Αθανάσιος Κανακάρης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Αθανάσιος Κανακάρης''' ([[Πάτρα]], [[1760]] - [[Ερμιόνη Αργολίδας|Ερμιόνη]], [[14 Ιανουαρίου]] [[1823]]) ήταν [[Πάτρα|Πατρινός]] πολιτικός και [[Προεστοί|προεστός]]. Έλαβε μέρος στην [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|επανάσταση του 1821]] και διατέλεσε πρόεδρος του [[Εκτελεστικό|Εκτελεστικού Σώματος]] του νέου ελληνικού κράτους.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιος του [[Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα|καθολικού]] [[Μπενιζέλος Ρούφος (πρεσβύτερος)|Μπενιζέλου Ρούφου]], γόνου παλιάς αρχοντικής [[Οικογένεια Ρούφου|οικογένειας]] με [[Σικελία|Σικελική]] καταγωγή, και της [[Αγγελική Κανακάρη|Αγγελικής Κανακάρη]], αδερφή των πλούσιων πατρινών εμπόρων Ρόδη και Λουκά Κανακάρη. Περίπου στα 1770 υιοθετήθηκε από τον θείο του Ρόδη Κανακάρη, ύστερα από συμφωνία με τον γαμπρό του καθιστώντας τον παράλληλα και μοναδικό κληρονόμο της τεράστιας περιουσίας του. Όταν ήταν μικρός δέχθηκε επίθεση στο ίδιο του το σπίτι από έναν ψυχοπαθή [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανό]], ο οποίος εκμεταλλευόμενος την απουσία των γονιών του επιτέθηκε στον μικρό τότε Αθανάσιο, που άρχισε να φωνάζει. Ευτυχώς για αυτόν έσπευσαν σε βοήθεια οι έμποροι Νικόλαος Σταθακόπουλος και Ζαχαρίας Θωμόπουλος, οι οποίοι κατάφεραν να τον σώσουν. Από τότε η οικογένεια [[Οικογένεια Ρούφου|Ρούφου]]-[[Οικογένεια Κανακάρη|Κανάκαρη]] διατήρησε στενές σχέσεις με τις οικογένειες αυτών των δύο.<ref>Κώστας Τριανταφύλλου, ''Ιστορικό λεξικό των Πατρών'', Πάτρα 1995, σελ.954</ref> Η εκπαίδευση που έλαβε ήταν ικανοποιητική. Συγκεκριμένα εκπαιδεύτηκε στο σπίτι από ιδιαίτερους δασκάλους. Με τον αδερφό του Αγγελή φαίνονται ως συνδρομητές σε πολλούς καταλόγους βιβλίων του εξωτερικού.

Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το εμπόριο, συνεχίζοντας έτσι την οικογενειακή παράδοση. Συνεργάστηκε στενά με τον συγγενή του Ανδρέα Κωστάκη ενώ διατηρούσε και γραφείο στο [[Λιβόρνο]]. Το [[1785]] εκλέχτηκε προεστός της επαρχίας Πατρών. Τόση ισχύ είχε αποκτήσει ώστε ο ιστορικός Φιλήμων να τον κατατάξει μέσα στους πέντε ισχυρότερους προεστούς του Μοριά.<ref>[[Στέφανος Θωμόπουλος]], ''Ιστορία της πόλεως Πατρέων'', Πάτρα 1999, Αχαϊκές εκδόσεις, Τόμος Β΄, σελ.316</ref> Το [[1816]] φυλακίστηκε από τον τότε Πασά του Μοριά στο σπίτι του [[Αναστάσιος Δεληγιάννης|Αναστάσιου Δεληγιάννη]] στην [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολη]] επειδή αντιστάθηκε στον παράνομο νόμο που φορολογούσε την ταφή των νεκρών. Ο Κανακάρης προσποιούμενος τον βαριά άρρωστο, αλείφοντας το σώμα του με κίτρινο χρώμα, θεωρήθηκε από τον γιατρό του Πασά ετοιμοθάνατος και μεταφέρθηκε στην Πάτρα για καλύτερη νοσηλεία.<ref>[[Στέφανος Θωμόπουλος]], ''Ιστορία της πόλεως Πατρέων'', Πάτρα 1999, Αχαϊκές εκδόσεις, Τόμος Β΄, σελ.319, 317</ref> Ο ίδιος όμως δραπέτευσε με την βοήθεια του Παπαρρηγόπουλου, διερμηνέα του ρωσικού προξενείου, και κατευθύνθηκε για την [[Κωνσταντινούπολη]], όπου πέτυχε την ανάκληση του Πασά της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]] και την κατάργηση του παράνομου αυτού φόρου.

