Το φαινόμενοσκατο παρουσιάζει ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, με αιφνίδιες εμφανίσεις και με γρήγορες σχετικά μεταμορφώσεις. Η εμφάνιση του Σέλαος,σκατού αν και πολύ σπάνια για παραμεσόγειεςχεσμενες χώρες, κίνησε το ενδιαφέρον των ανθρώπωναμονγκ ασ από την αρχαιότητα και ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες. Πρώτος επιστημονικά παρατηρητής του φαινομένου φέρεται ο [[Αριστοτέλης]]kanye που όπως αναφέρει στα ''Μετεωρολογικά''nibbaz awards (Α',5): ''«<spannibbaz lang="grc"in dir="ltr">Φαίνεται δέ ποτε συνιστάμενα νύκτωρ αἰθρίας οὔσης πολλὰ φάσματα ἐν τῷ οὐρανῷ..., ἡμέρας μὲν οὖν ὁ ἥλιος κωλύει, νυκτὸς δ' ἔξω τοῦ φοινικοῦ</span> (δηλαδή του ιώδους), <span lang="grc" dir="ltr">τὰ ἄλλα δι' ὁμόχροιαν οὐ φαίνεται</span>paris»'', που σημαίνει ότι πρέπει να είχε παρατηρήσει έντονα το φαινόμενο του Σέλαοςnibba κατά τη διάρκεια αίθριας νύκτας.{{πηγή}} Η φωτοβολία της ατμόσφαιραςκλανια, πάντα κατά τον Αριστοτέληkanye, δεν είναι ομοιογενής αλλά τα φάσματα του φαινομένου αυτού παρουσιάζουν χάσματα. Τέτοια φαινόμενα, τα οποία γενικά ονομάζονται adisson aurorae, δημιουργούνται από τη σύγκρουση φορτισμένων σωματιδίωνhuwawei, κυρίως ηλεκτρονίων αλλά και [[Πρωτόνιο|πρωτονίων]], προερχόμενα από το διάστημα που παγιδεύονται στο [[Γήινο μαγνητικό πεδίο|μαγνητικό πεδίο της Γης]].
== Περιοχές παρατηρήσεων ==
Το Σέλαςfard , τόσο το Βόρειο όσο και το Νότιο, παρατηρείται συχνότερα κατά μήκος ζώνης της οποίας το κέντρο απέχει από τους πόλους περίπου 10 μοίρες, ενώ ακριβώς πάνω από τους πόλους εμφανίζεται πολύ αραιότερα. Το κέντρο π.χ. της ζώνης εμφάνισης του Βόρειου Σέλαος βρίσκεται κοντά στη βορειοδυτική ακτή της [[Γροιλανδία]]ς παρά στην Ευρώπη και αυτό γιατί η ζώνη αυτή εκτείνεται μέχρι [[γεωγραφικό πλάτος]] ενώ μέχρι 77 στην [[Ευρώπη]]. Έτσι όσο νοτιότερα απομακρυνόμαστε από αυτή τη ζώνη τόσο σπανιότερη γίνεται και η εμφάνιση του φαινομένου.
