Αρχιεπισκοπή Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών Δυτικής Ευρώπης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά το ξέσπασμα της [[Επανάσταση των Μπολσεβίκων|Επανάστασης των Μπολσεβίκων]] το 1917, οι Ρώσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που ευρίσκονταν εκτός Ρωσίας, καθώς κι εκείνοι που διέφυγαν εκεί από το κομμουνιστικό καθεστώς ευρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση. Μια προσωρινής φύσεως λύση ήταν η ίδρυση της [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας|Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας]] (ROCOR), στην οποία, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1920, η ευρεία πλειοψηφία των εκτός συνόρων Ρώσων Ορθοδόξων συμμετείχε, καθώς ήσαν ηνωμένοι από την κοινή τους αντίθεση στο Σοβιετικό καθεστώς. Ρώσος επίσκοπος του Παρισιού ήταν, εκείνη την περίοδο, ο Μητροπολίτης [[Ευλόγιος (Γκεοργκιέφσκι)]], ο οποίος είχε οριστεί από τον Άγιο [[Τίχων Μόσχας|Τίχωνα Μόσχας]] το 1921 ως εκπρόσωπος του [[Εκκλησία της Ρωσίας|Πατριαρχείου Μόσχας]] στην Δυτική Ευρώπη και έδρευε στην σύνοδο μαζί με τους υπόλοιπους [[επίσκοπος|επισκόπους]] της ROCOR.

 

 

Οι περισσότερες εκ των ενοριών του Ευλόγιου παρέμειναν πιστές προς τον ίδιο, ωστόσο, καθώς ήσαν γενικά αντίθετες στο Σοβιετικό καθεστώς. Ο Ευλόγιος, στην συνέχεια, ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη [[Πατριάρχης Φώτιος Β΄|Φώτιο Β΄]] να τον δεχτεί υπό την σκέπη του, κάτι που συνέβη το 1931, καθιστάμενος [[εξαρχία]] του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το 1945, λίγο καιρό πριν τον θάνατό του, ο Ευλόγιος οδήγησε την εξαρχία σε επιστροφή εντός του Πατριαρχείου Μόσχας. Ωστόσο, μετά τον θάνατό του, εκ νέου ρήξη έλαβε χώρα με σημαντικό αριθμό ενοριών να τίθενται εκ νέου υπό την σκέπη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.