Λουίζα της Λωρραίνης-Βωντεμόν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{Infobox Royalty|βασιλική σύζυγος
Γραμμή 33 ⟶ 32 :
|θρησκεία = καθολική
}}
''' Η Λουίζα της Λωρραίνης''' (γεννήθηκε στις [[30 Απριλίου]] [[1553]] στο κάστρο του Νομενί και πέθανε στο Μουλέν στις [[29 Ιανουαρίου]] [[1601]]), καταγόταν από τον κλάδο του Βωντεμόν (Vaudémont), πλάγιο κλάδο του [[Οίκος της Λωρραίνης|Οίκου της Λωρραίνης]]. Εξαδέλφη των Γκιζ και του δούκα [[Κάρολος Γ΄ της Λωρραίνης|Κάρολου Γ' της Λωρραίνης]], ήταν βασίλισσα της Γαλλίας από το 1575 έως το 1589 και βασίλισσα της Πολωνίας το 1575, μετά το γάμο της με τον [[Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας|Ερρίκο Γ' της Γαλλίας]].
== Τα χρόνια της νεότητας ==
Πρώτη εξαδέλφη του [[Κάρολος Γ΄ της Λωρραίνης|Καρόλου Γ΄]] δούκα της Λωρραίνης, ήταν το πρώτο παιδί του [[Νικόλαος του Μερκέρ|Νικολάου]] κόμη του Βωντεμόν και δούκα του Μερκέρ (Mercœur), πρώην αντιβασιλέα των δουκάτων, και της Μαργαρίτας του Έγκμοντ (Egmont), που καταγόταν από μία μεγάλη οικογένεια από την Ολλανδία, κόρης του [[Ιωάννης Δ΄ του Έγκμοντ|Ιωάννη Δ΄]] κόμη του Έγκμοντ. Ήταν το μεγαλύτερο από τα δεκατέσσερα παιδιά, που είχε ο πατέρας της από τρεις διαδοχικούς γάμους και το μόνο που επέζησε από τον πρώτο του γάμο.<ref>Knecht 1998, σ. 308</ref>
Ήταν μόλις ενός έτους όταν πέθανε η μητέρα της, Μαργαρίτα του Έγκμοντ. Η δεύτερη σύζυγος του πατέρα της, Ιωάννα της Σαβοΐας-Νεμούρ, της έδειξε πολύ μεγάλη προσοχή, φρόντισε να της δώσει κλασσική παιδεία και την εισήγαγε στην αυλή του Νανσύ σε ηλικία δέκα ετών.
Γραμμή 48 ⟶ 47 :
Το φθινόπωρο του 1573, ο νέος εκλεγμένος βασιλιάς της Πολωνίας, ο Ερρίκος της Γαλλίας, δούκας του Ανζού και αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας, στο δρόμο του προς την Κρακοβία, την πρωτεύουσα του νέου βασιλείου του, φιλοξενήθηκε στο Νανσύ από τον γαμπρό του και την αδελφή του, τον δούκα [[Κάρολος Γ΄ της Λωρραίνης|Κάρολο Γ' της Λωρραίνης]] και τη σύζυγό του [[Κλαυδία των Βαλουά]].
Όλα τα μέλη του [[Οίκος της Λωρραίνης|Οίκου της Λωρραίνης]] προσκλήθηκαν να καλωσορίσουν τον Πολωνό ηγεμόνα και να συμμετάσχουν στις εορταστικές εκδηλώσεις. Ο βασιλιάς, παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν αφοσιωμένος στο πάθος του για τη Μαρί ντε Κλεβ, σύζυγο του [[Ερρίκος Α΄ των Βουρβόνων του Κοντέ|Ερρίκου Α' των Βουρβώνων]], πρίγκιπα του Κοντέ (Condé), πρόσεξε την πριγκίπισσα του Βωντεμόν, εξαδέρφη του δούκα. Σε μια τελετή που είχε στόχο να τιμήσει την στέψη του Ερρίκου σαν βασιλιά της Πολωνίας-Λιθουανίας η Λουίζα προσέλκυσε το ενδιαφέρον του.<ref>Knecht 2016, σ. 138</ref>
Το 1574, ο βασιλιάς [[Κάρολος Θ' της Γαλλίας]] πέθανε πρόωρα. Ο Ερρίκος της Πολωνίας τον διαδέχθηκε με το όνομα του [[Ερρίκος Γ' της Γαλλίας]] και επέστρεψε κρυφά στη Γαλλία, η Λουίζα ταξίδευσε με την οικογένεια της για να παραβρεθεί στην στέψη.<ref>Knecht 2016, σ. 104</ref> Λίγο μετά την επιστροφή του από την Πολωνία πέθανε η πριγκίπισσα του Κοντέ, για την οποία έτρεφε ακόμη αισθήματα. Επιθυμώντας να παντρευτεί για να εξασφαλίσει απογόνους, αλλά μη δεχόμενος να υποταχθεί στη θέληση της μητέρας του, [[Αικατερίνη των Μεδίκων|Αικατερίνης των Μεδίκων]], η οποία ήλπιζε να παντρευτεί ο γιος της μια ξένη πριγκίπισσα, θυμήθηκε τη γλυκιά και σεμνή κοπέλα που γνώρισε περνώντας από τη Λωρραίνη και που έμοιαζε με τη χαμένη αγαπημένη του.