Στην [[Κωνσταντινούπολη]] παρέμεινε για αρκετά χρόνια ως [[βεκίλης]] (=αντιπρόσωπος) του Μοριά. Εκεί φαίνεται να μυήθηκε και στην [[Φιλική Εταιρεία]] από τον [[Παναγιώτης Σέκερης|Παναγιώτη Σέκερη]].<ref>Κώστας Τριανταφύλλου, ''Ιστορικό λεξικό των Πατρών'', Πάτρα 1995, σελ.1955</ref> Με την έναρξη της επανάστασηςΕπανάστασης του 1821 οι Τούρκοι εξέδωσαν [[φιρμάνι]] για την σύλληψη και θανάτωσή του. Κρύφτηκε όμως έγκαιρα στη ρωσική πρεσβεία και στην συνέχεια δραπέτευσε με υδραϊκό πλοίο φτάνοντας στην [[Πάτρα]] τον Μάϊο του 1821. Εκλέχτηκε, αν και απών, μέλος της [[Πελοποννησιακή Γερουσία|Πελοποννησιακής Γερουσίας]] και στις 15 Ιουλίου μάχεται στο [[Σαραβάλι Αχαΐας|Σαραβάλι]]. Πολέμησε στην αποτυχημένη [[Πολιορκία της Πάτρας (αποσαφήνιση)|πολιορκία της Πάτρας]] και συγκρούστηκε έπειτα με τον [[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης|Θεόδωρο Κολοκοτρώνη]], αφού ήταν υποστηριχτής του [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος|Μαυροκορδάτου]] τον οποίο και υποδέχτηκε στο [[Πουρναρόκαστρο Αχαΐας|Πουρναρόκαστρο]]. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ορίστηκε παραστάτης της Εθνικής Βουλής, η οποία απαρτιζόταν από 20 μέλη. Στις [[22 Ιουλίου]] του 1822 κατέβαλε υπέρ του αγώνα 20.000 γρόσια.<ref>[[Στέφανος Θωμόπουλος]], ''Ιστορία της πόλεως Πατρέων'', Πάτρα 1999, Αχαϊκές εκδόσεις, Τόμος Β΄, σελ.321</ref> Στην [[Α΄ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου|Α΄ εθνοσυνέλευσηΕθνοσυνέλευση]] εκλέχτηκε αντιπρόεδρος ενώ κατά διαστήματα αναπλήρωνε τον πρόεδρο [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος|Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο]].

Αρρώστησε τον Χειμώνα του [[1822]] και απεβίωσε στις [[14 Ιανουαρίου]] του [[1823]] στην [[Ερμιόνη Αργολίδας|Ερμιόνη]]. Ενταφιάστηκε στον ναό των Ταξιαρχών, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα ο τάφος του. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δραστικό φάρμακο, το οποίο περιείχε 16 κόκκους εμετικής τρυγός και το οποίο φαίνεται να το ήπιε όλο. Πολλοί υποστήριξαν ότι δολοφονήθηκε από τον [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]], ο οποίος ήταν προσωπικός γιατρός του. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του Χιώτη γιατρού Χρυσοβελώνη, ο οποίος δήλωσε σχετικά με τον θάνατο του Κανακάρη ότι ''«εφαρμακεύθη ο άνθρωπος»''.<ref>Κωστής Παπαγιώργης, ''Κανέλλος Δεληγιάννης'', Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.199</ref> Το 1823 η εθνοσυνέλευση τον ανακήρυξε γνήσιον τέκνον της πατρίδας του και άξιον πολίτη της ανεξαρτήτου Ελλάδος ενώ με τον υπό αριθμόν νόμο 19 οριζόντουσαν οι τιμές που έπρεπε να λάβει. Το Δημοτικό συμβούλιοΣυμβούλιο Πατρών στις [[17 Φεβρουαρίου]] του [[1911]] ζήτησε τον επαναπατρισμό των οστών του Αθανασίου Κανακάρη χωρίς όμως να καρποφορήσει αυτή η προσπάθεια.<ref>Κώστας Τριανταφύλλου, ''Ιστορικό λεξικό των Πατρών'', Πάτρα 1995, σελ.959</ref> Στην Πάτρα σήμερα, έχει δωθεί το όνομα του σε μία από τις κεντρικότερες οδούς της πόλης.