Σέιμ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι ρίζες του Σέιμ (που σημαίνει «συγκέντρωση» στα πολωνικά) εντοπίζονται στα Συμβούλια του Βασιλιά - ''[[βέχε]]'' - που απέκτησε εξουσία κατά την περίοδο του [[Διαθήκη του Μπολέσλαφ Γ΄ του Στραβόστομου|κατακερματισμού]] της Πολωνίας (1146-1295). Το Σέιμ του 1180 στη [[Γουεντσίτσα]] (γνωστό ως «το Πρώτο Πολωνικό Κοινοβούλιο») ήταν το πιο αξιοσημείωτο από αυτά τα συμβούλια, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της Πολωνίας θέσπισε νόμους που περιόριζαν την εξουσία του κυβερνήτη. Απαγόρευσε την αυθαίρετη κατάσχεση προμηθειών στην ύπαιθρο και την ανάληψη επισκοπικών εδαφών μετά το θάνατο ενός επισκόπου. Αυτά τα πρώτα ΣείμΣέιμ δεν συγκαλούνταν τακτικά, αλλά μόνο κατόπιν εντολής του Βασιλιά.

Μετά το Σέιμ του 1493 στο [[Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι]], έγινε ένα τακτικά συγκαλούμενο σώμα, στο οποίο διεξάγονταν έμμεσες εκλογές κάθε δύο χρόνια. Το [[Διθάλαμο κοινοβούλιο|διθάλαμο σύστημα]] καθιερώθηκε επίσης. Το Σέιμ στη συνέχεια περιλάμβανε δύο σώματα: τη Γερουσία (''Senat'') των 81 επισκόπων και άλλων αξιωματούχων και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, αποτελούμενη από 54 απεσταλμένους που εκλέγονταν από μικρότερα τοπικά ''σέιμικ'' (''sejmik'', συνελεύσεις ευγενών) σε καθεμία από τις επαρχίες του Βασιλείου. Εκείνη την εποχή, η αριστοκρατία της Πολωνίας, που αντιπροσώπευε περίπου το 10% του πληθυσμού του κράτους (τότε το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη), αποκτούσε σημαντική επιρροή και με την τελική ανάπτυξη της [[Χρυσή Ελευθερία|Χρυσής Ελευθερίας]], οι δυνάμεις του Σέιμ αυξήθηκαν δραματικά.<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref>

Η [[Ένωση του Λούμπλιν]] το 1569, ένωσε το [[Βασίλειο της Πολωνίας (1385-1569)|Βασίλειο της Πολωνίας]] και το [[Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας]] ως ένα ενιαίο κράτος, την [[Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία]] και έτσι το Σέιμ συμπληρώθηκε με νέους απεσταλμένους μεταξύ της [[Λιθουανική αριστοκρατία|λιθουανικής αριστοκρατίας]]. Η Κοινοπολιτεία εξασφάλισε τη συνέχιση της κατάστασης που περιβάλλει το σύστημα τριών σωμάτων, με το Σέιμ, τη Γερουσία και τον Βασιλιά να σχηματίζουν τις αρχές και το ανώτατο σώμα συσκέψεων του κράτους. Στις πρώτες δεκαετίες του 16ου αιώνα, η Γερουσία είχε αποκτήσει υπεροχή έναντι του Σέιμ. Ωστόσο, από τα μέσα της δεκαετίας του 1500 και έπειτα, το ΣείμΣέιμ έγινε ένα πολύ ισχυρό αντιπροσωπευτικό σώμα της [[σλάχτα]] («μεσαία αριστοκρατία»). Τα σώματα της διατηρούσαν τις τελικές αποφάσεις σε θέματα νομοθεσίας, φορολογίας, [[Προϋπολογισμός|προϋπολογισμού]] και θησαυροφυλακίου (συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής χρηματοδότησης), της [[Εξωτερική πολιτική|εξωτερικής πολιτικής]] και του αποκλεισμού των ευγενών..

Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, δεν απαιτούταν [[ομοφωνία]] και η διαδικασία πλειοψηφίας ήταν το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο σύστημα ψηφοφορίας. Αργότερα, με την άνοδο των [[Άρχοντες της Πολωνίας και της Λιθουανίας|Πολωνών αρχόντων]] και την αύξηση της ισχύος τους, η αρχή της ομοφωνίας εισήχθη εκ νέου από τον φορέα του δικαιώματος της αριστοκρατίας του ''[[liberum veto]]'' ([[Λατινική γλώσσα|λατινικά]] για το «ελεύθερο [[Αρνησικυρία|βέτο]]»). Επιπλέον, εάν οι απεσταλμένοι δεν μπορούσαν να λάβουν ομόφωνη απόφαση εντός έξι εβδομάδων (το χρονικό όριο μιας συνεδρίασης), οι συζητήσεις κηρύσοντανκηρύσσονταν άκυρες και ακυρώνονταν όλες οι προηγούμενες πράξεις που εκδόθηκαν από τον Σέιμ. Από τα μέσα του 17ου αιώνα και έπειτα, οποιαδήποτε αντίρρηση σε ψήφισμα του Σέιμ, είτε από απεσταλμένο είτε από γερουσιαστή, προκαλούσε αυτόματα την απόρριψη άλλων, προηγουμένως εγκεκριμένων ψηφισμάτων. Αυτό οφείλοτανοφειλόταν στο γεγονός ότι όλα τα ψηφίσματα που εγκρίνονταν από μια δεδομένη σύνοδο του Σέιμ αποτελούσαν ένα ολόκληρο ψήφισμα και, ως εκ τούτου, δημοσιεύονταν ως η ετήσια «συστατική πράξη» του Σέιμ, π.χ. η πράξη «''[[Μ.Χ.|Anno Domini]]'' 1667». Τον 16ο αιώνα, κανένα άτομο ή μικρή ομάδα δεν τόλμησε να αναστείλει τις διαδικασίες, αλλά, από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, το ''liberum veto'' χρησιμοποιήθηκε για να παραλύσει ουσιαστικά το Σέιμ και έφερε την Κοινοπολιτεία στο χείλος της κατάρρευσης.

Το ''liberum veto'' καταργήθηκε με την έγκριση του [[Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791|Συντάγματος της 3ης Μαΐου 1791]], ενός νομοθετικού κειμένου που ψηφίστηκε ως «Κυβερνητικός Νόμος» και για τον οποίο το Σέιμ απαιτούσε [[Μείζων Σέιμ|τέσσερα χρόνια να το διαδώσει και να το υιοθετήσει]]. Η αποδοχή του Συντάγματος, και οι πιθανές μακροπρόθεσμες συνέπειες που μπορεί να είχε, είναι αναμφισβήτητα ο λόγος για τον οποίο οι δυνάμεις της [[Μοναρχία των Αψβούργων|Μοναρχίας των Αψβούργων]], της [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσικής Αυτοκρατορίας]] και της [[Πρωσία|Πρωσίας]] αποφάσισαν τότε να [[Διαμελισμοί της Πολωνίας|διαμελίσουν την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία]], θέτοντας έτσι τέλος σε πάνω από 300 χρόνια συνεχούς πολωνικού κοινοβουλίου. Εκτιμάται ότι μεταξύ 1493 και 1793, ένα Σέιμ πραγματοποιήθηκε 240 φορές και το συνολικό άθροισμα του χρόνου συζήτησης ήταν 44 χρόνια.<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref>

Μετά την πτώση του [[Δουκάτο της Βαρσοβίας|Δουκάτου της Βαρσοβίας]], το οποίο υπήρξε ως [[εξαρτημένο κράτος]] του [[Ναπολέων Α΄|Ναπολέοντα]] μεταξύ 1807 και 1815, και το βραχύβιο [[Σέιμ του Δουκάτου της Βαρσοβίας]], το [[Σέιμ της Πολωνίας του Συνεδρίου]] ιδρύθηκε στην [[Πολωνία του Συνεδρίου]] της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το οποίο αποτελούταν από τον βασιλιά (τον Ρώσο αυτοκράτορα), την άνω βουλή (Γερουσία) και την κάτω βουλή (Βουλή των Αντιπροσώπων). Συνολικά, κατά τη διάρκεια της περιόδου από το 1795 έως την αποκατάσταση της κυριαρχίας της Πολωνίας το 1918, στην πραγματικότητα λίγη εξουσία υπήρχε από οποιοδήποτε πολωνικό νομοθετικό όργανο και οι δυνάμεις κατοχής της Ρωσίας, της Πρωσίας (αργότερα ενωμένης [[Γερμανική Αυτοκρατορία|Γερμανίας]]) και της Αυστρίας προωθούσαν τη νομοθεσία για τα αντίστοιχα πρώην πολωνικά εδάφη σε εθνικό επίπεδο.<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref><gallery widths="240" heights="119">

