Αχαρνής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό Προχωρημένη επεξεργασία από κινητό |
||
Γραμμή 16:
== Ερμηνευτικά προβλήματα ==
Καθώς το κωμικό θέμα των Αχαρνέων, η ιδιωτική συνθήκη ειρήνης του Δικαιόπολη, αναδεικνύει σε αποκλειστικό κέντρο της κωμωδίας τον κωμικό ήρωα, η βασική αντιπαράθεση σχετικά με την πολιτική λειτουργία της κωμωδίας αφορά τις προσεγγίσεις του χαρακτήρα του κωμικού ήρωα. Ο C. Whitman, ο οποίος στέκεται στο φανταστικό και ουτοπικό χαρακτήρα της κωμωδίας, βλέπει ένα χάσμα ανάμεσα στον απλό αγρότη του προλόγου που επιθυμεί την ειρήνη, και στον κωμικό ήρωα ο οποίος υπερισχύει έναντι όλων με την πονηρία του και επιδεικνύει έναν ακραίο ατομισμό. Αντιθέτως, ο D. MacDowell τονίζει την επιδιωκόμενη ταύτιση του Δικαιόπολη με το κοινό του θεάτρου, ερμηνεύει την ιδιωτική συνθήκη ως έσχατη λύση στην οποία εξαναγκάζεται να καταφύγει ο Δικαιόπολης και
[[Αρχείο:Acharnians and two other plays - Decoration page 9.png|αριστερά|μικρογραφία|Οι Αχαρνείς του Αριστοφάνη]]
Αυτή η διαφορά οπτικής επιδρά στην ερμηνευτική προσέγγιση των τεχνικών που χρησιμοποιεί ο κωμικός ποιητής στην κατασκευή του δράματος και ειδικότερα στην κατασκευή του χαρακτήρα του κωμικού ήρωα. Έτσι η H. Foley εξετάζει την παρωδία του Τηλέφου, που διατρέχει το πρώτο μέρος της κωμωδίας μέχρι την παράβαση και τη «σύγχυση» του κωμικού ήρωα με τον κωμικό ποιητή, στους δύο μονολόγους του Δικαιόπολη (στ. 366-384 και 496-556) ως δραματικές τεχνικές τις οποίες χρησιμοποιεί ο [[Αριστοφάνης]], προκειμένου να κατασκευάσει τις δραματικές περιστάσεις που θα του επιτρέψουν να μιλήσει υπέρ της ειρήνης σε ένα αρνητικά προκατειλημμένο κοινό και να «πείσει ότι ένα δράμα του οποίου ο ήρωας θριαμβεύει προδίδοντας την πόλη του σε καιρό πολέμου, είναι ένα δράμα πατριωτικό, που υπηρετεί το συμφέρον της πόλης». Αντίθετα, ο K. Dover απορρίπτει την πιθανότητα «ο Αριστοφάνης να έχει την απαίτηση να συλλάβουμε και να σταθμίσουμε τα σοβαρά ειρηνόφιλα επιχειρήματα που κρύβονται κάτω από τα στρώματα παρωδίας» που εντοπίζονται στον δεύτερο μονόλογο του Δικαιόπολη (στ. 496-556) και υποστηρίζει ότι «οι Αχαρνείς δεν αποτελούν καταπότι πολιτικών συμβουλών ζαχαρωμένο με μπόλικο σατιρικό πνεύμα, αλλά μία φαντασία εδραιωμένη στον απόλυτο εγωισμό. Στη φαντασία αυτή ο ποιητής εκμεταλλεύεται επίσης ως στοιχεία από την επικαιρότητα, κοντά σε πολλά άλλα, πολιτικές απόψεις και επιχειρήματα που κυκλοφορούσαν σε διάφορα επίπεδα: από την τελείως περιστασιακή μεμψιμοιρία, ως την πιο καλοζυγιασμένη πολιτική ανάλυση».
| |||