Κλέφτες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Προεπαναστατική δράση των κλεφτών: διόρθωση στην αναφορά γενικά περί σύγχρονων ιστορικών και στο θέμα περί εθνικιστικής ιδεολογίας Ετικέτες: Αναιρέθηκε Οπτική επεξεργασία |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον Spykor (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Dipa1965 Ετικέτα: Επαναφορά |
||
Γραμμή 3:
==Προεπαναστατική δράση των κλεφτών==
Η κατάκτηση του ελλαδικού χώρου από τους [[Οθωμανική αυτοκρατορία|Οθωμανούς]] ώθησε κάποιους από τους πληθυσμούς των πεδινών περιοχών στο να αποσυρθούν σε άγονες ορεινές περιοχές, προσπαθώντας να γλυτώσουν από τις συνέπειες της γειτνίασης με τουρκικά στρατιωτικά ή διοικητικά κέντρα.<ref>Ιστορία Ελληνικού Έθνους (1975), σ. 145</ref> Στις καινούριες συνθήκες ζωής τους στο σκληρό αυτό περιβάλλον δημιουργήθηκε και η ψυχοσύνθεση του αντάρτη, του ανυπότακτου, οποίος καταφεύγει στην αρπαγή, για την ηθική ικανοποίησή του αλλά και για λόγους επιβίωσης. Πράγματι, τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν για τη δράση των κλεφτών τον 18ο αιώνα αναφέρονται μόνο σε πράξεις [[ληστεία|ληστείας]] και είναι γενικά παραδεκτό από
Πράγματι, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι κλέφτες ήταν μόνιμη πηγή αταξίας και ανησυχίας καθώς, οργανωμένοι σε ολιγο- ή πολυμελείς συμμορίες, προκαλούσαν τον τρόμο στους χωρικούς και τους διαβάτες. Στήνοντας ενέδρες στους εμπόρους και τους ταξιδιώτες στα διάφορα περάσματα, τους λήστευαν ή τους κρατούσαν ομήρους μέχρι να εισπράξουν λύτρα,<ref>Koliopoulos & Veremis (2004), σ. 223</ref> χωρίς γενικά να τους ενδιαφέρει το θρήσκευμα των θυμάτων τους.<ref>Πολίτης (1973), σ. ιβ' όπου και η παρακάτω μαρτυρία της εποχής: "...ήρχισαν να τον τυρρανούν ...ζητούντες από αυτόν γρόσια και φλωρία. Ο δε έλεγεν αυτοίς... «λυπηθείτε με τον ταλαίπωρον δι' αγάπην του Ιησού Χριστού και της Παναγίας της Προυσσιώτισσας, διότι εγώ δεν έχω πλούτον και γρόσια»...Οι δε κλέπται έλεγον αυτώ, «ημείς Χριστόν και Παναγίαν εδώ εις τα βουνά δεν ηξεύρομεν, μόνον φέρε την εξαγοράν, τα οκτακόσια γρόσια, δια να γλυτώσης την ζωήν σου"</ref>
Κάποιες φορές, ισχυρές ομάδες κλεφτών ζητούσαν λύτρα από χωριά ή επέδραμαν σε πολιτείες όπως στο Καρπενήσι το 1764. Στις επιδρομές αυτές, κάποτε, οι χριστιανοί κλέφτες συνέπρατταν με αλβανόφωνους μουσουλμάνους («[[Τουρκαλβανοί|Τουρκαλβανούς]]» ) ή Τούρκους κλέφτες.<ref>Πολίτης (1973), σ. ιγ' παραθέτει πηγή της εποχής για την επιδρομή στο Καρπενήσι: "οι λήσταρχοι Γιολδάσης και Τουρκέτος, ο μεν πρώτος Τουρκαλβανός, Έλλην δε ο δεύτερος, έχοντες και ετέρους μεθ' αυτών κακούργους επέκεινα των τριακοσίων, πολλά κακά ειργάσαντο τοις δυστυχέσι κατοίκοις, πάσαν μεν την κινητήν αυτών ουσίαν διαρπάσαντες, πολλούς δε αιχμαλώτους απαγαγόντες εξ ών και τινες εν τη αιχμαλωσία απέθανον, οι δε λοιποί μετά πολύμηνον ταλαιπωρίαν και κακοπάθειαν, δια λύτρων πολλών διεσώθησαν"</ref> Αντίθετα, ο [[Νεοκλής Σαρρής]] παρατηρεί ότι μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων κλεφτών προτάσσεται η «εθνική» (εισαγωγικά του συγγραφέα) αντίθεση υπό τη μορφή της διαφοράς θρησκεύματος και δευτερευόντως γλώσσας.<ref> Σαρρής Νεοκλής, Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό κράτος. Από το χειρόγραφο του Σουλεϋμάν Πενάχ Εφέντη του Μοραΐτη (1785). Εκδ. «Ηρόδοτος», Αθήνα, 1993, σ. 103. Παραπέμπει στο Çetin Yetkin, Etnik ve Toplumsal Yönleriyle Türk Halk Hareketleri ve Devrimler (Τουρκικά λαϊκά κινήματα και επαναστάσεις με τις εθνικές και κοινωνικές τους πλευρές), τομ. 1-2, εκδ. May, Istanbul, 1974. </ref> Κατά μια άποψη, λοιπόν, δεν φαίνονται να είχαν εθνική συνείδηση, και κατ' άλλη άποψη οι εξεγέρσεις των κλεφτών πριν το 1821 είχαν εθνικά χαρακτηριστικά.<ref>Beaton (2004), σ. 102-103 όπου μνημονεύονται οι μελετητές [[Ντάγκλας Ντέικιν]] και Αλέξης Πολίτης για την 1η άποψη και Κώστας Ρωμαίος για τη 2η.</ref> Ο Ι. Φιλήμων επίσης αναφέρει ότι οι Τούρκοι ονόμαζαν "άπιστους κλέφτες" (''χιρζίζ γκιαουρλάρ'') τους Έλληνες επαναστάτες<ref>[http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/5/4/9/metadata-02-0000171.tkl&do=76400_03.pdf&pageno=121&width=382&height=601&maxpage=539&lang=el Ιωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήνα 1860, τομ.3, σελ. 65.]</ref>. Ληστρική δράση παρόμοια με αυτή των ελλήνων κλεφτών σημειώθηκε και σε άλλες χώρες της τουρκοκρατούμενης βαλκανικής χερσονήσου, π.χ. από τους [[Χαϊντούκοι|Χαϊντούκους]] στον χώρο της σημερινής [[Σερβία]]ς και [[Βουλγαρία]]ς.<ref>Steven Runciman, ''The Great Church in Captivity'', Cambridge University Press, 1985, σελ. 391</ref>
Γραμμή 27:
==Οι αντιλήψεις για τους κλέφτες μετά την Επανάσταση του 1821==
Σταδιακά και μέχρι την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το [[1821]], οι κλέφτες, μαζί με τους [[αρματολοί|αρματολούς]], αποτέλεσαν τη μόνη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας η οποία μπορούσε να πολεμήσει επιτυχώς τον κατακτητή, χάρη στην επιτυχημένη εφαρμογή του κλεφτοπολέμου. Άσχετα λοιπόν με τα αρχικά τους κίνητρα, οι
==Γνωστοί κλέφτες==
|