Ιστορία του Μαυροβουνίου κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: {{υπό κατασκευή}} Από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της νύχτας της 28 Ι...
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 23:05, 17 Απριλίου 2021

Από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της νύχτας της 28ης Ιουλίου 1914, το Βασίλειο του Μαυροβουνίου τάχθηκε στο πλευρό της Σερβίας. Έχοντας διαδραματίσει ρόλο κατά τη διάρκεια των αμέσως προηγούμενων βαλκανικών ενόπλων συγκρούσεων, το μικρό βασίλειο, νομικώς ανεξάρτητο από το 1910, ήρθε σε πιο στενή επαφή με τη Σερβία στο πλαίσιο των δύο βαλκανικών πολέμων. Η συγκεκριμένη σύγκλιση μεταξύ των δύο πλευρών ώθησε τους πολιτικούς του βασιλείου να υποστηρίξουν ενεργά τις νοτιοσλαβικές ταραχές εντός των εδαφών της Δυαδικής Μοναρχίας. Έχοντας κατακτηθεί από τα αυστροουγγρικά στρατεύματα κατά τις απαρχές του 1916, στο πλαίσιο των επακόλουθων των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Σερβία, το βασίλειο όντας, πλέον, απομονωμένο αιτήθηκε, μέσω του βασιλέα του, Νικολάου, τους όρους ειρήνης των Κεντρικών Δυνάμεων. Όντας υπό την κατοχή αυστροουγγρικών στρατιωτικών μονάδων, η διοίκηση του βασιλείου ανατέθηκε σε έναν γενικό κυβερνήτη, ενώ το ίδιο υπεβλήθη σε ένα αυστηρό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής. Παράλληλα, υπήρξε απόπειρα σχηματισμού εξόριστης κυβέρνησης, υπό την ηγεσία του μονάρχη, ο οποίος, ωστόσο, καθώς δεν τύχαινε θετικής αναγνώρισης, δεν ήταν σε θέση προκειμένου να διατηρήσει τη χώρα του στρατιωτικά ενεργή στο πλαίσιο της συγκεκριμένης ένοπλης σύγκρουσης η οποία και διαιωνιζόταν. Το 1918, έχοντας απολέσει την υποστήριξη των Γάλλων και των Σέρβων, απέτυχε να ανακτήσει τον έλεγχο του βασιλείου του, τα εδάφη του οποίου, τελικώς, ενσωματώθηκαν εντός νεοϊδρυθέντος Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων.

Το Μαυροβούνιο και ο πόλεμος

Πολεμικοί στόχοι του Μαυροβουνίου

 
Ο Νικόλαος Α΄, στη συγκεκριμένη φωτογραφία εικονιζόμενος το 1908, επιθυμούσε να εκμεταλλευτεί τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων προκειμένου με απώτερο σκοπό την προσάρτηση εδαφών εντός της Αλβανίας και της αυστριακής Δαλματίας.

Κατά την μαυροβουνιακή παρέμβαση στη συγκεκριμένη ένοπλη σύγκρουση, τον Ιούλιο του 1914, ο βασιλέας Νικόλαος, χαίροντας ενός ορισμένου κύρους ενώπιον των ευρωπαϊκών αυλών, κοινοποίησε τους πολεμικούς στόχους του βασιλείου του. Οι στόχοι του Μαυροβουνίου, όπως αυτοί είχαν τεθεί από τον μονάρχη του, αφορούσαν την περαιτέρω εδαφική επέκταση του βασιλείου, χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζονται οι πολιτικές, οικονομικές και συμβολικές επιταγές, απαραίτητες για την επιβίωση του μικρού βασιλείου[1].