Τον Ιανουάριο του 1575, έστειλε στη Λωρραίνη δύο άνδρες της εμπιστοσύνης του, τον Philippe Hurault de Cheverny, τον μέλλοντα Πρωθυπουργό του, και τον Michel De Guast, μαρκήσιο του Montgauger, να κάνουν την πρόταση σε γάμο. Η Λουίζ, έχοντας πάει για προσκύνημα στο Σεν-Νικολά-ντε-Πορ (Saint-Nicolas-de-Port), έλειπε όταν οι απεσταλμένοι του βασιλιά παρουσιάστηκαν στον πατέρα της στο κάστρο της Nomeny. Αυτός δεν περίμενε να τη ρωτήσει για να δώσει τη συγκατάθεσή του.
Γραμμή 56 ⟶ 55 :
Όταν, κατά την επιστροφή της, την ενημέρωσαν για την επιθυμία του βασιλιά να την παντρευτεί, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Αυτός ο γάμος παραξένεψε, επίσης, τη συνοδεία του βασιλιά, εξέπληξε την αυλή και το σύνολο της χώρας, επειδή η νύφη φαινόταν ταπεινή για έναν βασιλιά της Γαλλίας.
Ο Ερρίκος Γ', διστακτικός στην ιδέα της απώλειας της ελευθερίας του, φοβόταν κυρίως μια κυριαρχική σύζυγο. Διάλεξε λοιπόν, τη
== Βασίλισσα της Γαλλίας ==
[[Αρχείο:Henri_III_et_Louise_de_Lorraine_-_tapisseries_des_Valois_-_détail.jpg|αριστερά|μικρογραφία|300x300εσ|<center>Ερρίκος Γ' και
[[Αρχείο:Rabel_Louise_of_Lorraine.jpg|μικρογραφία|Louise de Lorraine-Vaudémont, περίπου το 1575.]]
Ο βασιλιάς θέλοντας να δώσει περισσότερη επισημότητα στον γάμο του τον συνδύασε με τη στέψη του που είχε προγραμματιστεί για τις 13 Φεβρουαρίου. Αποφάσισε ότι ο γάμος θα λάβει χώρα δύο μέρες αργότερα. Έτσι, στις 15 Φεβρουαρίου 1575, ο γάμος της Λουίζας της Λωρραίνης με τον βασιλιά της Γαλλίας [[Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας|Ερρίκο Γ']] τελέστηκε στον [[Καθεδρικός Ναός της Ρενς|καθεδρικό ναό της Ρεμς]]. Στο τέλος του μήνα, μπήκαν μαζί στο Παρίσι, που ο Ερρίκος είχε αφήσει ενάμιση χρόνο νωρίτερα για την Πολωνία. Η Λουίζα ήταν πλέον η βασίλισσα της Γαλλίας.
Η
Η αγάπη της για το σύζυγό της ήταν ανθεκτική ακόμη και στις φήμες για διάλυση του γάμου, το Μάιο του 1584. Ο Ερρίκος, επίσης, ήταν πολύ δεμένος μαζί της και δεν παραμελούσε ποτέ τη γυναίκα του, παρά τις πολλές του απιστίες, που την έθλιβαν. Ωστόσο, ποτέ δεν είχε επίσημη ερωμένη και προσπαθούσε να κρύψει από τη γυναίκα του τις σχέσεις του. Σε όλη τη διάρκεια του γάμου τους, οι σύζυγοι ήταν πολύ κοντά, παρά τη στειρότητα της βασίλισσας.
