Γαλλική λογοτεχνία του 17ου αιώνα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Marquise de sevignee.jpg|μικρογραφία|Η μαντάμ ντε Σεβινιέ, έργοπίνακας του ClaudeΚλωντ LefèbvreΛεφέμπρ, 1665]]

Οι δύο μεγάλοι συγγραφείς που έγραψαν μύθους τον 17ο αιώνα είναι: ο [[Σαρλ Περώ|'''Σαρλ Περώ''']], γνωστός σ’ όλο τον κόσμο από τη συλλογή παραμυθιών για παιδιά, που περιλαμβάνονται στις «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» (Contes de ma mère l’ oye, 1697), που τα έγραψε για τη διασκέδαση των παιδιών του και που έφεραν στη λογοτεχνία τη μόδα των «παραμυθιών» (contes de fées). Ανάμεσα σ’ αυτά περιλαμβάνονται η «[[Κοκκινοσκουφίτσα]]», η «[[Σταχτοπούτα]]», «[[Ο Παπουτσωμένος Γάτος]]», «[[Η Ωραία Κοιμωμένη]]», «Ο Κυανοπώγων», «[[Ο Κοντορεβιθούλης]]» και άλλα, και ο [[Ζαν ντε Λα Φονταίν|'''Ζαν ντε Λα Φονταίν''']], ο οποίος έπαιρνε τα θέματά του από πολλές πηγές, κυρίως όμως από τον [[Αίσωπος|Αίσωπο]], τα μεταμόρφωνε με αξιοθαύμαστη τέχνη, ποικιλία ύφους και ψυχολογικό βάθος, και κατέληγε σε ηθικό δίδαγμα ζωγραφίζοντας όλους τους χαρακτήρες και καταστάσεις, ασκώντας πολλές φορές έμμεση κριτική στα κακώς κείμενα. Σπουδαιότερα έργα του : ''Διηγήματα'' (''Contes'', 1665) και προ πάντωνκυρίως οι ''Μύθοι'' (''Fables'' 1668). Τα παραμύθια και οι μύθοι του είχαν τεράστια επιτυχία από την εποχή τους μέχρι και σήμερα.

Μετά την επιτυχία των ΠερρώΠερώ και Λαφονταίν[[Ζαν ντε Λα Φονταίν|,]] προς το τέλος του αιώνα έγιναν μόδα οι μύθοι και τα παραμύθια. Σ' αυτό το είδος της λογοτεχνίας παρεμβαίνουν υπερφυσικά ή μαγικά στοιχεία, μαγικές λειτουργίες, θαυμαστά γεγονότα που ευχαριστούν τον αναγνώστη ή τον ακροατή. Ανάμεσα στους πολλούς συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το είδος είναι και γυναίκες συγγραφείς, όπως:

Η [[Μαρί-Κατρίν ντ'Ωλνουά|Μαρί-Κατρίν ντ' Ωλνουά]] (Marie-Catherine d'Aulnoy, 1651-1705). Τα πιο δημοφιλή έργα της ήταν τα ''Παραμύθια'' (Les Contes des Fées, 1697) και οι ''Νέοι Μύθοι'' ''ή οι'' ''Μοντέρνες νεράιδες'' (Contes Nouveauux ou les Fées à la Mode, 1698). Γραμμένα κατά το πρότυπο των περίφημων παραμυθιών του Σαρλ ΠερρώΠερώ αλλά διανθισμένα με το προσωπικό της στοιχείο του σαρκασμού αφηγήθηκε τις ιστορίες της σε ένα πιο διαλογικό ύφος, όπως θα μπορούσαν να τις πουν στα σαλόνια. Μεγάλο μέρος της γραφής της δημιούργησε έναν κόσμο ζευγαριών- ζώων, όπου η αγάπη και η ευτυχία έρχονταν αφού οι ηρωίδες ξεπερνούσαν μεγάλα εμπόδια. Αυτοί οι μύθοι δεν ήταν καθόλου κατάλληλοι για παιδιά, ήταν όμως πολύ δημοφιλείς επηρέασαν και άλλους συγγραφείς και γνώρισαν πολλές επανεκδόσεις στην εποχή της αλλά και τον 18ο αιώνα. Η λογοτεχνική της δημιουργία βρίσκεται πιο κοντά στο έργο του [[Ζαν ντε Λα Φονταίν]] για την καλυμμένη κριτική της Αυλής και της γαλλικής κοινωνίας του 17ου αιώνα. Έγραψε επίσης μυθιστορήματα αυλικών δολοπλοκιών. Η '''Σαρλότ-Ροζ ντε Σωμόν''' (Charlotte-Rose de Caumont, 1650-1724) ''Τα παραμύθια'' ''των παραμυθιών'' (''Les Contes des contes,'' 1698), ''Τα παραμύθια'' (''Les Contes des fées,''1698) . Έγραψε επίσης ιστορικά μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων. Το έργο της είχε μεγάλη κυκλοφορία στον 17ο και 18ο αιώνα. Η '''Ενριέτ-Ζυλί ντε Καστελνώ ντε Μυρά''' (Henriette-Julie de Castelnau de Murat): ''Παραμύθια'' (1697) και ''Τα νέα παραμύθια'' (1698). Η '''Μαρί-Ζαν Λ'Εριτιέ ντε Βιλαντόν''' (Marie-Jeanne L'Heritier de Villandon), ανεψιά του [[Σαρλ ΠερρώΠερώ]]: ''Οι γοητείες της ευγλωττίας''(Les enchantements de l' éloquence), ''Τα καπρίτσια της μοίρας'' (Les caprices du destin,1696)