Η Βουλή των Αντιπροσώπων, παρά το όνομά της, απαρτιζόταν όχι μόνο από 77 απεσταλμένους (που στέλνονταν από τοπικές συνελεύσεις) από την κληρονομική αριστοκρατία, αλλά και από 51 βουλευτές, εκλεγμένους από τους μη ευγενείς πληθυσμούς. Όλοι οι βουλευτές καλύπτονταν από βουλευτική ασυλία, με κάθε άτομο να υπηρετεί για θητεία έξι ετών, με το ένα τρίτο των βουλευτών να εκλέγονται κάθε δύο χρόνια. Οι υποψήφιοι για αναπληρωτές έπρεπε να είναι σε θέση να [[Αλφαβητισμός|διαβάζουν και να γράφουν]] και να έχουν ένα ορισμένο ποσό πλούτου. Η νόμιμη ηλικία ψήφου ήταν τα 21 έτη, εκτός από εκείνους τους πολίτες που υπηρετούσαν στο στρατό, οι οποίοι δεν επιτρεπόταν να ψηφίσουν. Οι κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις συγκαλούνταν αρχικά κάθε δύο χρόνια και διαρκούσαν (τουλάχιστον) 30 ημέρες. Ωστόσο, μετά από πολλές συγκρούσεις μεταξύ [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθερων]] βουλευτών και [[Συντηρητισμός|συντηρητικών]] κυβερνητικών αξιωματούχων, οι συνεδριάσεις συγκλήθηκαν αργότερα μόνο τέσσερις φορές (1818, 1820, 1826 και 1830, με τις δύο τελευταίες συνεδρίες να είναι μυστικές). Το Σέιμ είχε το δικαίωμα να ζητήσει ψήφους για [[Κοινό Δίκαιο|αστικά]] και [[Διοικητικό Δίκαιο|διοικητικά]] νομικά ζητήματα και, με την άδεια του βασιλιά, θα μπορούσε επίσης να ψηφίσει για θέματα που σχετίζονται με τη [[δημοσιονομική πολιτική]] και τον στρατό. Είχε το δικαίωμα να ασκεί έλεγχο επί κυβερνητικών αξιωματούχων και να υποβάλλει αιτήματα. Η 64μελής Γερουσία από την άλλη πλευρά, απετελούταν από [[Βοεβόδας|βοεβόδες]] και [[Καστελάνος|καστελάνους]] (και δύο τύποι επαρχιακών κυβερνητών), Ρώσους απεσταλμένους, διπλωμάτες ή πρίγκιπες, και εννέα επισκόπους. Έδρασε ως Κοινοβουλευτικό Δικαστήριο, είχε το δικαίωμα να ελέγχει τα «βιβλία των πολιτών» και είχε παρόμοια [[Νομοθετικό σώμα|νομοθετικά]] δικαιώματα με τη Βουλή των Αντιπροσώπων.<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref>

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, οι Πολωνοί κατάφεραν να γίνουν μέλη των κοινοβουλίων της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, όπου δημιούργησαν πολωνικούς συλλόγους. Οι βουλευτές πολωνικής υπηκοότητας εκλέχτηκαν στο πρωσικό Λάνταγκ (''Landtag'') από το 1848 και στη συνέχεια στο [[Ράιχσταγκ (Γερμανική Αυτοκρατορία)|Ράιχσταγκ]] (''Reichstag'') της [[Γερμανική Αυτοκρατορία|Γερμανικής Αυτοκρατορίας]] από το 1871. Οι Πολωνοί βουλευτές ήταν μέλη του Αυστριακού Κρατικού Συμβουλίου (από το 1867), και από το 1906 εκλέχθηκαν επίσης στη Ρωσική Αυτοκρατορική Κρατική ''Δούμα'' (κάτω βουλή) και στο κρατικό συμβούλιο (άνω βουλή).<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref>