Έκανε πολλές αποβολές — φαίνεται ότι η
Αν και θα μπορούσε κανείς να τον κατηγορήσει για άπιστο, ο βασιλιάς αγαπούσε τη γυναίκα του ειλικρινά, και αυτό ήταν αμοιβαίο. Η Λουίζ ήταν πάντα δίπλα του. Ήταν πιο στενά συνδεδεμένη με τη ζωή του συζύγου της όσο καμιά άλλη βασίλισσα, εμφανίζονταν στο πλευρό του σε διάφορες τελετές, πανηγύρια και επίσημες γιορτές, ή συμμετείχε μερικές φορές στο Συμβούλιο του βασιλιά, όπως σ'αυτό στις 2 Δεκεμβρίου 1576. Ήταν παρούσα στις δεξιώσεις των πρέσβεων, κατείχε εξέχουσα θέση στην εναρκτήρια συνεδρίαση των Γενικών Τάξεων, και συμμετείχε μαζί του στις 31 Μαΐου 1578 στην τοποθέτηση της πρώτης πέτρας της μελλοντικής Πον Νεφ (Pont Neuf).
Γραμμή 76 ⟶ 75 :
Έζησε για 11 χρόνια στο [[κάστρο του Σενονσώ]] (Chenonceau), που έλαβε κληρονομιά από την πεθερά της Αικατερίνη των Μεδίκων. Εγκαταστάθηκε στο δεύτερο όροφο και κάλυψε τους τοίχους των δωματίων της με μαύρο. Η διακόσμηση ήταν πένθιμη, με τα χαρακτηριστικά που συνήθως αποδίδονται στο πένθος : σταυροί, φτυάρια και αξίνες από την ταφή, κέρατα της αφθονίας για τα δάκρυα. Αυτό το ντεκόρ, μαύρο και ασημένιο, κυριαρχούσε από τα παραπετάσματα του κρεβατιού ως τα παράθυρα. Αλλά αυτό το κάστρο είχε χρέη και καθώς η ίδια δεν είχε τεράστια έσοδα, το μεταβίβασε στην ανιψιά της, την κόρη του αδελφού της, που θα γίνει η δούκισσα του Βαντόμ (σύζυγος του César de Vendôme), νόθου γιου του [[Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας|Ερρίκου Δ]]' και της [[Γκαμπριέλ ντ'Εστρέ]]). Πέθανε στο κάστρο του Μουλέν, στις 29 Ιανουαρίου 1601.
Το Σεπτέμβριο του 1603, με παπική βούλα διατάχθηκε η κατασκευή ενός μοναστηριού των Καπουτσίνων στο Παρίσι, προκειμένου να θαφτεί η Λουίζα της Λωρραίνης, γεγονός που έγινε στις 20 Μαρτίου.<ref>http://perelachaisehistoire.fr/louise-de-lorraine-au-pere-lachaise</ref> Τα λείψανά της, που βρέθηκαν τον Οκτώβριο του 1805, βρίσκονται από το 1817 στην κρύπτη της [[Βασιλική Σαιν-Ντενί|βασιλικής του Saint-Denis]]. Είναι η μόνη βασίλισσα πριν από την Επανάσταση που αναπαύεται στον τάφο που φέρει το όνομά του Saint-Denis.<ref>https://www.histoire-pour-tous.fr/histoire-de-france/4095-louise-de-lorraine-epouse-dhenri-iii.html</ref>
==Παραπομπές==
<references />▼
== Βιβλιογραφία ==
*
*
*
*
==Πηγές==
▲<references />
*Boucher, Jacqueline (1995). Deux épouses et reines à la fin du XVIe siècle: Louise de Lorraine et Marguerite de France (Στα Γαλλικά).
*Knecht, Robert J. (1998). Catherine de'Medici. Pearson Education Limited.
*Knecht, Robert J. (2016). Hero or Tyrant? Henry III, King of France, 1574-89. Routledge.
▲{{authority control}}
[[Κατηγορία:Δούκισσες του Μπερί]]
[[Κατηγορία:Οίκος της Λωρραίνης]]
| |||