Ο '''[[Λουί ντε Ρουβρουά, δούκας του Σαιν-Σιμόν]]''' (Louis de Rouvroy Saint-Simon, 1675-1755) έγραψε τα ''Απομνημονεύματα'' κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 18ου αιώνα. Ορισμένοι μελετητές τον κατατάσσουν σαν κλασικό συγγραφέα του 17ου αιώνα, ενώ το ύφος του, πολύ καινοτόμο, ενέπνευσε αργότερα άλλους μεγάλους συγγραφείς ([[Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν|Σατωμπριάν]], [[Μαρσέλ Προυστ]]). Ο Σαιν Σιμόν έδωσε μια σύνθετη αφήγηση της ζωής στη βασιλική Αυλή, στηριζόμενος στις δικές του αναμνήσεις και στα δικά του έγγραφα καθώς και στις προφορικές και γραπτές μαρτυρίες τωνάλλων συναδέλφωναυλικών του στηνστις Αυλή[[Ανάκτορο των Βερσαλλιών|Βερσαλλίες]].

ΤαΣε μυθιστορηματικάύφος απομνημονεύματαμυθιστορηματικών (mémoires)απομνημονευμάτων χρησιμοποιήθηκανέγραψαν επίσης απόμυθιστοριογράφοι, μυθιστοριογράφους.όπως Τα μυθιστορήματα τουο '''Κουρτίλ ντε Σαντρά''' (Courtilz de Sandras, 1644-1712). Τα έργα του ''Απομνημονεύματα'' (Mémoires de M.L.C.D.R., 1687, Mémoires de M. d'Artagnan το 1700 και Mémoires de M. de Β., 1711) περιγράφουν τον κόσμο του [[Αρμάν Ζαν ντυ Πλεσσί ντε Ρισελιέ|Ρισελιέ]] και του [[Καρδινάλιος Μαζαρέν|Μαζαρέν]] χωρίς γλαφυρά κλισέ, όπου κυριαρχούν κατάσκοποι, απαγωγές και οι πολιτικές μηχανορραφίες. Στο βιβλίο του ντε Σαντρά για τον υπολοχαγό των σωματοφυλάκων του βασιλιά [Ντ'Αρτανιάν<ref>{{Cite web|url=http://www.mixanitouxronou.gr/i-agnosti-istoria-tou-pragmatikou-nt-artanian-iche-sfaxi-exegermenous-chorikous-ekane-tis-vromikes-doulies-tou-vasilia-alla-itan-genneos-ke-ormitikos-sti-machi-afto-tou-kostise-ti-zoi/|title=mixanitouxronou.gr/Η άγνωστη ιστορία του πραγματικού Ντ’ ντ'Αρτανιάν]|last=.}}</ref> βασίστηκε τοτον 19ο αιώνα ο [[Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας)|Αλέξανδρος Δουμάς]] και έγραψε τους [[Οι Τρεις Σωματοφύλακες|Τρεις σωματοφύλακες]] και τα άλλα του μυθιστορήματα με το σχετικό θέμα.