Μπλουζ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι αιώνες που ακολούθησαν την ανακάλυψη της Αμερικής, στιγματίστηκαν από το εκτεταμένο δουλεμπόριο αφρικανών σκλάβων. Οι συνθήκες μεταφοράς ήταν άθλιες και πολλοί από αυτούς πέθαιναν στο ταξίδι. Όσοι επιζούσαν τους περίμενε η μεγάλη περιπέτεια της ζωής τους. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη από εργατικό δυναμικό ώστε οι αχανείς εκτάσεις, ιδίως του Αμερικανικού Νότου, να καταστούν καλλιεργήσιμες και προσοδοφόρες. Αυτοί οι Αφρικανοί σκλάβοι εργάζονταν από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου, ενώ η μεταχείρισή τους δεν ήταν ανθρώπινη αφού δεν θεωρούνταν «κανονικοί» άνθρωποι. Είχαν μεταφέρει, γραμμένα ανεξίτηλα στη μνήμη τους, τις μουσικές και τους χορούς της πατρίδας τους. Έτσι, στα πλαίσια της πρώτης πολυεθνικής κοινωνίας που δημιουργούνταν τότε, τον 17ο-19ο αιώνας στο Νότο των ΗΠΑ, οι νέγροι είχαν κάθε δίκιο να νιώθουν πεσμένη την ψυχική τους διάθεση. Η λέξη blue, συνήθως στον πληθυντικό blues, στα ελληνικά ίσως καλύτερα να αποδίδεται ως «τα χάλια», «έχω τις μαύρες μου».

 

Για πολλά χρόνια το μπλουζ παίζονταν και διαδίδονταν μόνο από μνήμης, ζωντανό και σε προσωπικό επίπεδο. Γεννήθηκε στο Δέλτα του Βόρειου [[Ποταμός Μισσισσιππής|Μισσισσιπή]] μετά από τον [[Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος|αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο]]. Επηρεασμένο από τις αφρικανικές ρίζες του<ref>Ο ιστορικός Τζόζεφ Μάκλις αναφέρει ότι το μπλουζ είναι γηγενές μουσικό ιδίωμα, χωρίς άμεσα εμφανείς ευρωπαίους ή αφρικανούς προγόνους. Βλ. Machlis Joseph 1963, 597.</ref>, μπαλάντες και ρυθμικούς χορούς, (τα ''τζαμπ απ''), εξελίχθηκε σταδιακά σε μουσική για έναν τραγουδιστή, που δημιουργούσε διάλογο ανάμεσα στη φωνή και την κιθάρα του, τραγουδώντας έναν στίχο και απαντώντας οργανικά<ref>Σύμφωνα με τον Λώρενς Λέβιν «υπήρξε μια άμεση σχέση ανάμεσα στην εθνική ιδεολογική έμφαση στο άτομο, τις διδασκαλίες του [[Μπούκερ Ταφαλιέρο Ουάσινγκτον]] και την εμφάνιση των μπλουζ. Ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά οι αφροαμερικανοί απέκτησαν τη δική τους κουλτούρα και εξατομικεύθηκαν με τρόπο ο οποίος θα ήταν αδύνατος κατά την περίοδο της δουλείας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η κοσμική μουσική τους αντανακλούσε αυτή την εξατομίκευση ...» (Levine Lawrence W., ''Black Culture and Black Consciousness''.) Συνέπεια αυτής της έμφασης στο άτομο υπήρξε και η προσωποποιημένη μορφή του τραγουδιού.</ref>.