Κατά τη διάρκεια του [[Μεσοπόλεμος|μεσοπολέμου]] της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, το πρώτο [[Πολωνικές νομοθετικές εκλογές του 1919|Νομοθετικό Σέιμ του 1919]], μια Εκλογική Συνέλευση, πέρασε το [[Μικρό Σύνταγμα του 1919]], το οποίο εισήγαγε μια [[κοινοβουλευτική δημοκρατία]] και διακήρυξε την αρχή της [[Κυριαρχία|κυριαρχίας]] ''του'' Σέιμ. Αυτό στη συνέχεια ενισχύθηκε, το 1921, από το [[Σύνταγμα του Μαρτίου (Πολωνία)|Σύνταγμα του Μαρτίου]], ένα από τα πιο δημοκρατικά ευρωπαϊκά συντάγματα που θεσπίστηκαν μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το σύνταγμα καθιέρωσε ένα πολιτικό σύστημα που βασίστηκε στο δόγμα του [[Μοντεσκιέ]] για διαχωρισμό των εξουσιών και αποκατέστησε το διμερές Σέιμ που αποτελείται από ένα σώμα βουλευτών (στο οποίο μόνο το όνομα του «Σέιμ» ήταν από τότε εφαρμοσμένο) και τη Γερουσία. Το 1919, η [[Ρούζα Πόμεραντς-Μέλτσερ]], μέλος του [[Σιωνισμός|σιωνιστικού]] κόμματος, έγινε η πρώτη γυναίκα που εκλέχτηκε ποτέ στο Σέιμ.<ref>{{Cite book|title=God's Playground: A History of Poland|first=NormanΝόρμαν|last=DaviesΝτέιβις|publisher=Columbia University Press|year=1982|page=302}}</ref><ref>{{Cite book|title=Hostages of Modernization: Studies on Modern Antisemitism, 1870-1933/39|first=HerbertΧέρμπερτ ArthurΆρτουρ|last=StraussΣτράους|publisher=WalterΒάλτερ deντε GruyterΓκρούιτερ|year=1993|page=985}}</ref>

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1939, το Σέιμ πραγματοποίησε την τελική του προπολεμική σύνοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας δήλωσε την προθυμία της Πολωνίας να αμυνθεί έναντι των εισβολών των γερμανικών δυνάμεων. Στις 2 Νοεμβρίου 1939, ο Πρόεδρος διέλυσε το Σέιμ και τη Γερουσία, τα οποία στη συνέχεια, σύμφωνα με το σχέδιο, θα συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους εντός δύο μηνών μετά το τέλος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ιδρύθηκε το Εθνικό Συμβούλιο (1939-1945) για να εκπροσωπήσει το νομοθετικό σώμα ως μέρος της [[Πολωνική εξόριστη κυβέρνηση|πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης]]. Εν τω μεταξύ, στη [[Κατοχή της Πολωνίας (1939-1945)|γερμανοκρατούμενη Πολωνία]], ιδρύθηκε το Συμβούλιο Εθνικής Ενότητας. Αυτό το σώμα λειτούργησε από το 1944 έως το 1945 ως κοινοβούλιο του [[Πολωνικό Υπόγειο Κράτος|Πολωνικού Υπόγειου Κράτους]]. Με την παύση των εχθροπραξιών το 1945 και την επακόλουθη άνοδο στην εξουσία της Κομμουνιστικής [[Προσωρινή Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας|Προσωρινής Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας]], η [[Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία]] έπαψε νόμιμα να υπάρχει.<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref><gallery widths="220" heights="169">

