Γαλλική Επανάσταση του 1848: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η κυβέρνηση του Γκιζώ αποφάσισε τελικά να απαγορεύσει αυτά τα  ψευδο-συμπόσια που ήταν κατ' ουσία πολιτικές συγκεντρώσεις.

Στις 14 Φεβρουαρίου, ο αρχηγός της Αστυνομίας απαγόρευσε ένα συμπόσιο προγραμματισμένο για τις 19 του μήνα στο [[Παρίσι]]. Ο Aρμάν Μαρρά, μέσα από την εφημερίδα Le National, καλεί τους Παριζιάνους να διαδηλώσουν στις 22, ημερομηνία μεταφοράς του συμποσίου που είχε αναβληθεί. Η συγκέντρωση θα πραγματοποιείτοπραγματοποιούταν στην Πλατεία Μαντλέν. Όμως, την προηγούμενη μέρα, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης υπαναχώρησαν απόυπό τοντο φόβο της βίας, και ακύρωσαν το συμπόσιο και τηντη διαδήλωση. Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει το προβάδισμα. Σίγουρη για τον εαυτό της, αποφάσισε να μην εφαρμόσει τα στρατιωτικά μέτρα που προβλέπονταν σε περίπτωση σοβαρών επεισοδίων. Στην πραγματικότητα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα υποσκελιστούν από την κατάσταση που εξελίσσεται κατά τηντη διάρκεια της "επανάστασης".

Το πρωί της 2222ας Φεβρουαρίου, εκατοντάδες φοιτητών (αρκετοί από τους οποίους είχαν ήδη κινητοποιηθεί από τις 3 Ιανουαρίου για να καταγγείλουν την κατάργηση των μαθημάτων του καθηγητή Ζυλ Μισελέ) συγκεντρώθηκαν στην πλατεία του [[Πάνθεον (Παρίσι)|Πάνθεον]], και μετά πήγαν στηνστη [[Μαντλέν]], όπου ενώθηκαν με τους εργάτες. Οι διαδηλωτές ({{Μονάδα|3000|άτομα}}), στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς τηντη Βουλή των Αντιπροσώπων, στην πλατεία Ομόνοιας, με συνθήματα " Ζήτω η Μεταρρύθμιση ! Κάτω ο Γκιζώ!". Μέχρι εκείνη την ώρα, οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης, είχαν τον έλεγχο τηςκατάστασηςτης κατάστασης. Η στρατιωτική κατοχή του Παρισιού, αποφασίστηκε με νομοθετικό διάταγμα στις 4 το απόγευμα. Ο βασιλιάς μπορούσε να υπολογίζει σε {{Μονάδα|30000|στρατιώτες}}, στην υποστήριξη του πυροβολικού και στην ασφάλεια των οχυρών που περικύκλωναν την πρωτεύουσα. Υπήρχε τέλος, η Εθνική Φρουρά, με {{Μονάδα|40000|άνδρες}} περίπου.

Μετά από κάποια επεισόδειαεπεισόδια (με ένανένα νεκρό), οι ταραχές μετατοπίζονται προς την εκκλησία Saint-Roch,. ηΗ διαδήλωση οργανώθηκε, η κατάσταση επιδεινώθηκε,. ενώ ηΗ κρίση δενδε μπορούσε να επιλυθεί, καθώς το σώμα των βουλευτών απέρριψε, λίγες ώρες νωρίτερα, το αίτημα μομφής κατά της κυβέρνησης Γκιζώ που κατέθεσε ο Οντιλόν Μπαρρώ.

Το πρωί της 23ης Φεβρουαρίου και ενώ η εξέγερση επεκτείνεται, οι εθνοφρουροί της δεύτερης Λεγεώνας, (Βουλεβάρτο Μονμάρτρης,Μονμάρτης) κραυγάζουν " Ζήτω η Μεταρρύθμιση!". Στις άλλες συνοικίες, διάφορα τάγματα της Εθνικής Φρουράς προστατεύουν τους εργάτες από τις επιθέσεις των δημοτικών φρουρών, ακόμη κι από τα εθνικά στρατεύματα. Η Εθνοφρουρά γίνεται λοιπόν διαιτητής μεταξύ του στρατού και του λαού. Η αποσκίρτηση αυτή ήταν η θανατική καταδίκη για τοντο Γκιζώ<ref name=":0">{{Cite book|title=La France du XIX siècle 1814-1914|first=Françis|last=Démier|isbn=|publisher=Editions Points Collection Histoire |year=2000|location=|page=214}}</ref>. Ο Λουδοβίκος-Φίλιππος αντιλαμβάνεται επιτέλους, πόσο λαομίσητος είναι ο υπουργός του και αποφασίζει, το απόγευμα, να τον  αντικαταστήσει με τον κόμη Μολέ, πράξη που ισοδυναμεί με την αποδοχή της μεταρρύθμισης. Είναι αλήθεια πως ο βασιλιάς αποπέμπει καθυστερημένα τον υπουργό Γκιζώ, όμως η κατάσταση ηρεμεί: το χειρότερο φαίνεται να έχει αποφευχθεί ακόμη και αν το κλίμα παραμένει τεταμένο.

Το ίδιο βράδυ, της 23ης Φεβρουαρίου, το πλήθος συγκεντρώνεται ήρεμα κάτω από τους φανοστάτες για να εκφράσει τηντη χαρά του και σχεδιάζει να πάει κάτω από τα παράθυρα του Γκιζώ για να τον γιουχάρει. Η δυσαρέσκεια ήταν τόσο βαθιά για μήνες, και η ένταση των τελευταίων ωρών τόσο καταλυτική που ακόμα και το παραμικρό περιστατικό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο αυτήαυτήν την αυτοσχέδια " νομιμόφρονη" διευθέτηση της κρίσης και να αναζωογονήσει το επαναστατικό πάθος. ΣτηνΣτη συνοικία των Καπουτσίνων, το [[14ο Σύνταγμα Πεζικού]] του τακτικού στρατού έχει βάλει οδόφραγμα σ'έναν ένα δρόμο και ένας διαδηλωτής που κρατά μια δάδα προκαλεί έναν αξιωματικό, γεγονός που θα έχει τραγικές συνέπειες. Η Φρουρά νομίζοντας ότι απειλείται, ανοίγει πυρ, σκοτώνοντας<ref name="p.239">{{harvsp|Colling|1949|p=239}}</ref> πάνω από 50 πολίτες, σύμφωνα με τις πηγές, γεγονός που "δικαιολογεί" την αναζωπύρωση και την επέκταση του κινήματος διαμαρτυρίας, ενώ μέχρι εκείνη τηντη στιγμή, φαινόταν ότι τα πράγματα κατευνάζονταν. Η σφαγή αυτή της λεωφόρου των Καπουτσίνων, η περιφορά των πτωμάτων, πάνω σε κάρο, στους δρόμους του Παρισιού, υπό το φώς των πυρσών, ο ήχος του συναγερμού που ανακοίνωνε τη σφαγή, μεταξύ 11μ.μ. και τα μεσάνυχτα, από το Σαιν Μερί μέχρι τον Άγιο Σουλπίκιο, αναζωπυρώνουν την εξέγερση. Οι 52 νεκροί είναι γεγονός,. οΟ κόσμος λεηλατεί τα οπλοπωλεία και στήνει οδοφράγματα. Σε λίγες ώρες στήθηκαν 1.500 σε όλη την πόλη. Συρρέουν από παντού εργάτες, φοιτητές και μικροαστοί.