνησης]] και τον περισπούδαστο «νόμο της [[βαρύτητα]]ς» (που ο θρύλος αναφέρει πως αναζήτησε μετά από πτώση μήλου από μια μηλιά). Μεγάλης ιστορικής σημασίας υπήρξαν ακόμη οι μελέτες του σχετικά με τη φύση του [[φως|φωτός]] καθώς επίσης και η καθοριστική συμβολή του στη θεμελίωση των σύγχρονων [[Μαθηματικά|μαθηματικών]] και συγκεκριμένα του [[Διαφορικός λογισμός|διαφορικού]] και [[ολοκληρωτικός λογισμός|ολοκληρωτικού λογισμού]]. Δεν είχε [[Κοινοπολιτεία των Εθνών|κοινοπολιτειακή]] υπηκοότητα, αλλά είχε αποκτήσει τον τίτλο του [[Εταίρος της Βασιλικής Εταιρίας|Εταίρου της Βασιλικής Εταιρείας]], που δίνονταν σε πολίτες ή μόνιμους κατοίκους της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Είχε διατελέσει πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρίας.
== 1450-1642: Η πολιτικοκοινωνική κατάσταση στην Αγγλία δύο αιώνες πριν τον Νιούτον ==
Γραμμή 29:
Για τον κοινωνικό κύκλο του Νιούτον κατά την περίοδο της φοίτησής του στο Καίμπριτζ, λίγα πράγματα είναι γνωστά. Οπωσδήποτε, ένας φίλος του ήταν ο συγκάτοικός του Γουίκινς (Wickins), ο οποίος εκτέλεσε κάποτε και χρέη γραφέα του. Από αναφορές του ίδιου του Νιούτον διαπιστώνουμε πως, πέρα από τη μελέτη, πολύ λίγα άλλα πράγματα τον ενδιέφεραν.
Σε αντίθεση με τη σύγχρονη φήμη του Καίμπριτζ, τον καιρό που ο Νιούτον ήταν εκεί, το ίδρυμα διένυε περίοδο σημαντικής ύφεσης, για λόγους που οφείλονταν κατά μείζονα λόγο στην πολιτική αστάθεια που επικρατούσε στη χώρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αφενός την αποστασιοποίηση του νέου φοιτητή από τους συμφοιτητές του, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους επιδίδονταν σε ανούσιες '''παραπανεπιστημιακές ασχολίες''', και αφετέρου την έλλειψη μεθοδικής και έγκυρης καθοδήγησης από τους διδασκάλους του, πολλοί από τους οποίους ήταν διορισμένοι στο ίδρυμα χάριν του πολιτικού ή θρησκευτικού καθεστώτος και ελάχιστη σχέση είχαν με τα επιστημονικά δρώμενα.{{fn|4}}
Αυτή η κατάσταση, ωστόσο, δεν φαίνεται να εμπόδισε το νεαρό Νεύτωνα να ασχοληθεί με τις επιστήμες με τον πιο ενεργητικό και δημιουργικό τρόπο. Βρίσκοντας το δρόμο μόνος του, πειραματίστηκε αρχικά σε θέματα [[οπτική]]ς — πολλές φορές με ακραίο τρόπο — ενώ παράλληλα μελετούσε τους παλαιότερους συγγραφείς, όπως οπτική από τον [[Γιοχάνες Κέπλερ|Κέπλερ]], φιλοσοφία από τον [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]], τον [[Γαλιλαίος|Γαλιλαίο]] και τον [[Ρενέ Ντεκάρτ|Ντεκάρτ]] και, φυσικά, τα μαθηματικά έργα αυτών και άλλων.
Γραμμή 71:
Από τη στιγμή που ο Νεύτων έφυγε από το Καίμπριτζ, μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό και η επιστημονική του δραστηριότητα. Συνέχισε να ασχολείται με μαθηματικά προβλήματα αλλά κυρίως ασχολήθηκε με τις δημοσιεύσεις των εργασιών του. Ήταν τα χρόνια της διαμάχης με τον Λάιμπνιτς. Χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο, προσπάθησε — αποτελεσματικά ως ένα βαθμό — να πείσει την επιστημονική κοινότητα ότι ο λογισμός ήταν δική του επινόηση και ότι ο Λάιμπντς δεν έκανε τίποτε άλλο από το να οικειοποιηθεί τις δικές του ιδέες. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να ξεπεράσει τις παλιές του επιφυλάξεις και να εκθέσει στην κρίση των συναδέλφων του τις παλιές ανακαλύψεις του, σε έναν αγώνα δρόμου να κατοχυρώσει τους ερευνητικούς του καρπούς. Μέχρι το 1711 είχαν εκδοθεί από μία τουλάχιστον φορά τα ''Opticks'' (1704), ''Tractatus de Quadratura Curvarum'' (1704), ''Enumeratio Linearum Tertii Ordinis'' (1704), ''Arithmeticæ Universalis'' (1707), ''De Analysi'' (1711), ''Methodis Differentialis'' (1711) καθώς και δύο ακόμη φορές το ''Principiæ Mathematica'' (1713, 1726) ενώ εννιά χρόνια μετά το θάνατό του, εκδόθηκε για πρώτη φορά το ''De Methodis Fluxionum et Serierum Infinitarum'' (1736).
Το Φεβρουάριο του 1699 η [[Ακαδημία Επιστημών Παρισιού|Ακαδημία των Επιστημών του Παρισιού]] ονόμασε τον Νεύτωνα αντεπιστέλλον μέλος, ενώ το Νοέμβριο του 1703 εκλέχθηκε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Στη θέση αυτή στάθηκε σκληρός και άτεγκτος, ενώ μάλιστα έχει δειχθεί ότι επωφελήθηκε της θέσης ώστε να ενεργήσει κατά του Λάιμπνιτς. Τέλος, αξιοσημείωτο είναι ότι στις 16 Απριλίου του 1705, σε τελετή που έγινε στο Κολέγιο του Τρίνιτι, η [[Άννα της Μεγάλης Βρετανίας|βασίλισσα Άννα]] έχρισε τον Νεύτωνα [[Ιπποσύνη|ιππότη]] ως αναγνώριση των πολιτικών υπηρεσιών του προς την Αγγλία. ''Είκοσι δύο χρόνια μετά, στις 31 Μαρτίου του 1727, πέθανε άρρωστος από πάθηση των πνευμόνων σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών.''
== Χρονολογικός πίνακας ==
| |||