Σύμφωνα με το [[Σύνταγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας|Σύνταγμα του 1952]], το Σέιμ ορίστηκε ως «το υψηλότερο όργανο κρατικής αρχής» στην Πολωνία, καθώς και «ο υψηλότερος εκπρόσωπος της βούλησης των ανθρώπων στις πόλεις και στην επαρχία». Στα χαρτιά, ήταν εξουσιοδοτημένο με μεγάλες νομοθετικές και εποπτικές εξουσίες. Για παράδειγμα, εξουσιοδοτήθηκε με έλεγχο επί της «λειτουργίας άλλων οργάνων της κρατικής αρχής και διοίκησης» και οι υπουργοί υποχρεώθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις που έθεταν οι βουλευτές εντός επτά ημερών.<ref name="PolandConstitutionChapter3">[http://libr.sejm.gov.pl/tek01/txt/kpol/e1952a-r3.html ChapterΚεφάλαιο 3] ofτου 1952Συντάγματος Constitutionτου 1952</ref> Στην πράξη, έκανε πολύ περισσότερα από τις αποφάσεις για σφραγίδες που είχαν ήδη ληφθεί από το Κομμουνιστικό [[Πολωνικό Κόμμα Ενωμένων Εργατών|Πολωνικού Κόμματος Ενωμένων Εργατών]] και τα εκτελεστικά του όργανα.<ref name="cs">[http://countrystudies.us/poland/80.htm Poland: a country study]. [[LibraryΒιβλιοθήκη ofτου CongressΚογκρέσου]] FederalΟμοσπονδιακό ResearchΤμήμα DivisionΈρευνας, DecemberΔεκέμβριος 1989.</ref> Αυτή ήταν η συνήθης πρακτική σε σχεδόν όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα λόγω της αρχής του [[Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός|δημοκρατικού συγκεντρωτισμού]].

Όταν το Σέιμ δεν ήταν σε σύνοδο, το Κρατικό Συμβούλιο είχε την εξουσία να εκδίδει διατάγματα που είχαν ισχύ νόμου. Ωστόσο, αυτά τα διατάγματα έπρεπε να εγκριθούν από το Σέιμ στην επόμενη σύνοδό του.<ref name="PolandConstitutionChapter3">[http://libr.sejm.gov.pl/tek01/txt/kpol/e1952a-r3.html ChapterΚεφάλαιο 3] ofτου 1952Συντάγματος Constitutionτου 1952</ref> Στην πράξη, οι αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού σήμαιναν ότι μια τέτοια έγκριση ήταν μόνο τυπική.

Η [[Γερουσία της Πολωνίας|Γερουσία]] καταργήθηκε με το [[Δημοψήφισμα του πολωνικού λαού του 1946|δημοψήφισμα το 1946]], μετά το οποίο το Σέιμ έγινε το μοναδικό νομοθετικό σώμα στην Πολωνία.<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref> Παρόλο που το Σέιμ ήταν σε μεγάλο βαθμό υποτακτικό στο κομμουνιστικό κόμμα, ένας αναπληρωτής, ο [[Ρόμουαλντ Μπουκόφσκι]] (ανεξάρτητος) ψήφισε κατά της επιβολής του στρατιωτικού νόμου το 1982. <ref>{{Cite web|url=https://www.nytimes.com/1992/10/22/obituaries/romuald-bukowski-polish-legislator-64.html|title=Romuald Bukowski; Polish Legislator, 64|last=The Associated Press|ημερομηνία=22 OctoberΟκτωβρίου 1992|website=[[The New York Times]]}}</ref>

Μεταξύ 7 και 19 βουλευτών εκλέγονται από κάθε εκλογική περιφέρεια χρησιμοποιώντας τη [[Μέθοδος Ντ'Οντ|μέθοδο Ντ'Οντ]] (με μία εξαίρεση, το 2001, όταν χρησιμοποιήθηκε η [[μέθοδος Ουέμπστερ/Σαιντ-Λαγκού]]), με τον αριθμό τους να είναι ανάλογος με τον πληθυσμό της εκλογικής τους περιφέρειας. Επιπλέον, χρησιμοποιείται ένα κατώτατο όριο, έτσι ώστε οι υποψήφιοι να επιλέγονται μόνο από κόμματα που κέρδισαν τουλάχιστον το 5% της εθνικής ψήφου (οι υποψήφιοι από κόμματα εθνοτικών μειονοτήτων εξαιρούνται από αυτό το όριο).<ref name="autogenerated1">{{Cite web|url=http://opis.sejm.gov.pl/en/historiasejmu.php|title=Poznaj Sejm|website=opis.sejm.gov.pl|accessdate=16 JuneΙουνίου 2013}}</ref><gallery class="center">