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της ένοπλης σύγκρουσης, το βασίλειο επιθυμούσε την περαιτέρω αύξηση των παραθαλάσσιων εδαφών του, κυρίως μέσω του ελέγχου του λιμένα βαθέων υδάτων του Κάτταρο, του οποίου τα βόρεια και ανατολικά περίχωρα το βασίλειο, ήδη, ήλεγχε, καθώς τα τελευταία επισκιάζονταν από το Όρος Λόβτσεν, το οποίο βρισκόταν εντός μαυροβουνιακού εδάφους[2], θέτοντας, ως αποτέλεσμα, τον λιμένα και τις εγκαταστάσεις του εντός πεδίου βολής του μαυροβουνιακού ορεινού πυροβολικού[3]. Παράλληλα με το ζήτημα της απόκτησης ελέγχου του Κάτταρο, ο βασιλέας και ο υπουργός εξωτερικών υποθέσεών του εξέτασαν το ενδεχόμενο επανέναρξης της επεκτατικής πολιτικής εντός της Πριγκιπάτο της Αλβανίας, επιθυμώντας την οριστική απόκτηση ελέγχου του βόρειου τμήματος της ακτογραμμής της χώρας, με κυριότερο σημείο ενδιαφέροντος τον σύγχρονο λιμένα του Σκούταρι, καθώς και την ενδοχώρα του[α][4][5], το Αλέσσιο και το Σαν Τζοβάννι ντι Μέντουα[β][6]. Ως αποτέλεσμα, η Συνθήκη του Λονδίνου εξασφάλιζε στο βασίλειο τον έλεγχο τμήματος των εδαφών της Βόρειας Αλβανίας[γ][7].

Με σημείο εκκίνησης το 1914, το ζήτημα της διατήρησης της ανεξαρτησίας του βασιλείου αποτελούσε τον σημαντικότερο πολιτικό στόχο του βασιλέα Νικολάου. Εμπρός στις σερβικές επιτυχίες και διεκδικήσεις, ο ίδιος αντιπρότεινε την ίδρυση ομοσπονδιακού κράτους αποτελούμενου από το βασίλειο του Τσέτινιε και την Σερβία[6]. Η συγκεκριμένη επιθυμία διατήρησης της ανεξαρτησίας του μικρού βασιλείου σημείωσε, τον Ιανουάριο του 1917, μία σημαντική και απρόσμενη επιτυχία, καθώς, ενόσω το βασίλειο βρισκόταν υπό καθεστώς κατοχής, επί σχεδόν έναν χρόνο, από τα αυστροουγγρικά στρατεύματα, οι Σύμμαχοι, εντός σημειώματος το οποίο αποτελούσε απάντηση προς την πρωτοβουλία του Γούντροου Ουίλσον, διαβεβαίωναν για τη δέσμευσή τους για την αποκατάσταση του βασιλείου εντός των προπολεμικών εδαφικών ορίων του[8].

Σημειώσεις

  1. Το Σκούταρι αποτελούσε, από την περίοδο του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, έναν εκ των κύριων στόχων της επεκτατικής πολιτικής του βασιλείου. Η κατάληψή του από τα μαυροβουνιακά στρατεύματα στις 22 Απριλίου 1913 οδήγησε σε ευρωπαϊκή κρίση.
  2. Το Πριγκιπάτο της Αλβανίας, εκείνη την περίοδο, βρισκόταν υπό καθεστώς πλήρους αναρχίας, η οποία ακολούθησε την φυγή του πρίγκιπα Γουλιέλμου του Βιντ κατά τις απαρχές του Σεπτεμβρίου του 1914.
  3. Τα υπόλοιπα εδάφη της συγκεκριμένης περιοχής, οριοθετημένα στα νότια από την πόλη του Αυλώνα, προορίζονταν προς διαμοιρασμό με το βασίλειο του Βελιγραδίου, το οποίο, μέσω της συγκεκριμένης εξέλιξης, θα εξασφάλιζε την πρόσβασή του στη θάλασσα.

Παραπομπές

  1. Le Moal 2004, σελ. 63.
  2. Le Moal 2008, σελ. 47.
  3. Clark 2013, σελ. 106.
  4. Clark 2013, σελ. 259.
  5. Seiti 2015, σελ. 68.
  6. 6,0 6,1 Le Moal 2008, σελ. 66.
  7. Le Moal 2004, σελ. 65.
  8. Renouvin 1934, σελ. 413.

Πηγές