Νουβέλα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:Nouvelle Année 1873.jpg|thumb|200px|right|Προμετωπίδα βιβλίου έτους 1873]]

 

Αρχαιότατη και πολύ πλούσια είναι η νουβέλα της Ασίας, ιδιαίτερα εκείνη που αναπτύχθηκε στον ινδικό χώρο. Έτσι, για παράδειγμα, η περίφημη συλλογή ''Καλίλα'' και ''Ντμίνα''<ref>Σάλε Σάντε Τζαλάντ, Οι μύθοι του Καλίλα και του Ντμίνα ISBN 960-14-1146-1</ref> προήλθε σχεδόν ολοκληρωτικά από την ''[[Παντσατάντρα]]'', (''pantca-tantra'', πέντε βιβλία) ενώ η αραβική νουβέλα αντπροσωπεύεται από το έργο ''[[Χίλιες και μία νύχτες]]''. Κατά το 17ο και το 18ο αι. το είδος παράκμασε εντελώς, αναστήθηκε ωστόσο με το ρομαντισμό, κυριότερο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν ο τονισμός του αισθηματικού και ψυχολογικού στοιχείου. Οι σημαντικότεροι συγγραφείς νουβέλας την περίοδο αυτή είναι ο [[Νικολάι Γκόγκολ]] και ο [[Αλεξάντρ Πούσκιν]] στη [[Ρωσία]], ο [[Προσπέρ Μεριμέ]] στη [[Γαλλία]], o Μωπασάν, ο Θερβάντες, κ.α. Αντίστοιχα στην [[Ελλάδα]], νουβέλες έχουν χαρακτηριστεί ''Τα ρόδινα ακρογιάλια'' του [[Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης|Παπαδιαμάντη]], ''Ο Ζητιάνος'' του [[Ανδρέας Καρκαβίτσας|Καρκαβίτσα]], ''Ο Κατάδικος'' του Κ. Θεοτόκη, ''Η Ιστορία ενός αιχμαλώτου'' του [[Στρατής Δούκας|Στρατή Δούκα]] καθώς και κάποια ακόμα έργα των Ζαμπελίου, Καλλιγά, Βιζυηνού, Δροσίνη, Κονδυλάκη, Νιρβάνα, Πικρού, Παρορίτη, Κοκκίνου και Χατζοπούλου καίτοι χαρακτηρίστηκαν άλλα ως διηγήματα και άλλα ως μυθιστορήματα που όμως παρουσιάζουν την ηθογραφική διαφορά.