Οι Δούλες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο συγγραφέας που εμπνεύστηκε το έργο, από το διαβόητο [[Αδελφές Παπέν|έγκλημα των αδερφών Παπέν]], που διαπράχθηκε το [[1933]], <ref>http://theinstituteinfo.blogspot.com/2011/02/h-papin-true-story-of-papin-sisters.html </ref> εξερευνά τις σχέσεις εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου στους κοινωνικούς ρόλους των ανθρώπων, και τις ταξικές αιτίες των σχέσεων αυτών.

Το έργο θεωρείται από τα καλύτερα της σύγχρονης δραματουργίας αφού ο Ζενέ κατόρθωσε να συγκεράσει με θαυμαστό τρόπο της τεχνικές του Θεάτρου μέσα στο θέατρο με την πολιτική σάτιρα, σε ένα υποβλητικό και γεμάτο συμβολισμούς σκηνικό με όλες τις μεθόδους του [[Θέατρο του Παραλόγου|θεάτρου του Παραλόγου]], τόσο στον διάλογο όσο και στην κίνηση των ηθοποιών.<ref>https://dimosiefseis.blogspot.com/2008/06/blog-post_189.html?fbclid=IwAR1_iY0gVNAjRIOhah6q8V_NpT1jEVqhEBrdR8jqScTdFOxtS3eFQDMqo_M</ref>

Ο Ζενέ άρχισε να γράφει το κείμενο το [[1945]] υπό τον τίτλο ''«Η τραγωδία των εμπίστων»'' ένα μεγάλο θεατρικό έργο με τρεις πράξεις, και οχτώ ηθοποιούς.<br />

Όταν το [[1946]] ο διάσημος Γάλλος θεατράνθρωπος [[Λουί Ζουβέ]] ζήτησε από τον Ζενέ ένα ολιγοπρόσωπο μονόπρακτο νέο θεατρικό έργο για να το ''ανεβάσει'' στο θέατρό του, ο Ζενέ προσάρμοσε το ήδη γραμμένο έργο στο καινούριο του πλαίσιο. <ref>Θεατρική κριτική της Μυρτώς Παπαδοπούλου, για την παράσταση του Εθνικού θέατρου της σεζόν 1991-1992, στο λογοτεχνικό περιοδικό «Ιστός», τεύχος Απριλίου 1992</ref>

ΤοΗ έργοπρώτη ανέβηκεπαράσταση δόθηκε στο θέατρο "Theatre de l' Athenee" στις [[17 Απριλίου]] του [[1947]], ενώ ένα μήνα μηνάμετά, τον Μάιο του 1947 το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο λογοτεχνικό περιοδικό "L' Arbalete". Στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ο συγγραφέας είχε προχωρήσει σε αρκετές αλλαγές, ωστόσο το κείμενο της παράστασης του Ζουβέ, που εκδόθηκε σε βιβλίο το [[1954]] είναι αυτό που αποτελεί μέχρι σήμερα το στερεότυπο κείμενο του έργου. <br />

Και οι δυο μορφές του κειμένου δημοσιεύτηκαν μαζί το 1954 ενώ η δεύτερη μορφή παραστάθηκε πρώτη φορά το [[1954]] στο θέατρο "Huchette" του Παρισιού. <br />
Σε αυτήν την διπλή έκδοση που έκανε ο εκδότης Ζαν Ζακ Πωβέρ. ο Ζενέ θα γράψει για το έργο του : ''«Δεν το αγαπάω. Θα πεισθεί κανείς γι΄αυτό διαβάζοντας το έργο. [...]Παραγγελία ενός διάσημου στον καιρό του ηθοποιού, το έργο μου γράφτηκε λοιπόν από ματαιοδοξία, μα με ανία. Το εγκαταλείπω στα χέρια του εκδότη, στις δυο μορφές του που προχωρούν ψηλαφητά, σαν δείγμα εμπνευσμένης ανοησίας.[...]»'' <ref> http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=370, σελ.11</ref>

Στην Ελλάδα το έργο παραστάθηκε πρώτη φορά στις [[23 Φεβρουαρίου]] του [[1968]] από το [[Θέατρο Τέχνης]], σε μετάφραση [[Οδυσσέας Ελύτης|Οδυσσέα Ελύτη]], σκηνοθεσία [[Δημήτρης Χατζημάρκος|Δημήτρη Χατζημάρκου]]. και τις [[Εκάλη Σώκου]], [[Ρένη Πιττακή]] και Μαρία Γεωργίου στους τρεις ρόλους.<ref>https://www.theatro-technis.gr/αρχείο-παραστάσεων-1967-1968</ref> <br />

Σε βιβλίο πρωτοεκδόθηκανπρωτοεκδόθηκε το [[1973]] από τις εκδόσεις «Πολιτεία» σε μετάφραση Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου.